SIMS II

Το παιχνίδι δε νομίζω πως θέλει συστάσεις. Όποιος ασχολείται έστω κι ελάχιστα με υπολογιστές και gaming ξέρει περί τίνος πρόκειται.

Αυτό που θέλω να σας πω είναι πως το καινούριο Sims είναι σαφώς ανώτερο των προηγούμενων. Ποτέ δεν υπήρξα fun της σειράς. Το έπαιζα για καμμιά ωρούλα και το βαριόμουν. Το καινούριο όμως είναι εθιστικότΑΤΟ! Μια εβδομάδα τώρα δεν έχω αγγίξει άλλο παιχνίδι, παίζοντας φανατικά αυτό για σειρά ωρών (όσες έχω ελεύθερες σε μια μέρα that is).

Έχεις επιτέλους στόχους και mini αποστολές παράλληλα με την εναλλακτική πραγματικότητα που ζεις μέσα από το χαρακτήρα σου. Έχεις φόβους κι επιθυμίες που πρέπει να ικανοποιείς και φιλοδοξίες ζωής που πρέπει να ακολουθήσεις! Αναλαμβάνεις πλέον μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και βλέπεις την εξέλιξή της στο χρόνο μέχρι και το θάνατο, όπου αν έχεις κουτσούβελα αναλαμβάνεις αυτά και συνεχίζεις απτόητος. Και πολλά πολλά άλλα που είναι αμαρτία να σας πω και να μη τα δείτε απευθείας στο παιχνίδι.

Αυτά! Το συνιστώ σε όλους! Αν και... για να τα πούμε κι όλα... είναι κομματάκι ακριβό: 50κάτι ευρουλάκια εγχωρίως, 30κάτι αγγλικές λίρες από την amazon, 50κάτι δολλάρια από την αμερικάνικη amazon. Αν όμως πάρετε τη μεγάλη απόφαση, δεν πρόκειται να το μετανοιώσετε! Είναι εξαιρετικά εθιστικό κι ευχάριστο!

Ούτε να το διαφήμιζα ... αλλά δε μπορούσα να αντισταθώ και να μη σας πω πόοοσο εξαιρετικό είναι!

(συνιστάται ανεπιφύλακτα σε γυναίκες gamers ! ! !)

sims?

Συμφωνώ. Εξομοίωση ζωής και πράσινα άλογα.
Το ανησυχητικό είναι οι απίστευτες πωλήσεις που έχει κάνει....

Ααααααα... Αααααααααααα... Ααααααααααααααα... Και ξανά αααααααα...αααααααααααα!!!
Υπήρξα αρκετά παραστατική?

Λοιπόν, επιστρέφοντας σε κατάσταση (σχεδόν) ηρεμίας να πω πως ανεξάρτητα από το αν σας άρεσε προσωπικά ή όχι, το παιχνίδι παραμένει εθιστικότατο και πάααρα πολύ καλό (με πολύ αντικειμενικά κριτήρια μιλώντας πάντα ).

Να καταλάβω πως δεν σας άρεσε και δε σας κέντρισε το ενδιαφέρον ως ιδέα κι ως gameplay. Άντε και το καταλαβαίνω, γούστα είναι αυτά. Αλλά να αμφισβητούμε πως πρόκειται για μια μορφή εξομοιωτή ζωής? Γιατί?

Ίσα ίσα που έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά σε αυτό. Το ανθρωπάκι σου πάντα θα στερείται χρόνου να κάνει αυτά που θέλει. Ή που θα έχει χρόνο να ασχοληθεί με τον ευατό του (πνευματικά και σωματικά) ή που θα έχει χρόνο να κοινωνικοποιείται με το γκόμενο και τους φίλους του ή που θα έχει χρόνο να διασκεδάσει παίζοντας στο pc, κοιτώντας τηλεόραση ή παίζοντας κανά παιχνιδάκι. Ό,τι κι αν επιλέξεις να αγνοήσεις θα στραφεί εναντίον του. Έτσι δε γίνεται και στην πραγματική ζωή? Δε στερούμαστε χρόνου ώστε να κάνουμε όλα όσα θέλουμε κι αναγκαζόμαστε τη μια να διαλέγουμε το ένα και την άλλη το άλλο? Όλο αυτό το έδωσα απλά σαν παράδειγμα. Υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία του παιχνιδιού που ταιριάζουν απόλυτα με την πραγματικότητα, όπως τα χρήματα με τα οποία ξεκινάς (δεν είσαι η κόρη του Ωνάση), το πότε κάνεις σεξ (απαιτείται να έχουν προηγηθεί άλλα στάδια στη διαπροσωπική σου σχέση), ατυχήματα (δε μπορείς να επισκευάσεις την τηλεόραση που χάλασε αν δε σκαμπάζεις και δυο πράγματα από ηλεκτρολογικά), κτλ, κτλ κτλ.

Anyway... σας βρίσκω υπερβολικούς! Βέβαια... κι εγώ το λάτρεψα και δεν μίλησα με αντικειμενικά κριτήρια, οπότε κατηγορούμαι κι εγώ ως υπερβολική!

Αλλά επειδή είμαι στις καλές μου: Άντε βρε σας συγχωρώ, κι ας διαπράξατε ύβρη! χεχεχε!

(ελπίζω να είναι σαφές πού σοβαρολογώ και πού αστειεύομαι, ώστε να μην παρεξηγηθώ)

Για μένα αυτή η τρομακτική επιτυχία του Sims δείχνει πόσο προβληματικές είναι οι σύγχρονες κοινωνίες. Βρίσκω τουλάχιστον αφύσικο το γεγονός οτι άτομα τα οποία είναι ανίκανα ή ανώριμα να κοινωνικοποηθούν ομαλά καταφέρνουν και βρίσκουν κοινωνική ζωή μέσα απο ένα video game.
Μία τέτοια κατάσταση είναι εξ' ορισμού προβληματική.
Φτάνουμε έτσι σε μια δεδομένη πραγματικότητα όπου έφηβοι δεν βγαίνουν όλη μέρα απο το σπίτι, δεν έχουν φίλους και γενικότερα ενεργό κοινωνικό πεδίο δράσης και ύπαρξης και ασχολούνται όλη - μα όλη - μέρα με το πως θα κοινωνικοποιήσουν ένα ψηφιακό ανθρωπάκι σε ένα ψηφιακό κόσμο!!
Δεν είναι φοβερό;

ΥΓ. Προς αποφυγήν οποιασδήποτε παραξήγησης εννοείται οτι τα σχόλια μου δεν αφορούν εσένα αλλά είναι μακροσκοπικά.

Όχι ρε μαμώτο! Με πήρανε χαμπάρι! Κι εγώ που νόμιζα πως το να έχω μια κοινωνική ζωή έστω και στο παιχνίδι θα μου γλύτωνε τα λεφτά του ψυχιάτρου. Αααχχ... την πάτησα, τώρα πρέπει να βρω κάποιον να βγαίνω... πω πω πρόβλημα! Χαχαχα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Λοιπόν, για να σοβαρευτούμε λίγο... (διατηρώντας πάντα ύφος γενικολογίας και ποτέ αντιπαράθεσης με το συνομιλητή):

Αυτή η πεποίθηση πως όποιος εθίζεται με τα Sims, επειδή αποκτά κοινωνική ζωή και υπόσταση μέσα από αυτά, είναι ακοινώνητος και συνήθως μη «υγιής» (you know what I mean) μου θυμίζει αυτούς που υποστηρίζουν πως τα video games φταίνε για την αύξηση της εγκληματικότητας. Θυμάσαι το νεαρό που είχε σκοτώσει εν ψυχρό συμμαθητές του και κατηγορήθηκε ένα action παιχνιδάκι για αυτή του την πράξη, που απλά έτυχε να παίζει εκείνη την περίοδο? Εεε! Αυτό ακριβώς μου λες κι εσύ τώρα. Πως αν κάποιος είναι ακοινώνητος φταίει το παιχνίδι που του δίνει μια εναλλακτική ζωή, αντί να κοινωνικοποιηθεί ομαλά. Όμως! Αυτό που πιστευώ πως ισχύει είναι πως το παιχνίδι προσφέρει έναν από τους πολλούς (όπως βιβλία, χόμπι, μουσική) εναλλακτικούς τρόπους στους οποίους μπορεί να αφιερωθεί ένα παιδί που ούτως ή άλλως θα παρέμενε αποξενωμένο για τους όποιους χι ψι λόγους.

Επιπλέον, δεν είναι αυτή η περίπτωση της πλειοψηφίας. Οι περισσότεροι ασχολούνται με το παιχνίδι επειδή τους προσφέρει διασκέδαση, όπως ακριβώς και τόσα άλλα παιχνίδια. Λίγοι είναι αυτοί που «κολλάνε» και με άλλα πιο «αθώα» παιχνίδια? Βλέπε Doom, Manhunter, Need for Speed, κτλ κτλ... Το ότι καταλήγουν να κολλήσουν σε αυτά τα παιχνίδια, αποτελεί νίκη της κατασκευάστριας εταιρείας, που κατάφερε να δημιουργήσει ένα τόσο εθιστικό παιχνίδι. Το Sims απλά είναι μεγαλύτερο σε έκταση και γι&#8217; αυτό συχνά μας κρατάει για περισσότερο καιρό κολλημένους στην οθόνη μας. Αυτό δε σημαίνει πως παύουμε να υπάρχουμε στην πραγματική μας ζωή ως κοινωνικά όντα. Σημαίνει μόνο (πως για κάποιο διάστημα) σπαταλάμε όλες τις ελευθέρες ώρες μας με αυτό μόνο το παιχνίδι αντί να ασχολούμαστε με πολλά και διάφορα.

Το γεγονός πως στεκόμαστε σε αυτή τη μικρή μειονότητα ανθρώπων που το χρησιμοποιούν ως διαφυγή είναι επειδή αυτό μας ξενίζει και μας προβληματίζει. Λογικό κι επόμενο. Αυτό όμως δεν τους ανάγει και σε κανόνα! Η τοποθέτησή σου εκτός του ότι έχει αντίστροφη φορά από αυτή που θα έπρεπε, αποτελεί και απίστευτη γενίκευση. (πάντα κατ&#8217; εμέ)

Αυτά τα ολίγα...

Μα ακριβώς εκει έγκειται η προβληματική μου. Τα DOOM, Gothic, NFS σου προσφέρουν μια φαντασιακή διέξοδο απο την πραγματικότητα, ακριβώς οπως και ένα βιβλίο, και ερεθίζουν π.χ την φαντασία, τη λογική σου κλπ. Απόλύτα φυσιολογικό και θεμιτό κατα τη γνωμη μου.
Απο την άλλη το Sims υποκαθιστά ουσιαστικά λειτουργίες οι οποίες είναι κατ' εξοχήν προτωγενής. Σαν να έπινες νερό και να έτρωγες μέσω ενός game. Όσο έχει ανάγκη ο άνθρωπος την τροφή και το νερό άλλο τόσο έχει ανάγκη και την κοινωνικοποίηση. Δεν ζει ο καθένας μόνος του, έχουμε μορφοποιήσει κοινωνική οργάνωση και λειτουργία και ζούμε όλοι σε κοινωνίες.

Επαναλαμβάνω οτι δεν είναι τυχαία η τρομακτική εμπορική επιτυχία του τίτλου. Στις μετα-βιομηχανικές δυτικές κοινωνίες δεν είναι η αποξένωση και η έλλείψη κοινωνικών σχέσεων ένα απο τα κυριότερα (πέρα απο την άνιση κατανομή του πλούτου βέβαια) προβλήματα κοινωνικής δυσλειτουργίας; Και όλη αυτή η δυναμική είναι δυνατόν να βρίσκει διέξοδο μέσα απο ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας;

Όλα αυτά κατά τη γνώμη μου είναι αρκετά ανησυχητικά ακριβώς γιατί υγιείς σκέψεις, ιδέες και ανάγκες σχέσεων απορροφόνται πλέον εικονικά...
Και δεν έχουν καμία σχέση με τις ανοησίες περι αύξηση βίας και εγκληματικότητας εξαιτίας των video games. Πάντα σε δυσλειτουργικές κοινωνίες κατασκευάζονται αποδιοπομπαίοι τράγοι ως υπαίτιοι για όλα τα συμπτώματα που προκύπτουν απο προφανείς δομικούς παράγοντες.

Όλα τα παιχνίδια ανεξαιρέτως έχουν ως αρχικό και βασικό σκοπό τους να μας διασκεδάσουν ή ακόμη καλύτερα να μας ψυχαγωγήσουν. Άλλα το καταφέρνουν δίνοντάς μας τη δυνατότητα να εξερευνούμε φανταστικούς κόσμους και ν' αντικρίζουμε τέρατα πέρα από κάθε φαντασία. Άλλα το καταφέρνουν προσφέροντάς μας μια ιδιότητα δεν έχουμε στην πραγματική μας ζωή και γι' αυτό μας έλκει, όπως ενός ντετέκτιβ, ενός ραλίστα, ενός πιλότου, ενός στρατηγού, ενός κλέφτη, ενός εκτελεστή, κτλ, σε ρεαλιστικό περιβάλλον. Κι άλλα (το συγκεκριμένο δηλαδή) μας προσφέρει τη δυνατότητα να διασκεδάσουμε διαμορφώνοντας χαρακτήρες και εικονικούς ανθρώπους, μέσα σε ένα ιδιαίτερα αληθοφανές περιβάλλον.

Ποια η διαφορά (επί της ουσίας) να διασκεδάσω παριστάνοντας το δαιμόνιο ντετέκτιβ, τον ψυχρό εκτελεστή, τον στρατιωτικό ηγέτη ενός λαού ή ένα απλό Sim? Γιατί οι περιπέτειες του τελευταίου διαφοροποιούνται των άλλων? Γιατί είναι φυσιολογικό και θεμιτό να εθίζομαι με ένα παιχνίδι στο οποίο υποτίθεται πως είμαι ένας εν ψυχρώ εκτελεστής, ένας κλέφτης, ένας μανιακός δολοφόνος, (αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίζει από μόνο του και να μας πει πράγματα για τη σύγχρονη κοινωνία) ενώ είναι παράλογο και μη θεμιτό να εθίζομαι με ένα άλλο παιχνίδι στο οποίο θα είμαι ο άνθρωπος που εγώ θα ορίσω? Γιατί πρέπει οι αποστολές μου να είναι εξωπραγματικές ή ακραίες για να με ελκύουν κι όχι κι απλές καθημερινές δραστηριότητες?
(όπου το πρώτο πρόσωπο το χρησιμοποιώ συνεχίζοντας να μιλάω ευρύτερα κι όχι προσωπικά)

Υποτίθεται πως τα παιχνίδια μας διασκεδάζουν. Υποτίθεται πως μιλάμε για τον μέσο παίχτη που θα κάτσει και θα ασχοληθεί με αυτά για να γεμίσει ευχάριστα τις ώρες του. Δε μπορούμε να γενικεύουμε λέγοντας πως μερικοί ακοινώνητοι που παίζουν το παιχνίδι αντί να ζουν τη ζωή τους αποτελούν τον κανόνα. Δε φταίει το παιχνίδι γι&#8217; αυτό. Θα μπορούσαν κάλλιστα οι «προβληματικοί» μας κύριοι να μην γνωρίζουν την ύπαρξη των Sims και να έγραφαν ιστοριούλες μέσα από τις οποίες θα έβρισκαν την χαμένη τους κοινωνική ύπαρξή, ταυτιζόμενοι με κάποιον εκ των πρωταγωνιστών τους. Επειδή βρήκαν μια διαφορετική διέξοδο δε σημαίνει πως αν δεν υπήρχε αυτή θα αναγκάζονταν να κοινωνικοποιηθούν ομαλά. Σημαίνει μόνο πως θα έβρισκαν κάποιον άλλο τρόπο για να συμπληρώσουν το ήδη υπάρχον κενό τους.

Το γεγονός πως γενικά τα παιχνίδια μπορούν να μας δώσουν ενδείξεις των σύγχρονων αδυναμιών και προβλημάτων, είναι κάτι στο οποίο με βρίσκεις σύμφωνη, αλλά σε τελείως διαφορετικό επίπεδο που δεν είναι της παρούσης. Επουδενί όμως δε συμφωνώ πως ευθύνονται αυτά για τα προβλήματα. Είμαστε κύριοι των ευατών μας, υποτίθεται πως είμαστε σκεπτόμενα όντα, και είναι επιλογή μας τόσο η κοινωνική μας ταυτότητα όσο και η γενικότερη και ειδικότερη ταυτότητά μας. Αν επιλέξουμε να είμαστε ακοινώνητοι, φέρουμε την ευθύνη αυτής μας της απόφασης (ακόμη κι αν ασυνείδητα ψάχνουμε για εναλλακτικές). Οι επιλογές μας μάς ορίζουν όπως λέει κι ο λαός!

Τέλος, να σου πω πως δεν διαφωνώ πως τα Sims, ως πολύ καλή απεικόνιση της καθημερινότητας ενός απλού ανθρώπου, σίγουρα θα αποτελέσουν την επιλογή όσων έχουν μια προβληματική κοινωνική ζωή. Σίγουρα θα στραφούν σε αυτά για να ικανοποιήσουν τις βιολογικές τους ανάγκες για επικοινωνία κι αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους. Το γεγονός αυτό όμως δε σημαίνει πως οι μεγάλες πωλήσεις του τίτλου οφείλονται στον μεγάλο αριθμό ακοινώνητων που υπάρχουν σήμερα. Απλώς είναι ένας τίτλος που ελκύει πολύ και τις γυναίκες, οι οποίες συνήθως δεν ασχολούνται με το sport των computer games. Αν προσθέσεις το νούμερο των γυναικών στο υπάρχον των αντρών (για ένα εθιστικό παιχνίδι), πιστεύω πως θα βγάλεις άκρη γιατί πουλάει τόσο πολύ. Μην ξεχνάμε πως οι γυναίκες είναι πολύ περισσότερες αριθμητικά των αντρών. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

giovanna wrote: [...]αλλά αλήθεια Fallen_Angel, γιατί θα πρέπει να εθιστώ με ένα παιγνίδι που το μόνο που θα πρέπει να κάνω να είναι να τους ταϊζω, να τους κάνω επιτυχημένους giapies, επιτυχημένους συζύγους κ.λ.π.[...]
[...]Δεν είναι καλύτερα τα παιγνίδια μας adventure, να μαζεύουμε τα διάφορα αντικέιμενα μας, να λύνουμε τους γρίφους μας, να ανοίγουμε κλειδαριές και θυσαυροφυλάκια, δεν ξέρω, εγώ τα βλέπω λίγο πιο εθιστικά. Εξάλλου δεν είναι λίγο βαρετο να ταϊζεις τους ήρωες σου, να του κάνεις να κάνουν σεξ, να παίζουν στο χρηματιστήριο, δεν ξέρω μπορεί να είμαι λάθος, αλλά κάπου για εμένα είναι fake ήρωες. [...]

Πρώτα από όλα εννοείται πως δεν πρέπει να εθιστείς. Ο καθένας επιλέγει και παίζει ό,τι του αρέσει. Ξαναδιαβάζοντας όμως τώρα τι είχαμε γράψει όταν είχε πρωτοανοίξει το θέμα, είδα πως παραήμουν ένθερμη (πάει καιρός τώρα που δε το παίζω φανατικά όπως τότε, αν και παραμένει εγκατεστημένο στον υπολογιστή μου). Ίσως γι' αυτό να δόθηκε η λάθος εντύπωση του πρέπει. Αλλά όταν ένα παιχνίδι σε κερδίζει ολοκληρωτικά... δύσκολα θα μιλήσεις γι' αυτό συγκρατημένα.

Σύγκριση με τα adventures δεν υπάρχει. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν είναι καλύτερο το ένα και χειρότερο το άλλο. Είναι απλώς εντελώς διαφορετικά. Το να προτιμάς (όπως κι εγώ σε γενικές γραμμές) τη νοοτροπία των adventures όμως, δε σημαίνει πως δε μπορείς να 'κολλήσεις' και με κάτι άλλο, κι ας απέχει μακράν από αυτό που σου αρέσει και σε εθίζει συνήθως. Τουλάχιστον έτσι είναι στο δικό μου το κεφάλι.

Όσο για τους ήρωες θα διαφωνήσω. Είναι fake γιατί? Επειδή είναι καθημερινοί, κι όχι super duper τυπάκια που σώζουν τον κόσμο από τη μεγάλη απειλή? Δε νομίζω καν πως υπάρχουν ήρωες στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ανθρωπάκια που τα πάνε καλά κάπου και πατώνουν κάπου αλλού (δε θα ξεχάσω ποτέ που μου πήρε το μωρό η πρόνοια γιατί το είχα ξεχάσει δυο μέρες που έμενα στο σπίτι του γκόμενου, άχρηστη μάνα! χαχα! ). Ίσα-ίσα που θεωρώ πολύ ελκυστική αυτή την παράμετρο του παιχνιδιού: δε χειρίζεσαι ένα έτοιμο "ήρωα", αλλά τον διαμορφώνεις εσύ απ' αρχής μέχρι τέλους. Μπορεί όντως να 'ναι βαρετό για ορισμένους. Δεκτόν. Αλλά όχι για όλους εμφανώς.

pornostar wrote: @Fallen_Angel
Ο καλύτερος τρόπος είναι ο θείος από την Αμερική. Με 15? όλα μια χαρά!

α. Αυτό πού κολλάει?!

β. 'Οχι, δεν είναι. Ένα παιχνίδι που αξίζει για εσένα, που σου προσφέρει κάτι, είναι 'αμαρτία' να μη το αγοράσεις. Πώς αλλιώς θα δείξεις αυτή σου την εκτίμηση προς τους δημιουργούς του? Απλά λέγοντάς το? Not good enough!