Hollywood Monsters

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ

Πριν από οποιοδήποτε άλλο σχόλιο, πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα στον ShinjiGR για την καταπληκτική δουλειά στην αγγλική μετάφραση του δυσεύρετου αυτού παιχνιδιού, καθώς και τον μεγάλο θηρευτή adventure ειδήσεων Τσαμπίκο για την ανακάλυψη της δωρεάν ψηφιακής έκδοσης.

Καταρχήν πρέπει να ομολογήσω ότι παρ'όλο που η Pendulo είναι από τις αγαπημένες μου εταιρίες adventure (απ'όσες υπάρχουν τώρα) το συγκεκριμένο παιχνίδι το ξεκίνησα χωρίς πολλές προσδοκίες, ίσως επειδή είναι το δεύτερο μόνο παιχνίδι της Pendulo και το αμέσως προηγούμενο από το γνωστό Runaway. Το ξέρω ότι για πολλούς το πρώτο Runaway είναι προσωπικό αγαπημένο, αλλά για μένα, αν και το καλύτερο από άποψης γρίφων, σε όλους τους υπόλοιπους τομείς (γραφικά, ιστορία, παρουσίαση και ανάπτυξη χαρακτήρων) υστερεί σημαντικά σε σχέση με τα επόμενα και προδίδει τη σχετική απειρία της τότε Pendulo. Τέλος πάντων γενικά περίμενα ότι στο Hollywood Monsters θα δω έναν πρωτόλειο και ίσως προβληματικό τίτλο. Ε λοιπόν διαψεύστηκα (αν και όχι απόλυτα).

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το σενάριο θα σας φανεί οικείο. Ο Ron Ashman και η Sue Bergman είναι ανταγωνιστές δημοσιογράφοι που δουλεύουν για την εφημερίδα The Quill, σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι πρωταγωνιστές σε ταινίες τρόμου με τέρατα είναι... πραγματικά τέρατα. Η Sue πηγαίνει να καλύψει δημοσιογραφικά την ετήσια απονομή βραβείων στις καλύτερες ταινίες και τα καλύτερα τέρατα (κάτι σαν τα Όσκαρ) και την ακόλουθη δεξίωση, αλλά εκεί ανακαλύπτει στοιχεία για κάποια σκοτεινή συνομωσία και εξαφανίζεται υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Τότε ο Ron αναλαμβάνει να βρει τη Sue και να λύσει το μυστήριο... Σας θυμίζει κάτι; Ε λοιπόν ναι, το The Next Big Thing (aka Hollywood Monsters 2 στην Ισπανία) στην πραγματικότητα δεν είναι sequel, αλλά ελεύθερη διασκευή - ανάπλαση του Hollywood Monsters με μια παρόμοια αλλά και ουσιωδώς διαφορετική σε πολλά σημεία ιστορία. Μετά το υπερβολικά (και κάπως απογοητευτικά) παρόμοιο ξεκίνημα τα δύο σενάρια αποκλίνουν σημαντικά (με το ένα σε ορισμένα σημεία να μοιάζει με σκοτεινό alter ego του άλλου) για να συγκλίνουν ξανά κατά κάποιο τρόπο στο τέλος (αλλά και πάλι με ουσιώδεις διαφορές). Έτσι το ενδιαφέρον του παιχνιδιού αυξάνει δραματικά μετά την έντονα deja-vu εισαγωγή. Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες (μην περιμένετε όμως να δείτε τόσο λεπτομερείς και ολοκληρωμένες προσωπικότητες όπως ο Dan Murray και η Liz Allaire) και τα διάφορα τέρατα είναι εξίσου ξεκαρδιστικά με τα αντίστοιχα του μεταγενέστερου παιχνιδιού, μόνο που εδώ είναι περισσότερα (ναι, περισσότερα!)

Τα 2D γραφικά είναι συμπαθέστατα. Λάβετε υπόψη βέβαια ότι μιλάμε για παιχνίδι του 1997, παρ'όλα αυτά τα γραφικά στέκονται μια χαρά και σήμερα. Έχουν το κλασικό στυλ cartoon της Pendulo, είναι πολύχρωμα και εξαιρετικά ευχάριστα στο μάτι. Οι χαρακτήρες και το animation τους δεν παρουσιάζουν κανένα πρόβλημα και γενικά θυμίζουν έντονα LUCASARTS. Η μουσική είναι πραγματικά εξαιρετική με αρκετή ποικιλία στα θέματα και τα ηχητικά εφέ ικανοποιητικά. Δυστυχώς τα (ισπανικά) voice-overs δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Ο Ron και η Sue έχουν ικανοποιητικές φωνές, αλλά δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για πολλούς από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, που πραγματικά ώρες ώρες θέλεις να τους βουλώσεις το στόμα. Ευτυχώς με την πρόοδο του παιχνιδιού αυτό γίνεται λιγότερο έντονο (ή εγώ το συνήθισα, δεν ξέρω τι απ' τα δυο).

Το interface θυμίζει παλιές καλές (εν μέρει) εποχές. Η πρόσβαση στο βασικό μενού με τα save, load, quit και κάποιες βασικές ρυθμίσεις ήχου και εικόνας γίνεται με το Esc. Θυμηθείτε να το πατήσετε αμέσως μόλις αρχίσετε το παιχνίδι για να ενεργοποιήσετε στις επιλογές τους αγγλικούς υπότιτλους (είναι το ΒΟΤΗ). Η κίνηση του χαρακτήρα γίνεται με αριστερό κλικ. To inventory μαζί με το μενού ενεργειών (talk, pick up, look, use, open, close, give) γίνονται διαθέσιμα στη βάση της οθόνης φέροντας τον δείκτη του mouse προς τα κάτω. Ειδικά το μενού ενεργειών γίνεται διαθέσιμο και κρατώντας πατημένο το δεξί κουμπί του mouse οπότε η επιλογή ενέργειας γίνεται με κίνηση του mouse αριστερά-δεξιά, όμως ο συγκεκριμένος τρόπος αλληλεπίδρασης είναι μάλλον δύσχρηστος. Εγώ τουλάχιστον προτίμησα την πρόσβαση στο μενού ενεργειών μέσω του inventory, που λειτουργεί χωρίς κανένα πρόβλημα. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν δεν υπάρχει smart cursor στο παιχνίδι, πράγμα που αυξάνει σημαντικά το βαθμό δυσκολίας. Ούτε και κουμπί για τα hotspots υπάρχει. Η μόνη διευκόλυνση είναι ότι φέροντας τον cursor πάνω σε κάθε interactive spot της οθόνης του παιχνιδιού βλέπουμε το όνομα του συγκεκριμένου spot στη βάση της οθόνης (όποιος έχει παίξει παλιό παιχνίδι της LUCASARTS καταλαβαίνει). Τώρα το αν όλα αυτά είναι θετικά ή αρνητικά, είναι θέμα προς συζήτηση και σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από τον υποκειμενικό παράγοντα. Προσωπικά σε πολλά σημεία εκνευρίστηκα με το παλιομοδίτικο αυτό interface (ειδικά όταν δυσκόλευε γρίφους που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν απλοί), αλλά ταυτόχρονα μου άρεσε γιατί έβγαζε μια ατμόσφαιρα old-school "αντβεντσουρίλας".

Και κάπως έτσι φτάνουμε στους γρίφους (οι οποίοι κλασικά, όπως σε όλα τα παιχνίδια της Pendulo, κατά 99% είναι inventory-based). Ε λοιπόν αυτό είναι το πιο δυνατό αλλά και το πιο εκνευριστικό σημείο του συγκεκριμένου παιχνιδιού, όπου και γίνεται ακόμα πιο έντονο το old-school στυλ του. Οι γρίφοι λοιπόν εν μέρει λόγω του παλιομοδίτικου interface αλλά και της παντελούς έλλειψης hints είναι μετρίως έως και πολύ δύσκολοι. Προσθέστε σε όλα αυτά ότι μετά από τη συμμαζεμένη εισαγωγή, το παιχνίδι ανοίγει τελείως και όλες οι τοποθεσίες, πλην αυτών όπου διαδραματίζεται η κορύφωση και το φινάλε, γίνονται άμεσα προσβάσιμες, καθώς και το ότι το παιχνίδι όχι μόνο δίνει πολύ λίγες κατευθύνσεις στον παίκτη ως προς το τι πρέπει να κάνει σε κάθε περίπτωση, αλλά και πολλές φορές επιδιώκει να τον παραπλανήσει με red-herrings που τον οδηγούν σε αδιέξοδες προσπάθειες επίλυσης κάποιων προβλημάτων με τελείως λάθος τρόπο (πχ κάποιες πόρτες που δεν ανοίγουν ποτέ) και καταλαβαίνετε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο που βρίσκεται στον αντίποδα πολλών σύγχρονων παιχνιδιών, όπου ο εκάστοτε στόχος και ο τρόπος προσέγγισής του είναι διπλά υπογραμμισμένοι με κόκκινο στυλό. Καλό ή κακό; Για μένα ήταν σίγουρα μια ευχάριστη αλλαγή σε σχέση με τα υπερβολικά απλοποιημένα σύγχρονα παιχνίδια, ωστόσο κάπου από ένα σημείο και πέρα γίνεται προβληματικό. Σίγουρα το ιδανικό θα ήταν κάποια μέση οδός, η οποία όμως δε βρίσκεται εύκολα. Από την άλλη πλευρά είναι τόσες πολλές οι τοποθεσίες που μπορεί να επισκευθεί ο παίκτης και τόσες πολλές οι δυνατές αλληλεπιδράσεις, που δύσκολα βαριέται, ακόμα κι αν νιώθει λίγο χαμένος ως προς το τι πρέπει ακριβώς να κάνει. Άλλωστε ακόμα κι αν κολλήσει σε έναν γρίφο, συνήθως μπορεί να ασχοληθεί με κάποιον άλλο σε κάποια άλλη οθόνη. Ωστόσο θα αναφέρω ως αρνητικά στοιχεία ότι μερικούς γρίφους τους έλυσα δοκιμάζοντας να συνδυάσω στην τύχη κάποια αντικείμενα του inventory με το περιβάλλον ή μεταξύ τους, πράγμα που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν το παιχνίδι μου είχε δώσει λίγες παραπάνω νύξεις για το τι ήθελε να κάνω. Επίσης δύο γρίφοι είναι απαράδεκτοι και θα μπορούσε να κολλήσει κανείς σε αυτούς για μήνες. Τον ένα τον έλυσα γιατί μια πολύ πιο απλοποιημένη και προσβάσιμη εκδοχή του υπήρχε στο The Next Big Thing (εκεί όμως ήταν σχεδόν διασκεδαστικός, αν και μακράν ο πιο παράλογος γρίφος του παιχνιδιού). Για τον δεύτερο κοίταξα walkthrough και τράβαγα τα μαλλιά μου. Ήταν ένας από αυτούς τους γρίφους όπου στις παλιές εποχές οι παίκτες κολλούσαν για μήνες (και είχε και red herrings που σε απομάκρυναν ακόμα περισσότερο από τη λύση!!!) Ωστόσο σε γενικές γραμμές οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι διασκεδαστικοί και εθιστικοί. Κάποιοι (λίγοι) από αυτούς επαναλαμβάνονται τροποποιημένοι στο The Next Big Thing, όμως οι περισσότεροι θα σας είναι άγνωστοι ακόμα κι αν έχετε παίξει το μεταγενέστερο παιχνίδι. Προσωπικά και παρά τις ενστάσεις μου, τελικά walkthough συμβουλεύτηκα φευγαλέα μόνο δύο φορές, μία για τον γρίφο που ανέφερα παραπάνω κι άλλη μία στην εισαγωγή του παιχνιδιού, όπου είχα κολλήσει στον πρώτο πρώτο γρίφο, μάλλον επειδή είχα ξεσυνηθίσει σε αυτό το old-school στυλ adventure.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνετε ότι η διάρκεια του παιχνιδιού (πάνω από 20 ώρες) είναι σαφώς πολλαπλάσια σε σχέση με το The Next Big Thing και οι γρίφοι παρά τα αρνητικά τους σαφώς πιο χορταστικοί. Είναι όμως καλύτερο παιχνίδι; Και πάλι η απάντηση εξαρτάται από τον υποκειμενικό παράγοντα. Για μένα τουλάχιστον όχι. Θεωρώ την ποιότητα σημαντικότερη της ποσότητας και προτιμώ το πιο σφιχτοδεμένο σενάριο του The Next Big Thing με τους πιο στρογγυλεμένους χαρακτήρες και τους πιο αρμονικά ενσωματωμένους και πιο λογικούς γρίφους.

Παρ' όλα αυτά το Hollywood Monsters είναι ένα εξαιρετικό adventure και για μένα τουλάχιστον αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, δεδομένου ότι περίμενα κάτι πολύ πιο απλοϊκό και πρωτόγονο (και σίγουρα πιο εύκολο - ο κακομοίρης είχα την ψευδαίσθηση ότι θα τελειώσω σε ένα απόγευμα...) Αξίζει να το παίξει κανείς, και ακόμα και τώρα θα άξιζε και να πληρώσει κανείς γι' αυτό, ακόμα κι αν έχει παίξει το παραπλήσιο The Next Big Thing. Για μένα τουλάχιστον αποτέλεσε μεγάλη χαρά να παίξω αυτό το παλιό και σχετικά άγνωστο παιχνίδι, που μου θύμισε περασμένες αλλά καθόλου λησμονημένες εποχές.