Προβληματισμός σχετικά με τα Myst...

Με αφορμή τις πρόσφατες κυκλοφορίες της Cyan προβληματίστηκα λίγο με τη σειρά...Ας ξεκαθαρίσω ότι και γω fan είμαι, απλά έχω χάσει την επαφή λόγω σχολής...

Όλα καλά με το πρώτο Myst. Έκανε το ΜΠΑΜ, πρωτότυπο,έξυπνο, γενικώς πολύ καλό. Τo Riven ήταν ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ. To καλύτερο sequel που θα μπορούσε να έχει το Myst. Το τρίτο, αρκετά καλό,λίγο κατώτερο από το Riven. Για το 4ο και 5ο της σειράς έχω καταλάβει ότι πολλοί από όσους έπαιζαν τα προηγούμενα και γούσταραν έχουν αρχίσει να έχουν αμφιβολίες. Τελικά ρε παιδιά, αξίζουν τα δυο τελευταία της σειράς ή απλά η δουλειά έχει αρχίσει να στραβώνει; Προσωπικά, προτιμώ να σταματήσει μια σειρά σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο παρά να παραγίνει το κακό. Πάρτε παράδειγμα τα Gabriel Knight...θα ήθελα μεν να βγει sequel, αλλά προτιμώ να μείνει ως έχει παρά να καταλήξει όπως το broken sword, το οποίο καλό ήταν, αλλά όσο πάει ο τύπος γίνεται Lara Croft.

Θέλω να παίξω τα Myst IV & V, αλλά φοβάμαι μήπως απογοητευτώ. Θα μου πεις, σιγα το πραμα, για video games μιλάμε...Σύμφωνοι, αλλά να μην έχω μια ιδέα για το τί παίζει;;

Οχι δεν θα απογοητευτείς, παιξε και τα δύο τελευταία MYST και θα σε ενοθουσιάσουν όπως όλα. Απλώς λίγο της ιδιαιτερότητας που έχουν αυτά τα παιγνίδια ή γίνεσε fan τους ή απλώς δεν σε αρέσουν καθόλου.

Ειδικά το τελευταίο Myst End of ages, αξίζει να το δεις σαν ένα συλλεκτικό παιγνίδι. Εκείς θα δείς ότι οι δημιουργοί του ξεπέρασαν πργματικά τα όρια πού υπήρχανε για σχεδιασμό ενός παιγνιδιού. Είναι ασύλληπτο.

Μην είσαι προκατειλημμένος απέναντι τους επειδή ανήκουν σε μια σειρά παιγνιδιών. Καθένα απο αυτά είναι ξεχωριστό, απλώς χρησιμοποιούν την ίδια λογική του πρώτου Myst.

Οσον αφορά τον Gabriel Knight, συμφωνώ απολύτως μαζί σου, αντί να έχουμε μια υπέροχη ιστορία όπως την προηγούμενη καταντήσαμε να παίζουμε action παιγνίδι με λίγο από adventure, έτσι για να μην χαλάσει η ιστορία.

giovanna δεδομένου οτι διάβασα το review σου και είδα και μερικά posts που έκανες πρόσφατα στο forum, περίμενα ότι θα απαντήσεις, και να σου πω την αλήθεια ήλπιζα ότι θα απαντήσεις, γιατί πιστεύω ότι έχεις μια καλή σφαιρική εικόνα για τα myst... Είναι καλό το γεγονός ότι παρουσιάζεις έτσι τα πράγματα, οπότε μάλλον που θα σε ακούσω και θα ψάξω για τα παιχνίδια...Βέβαια πριν από λίγο μου συνέβη το εξής καταπληκτικό: έπεσε στα χέρια μου το black dahlia...Παλιότερα είχα τρελαθεί με το παιχνίδι, αλλά λόγω προβλημάτων που ίσως είναι γνωστά δεν είχα καταφέρει να προχωρήσω μετά από το 3ο cd...Οπότε ίσως πάω στα myst μετά από αυτό.

Βασικά ο ποιό περίεργος στα παιχνίδια είμαι εγώ, αλλά το myst V (και το 4 που το έχω αφήσει στον δίσκο για άλλους λόγους) μου έδωσαν μια πιο "ατμοσφαιρική" εντύπωση με τα λίγα που είδα, και δεν το ένοιωσα σαν κάτι ασύνδετο/περίεργο ή άρπα κόλλα. Έχει δουλευτεί αρκετά. Και αν όντως θέλεις κάτι πραγματικά ατμοσφαιρικό τότε κοίταξε το όπως αναφέρει και η Giovanna. Ένα παράπονο έχω μόνο: στην Audigy μου οι φωνές με ξένισαν λίγο γιατί έσβηναν στο βάθος και αναγκάστηκα να βάλω υπότιτλους και να διαβάζω το σημειωματάριο (κυριολεκτικά χάνονταν). Μπορεί να είναι και δικό μου λάθος οπότε απλά το αναφέρω. Για τον ήχο μπορείς να ρυθμίσεις το "βάθος" των εφφε, οπότε αν έχεις κάποια καλή κάρτα (καινούργια με 128 κανάλια ήχου και πολλά εφφέ πάνω) θα ακούσεις όντως έναν "ζωντανό" κόσμο να αναπνέει γύρω σου. Είναι εξαιρετικό. Τα γραφικά είναι υπέροχα, και σε κάνουν να θέλεις να μείνεις εκεί για όσο περισσότερο μπορείς. Αλλά γρίφο δεν έχω λύσει ακόμη κανέναν για να μπορώ να πω κάτι.

Μιλάς για το Black Dalia για εμένα είναι ένα παιγνίδι κ ο ρ υ φ α ί ο. Απο τα ωραιέτωρα παιγνίδια που έχω παίξει. Πέρασε σε στον σκληρό σου κατέβασε το patch που σου δίνεις υπότιτλους και άλλα καλούδια και δεν θα έχεις κανένα πόβλημα. Μόνο μην τα συγκρίνεις άλλο το ένα άλλα τό άλλο. Το Black dahlia είναι ένα adventure χωρίς όρια. Εχει υπόθεση έχει πλοκή έχει τα πάντα. Τα Myst είναι κάτι άλλο περίεργο μεν αλλά όπως σου είπα προηγουμένως είναι περίεργα παιγνίδια. Είτε τα αγαπάς ή τα μισείς. Ξέρεις πόσες φορές εγώ με τα Myst είχα πάθει την πλάκα μου. Ξέρεις φοβόμουνα είμουνα τόσο μόνη σε αυτούς τους κόσμους που τρελαινόμουνε. Ξέρεις πόσες ώρες πέρασα για να περάσω τους μουσικούς γρίφους, ατελείωτες ώρες γιατί δεν έχω καθόλου μουσικό αυτί. Φοβόμουνα αλλά ξέρεις για το πείσμα και μόνο έχω περάσει ατελείωτες ώρες να κάνω κάτι που δεν ξέρω οτι θα καταφέρω, αλλά στο τέλος με την βοήθεια φίλων τον περνούσα και έλεγα εγώ σε ξέσκισα, αλλά ξέρεις τι σκεφτόμουν κάποια στιγμή στο Internet είδα κάποια παράπονα από ανθρώπους που έχουν προβλήματα ακοής να θυμώνουν με αυτούς τους γρίφους και τους δίνω δίκιο. Οταν βγάζουμε ένα παιγνίδι πρέπει να σκεπτόμασται και τις ομάδες των ανθρώπων που έχουν κάποια προβλήματα. Θέλω να πιστεύω ότι όλα τα παιγνίδιαι είναι για όλους. Τόσες φορές έχω συναντήσει ατομα στο Internet που απλώς προσπαθούν να βρούν τον λόγο γιατί δεν μπορούν να συνεχίσουν ένα παιγνίδι όχι γιατί αυτό ειναι δύσκολο, αλλά γιατί απλώς απαιτεί ειδικά πράγματα, όπως φοβερή ικιότητα με ήχους ή δύσκολο χειρισμό. Μήπως θα έπρεπε καποιος να σκεφτεί αυτούς έστω μπορεί να είναι λίγοι αλλά δεν μπορούν να ανταξεπέλθουν σε μερικές σκηνές που σε μας είναι δεδομένο.

Που θέλω να καταλήξω. Κάντε τους γρίφους όμορφους, όχι ηχητικούς και βέβαια μακριά από άνοιγμα χρηματοκιβωτίων, μπλι'αχ!!!

Γενικά Giovanna καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου, αλλά ευτυχώς ή (μάλλον σε ορισμένες περιπτώσεις) δυστυχώς οι γρίφοι μπαίνουν στα παιχνίδια για να αυξήσουν αυτό που αποκαλούν οι εταιρείες playing time (ή έστω όπως το λένε). Παλιότερα μπορεί να απογοητευόμουν όταν θα κόλλαγα, να το παίδευα μερικές ώρες και ύστερα απλά να το παράταγα με κάποιο διάστημα. Φυσικά δεν αναφέρομαι στα παλαιότερα, που ήταν απλά χιούμορ, ξενοιασιά, και διασκέδαση, αλλά στα περισσότερο σύνθετα παιχνίδια που ξεκίνησαν (για εμένα, να μην γενικεύω) κάπου στο 92-93 με το 7th Guest, το Myst, τo GK2 (το παιχνίδι με τα tapes με έχασε εντελώς, αν και κάπου το είχα καταλάβει (απλά στο τέλος έβγαλα λυσάρι), κ.α. Οι χρωματικοί γρίφοι στυλ mastermind (περίπου) ήταν δύσκολοι (αλλά όπως μιλάς σωστά για κάποιους με αχρωματοψία (ή Δαλτωνισμό όπως το είδα πρόσφατα) είναι εφιάλτης) αλλά ήταν ωραίοι οι άτιμοι, φυσικά στην αρχή, τώρα για έναν νεώτερο είναι ωραίοι (αν δεν είναι actionάς) για έναν παλιότερο είναι βαρετοί γιατί τους έχει ξαναζήσει σε άλλες μορφές. Οι Ηχητικοί, ποτέ δεν έχουν υλοποιηθεί εντελώς σωστά να δένουν με το όλο κλίμα (σε όσα έχω παίξει και μπορώ να θυμηθώ αυτήν την στιγμή), οπότε παραμένουμε στα follow the leader (ακολούθα την νότα και παίξε μέχρι να ακολουθήσεις σωστά την μελωδία που θα παιχτεί), που είναι και αυτά καλά ως ιδέα, αλλά με κάποιο όριο, και να μην καταντάν αυτοσκοπός του παιχνιδιού. Αν π.χ ένας γρίφος είχε να κάνει με την διαφορά του ήχου, αν έψαχνες για μια κρύπτη πίσω από κάποιο τοιχίο θα ήταν πολύ καλό, και έξυπνο. Βέβαια για άτομα με προβλήματα ακοής το μόνο που θα μπορούσε να γίνει (ίσως να το σκέφτομαι και ποντιακά) να ήταν ακριβώς με υπότιτλους (ή με closed captions) όπως στις ταινίες ώστε να μπορούν να έχουν μια οπτική ένδειξη για τις μεταβολές). Ωστόσο δεν υπάρχουν τόσες πολλές εταιρείες που να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για συγκεκριμένες μερίδες του πληθυσμού, ή που θεωρούν πως μια επένδυση σε χρόνο και χρήμα για να τους καλύψουν δεν θα απέφερε. Ίσως να δούμε κάποια φωτεινά παραδείγματα σε μερικούς απο αυτούς τους τομείς, αλλά αυτό φοβάμαι πως θα μείνουν. <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( -->
Οι "δύσκολοι" γρίφοι είναι απλά δύσκολοι για τον καθέναν απο μας γιατί δεν μπορούμε όλοι (ευτυχώς για αυτό να έχουμε και κάποια διαφορά μεταξύ μας) να λύσουμε τα πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και όλοι θα προσπαθήσουμε όπως μπορούμε και με τις όσες ικανότητες συσχετισμού έχουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε πλέον (ευτυχώς 2-0 <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> ) έχουμε κάποιες βοήθειες με την μορφή Hints, Walkthroughs, special FAQs και φυσικά τα forums. Οπότε πλέον απλά το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι παιχνίδια που να μας ικανοποιούν σε κάποιο βαθμό αλλά σχεδόν ποτέ απόλυτα.

Μην απογοητεύεσαι, απλά να χαίρεσαι πάντα τον τίτλο που σου αρέσει με όση μεγαλύτερη άνεση μπορείς, δίχως να επιτρέπεις στο παιχνίδι να σε "χρησιμοποιεί" (έστω άμεσα) αλλά να το χρησιμοποιείς εσύ για αυτό που είναι! Παιχνίδι!?!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Όσο για τα Mystάκια προσωπικά εγώ δεν λάτρεψα όλους τους γρίφους σου (δεν ανήκω στα "μυαλά" που βλέπουν μεγάλες εικόνες, οπότε με ζόρισαν και με οδήγησαν στις άμεσες βοήθειες), αλλά την ατμόσφαιρα κάποιες στιγμές, τον τρόπο που συνδιάζονταν μεταξύ τους μέσω των βιβλίων των εποχών, στο Riven την εικόνα του και την μουσική του, το ίδιο και στο Excile (που στην ουσία ήταν μια μικρή κινηματογραφική παραγωγή. Τώρα για τα δυο τελευταία θα μιλήσω περισσότερο μόνο όταν θα τα έξω "εξερευνήσει" και θα τα έχω γνωρίσει με τον τρόπο μου. Η μοναξιά ήταν το ωραίο στα παιχνίδια, γιατί απλά έβλεπες τον πραγματικό σου ρόλο, δεν υπήρχε χαρακτήρας, αλλά ήσουν εσύ ο/η ταξιδιώτης/ισα του κόσμου και των εποχών.

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Το αίσθημα της μοναξιάς το έχω αισθανθεί σε όλα τα παιγνίδια στύλ Myst ξέρεις πόσο ευτυχισμένη ήμουνα με τα παιγνίδια URU και τα συμπληρωματικά τους, βρέ αδελφέ είχα ένα οποιοδήποτε Avatar να βλεπω. Κάτι ποιό ανθρώπινο κάτι ποιό όμορφο. Μην γελάσεις μαζί μου αλλά πραγματικά θέλω να βλεπω τον ήρωα ή τον πρωταγωνιστή των παιγνιδιών μου στην οθόνη αυτό το ατελείωτο περπάτημα σε ατελείωτους διαδρόμους, ασανσέρ, τελεφερίκ, γέφυρες με κούραζε. Αλλά το βούλωνα και έλεγα αυτό είναι ένα καινούργιο είδος παιγνιδιού είσαι ο κανένας και ο καθένας, βουλώσε το και παίζε. Είμαι φανατική, δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω κάποιο παιγνίδι adventure που να μην το παίξω.

Αλλες φορές θυμώνω, άλλες φορές είμαι ευτυχισμένη. Αλλά ποτέ δεν μετάνοιωσα που έπαιξα ένα παιγνίδι adventure για εμένα είναι πρόκληση που βρίσκεται μπροστά μου και θέλω να την ξεπεράσω. Ξέρεις πόσες φορές όταν κολλούσα σε δύστροπους γρίφους και αναρωτιούμουν εαν ο σχεδιαστής ήταν παρανοϊκός ή απλώς δεν είχε περάσει καλά με την γυναίκα του το προηγουμενο βράδι οπότε λέει πάρτε ένα γρίφο που για να τον λύσεις πρεπει να έχεις θείο στην Κορώνη. Είμαστε απλοί άνθρωποι που αγαπάμε ένα ιδιαίτερο είδος παιγνιδιών αλλά σίγουρα δεν είμαστε τρελλοί.

Να σου πω κάτι; Και λίγο τρέλα στο θέμα του παιχνιδιού χρειάζεται! Αν ακούσεις τους περισσότερους απλά θα ακούς ένα επαναλαμβανόμενο "Και τι καταλαβαίνεις, και τι κάνεις, και τι κερδίζεις;". Αυτά είναι που προσωπικά με κάνουν τούρκο όταν τα ακούω. Η "τρέλα" σου (όλων μας δηλαδή για πράγματα που αγαπάμε είτε για όλη μας την ζωή είτε για μια συγκεκριμένη περίοδο)είναι κάτι δικό σου, και εφόσον δεν επηρεάζει άμεσα άλλους αφαιρείς την δυνατότητα στον οποιοδήποτε να το σχολιάσει.

Ο θυμός κούκλα μου απέναντι στο παιχνίδι (το ξέρω καλά) είναι αυτό που πολλές φορές σε απομακρύνει από την λύση. Να 'ξερες πόσα πράγματα έχω πετύχει όταν το 'πιασα σχετικά πιο μεθοδικά και με κάποια ηρεμία. Γενικά το παιχνίδι πρέπει (προσωπικά πάντα για να μην σου το επιβάλω κιόλας) να σε γεμίζει, να σε κάνει να το βιώνεις, να γίνεσαι εσύ ο χαρακτήρας και να ξεχνάς πως οτιδήποτε υπάρχει πέρα απο τον κόσμο που ζεις το παιχνίδι. Άλλες φορές είναι εύκολο, άλλες φορές είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον πλανήτη (με ευκολία θα έκανα μια τσάρκα στην Κ9 των Ιμαλαϊων, να βάλω σημαιάκι, και να γυρίσω για κουβέντα. Οι γρίφοι είναι αυτοί που είτε θα σε ελκύσουν αφάνταστα αν σε απογειώσουν αργά και σταδιακά μέσα στον φανταστικό σου κόσμο, και σε ταξιδέψουν με ελάχιστα σκαμπανεβάσματα προς την "λύση" του μυστηρίου του παιχνιδιού είτε θα σε κάνουν να το παρατήσεις. Πρέπει να δένουν με το "αφηγηματικό" μέσο του παιχνιδιού. Ποιός το λέει τώρα αυτό; θα μου πεις και με το δίκιο σου, πως το αποφασίζει κάποιος; Πως ξέρεις τι είναι το σωστό και τι μη για τον κάθε παίκτη. Αυτό είναι το δύσκολο, και με την τεχνολογία μας αυτή την στιγμή είναι κάπως δύσκολο, για να μην πω ανέφικτο. (Για να μην με χάσεις θα αναφέρω απλά μεγαλύτερες απαιτήσεις σε δεδομένα (διαλόγους (ήχος), περιβάλλοντα, χαρακτήρες κ.λ.π) και πολυπλοκοτητα κώδικα ή scripts, άρα δυνατότεροι υπολογιστές και περισσότεροι στην ομάδα των developers ή μεγαλύτερα διαστήματα για την ανάπτυξη των τίτλων, άρα πάμε είτε σε ουτοπία είτε σε εφιάλτη).
Βασικά κάποιοι developers είναι πρώτα παίκτες και απαιτητικότεροι και απο εμάς (προσωπικά με κατατάσω στους μέσους παίχτες προς τα χαμηλώτερα σκαλοπάτια), οπότε βγάζουν τίτλους που μας αγγίζουν. Τα myst ήταν κάτι ξεχωριστό όταν ξεκίνησαν και κατάφεραν να αγγίξουν πολλούς από εμάς, με α) την μοναξιά τους, είναι ένα μαγευτικό και συγχρόνως τρομαχτικό συναίσθημα, ανάλογα πάντα με την διάθεση, και την ηλικία, και φυσικά τους ανθρώπους που έχεις ή δεν έχεις γύρω σου. Όταν μπαίνεις και δεν βλέπεις μοντέλο που να μπορείς να ταυτισθείς ή να διαφοροποιηθείς ο χαρακτήρας προσωποποιείται σε σένα. Οπότε παίρνεις τα πάντα πιο προσωπικά (και κρατάς την ιδέα του "χαρακτήρα" σε κάποια μικρή γωνίτσα του μυαλού σου. Κατανοώ ότι δεν μπορούμε όλοι μας να δουλέψουμε με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά. Ακόμη και η ίδια εικόνα προξενεί τόσες εντυπώσεις και τόσες σκέψεις όσο και τα κομμάτια του τίτλου που πουλήθηκαν. Εσύ αναφέρεις πως σου άρεσε το στυλ του URU γιατί σε αποστασιοποιούσε από τον παιχνίδι και σε έκανε να παίζεις ως παρατηρητης (κοινώς δεν "έπαιζε" με εσένα, τον ψυχισμό, ή όπως είναι ο σωστός όρος που χρησιμοποιείται), από την άλλη ο υποφαινόμενος απλά λέει α ωραία θα πάω τον χαρακτήρα εκεί! Το πρόσεξες; Θα πάω το χαρακτήρα, όχι θα πάω εγώ! Αυτό σε απομακρύνει αρκετές φορές (όχι πάντα) από το παιχνίδι, δεν σε κάνει να ζεις την κατάσταση αλλά να την παρατηρείς. Αλλά άσε σε κούραζα με τις αμπελοφιλοφίες μου.

Ο κόσμος των myst ήταν κάτι διαφορετικό, ίσως να μην μιλάω τόσο θερμά γιατί δεν φανατίσθηκα από καμία άποψη με τα συγκεκριμένα και απλά τα είδα περισσότερο ως πρωτότυπα και έξυπνα προϊόντα υψηλής αισθητικής από πολλές απόψεις. Τα πάντα από μηχανικά μέσα (τα τελεφερικ, τα ασανσερ που λες, τα τηλεσκοπια), οι γλώσσες του, τα πλάσματα του, οι ήχοι και ο κόσμος (η εικόνα του) ήταν/είναι κάτι που άμα ξεπεράσεις τα μικροκολλήματα (ή δεχθείς την βοήθεια τέλως πάντων) ζεις και γίνεται μια "πραγματικότητα".

Προσωπικά όταν δεν θέλω ανθρώπινη επαφή θα προτιμήσω κάτι σε myst, για να μείνω με κάτι που έχει απλά ατμόσφαιρα που γαληνεύει, (και ψιλονευριάζει έστω, αλλά υπό όρους), ενώ αν θέλω κάτι με "ζωή" θα πάω είτε σε κάποιο στυλάκι Moment Of Silence (το 'χω και πρόσφατο) που οι γρίφοι του και ο "κόσμος" του έχει να κάνει με τον άνθρωπο, οπότε τα πάντα είναι διαφορετικά ως αντιμετώπιση, και φυσικά εκεί παίρνεις έναν ρόλο καθοδηγητή για να πρόσωπο, και του λες τι να κάνει και τι να μην κάνει. Είναι πολύ, μα πάρα πολυ διαφορετικό. Αλλά ίσως να το έχω "παραφιλοσοφήσει" το θέμα χάρην τεμπελιάς και πολύ χρόνου.

Οπότε να μην σε πήζω για κάτι που εδώ και περίπου 15 χρόνια αποτελεί τρόπο ζωής. Αυτό είναι τρέλα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Αυτό για την γυναίκα του σχεδιαστή όντως μου ακούγεται πολύ βάσιμο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Αν προσέχαμε όλοι μας όπως κάποιοι εδώ μέσα είτε τα παιδιά που γράφουν τα FAQs και έχουν μια έφεση στην λεπτομέρια και την παρατηριτικότητα δεν πιστεύω πως θα 'ταν το ίδιο. Ούτε θα άνοιγαν τόσες κουβέντες, ούτε θα υπήρχε τόσο διαφορετική αντιμετώπιση από τον καθένα μας. Είδες πάντα υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης και σκέψης (ή και έλλειψης αυτής!) <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Βέβαια πριν από λίγο μου συνέβη το εξής καταπληκτικό: έπεσε στα χέρια μου το black dahlia...

Εμενα γιατι δεν μου συμβαινουν ποτε τετοια ομορφα πραγματα??ε ε Ε?

ΦΤΑΝΕΙ! ΦΤΑΝΕΙ! Μη λέτε άλλα...κοντεύω να βάλω το Riven για να ξαναζήσω όλα αυτά που περιγράφετε...Μόνο που τα διαβάζω σας διαβεβαιώ πως πλέον έχω όρεξη και με το παραπάνω να παίξω τα myst που μου απομένουν...Απλά θα πρέπει να είναι σε μια χαλαρή περίοδος της ζωής μου, γιατί θέλουν χρόνο για να τα απολαύσεις...

Έχει πολλή πλάκα όταν έχω στο μυαλό μου 4-5 παιχνίδια που θέλω να ξεκινήσω ΤΩΡΑ...Εκεί που ήμουν ωραία και καλά στη δεύτερη ημέρα του Gabriel Knight 3, ήρθε το Black Dahlia να μου τα καταστρέψει όλα...Όμως όχι, δε θα το αφήσω! Σιγά σιγά όλα θα γίνουν... Σιγά σιγά μέχρι που θα έρθει ένα Oblivion και τότε όλα τελείωσαν...Ότι κάνω μέχρι τότε.

Anyway, μετά από ένα παραλήρημα του "σκέφτομαι δυνατά", θέλω να πω ότι παιχνίδια όπως τα myst ξεχωρίζουν για όλα τα χαρακτηριστικά τους. Έχω παίξει πολλά, ΠΟΛΛΑ adenture-άκια αλλά αρκετά από αυτά δεν μου άφησαν αίσθηση ολοκληρωμένου παιχνιδιού...Τα myst το καταφέρνουν (όπως επίσης και το GK3, παρεπιπτόντως! ) και με το παραπάνω...

Όσο για τους ηχητικούς γρίφους, θυμηθείτε το banjo στο Monkey Island 3...

@mortal,

Πάντα παίζω ένα παιγνίδι adventure οχι για νά κάνω την έξυπνη και να πώ εγώ το έλυσα. Τα παίζω γιατί τα λατρεύω. Μπορεί να είμαι άρρωστη αλλά μπάινω στο πετσί του έκάστοτε ήρωά μου.

Ξέρεις πόσες φορές έλυσα γρίφους στο κρεβάτι μου το βράδι και το πρωϊ έτρεξα να τους περασω στον υπολογιστή μου.

Εχω αφήσει πολύ σοβαρά ραντεβού στην δουλειά μου να πάνε στράφι, γιατί έχω πεισμώσει με ένα γρίφο και θέλω να το τελιώσω. Εχω κάψει διάφορα φαγητά, εχω αφήσει αναπάντητες τηλεφωνικές κλήσεις γιατί βρισκόμουνα στα μισά ενός γρίφου που ήταν timing.

Λατρεύω αυτά παιγνίδια. Η ίδια η οικογένεια μου με πειράζει, δεν μπορεί να καταλάβει πώς αισθάνομαι υπέροχα να παίζω αυτά τα παιγνίδια.

Βρέ αδελφέ μου μπαίνω στο πετσί τους, παίζω τους ρόλους τους, μα αρέσει να είμαι υπέθυνη για αυτούς και όπως μα αρέσει να διαβάζω βιβλία έτσι μου αρέσει να τα παίζω τα ρημάδια αυτά τα παιγνίδια.

Επειδή τα παίζω πολλά χρόνια και τα έχω σχεδόν όλλα είμαι ευτιχισμένη. Κάθε ένα είναι διαφορετικό, ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσα να συγκρίνω ένα παιγνίδι με ένα άλλο.

Απλώς επειδή εγώ δεν μπορώ να ανοίγω χρηματοκιβώτια, να λύνω μουσικά puzzle, να πηδάω βράχους και να σκοτώνω μερικά τα συμπαθώ λίγο περισσότερο ή καιόλου.

Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς a d v e n t u r e όποιου είδους και εαν είναι αυτή. Ψηφιακή ή πραγματική

Εγώ πάντα βλέπω τα Μyst σαν ένα πίνακα ζωγραφικής του Πικάσο. Καλό ίσως και ιδιοφυές. Πολύ δύσκολο να γίνει σωστά και να σου βγάλει τα σωστά συναισθήματα. Σε πολλές και μεγάλης δόσης κουραστικό. Και η λέξη κλειδί ιδιόρυθμα. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε που μετά ήθελαν όλοι να βγάλουν όλοι ένα myst σαν και ο καθένας μπορεί να ζωγραφίσει Πικάσο. Πιο πιθανό να είναι μουτζούρες. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε .

@ Giovanna

Θα τα σχολιάσω ως συνήθως (αν ξεχάσω να σχολιάσω τις τελείες θύμισε το μου! )

Και πολύ καλά κάνεις θα έλεγα! Το να μπεις στο πετσί του ήρωα/χαρακτήρα είναι όντως ένα από τα ζητούμενα, γιατί έτσι "ξεφεύγεις" (ωραία ψευδαίσθηση) απο την πραγματικότητα, και δεν είσαι άρρωστη! Τότε τι θα έπρεπε να πουν οι ηθοποιοί που αλλάζουν τις προσωπικότητες σαν τα πουκάμισα για τις ανάγκες του ρόλου τους; Και αυτό το να πείς κάποιος πως έλυσε το παιχνίδι δεν ξέρω δεν μου κολλά, να πει πως το έπαιξε μου πάει κάπως καλύτερα, και δεν έχει να κάνει τόσο με ευφυία αλλά με υπομονή (θα το σκάζει δηλαδή το γαιδούρι, αλλιώς θα σκάσει εκείνος! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> ) και επιμονή. Σε καταλαβαίνω, θέλεις να χαρείς το παιχνίδι σου με τον τρόπο που θεωρείς σωστό. Αλλά εκεί έχω την ένσταση μου, δηλαδή πως ο καθένας μας παίρνει μόνο αυτό που του αρέσει απο κάθε παιχνίδι, και μάλιστα με τον προσωπικό του τροπο! Αν ένας γρίφος σε κάνει να θέλεις να πάρεις ξυραφάκι και να φτιάξεις το puzzle με τις φλέβες σου, τότε μάλλον είναι ο καιρός να την κάνουμε ατάκτως προς το λυσσάρι, να το ανοίξουμε θαραλέα, να κάνουμε το απαιτούμενο control-F με την λέξη/περιοχή/γρίφο που μας ενδιαφέρει (ή να πάμε στο αντίστοιχο κεφάλαιο) και να διαβάσουμε σαν άνθρωποι τι ΔΕΝ θα σκεφτόμασταν ποτέ να κάνουμε (που ο κατασκευαστής ενδεχομένως θεώρησε αυτονόητο) όσα χρόνια και να περνούσαμε εμπρός από την οθόνη. Δηλαδή εσύ στο Nibiru το ποντίκι (και την κατάληξη του) θα την θεωρούσες αυτονόητη;;; Προσωπικά απλά θα το άφηνα να στοιχειώνει τον δίσκο μου. Όσο κουτό κι αν ακούγεται η λύση αυτή ήταν πέραν κάθε λογικής για τον υποφαινόμενο. (Και ένα από τα μείον του υπό συζήτηση τίτλου, όχι γιατί είμαι ο μοναδικός ζωόφιλος, αλλά απλά απορρίπτω την ιδέα. Τέσπα, άλλου τράγου βοσκοτόπι αυτό!). Ή τα διαρρηκτικά εργαλεία και την κλειδαριά στο Still Life, ή τα γλωσσολογικά του Syberia (καλά εκεί μπορούσες να πας και trial n error, με λίγο τύχη.

Το να έχεις ένα πρόβλημα (παιχνίδι ή οτιδήποτε άλλο) στο μυαλό σου το θεωρώ (ελπίζω/πιστεύω πως όλοι εδώ μέσα έτσι έχουμε φτάσει πλέον να το θεωρούμε) αυτονόητο. Πολλά πράγματα τα κρατάς έτσι στο μυαλό κλωθογυρνώντας τα μέσα στις διαδρομές μεταξύ των νευρώνων σου μέχρι κάποιος από αυτούς να σπινθηρίσει και να σε πάει στην λύση. Να φαντασθώ πως ανήκεις και εσύ στο club, κοινώς κάθε παιχνίδι που σε έχει εθίσει να το βλέπεις μπροστά σου ακόμη και όταν κλείνεις τα μάτια, και να προσπαθείς να κάνεις τις ανάλογες ενέργειες; Δεν σου κάτσει να παίζεις tetris περπατώντας (κοινώς να βλέπεις γύρω σου δίχως πραγματικά να βλέπεις);

Επιμονή διακρίνω! Δεν είναι κακό αλλά εκείνο το πρώτο με την δουλειά είναι επικύνδινο (όταν την έχεις βέβαια), και αν χάσεις την επόμενη ευκαιρία που θα σου έδινε την οικονομική δυνατότητα να παίζεις μόνο adventures για τα υπόλοιπα ΧΧΧ (να μην το περιορίζουμε κιόλας!) χρόνια της ζωής σου!? Το τηλέφωνο; Τι είναι αυτό; Φαγητό! Το καλύτερο παίρνεις 10 νούμερα ή στέλνεις ένα email και έχεις ότι θέλεις! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Μαγειρεύεις κιόλας!!! Τα κουλουράκια της γιαγιάς; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Το timing σας το χαρίζω πάντως δεσποινίς μου, εγώ θα πάρω και το save μου σαν άνθρωπος, από κάποιον που είχε μεγαλύτερη υπομονή.

Γενικά στο πετσί του ρόλου σε σπρώχνουν περισσότερο (προσωπικά πάντα) τα RPG, σε οδηγούν να "χτίσεις" τις ικανότητες/ιδιότητες του χαρακτήρα σου (ή της ομάδας σου) ώστε να προωθήσεις την ιστορία με έναν κάπως πιο προσωπικό τρόπο. Τα ρημάδια τα παιχνίδια θα τα κάψεις; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όσο για οικογένεια δεν μπορώ να πω τίποτα, οτιδήποτε υπάρχει εντός της κλασσικής ψυχαγωγίας μας ικανοποιεί με τον δικό μας (απόλυτα προσωπικό) τρόπο, αν δεν το καταλαβαίνουν ή βρες καλύτερα παραδείγματα, είτε άστους να παίξουν για λίγο, μπορεί μετά να πάρουν και νέο υπολογιστή!

Χεχε, όντως η συλλογή είναι κάτι όμορφο. Εντάξει το ευτυχια για το παιχνίδι, μου πάει λίγο βαρύ, αλλά παραξενιά θα μου πεις, απειροελάχιστη ένσταση! Όσο για το "καθένα είναι διαφορετικό", το αντιλαμβάνομαι (έχω την εντύπωση) κάπως, αλλά έχει να κάνει μόνο με σένα ως άτομο και την κρίση σου (είτε την κατάσταση που βιώνεις και το τι άγχος σου παίρνει από πάνω σου παίζοντας το για να χαλαρώσεις) παρά με το παιχνίδι σαν προϊόν, κουτί και όσα συνεπάγονται αυτό. Αλλό το υλιστικό (φετιχιστικό) μέρος του βίτσιου μας, άλλο το εγκεφαλικό. Τα σενάρια τους, αν παίζεις τις ιστορίες που σε ικανοποιούν όντως είναι διαφορετικά, αν δεν σε ικανοποιούν απλά πάνε στον μεγάλο σωρό! Και αυτός μεγαλώνει διαρκώς ενώ η συλλογή μένει στάσιμη! <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( -->

Όταν μιλάς για περίεργα puzzles ή συναφούς είδους γρίφους πάρε και λύσε sudoku (ποτέ δεν θυμάμαι πως τα γράφουν), μετά θα θεωρήσεις και τα δύσκολα των παιχνιδιών παιχνιδάκι! Πολλές ώρες, πολλοί οι αριθμοί, μεγάλες οι λίστες με τα ναι και τα όχι τα ίσως και λοιπά! Όσα αναφέρεις σαν παραδείγματα πλέον προσωπικά είτε τα ανέχομαι απλώς (και σβήνω πόντους από την αξία του παιχνιδιού μέχρι να μηδενίσει) είτε ψάχνω την εύκολη οδό!

Δηλαδή θέλεις να μου πεις πως υπάρχει και άλλος πραγματικός κόσμος πέραν του ψηφιακού!??? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

@ 3 Headed Monkey

Καλά να προτείνω να ξεκινήσεις εγκαθιστώντας αυτό που θέλεις, και μετά βλέπουμε. Και τελείωνε τα και 'συ. Έχω καταλήξει με πολλά πολυκαιρισμένα πτώματα στο δίσκο. Όσο για την αναφορά στον Oblivion: ασε, δεν είσαι ο μόνος! θα χαθουμε στην λήθη! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όσο για την αίσθηση του ολοκληρωμένου παιχνιδιού πιο πολύ έχει να κάνει με ένα καλό story, και αυτό είναι όντως δύσκολο.
(Δεν κάνεις μέσα σε όλα και μια επανάλληψη στο Morrowind, να 'σαι και ψυχολογικά προετοιμασμένος; Εγώ το σκέφτομαι σοβαρά. )

Πάντως τα myst θα πρέπει να τα πιάσουμε κάποια στιγμή από την αρχή και να τους κάνουμε έναν μαραθώνιο-myst. Ίσως έτσι να τα ευχαριστηθούμε καλύτερα, σαν ένα πλήρες βιβλίο και όχι ως εβδομαδιαίες συνέχειες Γαλλικής εφημερίδας του 1800!

Zagorin wrote: Εγώ πάντα βλέπω τα Μyst σαν ένα πίνακα ζωγραφικής του Πικάσο. Καλό ίσως και ιδιοφυές. Πολύ δύσκολο να γίνει σωστά και να σου βγάλει τα σωστά συναισθήματα. Σε πολλές και μεγάλης δόσης κουραστικό. Και η λέξη κλειδί ιδιόρυθμα. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε που μετά ήθελαν όλοι να βγάλουν όλοι ένα myst σαν και ο καθένας μπορεί να ζωγραφίσει Πικάσο. Πιο πιθανό να είναι μουτζούρες. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε .

Όχι Picasso!! Dali, σουρεαλιστικά τοπία, εξωπραγματικά! Ουφ, διαφώνισα και σήμερα! Όσο για τους κλώνους είναι μέσα στο παιχνίδι και αυτοί. Κλασσικός ανθρώπινος μιμητισμός. Αυτός γιατί κέρδισε από αυτό, ας φτιάξω και εγώ κάτι τέτοιο και τα λοιπά. Βέβαια μπορεί να βγει και κάποιο διαμάντι μέσα από αυτό το συνωνθύλευμα, το οποίο όμως δεν ξέρω αν η επένδυση του ψαξίματος, σε χρόνο, προσπάθεια, και χρήμα αξίζει. Ίσως και να αξίζει. Ιδιόρυθμα είναι και τα παιχνίδια του Sokal αλλά σχεδόν τα χαιρόμαστε όλοι μας. Από το Amerzone ως και σήμερα. Μάλλον όπως είπε και η Giovanna έχει να κάνει με αυτό το αίσθημα μοναξιάς που προξενούν, ή όπως το ανέφερε ο υποφαινόμενος, κατά κάποια άποψη σε καθιστούν χαρακτήρα του παιχνιδιού.

@ mortal,

Εμείς είμαστε πάντα μαζί εκεί μέσα σε κόσμους περίεργους να προσπαθούμε να βρούμε τον ευατό μας.
Ισως να σπάμε τα μούτρα μας αλλά είμαστε εκεί. Αυτό είναι σημαντικό είμαστε εμείς, γινομαστε κάτι μέσα απο τα παιγνίδια αυτά αισθανόμαστε υπέροχα. Ελα πές το μετά από εμένα. Είμαστε καλά ...και το ίδιο ευχόμαστε για εσάς. Είσαι πάντα τόσο ετοιμόλογος που πραγματικά μερικές φορές δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Να είσαι πάντα έτσι. Είσαι υπέροχος. Είσαι γλωσοπλάστης . Πάντα ο Θεός να έχει καλά και να συνεχίζεις να γράφεις έτσι.

Εχεις σκεφτεί κάποια στιγμή να γράψεις ένα μυθιστόρημα, κάποια ιστορία. Χειρίζεσαι υπέροχα τον λόγο. Σε ζηλεύω!!