Προς Maladroid (Grim Fandango Review)

Κατ'αρχάς να διευκρινίσω ότι το review μου άρεσε, ήταν πολύ αναλυτικό και νομίζω πως σε γενικές γραμμές κατάφερε να περιγράψει πάρα πολύ καλά ένα adventure που, έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο πολυσύνθετο ώστε δύσκολα μπορεί να περιγραφεί σε μια σελίδα.
Ο σκοπός του post μου δεν είναι να γκρινιάξω, απλά θα ήθελα να συζητήσω κάποιες απόψεις μαζί σου και με τα υπόλοιπα μέλη. Ελπίζω να μην σε πειράζει.

Συνολικά, τόσο η διάρθρωση της δράσης (35-40 ώρες σε διάρκεια), όσο και η ποικιλία αλλά και η ευρηματικότητα των puzzles, ενδεχομένως να μην πλαισιώνουν ιδανικά την έξοχη πλοκή και το σενάριο του Grim Fandango αλλά δεν στέκονται ικανά να στερήσουν από τον παίκτη την σαγηνευτική αίσθηση που μεταδίδει το παιχνίδι στο σύνολό του.

Μπορείς να εξηγήσεις τι ακριβώς εννοείς με την παραπάνω φράση; Ιδιαίτερα με το ότι οι γρίφοι δεν πλαισιώνουν ιδανικά την πλοκή. Εννοείς αποκλειστικά από άποψη δυσκολίας, ή γενικότερα ένιωσες πως κάποιοι δεν "έδεναν" με την ιστορία;

Καλώς ή κακώς, το Grim Fandango υπήρξε ένα από τα πρώτα adventures όπου το mouse κρινόταν περιττό για την κίνηση του χαρακτήρα στον χώρο, δουλειά που επιτυγχάνονταν εξʼ ολοκλήρου με το πληκτρολόγιο.

Τα πρώτα adventures που χρησιμοποιούσαν ποντίκι κυκλοφόρησαν περίπου το 1987 (ICOM), 8 χρόνια μετά το πρώτο adventure και 11 χρόνια πριν την κυκλοφορία του Grim Fandango. Ακόμα κι αν δεν λάβουμε υπόψη τα χρόνια που δεν υπήρχε το ποντίκι (πριν από το 1985), από το 1987 μέχρι 1998 υπήρξαν πάρα πολλοί τίτλοι που δεν το χρησιμοποιούσαν. Επομένως, θεωρώ την παραπάνω διατύπωση εσφαλμένη.

alkis21 wrote: Μπορείς να εξηγήσεις τι ακριβώς εννοείς με την παραπάνω φράση; Ιδιαίτερα με το ότι οι γρίφοι δεν πλαισιώνουν ιδανικά την πλοκή. Εννοείς αποκλειστικά από άποψη δυσκολίας, ή γενικότερα ένιωσες πως κάποιοι δεν "έδεναν" με την ιστορία;

Φέρνοντας στο μυαλό μου το Grim Fandango, με κατακλύζει πάντοτε μια καθησυχαστική αίσθηση, διότι αισθάνομαι ότι τα όνειρά μου είναι ακόμα ασφαλή όσο υπάρχουν άνθρωποι με τη δυνατότητα να πραγματοποιούν ένα όραμα σαν και αυτό. Όταν, λοιπόν, αποφάσισα να καταπιαστώ με το review του συγκεκριμένου παιχνιδιού (κυρίως επειδή θεώρησα τρομερή παράλειψη να απουσιάζει από τον σχετικό κατάλογο ενός site αφιερωμένου στα adventures), κατέληξα ότι πρωταρχικός μου στόχος θα ήταν να μοιραστώ αυτά τα συναισθήματά μου με όλους εσάς, κάτι το οποίο, ομολογουμένως, αντιβαίνει στις απόψεις μου περί του ύφους που θα πρέπει να έχουν τα reviews (είμαι λίγο τεχνοκράτης σ'αυτό το θέμα- "θεωρία των μετρημένων κουκιών").
Επειδή όμως "έξις, δευτέρα φύσις", δεν κατάφερα να αντισταθώ στις ψυχαναγκαστικές επιταγές αξιοκρατίας που με κυρίευαν και ανάγκασα τον εαυτό μου να το ξαναπαίξει από την αρχή ως το τέλος.
Με τον κίνδυνο, αυτή μου η απόφαση να δοκιμάσει και ίσως τελικά να ταράξει συνθέμελα ένα από τα τελευταία οχυρά αγνής δημιουργικότητας όπου κατέφευγα νοερά στις δύσκολες ώρες, ολοκλήρωσα για πολλοστή φορά το Grim Fandango και σύντομα βρέθηκα ενώπιον του πληκτρολογίου μου για τη συγγραφή του περίφημου review.

Όπως είδες, δεν επέτρεψα, τελικά, σε τίποτα να μου στερήσει τη χαρά την εξύμνησης αυτού του ανεπανάληπτου παιχνιδιού αλλά θεώρησα χρέος μου, έστω και ακροθιγώς, να αναφερθώ σε κάποια στοιχεία που διαπίστωσα ότι δεν συνάδουν με το μεγαλείο του. Πιο συγκεκριμένα:

Τόσο στο κεφάλαιο του Petrified Forest, όσο και στο Edge of the World, θεωρώ ότι οι γρίφοι του στερούνται ευρηματικότητας και γενικά καταφέρνουν ουκ ολίγες φορές να εκνευρίσουν τον παίκτη. Για παράδειγμα, η κυλιόμενη ράμπα που οδηγεί στον γερανό από τη μία άκρη και στο βυθισμένο Lamancha από την άλλη, είναι μαλωμένη με τη λειτουργικότητα και αν δεν έχεις κάνει συγκεκριμένες κινήσεις μπορεί να σε εγκλωβίσει και, παροδικά έστω, να προκαλέσει αναίτιο προβληματισμό. Αυτό ισχύει και για το Petrified Forest που γενικά θα μπορούσε, νομίζω, να λείπει σαν περιοχή, παρότι τελικά εντείνει την αίσθηση της απειλής που στοιχειώνει τη διαδρομή των λιγότερο προνομιούχων ψυχών. Ειδικά ο γρίφος με τη πινακίδα η οποία δείχνει το δρόμο για τη Rubacava μου φάνηκε κομματάκι εξωφρενικός (σε σύλληψη αλλά, κυρίως, σε εκτέλεση).
Δε ξέρω αν μπορώ να χρεώσω στους -κατά τη γνώμη μου- ατυχείς γρίφους (υπάρχουν και 1-2 ακόμα διάσπαρτοι στις υπόλοιπες περιοχές), την έλλειψη συνοχής με την ιστορία ή τον κόσμο του παιχνιδιού, απλά νομίζω ότι αυτό βρίσκεται σε ένα τέτοιο επίπεδο που ανεβάζει τις απαιτήσεις σου πάνω από τη ποιότητά τους με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζεσαι λιγάκι όταν έρθεις αντιμέτωπος μαζί τους. Όσο για τη "δράση", αυτή εκτιμώ ότι επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό από τους γρίφους, εξού και η μομφή εναντίον της.

alkis21 wrote: Τα πρώτα adventures που χρησιμοποιούσαν ποντίκι κυκλοφόρησαν περίπου το 1987 (ICOM), 8 χρόνια μετά το πρώτο adventure και 11 χρόνια πριν την κυκλοφορία του Grim Fandango. Ακόμα κι αν δεν λάβουμε υπόψη τα χρόνια που δεν υπήρχε το ποντίκι (πριν από το 1985), από το 1987 μέχρι 1998 υπήρξαν πάρα πολλοί τίτλοι που δεν το χρησιμοποιούσαν. Επομένως, θεωρώ την παραπάνω διατύπωση εσφαλμένη.

Βασικά εννοούσα πως αποτελεί ένα από τα πρώτα adventures που δεν χρησιμοποιεί ποντίκι μετά την εποχή εμφάνισης και επικράτησής του ως μέσο χειρισμού στα παιχνίδια. Κυρίως θέλησα να σημειώσω αυτή του τη διαφοροποίηση από τα σύγχρονά του adventures αλλά και την ραγδαία αύξηση των μιμητών του σε αυτό τον τομέα έκτοτε (μέχρι και σήμερα). Και πάλι, όμως, ενδεχομένως να σφάλλω ως προς την ουσία αυτής της εκτίμησης (στη διατύπωση οπωσδήποτε, καθώς σωστά επισημαίνεις, διότι δεν το διευκρινίζω) οπότε I stand corrected.

Τέλος, χαίρομαι που σου άρεσε το review αλλά, κυρίως, που έκανες τον κόπο και το διάβασες =). Εξυπακούεται ότι κάθε είδους κριτική (κατά προτίμηση καλόπιστη) είναι ευπρόσδεκτη, άλλωστε αποδεικνύει ότι κάποιος ασχολήθηκε τόσο με το παιχνίδι όσο και με το κείμενο.

Παραήταν φλύαρη η απάντησή μου, I know, αλλά είναι μια τάση που δύσκολα χαλιναγωγείται (το δουλεύω) και, δυστυχώς, αποτυπώνεται μεταξύ άλλων και στα reviews μου (και δη στο συγκεκριμένο, που μάλιστα προέκυψε μετά από αιματηρές περικοπές...).

@maladroid
όταν χρειάζεται βάζε και κανένα spoiler warning...

enwsiths wrote: @maladroid
όταν χρειάζεται βάζε και κανένα spoiler warning...

Όταν χρειάζεται, βάζω.

Φαίνεται...

Τόσο στο κεφάλαιο του Petrified Forest, όσο και στο Edge of the World, θεωρώ ότι οι γρίφοι του στερούνται ευρηματικότητας και γενικά καταφέρνουν ουκ ολίγες φορές να εκνευρίσουν τον παίκτη. Για παράδειγμα, η κυλιόμενη ράμπα που οδηγεί στον γερανό από τη μία άκρη και στο βυθισμένο Lamancha από την άλλη, είναι μαλωμένη με τη λειτουργικότητα και αν δεν έχεις κάνει συγκεκριμένες κινήσεις μπορεί να σε εγκλωβίσει και, παροδικά έστω, να προκαλέσει αναίτιο προβληματισμό. Αυτό ισχύει και για το Petrified Forest που γενικά θα μπορούσε, νομίζω, να λείπει σαν περιοχή, παρότι τελικά εντείνει την αίσθηση της απειλής που στοιχειώνει τη διαδρομή των λιγότερο προνομιούχων ψυχών. Ειδικά ο γρίφος με τη πινακίδα η οποία δείχνει το δρόμο για τη Rubacava μου φάνηκε κομματάκι εξωφρενικός (σε σύλληψη αλλά, κυρίως, σε εκτέλεση).

Φίλε Maladroid με κάλυψες απολύτως, ευχαριστώ για την απάντηση.
Το review σου ήταν ίσως το καλύτερο από όσα έχω διαβάσει για το GF. Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να συμφωνούμε όλοι 100%. Απλά θα ήθελα να επισημάνω πως κατά τη γνώμη μου το απίστευτα μεγάλο (ακόμα και με τα δεδομένα της εποχής, πόσο μάλλον τα σημερινά) πλήθος γρίφων που είχε το παιχνίδι δικαιολογεί και μερικούς σχετικά "άσχετους", δεν μπορεί να είναι όλοι τέλειοι. Κι εμένα με είχε εκνευρίσει η πινακίδα!

Κι ομως, το γκιρμ δεν ειναι σε καμια περιπτωση το πρωτο παιχνιδι που δεν χρησιμοποιουσε μαους. Σας θυμιζει ο χειρισμος τιποτα;;

BostonLow wrote: Κι ομως, το γκιρμ δεν ειναι σε καμια περιπτωση το πρωτο παιχνιδι που δεν χρησιμοποιουσε μαους. Σας θυμιζει ο χειρισμος τιποτα;;

Alone in the Dark?

alkis21 wrote: Απλά θα ήθελα να επισημάνω πως κατά τη γνώμη μου το απίστευτα μεγάλο (ακόμα και με τα δεδομένα της εποχής, πόσο μάλλον τα σημερινά) πλήθος γρίφων που είχε το παιχνίδι δικαιολογεί και μερικούς σχετικά "άσχετους", δεν μπορεί να είναι όλοι τέλειοι.

So true.

Ακριβως. Και μιλαμε για παιχνιδι της δεκαετιας του 90, μετα απο το Monkey Island. Το Γκριμ για την ακριβεια ηταν μια αναβιωση του τρισδιαστατου στυλ, δεν ηταν πρωτοποριακο σε αυτο τον τομεα

Fine, fine. Mea culpa. Οσονούπω θα διορθωθεί (έχω ζητήσει από κάποιον αρμόδιο να προβεί στα δέοντα).

Και τώρα με συγχωρείτε, I need some privacy για να αυτομαστιγωθώ με την ησυχία μου στο House of (Nine) Ta(i)les, όπου με παρέπεμψε ο Mortal. Give me a moment of silence here.

to proto AITD itan asventure prota apola gia mena... to action itane ligo, ta pio polla fantasmata thelane sigkekrimenous tropous (puzzle) gia na ta apofigeis.. to 2 ok, action adventure na min po action sketo, alla to 1 adventure katharo me oligo apo maxi.. kai teleio parepimptontos..

Πολυ καλα και καπως παρεξηγημενα ηταν τα Little big adventure, απο τους δημιουρογυς του ΑΙΤΔ. ΚΑμια σχεση (μαλλον παιδικο περιβαλλον) αλλα ωραιος χειρισμος, σεναριο και διαρκεια.