Book of Unwritten Tales 2, The

Η επιστροφή των τεσσάρων

Μέρες "ειρήνης"...

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που o Nate, το Critter, η Ivo και ο Wilbur θριάμβευσαν ενάντια στις στρατιές της σκιάς. Ο πολύχρονος πόλεμος τέλειωσε, η Aventasia ανοικοδομείται. Οι τέσσερις φίλοι ταξιδεύουν μαζί, μοιράζονται την δόξα και όμορφες στιγμές, μα τελικά παίρνουν ο καθένας τον δρόμο του. Ο πειρατής Nate, ερωτευμένος πια με την όμορφη και σπιρτόζα Ivo, αναζητά νέες περιπέτειες με σύντροφο το πιστό Critter και την ελπίδα στην καρδιά πως κάποτε θα ξαναβρεθεί με την αγαπημένη του. Η Ivo επιστρέφει απρόθυμα στον ρόλο της υπάκουης κόρης και της πριγκίπισσας των ξωτικών, θυμάται με μνησικακία τον Nate, που κάποια μέρα εξαφανίστηκε αναπάντεχα, και μηχανεύεται τρόπους για να απογοητεύει τους μνηστήρες που της προξενεύει αδιάκοπα η βασίλισσα μητέρα της. Ο Wilbur γίνεται ο πρώτος gnome δάσκαλος στη σχολή μαγείας της πολιτείας Seastone, μα πρέπει να ξεπεράσει την καχυποψία των κατοίκων για το κατά πόσο μπορεί να έχει μαγική δύναμη ένα gnome. Κι όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Μια "τρισχαριτωμένη" μα επικίνδυνη κοριτσίστικη ροζ μαγεία θα απειλήσει με αφανισμό την πολύχρωμη Aventasia και θα ενώσει για μια ακόμα φορά τις πορείες των τεσσάρων ηρώων. Το βιβλίο των άγραφων θρύλων ανοίγει ξανά…

(στο BoUT2 ξαναβρισκόμαστε με "φίλους" από τα παλιά)

Το μεγάλο στοίχημα της KING Art Games

Το πρώτο παιχνίδι της σειράς The Book of Unwritten Tales (BoUT) εμφανίστηκε από το πουθενά στις γερμανικές αγορές το 2009 και έκανε πάταγο. Δύο χρόνια αργότερα, η καθυστερημένη κυκλοφορία της αγγλόφωνης βερσιόν δικαίωσε τις φήμες για την ποιότητα του τίτλου και έφερε στο προσκήνιο την άγνωστη μέχρι τότε εταιρία παραγωγής παιχνιδιών KING Art Games. Η τεράστια επιτυχία του BoUT αποτέλεσε θρίαμβο μα και κατάρα για την μικρή εταιρία, η οποία από τότε αγωνίζεται να ξεπεράσει τον παρθενικό της τίτλο με ανάμεικτα αποτελέσματα. Το prequel The Critter Chronicles θεωρήθηκε από την πλειοψηφία καλό αλλά λίγο, ενώ το The Raven αποτέλεσε έναν ενδιαφέροντα μα άνισο τίτλο που για πολλούς στραβοπάτησε στα μισά της διάρκειάς του και κάπου έχασε την ορμή από το δυνατό ξεκίνημά του. Το BoUT2 έρχεται δυναμικά το 2015 και η δουλειά που έχει πέσει από την KING Art Games για την παραγωγή και την προώθησή του δείχνει πως θα αποτελέσει το μεγάλο της στοίχημα για να αποδείξει πως μπορεί να σταθεί επάξια πλάι σε κολοσσούς όπως η Daedalic και πως η επιτυχία του πρώτου παιχνιδιού δεν ήταν μια μεμονωμένη αναλαμπή. Άραγε τα καταφέρνει;

"The Empire strikes back"

Το BoUT2 ακολουθεί μα και ανατρέπει ταυτόχρονα την συνταγή του προκατόχου του. Κατά κάποιο τρόπο, αποτελεί το "The Empire strikes back" για το "Star Wars" του BoUT1. Η ανάλαφρη και παραμυθένια σχεδόν υποτυπώδης πλοκή του πρώτου παιχνιδιού με τους συμπαθείς, αλλά μάλλον αρχετυπικούς και χωρίς ιδιαίτερο βάθος, χαρακτήρες, δίνει τη θέση της σε μια πιο σύνθετη ίντριγκα πλούσια σε προδοσίες και ανατροπές με μικρές αναπάντεχες αναφορές στην σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα (καινούργια μόδα στα παιχνίδια των τελευταίων 2-3 χρόνων), ενώ το σενάριο εμβαθύνει περισσότερο στις προσωπικότητες και τις σχέσεις των πρωταγωνιστών. Το BoUT2 ξεκινάει με τον αέρινο τόνο του πρώτου παιχνιδιού της σειράς κάπου στα όρια μεταξύ σοβαρότητας και τρυφερής παρωδίας, αλλά σταδιακά βάζει όλο και περισσότερο σκοτάδι στη συνταγή, για να καταλήξει σε ένα (καθόλα άψογο και ολοκληρωμένο) επικό και γλυκόπικρο φινάλε. Στο τέλος του δρόμου οι δυνάμεις του καλού θα νικήσουν ξανά, όμως αυτή τη φορά το τίμημα θα είναι μεγάλο. Οι ευαίσθητες ψυχές ας ετοιμάσουν τα χαρτομάντιλα…

Οπτικοακουστική πανδαισία

Θυμάστε την ομορφάδα του πρώτου παιχνιδιού; Στο sequel η KING Art Games κάνει ότι μπορεί για να την ξεπεράσει. Με την τεχνική του projection mapping (κατά την οποία λεπτομερείς 2D εικόνες "κολλιούνται" πάνω σε αδρές 3D γεωμετρίες ) παντρεύει έξυπνα την 2D με την 3D απεικόνιση των περιβάλλοντων χώρων και μας δίνει πανέμορφα και ατμοσφαιρικά backgrounds με χαμηλές απαιτήσεις σε υπολογιστική δύναμη, λεπτομέρεια που βρίσκουμε σε pre-rendered γραφικά και μια πινελιά από τον δυναμισμό της 3D απεικόνισης. Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. (Και εννοείται πως έχουμε πλήρως widescreen 16:9 αναλύσεις.)

Οι χαρακτήρες είναι 3D όπως και στο BoUT1 με εκφραστικά πρόσωπα, αψεγάδιαστο animation και πολύ καλό lip-synching. Σε κάποια σημεία είχα την εντύπωση πως τα πρόσωπα έδειχναν κάπως "πλαστικοποιημένα" σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι, αλλά μπορεί και να ήταν ιδέα μου.

(ροζ... εφιάλτης)

Η μουσική είναι και πάλι από τον Benny Oschmann. Ακούμε ξανά τα κλασικά μοτίβα που συνόδευαν το πρώτο παιχνίδι, αλλά και πολλά νέα επικά και λυρικά μουσικά θέματα. Αν σας άρεσε η μουσική στο BoUT1 δε θα έχετε κανένα παράπονο. Οι φωνές των πρωταγωνιστών αποδίδονται άψογα και με συναίσθημα. Αξίζει να αναφερθεί πως χρησιμοποιούνται οι ίδιοι ηθοποιοί που είχαν δουλέψει και στο πρώτο παιχνίδι, πράγμα που καθιστά φυσική και αβίαστη την μετάβαση από τον ένα τίτλο στον άλλο. Μόνο μου παράπονο, το γεγονός πως ο Nicholas Aaron που ζωντάνεψε τόσο όμορφα τον Wilbur στο BoUT1, αυτή τη φορά προσεγγίζει τον χαρακτήρα μια ιδέα πιο "κλαψιάρικα" και του στερεί κάτι από την γοητεία που είχε στο πρώτο παιχνίδι (αλλά κι αυτό θα μπορούσε να είναι ιδέα μου).

Σταθερές και δοκιμασμένες αξίες

Στο θέμα χειρισμού και interface η KING Art Games δεν κάνει ιδιαίτερα πειράματα. Αριστερό κλικ για την κίνηση των χαρακτήρων, την περιγραφή και την χρήση αντικειμένων, δεξί κλικ για να ακούσουμε ξανά την περιγραφή των αντικειμένων που μας έδωσε το πρώτο αριστερό κλικ, space bar για αποκάλυψη των hotspots. Όταν εξαντλούνται οι δυνατές αλληλεπιδράσεις με τα hotspots, αυτά απενεργοποιούνται (μεγάλη διευκόλυνση που ίσως απλοποιεί υπερβολικά τα πράγματα). Αυτή τη φορά το inventory και τα options βρίσκονται σε δύο μικρά και διακριτικά εικονίδια στην κάτω δεξιά γωνιά της οθόνης. Το κουμπί για τα options μας οδηγεί στη γνώριμη πια οθόνη με το βιβλίο των άγραφων θρύλων, όπου μας παρέχονται οι επιλογές για continue, save, load και τα λοιπά settings (volume, screen resolution, graphics quality και controls).

Οπωσδήποτε αξίζει να αναφερθεί η δυνατότητα που μας παρέχει το BoUT2 για άνετο και ολοκληρωμένο χειρισμό με controller. Για οικονομία χώρου και δεδομένου πως λογικά οι περισσότεροι εδώ θα προτιμήσουν τον χειρισμό με το ποντίκι, δε θα μιλήσω αναλυτικά. Πάντως βασικό πλεονέκτημα της συγκεκριμένης επιλογής είναι ο δυναμισμός της κίνησης των χαρακτήρων με το left stick, ενώ το κύριο μειονέκτημα είναι το γέμισμα της οθόνης με μεγάλα hotspots γύρω από τον χαρακτήρα που χειριζόμαστε, τα οποία κρύβουν τα πανέμορφα backgrounds.

Και πάμε για το κυρίως πιάτο (αρκεί να μην μαγειρεύει ο Wilbur)

Ειδικά στον τομέα του gameplay γίνεται φανερό πόσο έχει επενδύσει η KING Art Games στον συγκεκριμένο τίτλο. Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι τεράστια, γύρω στις 30 ώρες! Μιλάμε δηλαδή για ένα adventure που ξεπερνάει κατά πολύ τη διάρκεια, όχι μόνο των περισσοτέρων άλλων παιχνιδιών της κατηγορίας, αλλά και του προηγούμενου παιχνιδιού της σειράς, το οποίο είχε ήδη μια εξαιρετικά ικανοποιητική διάρκεια των 20 ωρών. Αυτό γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό, αν λάβουμε υπόψη πως, όπως και το BoUT1, το BoUT2 είναι σχετικά βατό και εύκολο όσον αφορά τους γρίφους του, οπότε η μεγάλη διάρκεια δεν οφείλεται στο ότι κάποιος κολλάει για πολύ σε μια δύσκολη σπαζοκεφαλιά. Κι όλα αυτά χωρίς να παρατηρείται ποτέ κοιλιά στην εξέλιξη της πλοκής και το ενδιαφέρον του σεναρίου.

(o Wilbur στο σκοτεινό δάσος)

Στη διάρκεια του παιχνιδιού καλούμαστε να χειριστούμε και τους 4 πρωταγωνιστές, συνήθως μόνους τους, αλλά σε κάποια σημεία και ανά ζεύγη ή και τριάδες. Οι γρίφοι για μια ακόμα φορά είναι μέτριας δυσκολίας, ενώ το pixel-hunting που υπήρχε σε κάποια σημεία του BoUT1 έχει πλέον ελαχιστοποιηθεί. Ωστόσο πρέπει να αναφερθεί πως στην (τεράστια) διάρκεια του παιχνιδιού παρατηρούνται παράξενα σκαμπανεβάσματα ως προς τον βαθμό δυσκολίας. Έτσι μετά από ένα απολύτως ικανοποιητικό πρώτο κεφάλαιο μέτριας δυσκολίας, στο δεύτερο και το τρίτο κεφάλαιο το 70% των γρίφων είναι προκλητικά εύκολο, σε βαθμό που σχεδόν λύνονται μόνοι τους. Για παράδειγμα, οι γρίφοι που αφορούν τη συνεργασία Wilbur και Ivo στο τρίτο κεφάλαιο αποτελούν μεγάλη απογοήτευση, αφού παίρνουν εντελώς από το χεράκι τον παίκτη και του αφήνουν ελάχιστη πρωτοβουλία για την επίλυση γρίφων που διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι απολαυστικοί. Υπάρχουν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις όπως η διαδικασία "ξεμεθύσματος" του Nate και η απόδραση του Wilbur στο δεύτερο κεφάλαιο ή η επισκευή ενός μηχανήματος από τον Wilbur στο τρίτο κεφάλαιο.

Ευτυχώς στο τέταρτο και το πέμπτο κεφάλαιο το παιχνίδι ξαναβρίσκει την ισορροπία του ως προς το gameplay. Οι γρίφοι παραμένουν μόνο μέτριας δυσκολίας, αλλά αφήνουν επιτέλους το χέρι του παίκτη, ο οποίος μπορεί πλέον να πειραματιστεί ελεύθερος και να διασκεδάσει με τις σπαζοκεφαλιές που συναντάει στα όμορφα περιβάλλοντα του παιχνιδιού. Οπωσδήποτε αξίζουν ειδικής μνείας οι πολύ ευρηματικοί γρίφοι του τέταρτου κεφαλαίου στους οποίους απαιτείται συνεργασία τριών χαρακτήρων για να ολοκληρωθεί η εξερεύνηση μιας μυστηριώδους πυραμίδας (κάτι παρόμοιο με τους γρίφους στον αρχαίο ναό του πρώτου παιχνιδιού).

Κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος του BoUT2 ενθουσιασμένοι και ίσως λίγο συγκινημένοι, έχοντας ξεχάσει τις κακοτοπιές των δύο ενδιάμεσων κεφαλαίων όσον αφορά τη διάδραση του παίκτη με τον κόσμο του παιχνιδιού.

Εν Κατακλείδι...

Δεν χωράει αμφιβολία για τη φιλοδοξία που διέπει το BoUT2. Ακόμα και τα ελαττώματα του, όπως η υπερβολικές διευκολύνσεις που παρέχονται στον παίκτη ώστε να μη βαρεθεί και εγκαταλείψει πρόωρα το παιχνίδι, φανερώνουν την αγωνία των δημιουργών του να τραβήξουν την προσοχή και να κρατήσουν το ενδιαφέρον. Επίσης δεν χωράει αμφιβολία πως στο τέλος της διαδρομής η επίγευση που αφήνει το BoUT2 είναι αυτή ακριβώς η γλυκόπικρη αίσθηση που επιδιώκουν οι δημιουργοί του. Κάπως έτσι η KING Art Games κερδίζει μεν το στοίχημα και μας αποδεικνύει πως ήρθε για να μείνει, αλλά χάνει οριακά την ευκαιρία να φτιάξει ένα instant-classic παιχνίδι που να διεκδικεί επάξια το καθαρό 5άρι.

Έχει σημασία; Παρά τις μικρές αδυναμίες του, το BoUT2 συγκεντρώνει όλες τις αρετές του πρώτου παιχνιδιού της σειράς, μα και πειράζει αρκετά την δοκιμασμένη συνταγή ώστε να μην πιθηκίζει. Ταυτόχρονα, μας αφηγείται δεξιοτεχνικά ένα συγκινητικό γλυκόπικρο παραμύθι που ακροβατεί τολμηρά ανάμεσα στο έπος, το δράμα και την απαλή σάτιρα και μας χαρίζει απλόχερα άφθονες ώρες φυγής και διασκέδασης σε έναν κόσμο μαγείας, ηρωισμού και γρίφων. Τι άλλο θέλουμε;

Υ.Γ. H έκδοση που έπαιξα παρουσίαζε κάποια ελάσσονα bugs κυρίως στον τομέα του voice-acting και ελάχιστα γραφικά glitches. Δεδομένου πως επρόκειτο για pre-release review code ευελπιστώ τα μικροπροβλήματα που απάντησα να έχουν επιλυθεί πλήρως στην τελική βερσιόν του παιχνιδιού.