The Cat Lady aftermath (περιέχει spoilers!!)

mkllds wrote: [...]αυτό το The Cat Lady γιατί θεωρείτε τόσο καλό; Εγώ του συγχώρεσα αρκετά πράγματα γιατί προερχόταν από έναν άνθρωπο αλλά και πάλι δεν το κατατάσσω στα κορυφαία της χρονιάς ως προς το σενάριο του. Πραγματικά απόρησα όταν το είδα, βέβαια περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.[...]

Με έχεις ιντριγκάρει αφάνταστα. Τι του συγχώρεσες σεναριακά; Τι σε ενόχλησε;

Εγώ δεν κατάλαβα το...

mkllds wrote: Με το The Cat Lady ένιωσα ότι εκβίαζε σε κάποιες καταστάσεις το συναίσθημα...

εγώ θα έλεγα το παίρνει το συναίσθημα και στο κοπανάει στο κεφάλι μέχρι να στο ανοίξει... ειδικά εκεί που σε αφήνει εσένα να διαλέξεις το παρελθόν της και ας μην έχει σημασία στην εξέλιξη... είναι σαν να διαλέγεις το δικό σου.

Και τώρα που το θυμήθηκα και ήθελα καιρό να το γράψω και το ξέχναγα...
Στην Αθήνα υπάρχει γιατρός παρεμφερούς ειδικότητας που είναι ίδιος... ίδιος σας λέω με τον ψυχολόγο του παιχνιδιού.... είχαμε πάει με τη γυναίκα μου και της έλεγα "πάμε να φύγουμε τώρα! ξέρεις τι έχει αυτός στο υπόγειο;;!!!"....

Προσπάθησα να βρω κάποια πράγματα που είχα γράψει για το παιχνίδι αλλά πρέπει να χάθηκαν στη μεγάλη πλυμμήρα του Ιουνίου.

Από τη συνέντευξή του εδώ:

Αdventure Αdvocate wrote: Με ποιο τρόπο δημιουργείς ένα παιχνίδι; Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς; Έχεις, βασικά, συγκεκριμένη διαδικασία; Προηγείται η ιστορία; Και τι γίνεται με τους γρίφους; Τους σχεδιάζεις καθώς προχωράς;

Michalski wrote: Ξεκινάω με μια απλή ιδέα. Μια-δυο σκηνές, ποτέ ολόκληρη ιστορία. Και σιγά-σιγά προχωράω. Οι ιδέες έρχονται όταν δουλεύω με τα backgrounds. Ή όταν καπνίζω. Σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω στη συνέχεια πριν πέσω για ύπνο. Το σκέφτομαι όταν έχω διάλλειμαστηδουλειά. Δενυπάρχεισυγκεκριμένηδιαδικασία. Ξεκινάω και χτίζω το παιχνίδι χωρίς να ξέρω πώς θα προχωρήσει. Κάποιες φορές αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γυρίσω πίσω για να αλλάξω κάνα-δυο πραγματάκια, αλλά συνήθως ό,τι κάνω μένει ως έχει. Νομίζω ότι αν ήξερα πως τελειώνει, δε θα είχα μεγάλο κίνητρο να το τελειώσω, γιατί για 'μένα οι ιστορίες που λέω σκοπό έχουν να προκαλέσουν και να εκπλήξουν όχι μόνο τους παίκτες, αλλά και εμένα τον ίδιο.

(μα τι κουότ έκανες μωρή παιχτούρα!)

Νομίζω ότι τα λέει όλα μόνος του. Το σενάριο έχει ό,τι προβλήματα έχει γιατί φτιάχτηκε με αυτό τον τρόπο. Ο οποίος, για μένα, είναι δίκοπο μαχαίρι. Ή θα φτιάξεις (στη καλύτερη) μια ωραία σπονδυλωτή ιστορία, όπως έγινε στην περίπτωση του Cat Lady ή σε λένε J. R. R. Tolkien και φτιάχνεις το έπος της ανθρωπότητας για τον εικοστό αιώνα.
Ειδικά με αυτό που λέει: "γιατί για 'μένα οι ιστορίες που λέω σκοπό έχουν να προκαλέσουν και να εκπλήξουν όχι μόνο τους παίκτες, αλλά και εμένα τον ίδιο" το θεωρώ προσωπικά τόσο άκυρο όπως το να πεις... "παίζω ποδοσφαιρό σε επαγγελματκό επίπεδο αλλά δεν χρειάζομαι προπόνηση" (και όλοι βλέπουμε πόσο ανέβηκε επίπεδο όταν αποφάσισε να αφήσει τις σούζες με το GLX και να στρώσει το κ%$^ του κάτω να παίξει μπάλα... όχι ο Michalski, έτσι; )

Τέλος πάντων. Εμένα το σενάριο του Cat Lady μου άρεσε και μάλιστα πολύ. Μπορώ να δεχτώ τη λογική του croc ότι αν αυτό είναι το καλύτερο σενάριο του 2012, τότε ζήτω που καήκαμε (φίλε δεν ξέρω αν το έχεις παίξει και εσύ, κάπου το έγραψες, έτσι; συγνώμη αν χρησιμοποίησα το όνομά σου επί ματαίω) από άποψη δομής της ιστορίας, από την άλλη όμως έθιξε μέσα από αυτόν τον διαστρεβλομένο καθρέφτη πράγματα που συναντάμε πολύ σπάνια σε adventures παιχνίδια. Δεν είναι μόνο η κατάθλιψη της πρωταγωνίστριας αλλά όλη αυτή η αποξένωση και "αρρώστια" της πόλης που με τράβηξε... Ναι, ξέρω τη πήρε και της άλλαξε τα φώτα, πολύ πιθανό να μην είχε καν κάτι τέτοιο σκοπό να κάνει... αλλά f%$* it! όταν θέλω ρεαλισμό στην τέχνη κλείνω κομπιούτερ, βιβλία, μουσική κτλ.... και συναναστρέφομαι με οικογένεια, φίλους, δουλειά.... εκεί να δείτε ρεαλισμό, δεν τον ξεπερνά τίποτα...

TeLeStIc wrote: Υ.Γ.1: Όπως και το Neverending nightmares ( neverendingnightmares.com/ ) έτσι και το cat lady με ανησυχούν λίγο που μπερδεύουν την κατάθλιψη με σφαγές και αίματα...Δεν είμαι ψυχίατρος, αλλά σίγουρα προτιμώ την οπτική της κατάθλιψης του Melancholia από το να πυροβολάω κακούς...

Φίλε έχεις πάρα πολύ δίκιο και είναι κάτι που δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Όντως είναι πολύ λεπτό θέμα.

Επίσης, και το λέω γιατί μάλλον εγώ δεν το κατάλαβα καλά και θέλω να το ξεκαθαρίσουμε, δεν είναι απαράιτητο να ταυτιστεί-συνδεθεί κάποιος με τον/την ήρωα/ηρωίδα μιας ιστορίας για να είναι καλή. Δηλαδή έχει ταυτιστεί κανείς με τον Hannibal... όχι αν έχει να μου το πει, να ξέρω...

Μπάι δε γουέι, το cat lady ήταν για μένα το καλύτερο σενάριο του 2012... το ξεπέρασε όμως το Cognition που μόλις τελείωσα.... πιο "αμερικανιά" δε λέω, αλλά.... αλλού όμως αυτά...

Παρακολουθώ τόσες μέρες την εξέλιξη της συζήτησης με πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον. Μ' αρέσει να διαβάζω τους λόγους για τους οποίους σε κάποιους δεν άρεσε το παιχνίδι, ή έστω τους λόγους για τους οποίους δεν τους ενθουσίασε. Διαφορετικότητα. Εμένα παραμένει στο προσωπικό Top-10 μου, οπότε δε γράφω στο παρόν thread γιατί νομίζω πως έχω ήδη παραθέσει αναλυτικά τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μου, δεν έχει νόημα να λέω τα ίδια...

Ωστόσο, ο μεσιέ TeLeStIc είπε κάτι που δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο:

TeLeStIc wrote: [...]Παρόλα αυτά σίγουρα και εγώ δε μετάνιωσα ούτε το χρόνο ούτε τα λεφτά αλλά σίγουρα επίσης διαφώνησα εξ αρχής με τα τεσσεράμιση αστεράκια (τώρα που πήρα θάρρος στο φόρουμ θα γκρινιάζω ανοιχτά )[...]

Παρατήρησα πως στο review του παιχνιδιού η βαθμολογία των μελών είναι 5/5 από δύο ψήφους. Όπερ σημαίνει, αγαπητέ, πως δεν έχεις ψηφίσει ακόμη τη διαφωνία σου. Όπως κι εσείς οι υπόλοιποι εδώ μέσα που διαφωνείτε (ακούς, mkllds;!). Γιατί παρακαλώ δεν έχετε ψηφίσει; Η γκρίνια όπως λέει ο TeLeStIc (οι ενστάσεις όπως λέω εγώ) πρέπει να ακούγονται. Έλα, να ψηφίζουμε...

Άγνωστο. Έχουν κατατεθεί τέσσερις ψήφοι το τελευταίο μισάωρο, οπότε δεν ξέρω ποια ήταν η δική σου. Νομίζω, πάντως, πως μπορεί να ψηφίσει μόνο μία φορά το κάθε μέλος, και καμία οι επισκέπτες.

Επίσης, νομίζω πως το 2,5/5* για το Cat Lady με ανατρίχιασε λιγουλάκι ως σκορ...

TeLeStIc wrote: Αν δηλώσω τρία αστεράκια θα με συμπαθήσετε περισσότερο;

♫ Τώρα είναι αργάααααααααα... ♫

2.5/5... 5/10... δηλαδή κρίνεται μετεξεταστέο.
Απαπαπαπα... πάω να φάω κάτι γλυκό να ηρεμήσω.

Πέρα από την πλάκα, πραγματικά μου αρέσει να διαβάζω τις ενστάσεις και τις διαφωνίες σας. Μου δίνουν μια δεύτερη ματιά, εντελώς διαφορετική από τη δική μου. Not bad to know that... "you live among us".

mkllds wrote: Το διάβασα το review σου αλλά θα ήθελα αν μπορείς και έχεις χρόνο να μου λύσεις τις απορίες που ανέφερα και αν γνωρίζεις βασικά. Και κυρίως εάν κατάλαβες

Warning: Spoiler!

ποιά ήταν τελικά η Queen of Maggots και εάν όλα αυτά ήταν ένα μίγμα αλήθειας και φαντασίας ή ήταν όλα πραγματικότητα.

Γιατί πραγματικά θέλω να δω μήπως έχασα κάτι και δεν κατάλαβα σωστά.

Να ξεκαθαρίσω κάτι πολύ-πολύ σημαντικό ευθύς εξ αρχής: σε καμία περίπτωση δεν υποννόησα πως έχασες κάτι ή δεν κατάλαβες κάτι σωστά και γι' αυτό δε σου άρεσε η υπόθεση του παιχνιδιού. Αυτό μας έλειπε. Μάλιστα, απ' όσα διάβαζα που γράψατε παραπάνω για τις ενστάσεις σας, νομίζω πως έχω καταλάβει γιατί εκλάβαμε τόσο διαφορετικά την ιστορία και την υπόθεση. So, here it goes:

Καταρχάς, το παιχνίδι παίζει πολύ με το σουρεάλ και σε σημεία με το συμβολισμό. Αυτό κράτα το ως κρατούμενο γιατί παίζει σημαντικό ρόλο, κατά την άποψή μου, μιας και το ζητούμενο δεν είναι αν είναι όλα "φαντασία", ή "πραγματικότητα", ή συνδυασμός αυτών. Το ζητούμενο είναι (imho πάντα, μην επαναλαμβάνομαι συνέχεια) να "νοιώσεις" τη μίζερη σκατίλα που ένοιωσε η Susan και να βγεις στο τέλος του παιχνιδιού απελευθερωμένος από τα δεσμά της.

Τώρα, στα επιμέρους:

1. Queen of Maggots
Θέλοντας να δώσω "εξήγηση" στην ύπαρξή της, κρατάω αφενός την εξήγηση του παιχνιδιού (πως ενσαρκώνει την αρρώστια που βασανίζει τόσο καιρό τη Susan) κι αφετέρου το συμβολικό στοιχείο (πως δηλαδή ενσαρκώνει τον Θάνατο). Σε κάθε περίπτωση δεν είναι κάτι ξεκάθαρα φανταστικό ή ξεκάθαρα πραγματικό. Είναι η αρρώστια, είναι ο θάνατος. Υπάρχουν στη ζωή μας, την επηρεάζουν, αλλά προφανώς όχι όπως δείχνει το παιχνίδι.

2. Παράσιτα και θάνατοι
Κάπου εδώ μπαίνουμε στα μονοπάτια προσωπικής ψυχανάλυσης του καθενός μας μέσα από το παιχνίδι. Για εμένα (αυτό δηλαδή που εγώ είδα/έπαιξα/κατάλαβα και όχι αυτό που ο δημιουργός είπε/σχεδίασε/είχε-στο-μυαλό-του πραγματικά) τα παράσιτα εκπροσωπούν άσχημες φάσεις από τη ζωή της Susan (όχι απαραίτητα κάτι που έζησε η ίδια, αλλά σίγουρα κάτι που τη σημάδεψε και το κουβαλά μέσα της). Άσχημες, παρελθοντικές φάσεις από τη ζωή της. Φυσικά, πρέπει να ξεπεράσει-νικήσει αυτές τις φάσεις (άρα να σκοτώσει τους χαρακτήρες που τις ενσαρκώνουν) προκειμένου να λυτρωθεί (είτε πριν το δικό της θάνατο είτε προτού ξεπεράσει την κατάθλιψη και προχωρήσει με τη ζωή της).

3. Missy
Πάλι συμβολικός χαρακτήρας προφανώς. Ελπίδα, φιλία, λόγος για να ζεις, όπως θέλει ας τη βαφτίσει ο καθένας μας. Για εμένα συμβόλιζε αυτό το κάτι που μας κάνει καμιά φορά να εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Συχνά για να αντιληφθούμε την αξία πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα πρέπει να δούμε κάποιον άλλο να μην τα έχει / να τα αντιμετωπίζει / να τα χάνει / whatever. Αυτό το ρόλο θεωρώ πως εξυπηρετεί η Missy, και σίγουρα τον θεωρώ απαραίτητο στην ιστορία.

4. Εκβιασμός συναισθημάτων
Όλοι οι δημιουργοί αποσκοπούν να μας προκαλέσουν κάποιο-όποιο συναίσθημα (τουλάχιστον εκείνοι που θέλουν να έχουν αλληλεπίδραση με το κοινό, όχι όσοι λένε πως το κάνουν για τον εαυτό τους). Αυτό είναι το νόημα, άλλωστε, να μας γεννήσουν κάποιο συναίσθημα. Το ξέρουν όσο σχεδιάζουν, το ξέρουμε όσο διαβάζουμε/βλέπουμε/παίζουμε/ακούμε το έργο τους. Αν προκληθεί το συναίσθημα, τα κατάφεραν. Αν όχι, απέτυχαν. Σίγουρα, πάντως, δεν μπορούν να το εκβιάσουν.

Αυτά κι από εμένα. Πάνε μήνες που το έπαιξα κι εγώ οπότε ίσως ξεχνάω κάτι σημαντικό, αλλά ΟΚ, τη γενική εικόνα νομίζω πως μπορώ ακόμη να τη μεταφέρω. Ήταν ΕΠΟΣ, άλλωστε· δεν ξεχνιέται.

Till the next time we disagree on something, fellow adventurers.