Περί Γρίφων καί Κριτικών

Elessar wrote: Παιδιά, μάλλον στα ΜΗ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ οφείλω να βάλω και το Sherlock Holmes - The Case of the Silver Earring.
Αρκετά καλό σενάριο αλλά η όλη εξέλιξη του και η "γριφική" (ποιητική αδεία!) δομή του είναι για τα πανηγύρια.
ΥΓ: Αντρέα, θα διαφωνήσω για το Simon the Sorceror 3D. Προσωπικά το βρήκα πολύ "λίγο" και με φτηνό χιούμορ

Τόν Simon το θεωρώ καλό, γιατί είναι από τά λίγα καρτουνίστικα πού δεν χρειάζεται να κάνεις κλίκ με όλα πάνω σε όλα. Χωρίς να είναι εύκολο, σε παιδεύει, με την καλή έννοια της λέξης, χρησιμοποιώντας γρίφους παρατηρητικότητας και συνδυασμού γεγονότων πού διαδραματίζονται μπροστά σου. Τό κάθε στοιχείο τού γρίφου έχει μιά χρήση, έμμεσα, φανερή. Τόχει δουλέψει ο άνθρωπος μέ βάση μιά λογική διαδικασία πού είναι στό χέρι σου νά τήν επεξεργαστείς καί νά τήν ανακαλύψεις. Αντίθετα μέ τό Tony Tough, π.χ. όπου μπορείς μέν νά καταλάβεις ότι στόν ξιφία πού κρέμεται, π.χ., κάτι πρέπει νά κάνεις, μόνο πού είναι φανερό ότι άν δέν δοκιμάσεις τά πάντα δέν μπορείς νά είσαι σίγουρος ότι δέν σούχει ξεφύγει κάτι - αλλά τότε τό παιχνίδι καταντάει αγγαρεία κι αντί νά σκέφτεσαι, απλά κουράζεις τά δάχτυλά σου.
Η ανυπαρξία καλοδουλεμένων γρίφων, είναι τό μόνιμο πρόβλημα όλων τών παιχνιδιών τελευταίας σοδειάς, μ' ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις. Γραφικά μπορεί νά έχουν ωραία, μουσική καί υπόθεση εξίσου καλά, αλλά αντί γιά γρίφους έχουμε τεχνάσματα στήν καλύτερη τών περιπτώσεων, στή δέ χειρότερη, ιδέες πούχουν βγεί μέ μισό λεπτό σκέψης κι άμα ειδικά θέλουν νά τό παίξουν "δύσκολοι", σέ στέλνουν κανονικά. [Μήν πάμε μακριά, σέ λίγο θά χρειαστείς νά προσθέσεις δύο άσχετες ημερομηνίες, ν' αφαιρέσεις μιάν άλλη, δέν θυμάμαι άν πρέπει νά τήν διαιρέσεις καί μέ τήν τετραγωνική ρίζα τού βαθμού ηλιθιότητας τού εμπνευστή του, αυτό μπορεί νά τό άφησε γιά τό επόμενο, -- βλ.Dark Fall II].
Oι Ρώσσοι πού κάνανε τον Sherlock Holmes έχουν αποδεδειγμένο πρόβλημα στην κατασκευή γρίφων. Και στα δυό προηγούμενά τους, ήταν το μόνιμο πρόβλημα κι ήταν αυτό πού τά κατέστρεψε τελικά.
Κι η κατάσταση δεν πρόκειται να διορθωθεί, από τη στιγμη πού οι έχοντες μια κάποια δύναμη, οι "κριτικοί", δηλαδή, ελάχιστα ασχολούνται μ' αυτούς. Μπορεί να θάψουν ένα παιχνίδι επειδή δεν έχει καλά γραφικά, υπόθεση, ή μουσική, αλλά επ' ουδενί για ηλίθιους γρίφους -- εκεί φαίνεται νά είναι τό πεδίο πού όλα επιτρέπονται. Ακόμα κι αυτοί πού υποτίθεται υπηρετούν τό είδος, συμπεριφέρονται μ' ένα τρόπο σά νά τό αγνοούν. Θυμάμαι κάποτε τόν αρχισυντάχτη τού PCmaster πού αναρωτιότανε γιατί δέν υπάρχουν ελληνικές ομάδες παραγωγής adventures "θεματολογία έχουμε, δύσκολο είναι νά φτιαχτούν καί κάποιοι γρίφοι;" αναρωτιότανε, τόσο απλά.

Μιά χρήσιμη απόδειξη γιά τή σχέση Κριτικών καί Γρίφων:

"The puzzles are probably the weakest part of what is essentially a story driven game." αλλά, στήν κατάληξη: "Rating: 8/10", σιγά μήν κάτσει νά σκάσει... [ mysterymanor.net/reviewsilverearring.htm ].

Οσο γιά τήν γενικότερη αξία τους:

Elessar wrote: μάλλον στα ΜΗ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ οφείλω να βάλω και το Sherlock Holmes - The Case of the Silver Earring.

Fallen_Angel wrote: θα συμφωνήσω πως δεν προτείνεται για αγορά

ενώ οι Μεγάλοι, "Εγκριτοι" Κριτικοί μας...
Final Grade: A-
www.gameboomers.com/reviews/Ss/S ... ybecky.htm
Final Grade: B
www.justadventure.com/reviews/Sh ... rring.shtm

Το JA+ έχει 'χαλάσει' σε πολλά σημεία του όχι τώρα, αλλά εδώ και καιρό. Θεωρώ το AGs καλύτερο community σαφώς, όχι πως δεν έχει τα μειονεκτήματα του και αυτό.

Παιδιά ας πάρουμε λίγο το θέμα των γρίφων και απο την άλλη πλευρά.

Α) Πόσα Adventure έχετε παίξει; Στην απάντηση πολλά απαντάτε αυτόματα στον εαυτό σας ότι πλέον έχετε δει την πλειοψηφία των γρίφων που μπορούν να υπάρξουν. Μην περιμένετε τα αδύνατα.

Β) Τι τύπος Adventurά είστε; Στην απάντηση puzzlάκιας θέλεις δύσκολα, στην απάντηση σεναριάκας δεν σε νοιάζει απλά θέλεις γρίφους που να κολάνε με την ιστορία, και να μην είναι άσχετοι.

Για σκεφθείτε το λίγο και έτσι; Δεν είμαστε αντικειμενικοί σε πολλά και πρέπει να το καταλάβουμε και λίγο (δύσκολο αλλά ελπίζω πως όχι ακατόρθωτο). Όταν κάποιος έχει παίξει πολλά πρέπει δυστυχώς να ξέρει πώς όλο και πιο πολύ θα σηκώνει τα standard του και όλο και λιγότερα θα τον ικανοποιούν. Δυστυχώς εκεί είναι που γίνεται πολύ δυσκολότερη η ανεύρεση του καλού για τον καθένα μας. Μερικοί δεν είναι τόσο επιλεκτικοί, ας μην τους κάψουμε λοιπόν στην φωτιά!

Mortal wrote: Καλύτερο είναι το να βλέπεις πολλά review απο διαφορετικά άτομα, με διαφορετική αντίληψη σχετικά με το παιχνίδι, αλλά που ωστόσο να κατανοούν το συγκεκριμένο στυλ. Δεν θα διαβάσω ποτέ ένα review για το Myst απο έναν Myst Hater, ή πάλι απο έναν Myst Fan (fanatila!), αποτελούν τα δυο άκρα, και σε γενικές γραμμές τα άκρα είναι επιρεπή σε σφάλματα.

Λέμε τά ίδια ακριβώς πράγματα, μόνο πού εγώ στη θέση των κριτικών, βάζω τούς παίχτες και θεωρώ πιο έγκυρη τη γνώμη τους
1) Eπειδή έχουν ασχοληθεί πραγματικά με το παιχνίδι,
2) Δεν πάσχουν από τις διάφορες "παιδικές" ασθένειες των κριτικών (καί δέν αναφέρομαι μόνο στούς κριτικούς τών adventures)
3) Εχουν κοινή στάση απέναντι στό παιχνίδι - παίζουν γιά νά ευχαριστηθούν, όχι γιά νά γράψουν review
4) Μέσα από τό σύνολο τών επιλογών τους μπορώ νά διακρίνω κι αυτό πού λές εσύ Myst Hater, Myst Fan κλπ., ενώ μέσα από τό review κάποιου γιά ένα μεμονωμένο παιχνίδι πού δέν τό ξέρω, δέν μπορώ.

Mortal wrote: Όταν κάποιος έχει παίξει πολλά πρέπει δυστυχώς να ξέρει πώς όλο και πιο πολύ θα σηκώνει τα standard του και όλο και λιγότερα θα τον ικανοποιούν. Δυστυχώς εκεί είναι που γίνεται πολύ δυσκολότερη η ανεύρεση του καλού για τον καθένα μας. Μερικοί δεν είναι τόσο επιλεκτικοί, ας μην τους κάψουμε λοιπόν στην φωτιά!

Αλλο καινούργιες ιδέες, Mortal, κι άλλο φόλλα. Αυτό πού λές ισχύει γιά όλα, καί στά κινηματογραφικά έργα και στα βιβλία, αλλ' αυτό δέν σημαίνει ότι θ' αποδεχτείς ένα μυθιστόρημα πού θάχει μόνο τίτλο καί λευκές σελίδες, ή ένα έργο πού θά δείχνει τήν γιαγιά τού σκηνοθέτη νά καθαρίζει τό σπίτι της.
Γιά τούς γρίφους υπάρχουν κάποιοι κανόνες, όπως καί σέ κάθε παιχνίδι άλλωστε, κι οι παραβάτες "τιμωρούνται". --- Αμάν πιά μ'αυτή τήν ανοχή σέ όλα... Φαντάζεσαι νάσουνα εσύ κριτικός; Από 98 στά 100 καί πάνω θάχαν όλα.

Παιδιά οκ, οι περισσότεροι κριτικοί είναι και παίκτες (Δηλ. εγώ ή κάποιο άλλο παιδί γράψει ένα review δεν θεωρώ τον ευατό μου κριτικό). Βέβαια πολλοί αργότερα απλά παίζουν για να σχολιάσουν και αυτό είναι η πηγή του κακού review πιστεύω. Να μιλήσουμε για τους 'κριτικούς' του Gamespot π.χ. που γράφουν όλο μπαρούφες ναι. Σίγουρα και τα μεγάλα communities έχουν reviews που δεν είναι καλά. Πρέπει να γίνονται και τα reviews όμως. Τώρα εγώ πάντα διαφωνούσα με την λογική των παικτών που περιμένουν να κάνει ο τάδε review για να δουν αμα θα αγοράσουν το εκάστοτε adventure.

adreasnaxos wrote: Αλλο καινούργιες ιδέες, Mortal, κι άλλο φόλλα. Αυτό πού λές ισχύει γιά όλα, καί στά κινηματογραφικά έργα και στα βιβλία, αλλ' αυτό δέν σημαίνει ότι θ' αποδεχτείς ένα μυθιστόρημα πού θάχει μόνο τίτλο καί λευκές σελίδες, ή ένα έργο πού θά δείχνει τήν γιαγιά τού σκηνοθέτη νά καθαρίζει τό σπίτι της.

Λογικό Αντρέα, αλλά το θέμα είναι πως το παιχνίδι όπως και ο ίδιος έχεις αναφέρει είναι μια άλλη μορφή ψυχαγωγίας, άρα θα πρέπει να το κρίνουμε λίγο πιο χαλαρά απο μια άλλη οπτική γωνία. Δεν είναι όλοι Sierra και Lucas για να τους τα χώνουμε. Ας δούμε πως θα ωριμάσουν στην συνέχεια, δεν θα τους κρίνουμε σκληρά με μια προσπάθεια. Μερικά λάθη δικαιολογούνται κατα την εξελικτική διαδικασία μιας ομάδας και των τίτλων της. Στην action κοινότητα συγχωρούν πολύ πιο εύκολα απο ότι στην adventure. Ας δεχθούμε και εμείς το παράδειγμα των "ανεγκέφαλων" για να μην το πληρώσουμε με παντελή αποκλεισμό των adventure απο την αγορά.

adreasnaxos wrote: Γιά τούς γρίφους υπάρχουν κάποιοι κανόνες, όπως καί σέ κάθε παιχνίδι άλλωστε, κι οι παραβάτες "τιμωρούνται". --- Αμάν πιά μ'αυτή τήν ανοχή σέ όλα... Φαντάζεσαι νάσουνα εσύ κριτικός; Από 98 στά 100 καί πάνω θάχαν όλα.

Όχι απλά δεν θα έκρινα ποτέ κάτι το οποίο δεν μου αρέσει, γιατί δεν α) δεν θα το γνώριζα καθόλου, και β) γιατί θα ήμουν biased εναντίον του. Οπότε θα μπορούσα να κρίνω κάτι μόνο απο σεναριακής πλευράς, μουσικής (και πάλι αν ταυτιζόταν με τα ακούσματα μου) και απο πλευρά ευκολίας χρήσης (όχι γρίφων), η ποιότητας engine. Και σε αυτά θα συνέκρινα μόνο τα όμοια. Ξέρω πως είναι δύσκολο εως ακατόρθωτο αλλά θέλει λίγο σκέψη, που όπως έχεις προσέξει κάποιοι "κριτικοί" της διεθνούς gaming κοινότητας δεν το κάνουν οπότε έχουμε παιχνίδια του 5 και του 95, και ξέρουμε πως παιχνίδι του 5 δεν θα έβρισκε λεφτά για να αναπτυχθεί, άρα είναι αδύνατον να είναι τόσο χάλι, παρα μόνο στο μυαλό του κριτικού, και το 95 είναι πολύ ψηλό για να είναι αντικειμενικό. Είναι τόσο περίεργη αντιμετώπιση?

"το θέμα είναι πως το παιχνίδι όπως και ο ίδιος έχεις αναφέρει είναι μια άλλη μορφή ψυχαγωγίας, άρα θα πρέπει να το κρίνουμε λίγο πιο χαλαρά απο μια άλλη οπτική γωνία. [Mortal]
Το πόσο "χαλαρά" κρίνεις ένα πράγμα, έχει να κάνει βασικά και με το πόσο "χαλαρά" το αντιμετωπίζεις. Κατά κανόνα, δεν μπορείς να είσαι χαλαρός με πράγματα πού σ' ενδιαφέρουν. Αν αντιμετωπίζεις το παιχνίδι σαν ένα περιοδικό πού το ξεφυλλίζεις γιά νά περάσεις τήν ώρα σου κι αν δεν βρείς τίποτα ενδιαφέρον το πετάς καί πάς παρακάτω, σύμφωνοι, δέν χρειάζονται ούτε φωνές, ούτε πολλές κουβέντες. Αν όμως όχι, τότε ένα κακό παιχνίδι αποτελεί αιτία απογοήτευσης, σπατάλης χρόνου, κόπου καί χρημάτων κι άν μή τί άλλο, αισθάνομαι υποχρεωμένος νά προειδοποιήσω καί τούς άλλους γιά νά μήν τήν πατήσουν, όπως τή πάτησα κι εγώ.

"απλά δεν θα έκρινα ποτέ κάτι το οποίο δεν μου αρέσει, γιατί δεν α) δεν θα το γνώριζα καθόλου, και β) γιατί θα ήμουν προκατειλημμένος εναντίον του." [Mortal]
Μεταφυσικές φιλολογίες… Όταν μιλάς για κάτι πού "δεν σού αρέσει", το έχεις ήδη κρίνει Αρη κι έχεις καταλήξει. Αυτό πού μένει είναι ν' αναλύσεις τους λόγους και να τους διατυπώσεις.

"οπότε έχουμε παιχνίδια του 5 και του 95" [Mortal]
Μην κολλάμε στα νούμερα, όσον αφορά την ουσία της κριτικής είναι ανόητη η χρησιμοποίησή τους, αλλ' αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αριστουργήματα ή παιχίδια για τά σκουπίδια.

"και ξέρουμε πως παιχνίδι του 5 δεν θα έβρισκε λεφτά για να αναπτυχθεί, άρα είναι αδύνατον να είναι τόσο χάλι" [Mortal]
Κι όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει τον συλλογισμό σου και δεν έχεις παρά να κάτσεις να παίξεις ένα παιχνίδι του 5 για να το διαπιστώσεις.

"Μερικά λάθη δικαιολογούνται κατα την εξελικτική διαδικασία μιας ομάδας και των τίτλων της." [Mortal]
Γι' αυτό και θά κάτσω νά παίξω και το Martin Mystere πού το βγάζουν αυτοί πού κάνανε την Druuna, αλλά μην ξεχνάς ότι οι περισσότεροι δεν έχουν την πολυτέλεια της "δικαιολογίας" για κάποιον πού τους έκανε να χάσουν χρόνο και λεφτά για το τίποτα. Κι αυτός είναι στό κάτω-κάτω κι ο λόγος ύπαρξης Κριτικής καί Κριτικών.

adreasnaxos wrote: "το θέμα είναι πως το παιχνίδι όπως και ο ίδιος έχεις αναφέρει είναι μια άλλη μορφή ψυχαγωγίας, άρα θα πρέπει να το κρίνουμε λίγο πιο χαλαρά απο μια άλλη οπτική γωνία. [Mortal]

Το πόσο "χαλαρά" κρίνεις ένα πράγμα, έχει να κάνει βασικά και με το πόσο "χαλαρά" το αντιμετωπίζεις. Κατά κανόνα, δεν μπορείς να είσαι χαλαρός με πράγματα πού σ' ενδιαφέρουν. Αν αντιμετωπίζεις το παιχνίδι σαν ένα περιοδικό πού το ξεφυλλίζεις γιά νά περάσεις τήν ώρα σου κι αν δεν βρείς τίποτα ενδιαφέρον το πετάς καί πάς παρακάτω, σύμφωνοι, δέν χρειάζονται ούτε φωνές, ούτε πολλές κουβέντες. Αν όμως όχι, τότε ένα κακό παιχνίδι αποτελεί αιτία απογοήτευσης, σπατάλης χρόνου, κόπου καί χρημάτων κι άν μή τί άλλο, αισθάνομαι υποχρεωμένος νά προειδοποιήσω καί τούς άλλους γιά νά μήν τήν πατήσουν, όπως τή πάτησα κι εγώ.

Πάει καιρός όπως βλέπω από την τελευταία μας κουβέντα, οπότε ας ρίξω λίγο λάδι στην φωτιά (θεωρητικά πάντα)!

Το να κρίνεις χαλαρά ένα παιχνίδι είναι κάτι που έχει να κάνει με τις προταιρεότητες του καθενός μας. Π.χ. Προσωπικά παίρνω παιχνίδια ορισμένων εταιρειών γνωρίζωντας εξαρχής πως θα είναι μέτρια, μόνο και μόνο γιατί απλά βελτιώνουν έναν τομέα του gameplay περισσότερο από όσο κάποιες άλλες που απλά γράφουν ένα καλό σενάριο και ακολουθούν την πεπατημένη. Το αντισυμβατικό και απλό πολλές φορές διαφοροποιείται από το εξεζητημένο και πολύπλοκο (φθηνή παραγωγή, ακριβή παραγωγή) κατα τρόπο που να σου κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον.

Στο ζήτημα της απογοήτευσης τώρα...όντως απογοητεύεσαι συχνότερα από όσο μπορείς να δεχθείς, οπότε απλά μειώνεις την ικανότητα του να σε απογοητεύει θέτοντας το θέμα ως υποδεέστερο κάποιων standards. Απο εκεί και μετά λες δυο κουβέντες και στους υπόλοιπους που ενδιαφέρονται για το θέμα, και κατόπιν τους αφήνεις να κρίνουν μόνοι τους. Δεν την "πατάς", απλά το παιχνίδι δεν είναι για σένα, αλλά για μια άλλη ομάδα παικτών. Έχω παραδείγματα ατόμων που θεωρούσαν το 7th Guest ως ότι χειρότερο κυκλοφόρησε απο καταβολής του κόσμου των games, και όμως βλέπω πως άτομα που μπαίνουν τώρα στο Adventuring, αν τους το δώσεις να το παίξουν θα το θεωρήσουν ως κάτι το εξαιρετικό. Προσωπικά το έπαιξα όταν πρωτοβγήκε οπότε και εκείνη την εποχή "πατούσε κάτω" πολλά από τα άλλα παιχνίδια που είχαν κυκλοφορήσει, λόγω του ότι ήταν απο τα πρώτα σε 2CD και που είχε υπέροχη μουσική, πολύ καλή εικόνα, και ωραία puzzles, ωστόσο αν το έπαιζα μετά απο το Runaway ή το TLJ ίσως και να το είχα παρατήσει στην αρχή. Άρα είναι καθαρά υποκειμενικό το "την πάτησα".

adreasnaxos wrote: "απλά δεν θα έκρινα ποτέ κάτι το οποίο δεν μου αρέσει, γιατί δεν α) δεν θα το γνώριζα καθόλου, και β) γιατί θα ήμουν προκατειλημμένος εναντίον του." [Mortal]
Μεταφυσικές φιλολογίες… Όταν μιλάς για κάτι πού "δεν σού αρέσει", το έχεις ήδη κρίνει Αρη κι έχεις καταλήξει. Αυτό πού μένει είναι ν' αναλύσεις τους λόγους και να τους διατυπώσεις.

Ή απλά Ανδρέα σαν "κολλημένος" σε μερικά είδη απλά απορρίπτω ότι δεν μου ταιριάζει. πχ. ότι αστυνομικό παιχνίδι έχει κυκλοφορήσει για μένα είναι υποδεέστερο του Atlantis III (εκείνου που το βρίζει ο μισός πλανήτης!)

adreasnaxos wrote: "οπότε έχουμε παιχνίδια του 5 και του 95" [Mortal]
Μην κολλάμε στα νούμερα, όσον αφορά την ουσία της κριτικής είναι ανόητη η χρησιμοποίησή τους, αλλ' αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αριστουργήματα ή παιχίδια για τά σκουπίδια.

Δεν κολλάω βρε συ στα νούμερα, απλά δεν μπορώ να δεχθώ το επάγγελμα ή και την ιδέα του κριτικού που βαθμολογεί σαν δασκαλάκος του δημοτικού το κακό παιχνίδι ή το καλό παιχνίδι (ή του ξερώλα όπως το λένε στα μέρη μου, και όπως προσωπικά τους θεωρώ), αλλά απλά δέχομαι την ιδέα του ανθρώπου που υποδηλώνει μια απλή υποκειμένικη άποψη δίχως βαθμολογίες και κουταμάρες "το αυγό είναι καλύτερο απο το αεροπλάνο".

adreasnaxos wrote: "και ξέρουμε πως παιχνίδι του 5 δεν θα έβρισκε λεφτά για να αναπτυχθεί, άρα είναι αδύνατον να είναι τόσο χάλι" [Mortal]
Κι όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει τον συλλογισμό σου και δεν έχεις παρά να κάτσεις να παίξεις ένα παιχνίδι του 5 για να το διαπιστώσεις.

Ένα παιχνίδι του 5??? Δυστυχώς στην συλλογή μου με εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού όλα είναι 200άρια με βάση το 100 οπότε και δεν έχω κάποιον τίτλο εύκαιρο. Απλά δεν παίρνω τα πάντα από ένα είδος, αλλά τα καλά από πολλά.

adreasnaxos wrote: "Μερικά λάθη δικαιολογούνται κατα την εξελικτική διαδικασία μιας ομάδας και των τίτλων της." [Mortal]
Γι' αυτό και θά κάτσω νά παίξω και το Martin Mystere πού το βγάζουν αυτοί πού κάνανε την Druuna, αλλά μην ξεχνάς ότι οι περισσότεροι δεν έχουν την πολυτέλεια της "δικαιολογίας" για κάποιον πού τους έκανε να χάσουν χρόνο και λεφτά για το τίποτα. Κι αυτός είναι στό κάτω-κάτω κι ο λόγος ύπαρξης Κριτικής καί Κριτικών.

Έχεις θάρρος βλέπω! Πέρα απο αστεία μπορεί να βελτιώθηκαν τα παιδιά στο ζήτημα του gameplay που το Druuna έπασχε δραματικά. Ωστόσο λυπάμαι τα αστυνομικά όπως προανέφερα είναι υποδεέστερα του χειρότερου φανταστικού.

Ουφ, τα έκανα ως συνήθως έναν αχταρμά για μια ακόμη φορά. Ότι καταλαβες, λιγότερα κατάλαβα.

Σάν τά χιόνια..., πού λένε, χάθηκες.

"απλά δεν μπορώ να δεχθώ το επάγγελμα ή και την ιδέα του κριτικού που βαθμολογεί σαν δασκαλάκος του δημοτικού το κακό παιχνίδι ή το καλό παιχνίδι... δέχομαι την ιδέα του ανθρώπου που υποδηλώνει μια απλή υποκειμένικη άποψη δίχως βαθμολογίες και κουταμάρες "
Μόνο γι' αυτό, επειδή ασχολήθηκα τόν τελευταίο καιρό.
1) Η βαθμολογία είναι ένας τρόπος νά πείς μέ 3 κουβέντες αυτά πού έχεις γράψει σέ 100 γραμμές καί πιθανά ο άλλος βαριέται νά διαβάσει.
2) Εχει νόημα όταν έχει καί πρακτικό αποτέλεσμα. Δηλαδή, οι βαθμολογίες πού ασχολούνται μέ δέκα έπί μέρους θέματα (μουσική, ιστορία, έκείνο, τό άλλο) καί καταλήγουν πάντα στόν λίγο-πολύ ίδιο μέσον όρο, είναι καί άχρηστες καί βλακώδεις.
Εάν, όπως γίνεται εδώ, στοχεύουν ν' απαντήσουν στήν ερώτηση "αξίζει νά τό αγοράσω ή όχι;", έχουν νόημα καί δέν είναι κακές. Είναι τό ίδιο πράγμα μέ τήν απάντηση πού θά δώσεις σ' ένα φίλο σου άμα σέ ρωτήσει γιά κάποιο παιχνίδι: όταν τού απαντήσεις "μλκία" εννοείς 0 ή 1, "έτσι κι έτσι" 2,3, καλό 4,5. Κι αυτό, πάντα όσον αφορά τή γνώμη σου, αυτό είναι δεδομένο εξ ορισμού.

Σέ φιλολογικό επίπεδο δέν διαφωνώ μ' αυτό πού λές, αλλά επειδή υπάρχει καί τό πρακτικό, η βαθμολογία λειτουργεί. Οταν δείς τό "0" στό Law & Order γραμμένο από 2-3, θά πάς μέ τή μία παρακάτω, ενώ άν αρχίσεις νά διαβάζεις τίς κριτικές, δύσκολα θά καταλάβεις γιά τό πόσο κακό μπορεί νά είναι ένα παιχνίδι.

Θά τά φτιάξεις τά Freewares;

Μια πολυ ωραία ιδέα (κατα την ταπεινή μου γνώμη) χρησιμοποιεί το boardgamegeek, ένα σάιτ για επιτραπέζια. Πέρα από τις μικρές κριτικές των μελλών του για το παιχνίδι, επιστρτεύει και έναν σχετικά αξιόπιστο μαθηματικά μέσο όρο βαθμολόγισης (πάντα από ψήφους που δίνουν τα μέλη του) όπου μετράει μέχρι και το standrd deviation των ψήφων για να βλέπεις πόσο αποκλείνουν οι βαθμολογίες. Φυσικά, όλα εξαρτώνται από το αν τα μέλη που ψηφίζουν είναι όντως μέλη και όχι ¨μέλη". Αυτό για τις βαθμολογίες.

Για τους γρίφους, έχω ήδη πεί ότι για μένα είναι ό,τι πιο σημαντικό για ένα παιχνίδι και εγώ θα έδινα ένα 40% του βαθμού που θα έβαζα (δυνητικά μιλάμε) στην λογική , πολυπλοκότητα και συνάφεια των γρίφων με το σενάριο. Αλλο ένα 40% θα αναλογούσε στο σενάριο και την προτοτυπία του και μόλις ενα 20% στα γραφικά και τον ήχο του, και μόνο με γνώμωνα της διαμόρφωσης ατμόσφαιρας.

Ελπίζω να είμουν εντός θέματος

panagios wrote: ...

Βασικά πιστεύω ότι δέν μπορείς ν' αξιολογήσεις "αντικειμενικά" ένα έργο, ακόμα καί μ' όποια μαθηματική μέθοδο χρησιμοποιήσεις.

Εγώ παίζω ένα παιχνίδι γιά τούς γρίφους του, ο Qrious γιά τήν ιστορία του, ο άλλος γιά τούς διαλόγους του, ο παράλλος γιά τά βιντεάκια, καί πάει λέγοντας. Βάζοντας λοιπόν έναν Μέσον Ορο, μπερδεύεις τούς πάντες καί όλοι είναι δυσαρεστημένοι.

Αλλά, μέσα από 5-6 γνώμες πού θά διατυπώνονται, ο άλλος καταλαβαίνει καί τά διαφορετικά γούστα πού εκπροσωπούν, καί ανάλογα μέ τό δικό του, μπορεί νά προσανατολίζεται.

Κι υπάρχει κι η πληροφόρηση από τήν αντίθετη μεριά. "Γιά νά μήν αρέσει σ' αυτόν τόν ... σημαίνει ότι θάναι καλό."

Οταν εγώ θάβω π.χ. τό Ripper, πού εσένα σού άρεσε, έχεις κάθε λόγο νά σκεφτείς ότι καί οι Συνωμοσίες θά είναι άψογο, αφού τό θάβω κι αυτό καί μάλιστα, γιά τούς ίδιους λόγους. Αν βρεθεί καί κάποιος άλλος νά τό υποστηρίξει, δέν έχεις κανένα λόγο νά κολλήσεις σ' αυτό πού λέω εγώ.

Καί γιά νά συνειδητοποιήσουμε πόσο ακόμα πιό μπερδεμένη είναι η κατάσταση, δέν αρκεί νά βρεθεί κοινό γούστο ως πρός έναν επί μέρους τομέα, αλλά καί σ' αυτόν τόν ίδιο τόν τομέα.
Εσένα, λές, σ' ενδιαφέρουν οι γριφοι σ' ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό. Αλλά κανείς δέν εγγυάται ότι αυτός πού εσύ θεωρείς καλό γρίφο, είναι ο ίδιος μέ αυτόν πού πιστεύω κι εγώ ότι είναι καλός...
Μήν πάμε μακριά, πάρε τή μουσική, πού είναι καί σχετικά εύκολη. Σκέψου πόσα διαφορετικά γούστα μπορούν νά προκύψουν, λέγοντας τό ίδιο πράγμα, δηλαδή "ωραία αυτή η μουσική".