The cat lady

annapad wrote: [...]Αφου κατάφερα να ολοκληρώσω το dreamfall chapters (για το οποίο θα ήθελα να γράψω ένα mini review κάποια στιγμή αν δεν υπάρχει) άρχισα να ψάχνω και άλλα "adventures" με ωραιο story (μπήκε πάλι το μικρόβιο) [...]

Βρε, βρε, βρε... καλώς την!! Ενεργοποιήθηκε πάλι το μικρόβιο της adventurer;! Καιρός ήταν, κοπελιάααα!!

Για το Cat Lady, δυστυχώς δεν ξέρω να σου πω. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχουμε δεν έχουμε mini review, θα χαρούμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να διαβάσουμε το δικό σου.

Καλώς ήρθες στο κλουβί με τις τρελές!

Το cat lady καταπιάνεται βασικά με το θέμα της κατάθλιψης. Το αν το κάνει σωστά ή όχι (ή τέλος πάντων αν δείχνει τον ανάλογο σεβασμό) σηκώνει κουβέντα αλλά όπως και να έχει είναι ένα adventure με πολύ δυνατό συναίσθημα που δύσκολα το ξεχνάς σαν εμπειρία. Δεν νομίζω ότι έχει και πολύ σημασία να συζητάμε αν αυτά που βλέπουμε είναι αληθινά ή όχι... ας το πάρει ο καθένας όποως θέλει. Προσωπικά, μοναδική μου ένσταση είναι η δομή της ιστορίας που σε πάει από το ένα στο άλλο αλλά οκ, τα καταφέρνει μιαχαρά στο τέλος

Σε ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια, tsallinia86, και καλώς μας ήρθες στην παρέα μας (ξεκινώντας μάλιστα τη συζήτηση από ένα τόσο γαμάτο παιχνίδι)!

Θα συμφωνήσω με τον Κωνσταντίνο πως δεν έχει σημασία ποια κεφάλαια εντάσσονται στους εφιάλτες και ποια στην πραγματικότητα. Αντιθέτως, νομίζω πως επίτηδες ο δημιουργός έστησε έτσι την ιστορία, ώστε ο καθένας μας να ορίσει σε διαφορετικά σημεία τα όρια μεταξύ σουρεαλιστικού και πραγματικού. Είναι όμορφο όταν κάποιο έργο μπορεί να επιδεχθεί πολλαπλές ερμηνείες ανάλογα με το πώς επιλέγει ο καθένας μας προσωπικά να το ερμηνεύσει. Και το Cat Lady σίγουρα το επιτυγχάνει αυτό, με ευκολία, αλλά δίχως φτηνά κόλπα.

Ωστόσο, αφού θέλεις να το συζητήσεις, να πω ότι για εμένα η Queen of Maggots συμβόλιζε την κατάθλιψη, την αρρώστια στα σωθικά της πρωταγωνίστριας. Ήταν φιλική μαζί της (άλλωστε, όποιος ζει με την κατάθλιψη, μαθαίνει να την αποδέχεται ως μέρος του «είναι» του) και ταυτόχρονα εχθρική (άλλωστε, και η κατάθλιψη σε σιγοτρώει και σου κάνει κακό).

Επίσης (για εμένα πάντα, δε λέω πως είναι σωστό), η εμπειρία δεν ήταν αληθινή. Δεν ήταν, όμως, ούτε μεταφυσική. Ήταν απόλυτα συμβολική. Βλέπουμε τον κόσμο γύρω της όπως ένας άνθρωπος που πάσχει από κατάθλιψη: γεμάτο θλίψη και άγχος, άλλοτε επώδυνο για απλά καθημερινά πράγματα και άλλοτε τόσο ενοχλητικό που αποζητάει μόνο να αποτραβηχτεί μακριά από όλους και όλα. Το πώς θα επιλέξεις να κινηθείς μες στο παιχνίδι, καθορίζει αν θα πολεμήσεις την κατάθλιψη με όλες της τις εκφάνσεις και τα πρόσωπα, ή αν θα παραδοθείς σε αυτήν και τελικά στον (ψυχικό) θάνατο που επιφέρει.

ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΑΡΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ!! Κάθε φορά που το θυμάμαι, κάτι σκιρτάει μέσα μου... (καρδούλες)