Το δικό μας Top-10 μουσικών θεμάτων σε adventures

Η μουσική στα Video Games είναι ένα μάλλον πονεμένο θέμα. Παρότι είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τη δημιουργία σωστής ατμόσφαιρας σε ένα παιχνίδι, σχεδόν ποτέ δεν τυχαίνει της ίδιας αναγνώρισης με τα γραφικά, την ιστορία ή το gameplay. Έτσι, ως παίκτες, είναι συχνό φαινόμενο να εξυμνούμε τα καταπληκτικά γραφικά με τις λεπτομερείς φωτοσκιάσεις ή τους αληθοφανείς χαρακτήρες, αλλά σπανίως αναφερόμαστε στην ηχητική επένδυση και αυτό που στην αγγλική γλώσσα ονομάζεται ambiance.

Στα PC αυτό το φαινόμενο είναι ακόμα πιο ισχυρό, εξαιτίας της ανοικτής φύσης της πλατφόρμας που δεν έθεσε από νωρίς στάνταρ στα θέματα του ήχου. Βλέπετε, η πλατφόρμα πέρασε από διάφορα στάδια, με δύο πρότυπα να κυριαρχούν -τουλάχιστον πριν την έλευση του CD-ROM. Τα δύο πρότυπα, στα οποία αναφέρομαι, είναι φυσικά το πρότυπο Sound Blaster και το πρότυπο General MIDI. Τα πρότυπα αυτά δεν αναπαρήγαγαν αρχεία ήχου που προϋπήρχαν στο παιχνίδι, όπως για παράδειγμα γίνεται με ένα αρχείο MP3. Λόγω χώρου αλλά και επεξεργαστικής ισχύος, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Οπότε τα παιχνίδια περιείχαν, ως επί το πλείστον, αρχεία MIDI, τα οποία ουσιαστικά ήταν οδηγίες για τον υπολογιστή και την κάρτα ήχου, σχετικά με το πώς θα παίξει μουσική. Δηλαδή, μέσα στα αρχεία MIDI δεν εμπεριέχονταν ουσιαστικά κομμάτια ηχογραφημένης μουσικής.

Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι η μουσική ενός παιχνιδιού ακουγόταν διαφορετικά από υπολογιστή σε υπολογιστή, ανάλογα με την κάρτα ήχου. Το πρότυπο Sound Blaster είχε καθαρά "ηλεκτρονικό" ήχο, όπως τα synthesizers της δεκαετίας των 80s. Με την έλευση του General MIDI, όμως, ήρθε και ήχος που ήταν πιο κοντά σε πραγματικά όργανα. Αυτό επιτεύχθηκε με την τοποθέτηση μνήμης στην κάρτα ήχου, η οποία είχε samples από διάφορα όργανα. Όσο μεγαλύτερη ήταν η μνήμη, τόσο καλύτερης ποιότητας ήταν και τα όργανα, δηλαδή τα samples. Χρησιμοποιώντας αυτά τα samples, η κάρτα ήχου μπορούσε πλέον να αναπαράγει πολύ πιο πλούσιους ήχους, ξεγελώντας πιθανά κάποιον, κάνοντας τον να πιστέψει πως πρόκειται για αληθινά όργανα από ηχογραφημένη μουσική.

Με το πέρας των χρόνων, όμως, ο αποθηκευτικός χώρος, καθώς επίσης και η επεξεργαστική ισχύς, άρχισαν να αυξάνονται εκθετικά. Έτσι λοιπόν, η κάρτα ήχου έγινε πιο δευτερεύον κομμάτι των PC, ενσωματωμένο πια στις μητρικές μας. Το MIDI παρέμεινε εκεί απ’ όπου προήλθε, δηλαδή τα αρμόνια και synthesizers, ενώ οι υπολογιστές μας μπορούν εδώ και μία δεκαπενταετία, τουλάχιστον, να αναπαράγουν μουσική, όπως ακριβώς θα επιθυμούσε να την ακούσουμε ο συνθέτης της.

Η μουσική στα video games, θα έλεγα, είναι εξίσου σημαντική με τη μουσική σε μια ταινία ή κάποια σειρά. Μαζί με τη βοήθεια της εικόνας, δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για τον παρατηρητή. Παρόλα αυτά, αρκετά παιχνίδια έχουν αρκετά αξιόλογα και πρωτότυπα soundtracks που θα μπορούσε άνετα κανείς να ακούσει σε ώρες χαλάρωσης, όπως θα άκουγε  οποιοδήποτε είδος μουσικής.

Αν ζαλιστήκατε με τα παραπάνω, τώρα είναι η ώρα να χαλαρώσετε ακούγοντας τις δικές μου μουσικές επιλογές για το Top 10 του αγαπημένου μας είδους παιχνιδιού, των Adventure Games. Αυτό το Top 10 περιλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο προσωπικές επιλογές για SoundTracks παιχνιδιών που με έχουν στοιχειώσει για χρόνια και είναι από τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό όταν ανακαλώ  τα συγκεκριμένα παιχνίδια. Η σειρά με την οποία κατατάσσονται είναι τυχαία, αυτό που βρίσκεται στην 1η θέση, δηλαδή, δεν είναι απαραίτητα πιο σημαντικό ή καλύτερο από κάποιο κατώτερης αριθμητικά θέσης. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:

10> Curse of Monkey Island

Ο Michael Land είναι ένα ιδιαίτερο τυπάκι. Κατά τη δημιουργία των Monkey Island συνειδητοποίησε ότι ήθελε ένα σύστημα για την ομαλή εναλλαγή μουσικής, ανάλογα με την τοποθεσία όπου βρισκόταν ο παίκτης. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν υπήρχε στην αγορά. Στρώθηκε, λοιπόν, στη δουλειά και μαζί με κάνα-δυο βαρβάτους προγραμματιστές δημιούργησαν το iMuse, μια τεχνολογία που εξυπηρέτησε την LucasArts και τα παιχνίδια της για πολλά χρόνια, σχεδόν όσα και η μηχανή SCUMM.

Πέραν αυτού, όμως, δημιούργησε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα soundtracks για μια από τις καλύτερες σειρές παιχνιδιών όλων των εποχών. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα απ’ όλα, θα επέλεγα σίγουρα το 3ο της σειρά. Ακόμα και σήμερα, μια ανατριχίλα με διαπερνά βλέποντας το intro και ακούγοντας την κλασσική μελωδία. Όλο το soundtrack ήταν απλώς εξαιρετικό και σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστο.

9> Gabriel Knight Series

Εδώ θα κλέψω λίγο. Πραγματικά στάθηκα ανήμπορος να επιλέξω μόνο ένα από τα τρία παιχνίδια της σειράς. Ο Robert Holmes είναι ιδιοφυία και χωρίς αυτόν, η σειρά σίγουρα δε θα είχε την ίδια θέση στις καρδιές μας. Να μιλήσω για το εκπληκτικό θέμα του Sins of the Fathers, ή μήπως για την όπερα στο Beast Within; Ακόμη και το κατά γενική ομολογία κατώτερο Blood of the Sacred, Blood of the Damned είχε εκπληκτική μουσική επένδυση χάρη στο ταλέντο αυτού του ανθρώπου.

Ο Robert κατάφερε να μας στοιχειώσει και αρκετά χρόνια αργότερα με τον τίτλο που ακολουθεί στην θέση 8!

8> Gray Matter

Το πολυσυζητημένο Gray Matter καθυστέρησε πάρα πολύ και τελικά απογοήτευσε πολλούς, κυρίως στο θέμα των γρίφων του (με εξαίρεση το καταπληκτικό τελευταίο κεφάλαιο) και τις τελευταίες σκηνές του. Κανείς, όμως, δεν είχε να βρει ψεγάδι στη μουσική επιμέλεια που είχαν αναλάβει οι Scarlet Furies, η μπάντα του Robert Holmes και της κόρης του Raleigh. Ειδικά τα φωνητικά της Raleigh έκλεβαν την παράσταση, ενώ σίγουρα υπήρχε μια αίσθηση déjà vu σε ορισμένα σημεία, τουλάχιστον σε όσους είχαν ασχοληθεί με τα Gabriel Knight.

Πραγματικά, η μουσική του Gray Matter είναι ό,τι ακριβώς πρέπει για ένα χαλαρό απογευματάκι. Την προτείνω ανεπιφύλακτα!

7> LA Noire

Ένα αρκετά πρόσφατο παράδειγμα -αν και όχι καθαρόαιμο adventure, σίγουρα συγκλίνει περισσότερο στο συγκεκριμένο είδος. Δεν μπορούσα να παραλείψω το LA Noire από μια τέτοια λίστα. Ένα εκπληκτικό μείγμα noir αισθητικής στις ΗΠΑ της δεκαετίας του '40.

Για να ανακαλέσω κοντινότερο παράδειγμα, θα πρέπει να κοιτάξω στο σινεμά, και συγκεκριμένα στο LA Confidential λόγω θεματολογίας. Ο Cole Phelps μάς μετέφερε στο μεταπολεμικό Los Angeles για να ζήσουμε μια συγκλονιστική περιπέτεια διαφθοράς και εγκλήματος.

Όπως και να το κάνουμε, σε αυτό το παιχνίδι κάθε νέα υπόθεση και εξέταση υπόπτων είχε "άλλο βάρος" εξαιτίας της επιβλητικής μουσικής. Άλλο ένα must!

6> The Dig

Ξεκάθαρα επηρεασμένο από μεγάλες Sci-Fi ταινίες, το The Dig είναι το πρώτο και τελευταίο adventure της Lucasarts όπου το χιούμορ μπαίνει σε δεύτερη μοίρα για χάρη μιας επικής περιπέτειας. Παρότι πέρασε από 40 κύματα, τελικά κυκλοφόρησε το 1995 και το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον ικανοποιητικό.

Οι εκπληκτικές οθόνες, πραγματικά έργα τέχνης, που σχεδίασε ο Bill Tiller (A Vampyre Story), σε συνδυασμό με μουσική επιμέλεια που θα ζήλευαν μεγάλες Hollywoodιανές παραγωγές, έκανε το The Dig μια οπτικοακουστική πανδαισία.

Τη μουσική ανέλαβε το ισχυρό χαρτί της Lucasarts, ο Michael Land, με ένα από τα πρώτα ενορχηστρωμένα soundtracks σε παιχνίδι, έστω και ψηφιακά. Αν σας αρέσουν έστω και λίγο οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, οφείλετε να παίξετε το παιχνίδι ή τουλάχιστον να ακούσετε μία φορά το συγκεκριμένο soundtrack.

5> The Neverhood

Το Neverhood είναι ιδιόμορφο παιχνίδι. Δημιουργημένο, σχεδόν εξ ολοκλήρου, χρησιμοποιώντας πηλό και την τεχνική stop-motion, ήταν και είναι σίγουρα ένα ασυνήθιστο πείραμα. Είναι ένα παιχνίδι που δύσκολα ξεχνιέται και ακόμα πιο δύσκολα διαχωρίζεται από το soundtrack που το συνόδευε, ίσως ένα από τα πιο αλλοπρόσαλλα που έχω ακούσει.

Πολύ απλά, αν σας έρθει στο μυαλό το Neverhood, τότε σίγουρα θα θυμηθείτε και ένα από τα κομμάτια του, γιατί πολύ απλά για κάποιο λόγο δεν ξεκολλάει από το μυαλό. Όσον αφορά το είδος, θα λέγαμε πως συγγενεύει περισσότερο με τη Jazz, αλλά η συγγένεια είναι στην καλύτερη 2ου βαθμού. Πρέπει να το ακούσετε για να εκφράσετε γνώμη.

4> Scratches

Το εκπληκτικό δημιούργημα της Nucleosys συνεχίζει να μας στοιχειώνει μέχρι και σήμερα εξαιτίας του επιβλητικότατου soundtrack που δεν έχανε ευκαιρία να μας ανατριχιάζει και να μας τρομάζει σε κάθε είσοδο μας σε νέο δωμάτιο της έπαυλης Blackwood. Όπως σε κάθε καλή ταινία ψυχολογικού τρόμου, η μουσική συμβάλλει στη δημιουργία μυστηρίου και φόβου προς αυτό που δεν μπορούμε να δούμε, παρά μόνο να αισθανθούμε.

Νομίζω πως μετά το πέρας της περιπέτειας του Michael, κανείς μας δεν ήθελε να επισκεφτεί  ξανά υπόγειο για πολύ, πολύ καιρό…

3> Quest For Glory V : Dragon Fire

Παρότι ολόκληρη η σειρά του υβριδίου Adventure/RPG της Sierra απαρτίζεται από πολύ καλή μουσική, η επιλογή στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν πολύ εύκολη, ίσως και για λόγους νοσταλγίας. Το QFG V είναι ένα παιχνίδι βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου, μαζί με την εκπληκτική μουσική που το συνόδευε, ενορχηστρωμένη από το βραβευμένο Chance Thomas.

Βαθιά επηρεασμένο τόσο από ρυθμούς μεσογειακής μουσικής όσο και ανατολίτικης, το soundtrack κατάφερνε να ξεχωρίσει. Ιδιαίτερα, θα αναφέρω πως το κεντρικό θέμα της σειράς, από το πρώτο παιχνίδι, βρίσκεται ανανεωμένο στο Dragon Fire, στην καλύτερη θα έλεγα ερμηνεία του.

2> Atlantis: The Lost Tales

Η Cryo μπορεί να μη μας έδωσε τα αρτιότερα adventures από άποψη game design, σίγουρα όμως μας έδωσε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά στον τομέα των γραφικών και της ηχητικής επιμέλειας, με αρκετά προσεγμένες παραγωγές για την εποχή.

Προσωπικά, θεωρώ πως το αποκορύφωμά τους ήταν το Atlantis: The Lost Tales, ένα παιχνίδι που πραγματικά ζάλιζε με τα εκπληκτικά prerendered γραφικά και τη δυνατότητα να κοιτάξεις όπου ήθελες, χάρη στην κάμερα 360 μοιρών.

Και αν δεν ήταν τα γραφικά αυτά που εντυπωσίαζαν κάποιον, τότε σίγουρα ο ακουστικός τομέας θα τα κατάφερνε. Ήταν τόσο εύκολο να βυθιστεί κανείς στον κόσμο της χαμένης Ατλαντίδας με τη συνοδεία της μουσικής του Stephane Picq... Ο Stephane έδωσε μια ιδιαίτερη, μεσογειακή θα έλεγα, χροιά στο soundtrack που συνόδευε το παιχνίδι.

1> Grim Fandango

Τι να πούμε γι’ αυτό το αριστούργημα της Lucasarts που δεν έχει ειπωθεί ξανά κάπου; Το Grim Fandango βασίστηκε σε ένα μεξικάνικο έθιμο-γιορτή, την Ημέρα των Νεκρών, και έστησε μια εκπληκτική ιστορία διαφθοράς, εγκλήματος και σάτιρας της καθημερινότητας.

Ο Peter McConnell «έντυσε» το Grim Fandango με ένα καταπληκτικό soundtrack, το οποίο δεν καλύπτει ένα και μόνο είδος μουσικής, αντιθέτως καταπιάνεται με αρκετά. Έτσι, η μουσική στο El Marrow είχε σαφέστατες νοτιο-αμερικάνικες καταβολές, ενώ στη Rubacava κατέβαζε στροφές και επηρεαζόταν από τη Jazz.

Αν δεν έχετε παίξει ποτέ το Grim Fandango, παίξτε το κάποια στιγμή. Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ το soundtrack, βάλτε το αυτήν την στιγμή να παίζει στο παρασκήνιο. Θα με θυμηθείτε!

Αξιοσημείωτες αναφορές: 

Εδώ, θα ήθελα να αναφέρω ορισμένα παιχνίδια που δεν κατάφερα να χωρέσω στη λίστα για τον Α ή Β λόγο, παρόλα αυτά θεωρώ πως είναι σίγουρα πολύ αξιόλογες επιλογές:

• Full Throttle
  Πολύ καλό metal soundtrack, που συνοδεύει μια διασκεδαστικότατη περιπέτεια.
   
• Darkness Within: In Pursuit of Loath Nolder
  Εξαιρετικό Cthulu-ιανό adventure, με αρκετά ανατριχιαστικό soundtrack. Προτίμησα, όμως, το Scratches!

• Blade Runner
  Η Westwood τσίμπησε ατόφια κομμάτια από το soundtrack της ταινίας, το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον «μεγάλο» Vangelis. Cyberpunk και τα μυαλά στα κάγκελα!
  
  

• Azrael’s Tear
  Ιδιαίτερο adventure, παραμένει πρακτικά άγνωστο. Η μουσική υπόκρουση είναι αρκετά χαλαρή, με φανερό focus στο μεσαιωνικό ύφος. Εξαιρετικό!
   
• Snatcher (Sega CD)
  Πιο κοντά σε Visual Novel παρά σε Adventure, ενώ η αγγλική έκδοση βγήκε μόνο σε μια αρκετά ιδιόμορφη κονσόλα. Εκπληκτική cyberpunk μουσική και κόσμος φανερά εμπνευσμένος από το Blade Runner. Ο δημιουργός, Hideo Kojima, δημιούργησε στη συνέχεια τη σειρά Metal Gear.
   
• Hotel Dusk + Last Window
  Δύο τρομερά adventure games για την κονσόλα Nintendo DS, με αρκετά καλή (αν και χαμηλής ποιότητας) μουσική υπόκρουση. Το στυλ είναι φανερά εμπνευσμένο από noir, hardboiled ντετεκτιβο-ιστορίες, όπως άλλωστε είναι και τα παιχνίδια.
   
• 999: Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors
  Το συγκεκριμένο απέφυγα να το συμπεριλάβω διότι είναι Visual Novel για το Nintendo DS. Το σενάριο είναι αρκούντως fucked-up (άλλωστε οι Ιάπωνες δεν παίζονται σε αυτόν τον τομέα) και το soundtrack είναι ιδιαίτερα trippy. Δε νομίζω ότι μπορώ να το προσδιορίσω καλύτερα.