Mystery of the Druids, The

Αναλαμβάνουμε τον ρόλο του detective Brent Hallingan της Scotland Yard ο οποίος καλείται να διαλευκάνει μια σκοτεινή υπόθεση τελετουργικών φόνων που αποκαλούνται και ως the skeleton murders. Το περίεργο στοιχείο στην υπόθεση είναι ότι η αστυνομία βρίσκει μόνο τους σκελετούς των θυμάτων, μιας και αυτά έχουν γδαρθεί και απογυμνωθεί από την σάρκα τους. Σύντομα θα διαπιστώσει ότι οι φόνοι δεν έχουν να κάνουν μετο έργο αποκλειστικά ενός ψυχοπαθή serial killer, αλλά ότι πίσω από αυτές τις δολοφονίες κρύβεται κάτι πολύ πιο σκοτεινό, κάτι που θα επηρεάσει και τις δομές εξουσίας και κυριαρχίας του πλανήτη. Στην προσπάθεια του θα τον βοηθήσει και μία γοητευτική (όπως το απαιτεί η μόδα) ανθρωπολόγος, η Melanie Turner.
 
Το σενάριο δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, μιας και είναι εφαρμογή του παλιού, καλού ρητού “Ο καλός ήρωας σώζει τον κόσμο από τους κακούς” ενώ και η σεναριακή εξέλιξη δεν είναι και η πειστικότερη. Καταρχήν, όπως θα διαπιστώσετε τα 3 cd του παιχνιδιού ονομάζονται Installation disc, The Present και Τhe Past. Αμέσως λοιπόν καταλαβαίνετε ότι στο παιχνίδι περιλαμβάνεται και ταξίδι στον χρόνο, προκειμένου να προλάβει ο ήρωας και ξεριζώσει το κακό από την ρίζα του. Σχετικά πρωτότυπο σαν εγχείρημα αλλά δεν πείθει απόλυτα αφού ο τρόπος με τον οποίο υλοποιείται αυτό το ταξίδι συντελείται με ανορθόδοξο και – κατά μία έννοια – τραγελαφικό τρόπο.

 
Εντελώς για γέλια επίσης είναι και η τελική σκηνή του παιχνιδιού, το εύρημα με το οποίο ο ήρωας μας εξοντώνει τους Δρυίδες και σώζει τον πλανήτη. Γελούσα τουλάχιστον 10 λεπτά με την ανοησία και την αφέλεια του δημιουργών του παιχνιδιού, ενώ σοκαρίστηκα από το action που πρέπει να κάνεις για να ενεργοποιήσεις το φινάλε. Δείτε το και θα με καταλάβετε. Γενικά το σενάριο υποφέρει από αρκετές κοινοτυπίες και προβλεψιμότητες, πράγμα που δείχνει ότι δεν δόθηκε στον σχεδιασμό του η απαιτούμενη προσοχή και επιμέλεια.
 
Τα γραφικά είναι για άλλη μία φορά 3D μοντέλα χαρακτήρων σε 2D περιβάλλον. Μπορώ να πω ότι είναι αρκετά καλά και παρουσιάζονται ευχάριστα στο μάτι. Υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία από τοποθεσίες, τόσο στον παρόν όσο και στο παρελθόν, με αποτέλεσμα η “ματιά” μας να ανανεώνεται συνεχώς και να μην κουράζεται. Θετική είναι και η λειτουργία τον γωνιών λήψης, οι οποίες είναι και πολυάριθμες και ευρηματικές, γεγονός που δίνει μια αρκετά έντονη κινηματογραφική αίσθηση στον τίτλο. Στα συν του παιχνιδιού προσμετρούνται και τα cut-scenes που ενσωματώνονται άρτια στο gameplay και συνδράμουν στην οπτική μας ευεξία. Η μουσική επένδυση από την άλλη είναι αρκετά καλή και καταφέρνει να δεθεί με τις σεναριακές εξελίξεις και την ανάλογη ένταση που αναδύεται σε διάφορα σημεία. Όμορφα ορχηστρικά μουσικά θέματα και λειτουργική κορύφωση στις καταιγιστικές σεναριακές εξελίξεις όταν αυτές προκύπτουν.Σχετική θετική εντύπωση επιφέρουν και οι ομιλίες που είναι κρυστάλλινης ακουστικής, ενώ μερικές από αυτές είναι υπέρ του δέοντος ατμοσφαιρικές, πράγμα καταλυτικό για την αποκόμιση ατμοσφαιρικής επάρκειας. Μην ξεχνάμε ότι το MotD είναι γερμανική παραγωγή και όχι αγγλική ή αμερικάνικη, και μπράβο τους που κατάφεραν να ντύσουν το παιχνίδι με καλές ομιλίες.

 
Κατά δυστυχή συγκυρία εδώ είναι και το σημαντικότερο τρωτό σημείο του παιχνιδιού, μιας και οι κατασκευαστές κυριολεκτικά κόντεψαν να μας τρελάνουν με την ανορθολογική αποτύπωση πολλών γρίφων και την ανορθόδοξη σεναριακή εξέλιξη. Έτσι πολλές φορές θα βρεθούμε σε αδιέξοδο, όχι επειδή δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε αλλά επειδή δεν μπορούμε να συλλάβουμε το πώς περιμένουν οι κατασκευαστές από εμάς να λύσουμε τον συγκεκριμένο γρίφο! Δηλαδή, απλά πράγματα γίνονται χωρίς κανένα λόγο υπερβολικά δύσκολα με αποτέλεσμα πολλές φορές να καταριόμαστε το περίεργο μυαλό που κατασκεύασε τους στρυφνούς αυτούς γρίφους. Τα παραδείγματα δυστυχώς παράδοξων γρίφων είναι πολλά και αφαιρούν πάρα πολλούς πόντους από το παιχνίδι. Χαρακτηριστικό στοιχείο ο γρίφος με το τηλέφωνο όπου δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις καμία από τις συσκευές που υπάρχουν στην Scotland Yard (όταν πας να σηκώσεις το ακουστικό του τηλέφωνου στο γραφείο σου ο ήρωας λέει ότι το ακουστικό είναι βαρύ και πως προτιμάει να τηλεφωνήσει απο αλλού!!!) και πρέπει να τηλεφωνήσεις τελικά από θάλαμο – αφού πρώτα κλέψεις ψιλά από έναν άστεγο(!!) και ο τρόπος με τον οποίο παίρνεις το αλκοόλ από το εργαστήριο της υπηρεσίας σου. Πραγματικός τραγέλαφος δηλαδή.
 
Επιπλέον το παιχνίδι έχει το χειρότερο conversation tree που έχω δει σε adventure game μιας και πολλές φορές θα πρέπει να βγεις από τον διάλογο και να ξαναμιλήσεις στον άνθρωπο μπας και εμφανιστεί – από το πουθενά – καινούργιο topic. Συν τοις άλλοις θα πρέπει να επαναλαμβάνεις τις ίδιες ερωτήσεις συνέχεια για να βρεις το συνδυασμό αυτών που θα σε οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.Πέρα από αυτό, ο χειρισμός του δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες. Με το mouse σαρώνεις τον χώρο και όταν ο pointer περάσει από ένα αντικείμενο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις ή έναν χαρακτήρα που μπορείς να μιλήσεις, αυτός ενεργοποιείται και έτσι μπορείς να αναλάβεις κάποια δράση. Απλό και λειτουργικό.

 
Δυστυχώς το πρώτο παιχνίδι της Γερμανικής House of Tales, ενώ έχει κάποια όμορφα στοιχεία, καταφέρνει να αυτοακυρωθεί με τους αλλοπρόσαλλους γρίφους και την – πολλές φορές αστεία – σενάριακή δομή του. Αν είχαν προσεχθεί αυτά τα σημεία λίγο περισσότερο σίγουρα θα μιλάγαμε για ένα κλασσικό adventure game που θα έκανε αίσθηση στην κοινότητα και θα αποτελούσε, ίσως, και σημείο αναφοράς. Δυστυχώς, στην πράξη τα πράγματα έχασαν πολύ τον δρόμο τους και ως εκ τούτου το παιχνίδι αφήνει την εντύπωση μιας ημιτελούς προσπάθειας που δεν της δόθηκε η απαιτούμενη προσοχή και φροντίδα.
 
Οι άνθρωποι όμως της HoT άκουσαν την αρνητική κριτική που τους έγινε και στο δεύτερο παιχνίδι τους – το κορυφαίο Moment of Silence– βελτιώθηκαν εντυπωσιακά. Αυτή είναι και η σωστή συμπεριφορά ενός developer που σέβεται τον εαυτό του και – κυρίως – το αγοραστικό κοινό.