The Thief: Deadly Shadows - Review

THE THIEF : DEADLY SHADOWS

Από παλιά άκουγα πως τα παιχνίδια της σειράς Thief ήταν εξαιρετικά παιχνίδια δράσης και πανουργίας, σκιών και δολοπλοκιών. Δεν το είχα πολυπιστέψει, και μάλιστα κουνούσα το κεφάλι συγκαταβατικά σε όποιον μου έλεγε, και απλά άφηνα κάθε σχόλιο να πέσει στο κενό! Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια και να φτάσουμε στην τρίτη εκδοχή του, υπό το όνομα The Thief : Deadly Shadows, για να καταλάβω το μέγεθος του λάθους μου. Το συγκεκριμένο παιχνίδι μου χάρισε ένα τετραήμερο ψυχαγωγίας, ψαξίματος, δολοπλοκιών, σκιών και πλιάτσικου! Ούτε που το είχα φανταστεί πως θα ήταν τόσο διασκεδαστικό και γεμάτο από ιστορία σε σημείο που θα έκανε πολλά καθαρά adventures να ντρέπονται για τα σενάρια τους και για την ευκολία κίνησης του χαρακτήρα τους.
Το παιχνίδι στηρίζεται σε Engine τεχνολογίας Unreal και έχει τόσα χαρακτηριστικά που το κάνουν ένα αρκετά βαρύ παιχνίδι για πολλά συστήματα, αλλά που ωστόσο δεν θα σας κάνει να θέλετε να πετάξετε τον υπολογιστή σας από το παράθυρο αν έχετε έναν υπολογιστή πάνω από τα 2GHz, (λέει 1.5GHz αλλά ποτέ δεν πίστεψα τα αναγραφόμενα πάνω στα κουτιά), μια creative live (αν έχετε Audigy θα κάνει χαρές και θα σας δώσει και soundtrack Dolby Digital Pro Logic II αφού υποστηρίζει το EAX advanced HD), και μια Nvidia (προσωπικά το εκτέλεσα πάνω σε μια Ti 4600). Ωστόσο θα χρειαστείτε τουλάχιστον 2GB για την εγκατάσταση του παιχνιδιού και μετά αρκετά GB για να σώζετε τα saves (έφτασα τα 422 saves σε 1.33GB), και καλό θα είναι να σώζετε συχνά και ποτέ πάνω από το προηγούμενο, ένα λάθος μπορεί να σας κοστίζει πολλά βήματα πίσω).

Το σενάριο! Τι να πω για το σενάριο! Έξοχο, Και με την ιστορία να χτίζεται μπροστά σας μέσα από διάλογους, videos, σημειώματα, ημερολόγια κάποιων χαρακτήρων και πολλά άλλα. Ο ήρωας στου οποίου την θέση θα βρεθείτε, ονομάζεται Garett, και πρόκειται για τον πλέον πολυμήχανο, επαγγελματία κλέφτη. Οι σκιές είναι οι φίλοι του, το σκοτάδι ο σύντροφος του, και τα τιμαλφή των άλλων ιδιοκτησία του! Καμία πόρτα δεν μπορεί να αντισταθεί στα αεικίνητα δάκτυλα του, και κανένας θησαυρός δεν μένει μακριά του για πολύ.
Στο παιχνίδι εμπλέκονται αρκετές ομάδες ατόμων με βασικότερους τους Hammerites, μια οργάνωση που πιστεύει στον μεγάλο Δημιουργό (Builder), τους Pagans, οι οποίοι πιστεύουν στην φύση, τους Keepers (επιβλέποντες) οι οποίοι είναι οι φύλακες και οι μελετητές της αρχαίας σοφίας των glyphs, τα οποία τους δίνουν εξαιρετικές μαγικές δυνατότητες, αλλά τους έχουν επιφορτίσει και με την προστασία των απλών ανθρώπων. Και φυσικά οι απλοί φρουροί που θα κυνηγούν να συλλάβουν ή να σκοτώσουν τον ήρωα μας καθ’όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Τι καλά! Το στοιχείο δράσης!
Ο Garett θα κληθεί να συναντήσει τον ηγέτη των Keepers, από τον οποίο θα του ανατεθούν ορισμένες αποστολές. Οι φύλακες ερευνούν μια αρχαία προφητεία και ο Garett θα πραγματοποιήσει ορισμένες από τις ύποπτες δουλίτσες τους, και θα μπλεχτεί ακόμη βαθύτερα, αφού πλέον δεν θα πρόκειται περί μικροκλοπών, αλλά περί ιερών συμβόλων των Hammerites και των Pagans. Και εκεί αρχίζουν τα ωραία και οι ανατροπές. Όλο το παιχνίδι είναι μια ανατροπή, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και όλοι έχουν μια κρυφή Agenda.

Τα σκηνικά και η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού λειτουργούν απόλυτα. Σε κάποιο σημείο θα πρέπει να κινηθείτε εντός ενός παλιού ορφανοτροφείου το οποίο στην συνέχεια μετατράπηκε σε άσυλο φρενοβλαβών και τέλος εγκαταλείφθηκε. Η σχεδίαση των επιπέδων, ο ήχος, ο φωτισμός, η αέρινη και δυσοίωνη ατμόσφαιρα (ιδίως αν το δοκιμάσετε την νύχτα) θα σας κάνει να δυσανασχετήσετε αρκετά. Έχουμε επίσης το παλιό νεκροταφείο, τα λιμάνια, τον ναό, σπήλαια και κατακόμβες, βυθισμένες πόλεις, και πολλά άλλα. Η χαρά του παιδιού!
Τα όπλα που έχει ο Garett στην φαρέτρα του (κυριολεκτικά) είναι αρκετά, από απλά βέλη, μέχρι βέλη βλάστησης, φωτιάς, νερού, αερίου, θορύβου. Και φυσικά το ρόπαλο του και το στιλέτο του (τι κλέφτης θα ήταν δίχως αυτά!). Επίσης, έχει βόμβες φωτός, αερίου, νάρκες, φιαλίδια αναζωογόνησης, αγιασμένο νερό, φλασκιά λαδιού (πολύ καλός συνδυασμός με τα βέλη φωτιάς για να δημιουργήσετε μια φλεγόμενη λίμνη). Και φυσικά το καλύτερα του, τα διαρρηκτικά εργαλεία του, τα γάντια αναρρίχησης, το μηχανικό του μάτι (καλό το Zoom, τύφλα να ‘χουν οι ψηφιακές κάμερες), και τέλος το Glyph των Keepers που του ανοίγουν πολλές πόρτες από την στιγμή που το αποκτά.

Οι καλύτεροι σας φίλοι είναι τα θύματα και οι κλεπταποδόχοι σας, αλλά φυσικά και οι προμηθευτές των εργαλείων της δουλειά σας. Από τους πρώτους παίρνετε το υλικό, στους δεύτερους το πουλάτε, και από τους τρίτους αγοράζετε ότι χρειάζεστε. Και φυσικά ορισμένοι από τους κλεπταποδόχους παίρνουν μόνο μια κατηγορία αντικειμένων οπότε και θα πρέπει να βρείτε ποιος παίρνει τι και που θα τον βρείτε. Η «ματωμένη παλάμη» είναι σήμα κατατεθέν του κύκλου σας οπότε όπου την εντοπίσετε επισκεφτείτε τους.

Η δυσκολία του παιχνιδιού, μολονότι το έπαιξα σε Normal είναι καλούτσικη, οπότε προετοιμαστείτε για πολλές «φορτοεκφορτώσεις», και όπως προανέφερα για πολλά saves. Οι φρουροί ώρες-ώρες έχουν μάτια αετού και οι σκιές δεν μπορούν να σας προστατέψουν. Κάτι άλλο που θα πρέπει να προσέξετε θα είναι ο θόρυβος που κάνετε όταν κινήστε ή όταν ρίχνετε ένα αντικείμενο κάτω. Από προσωπική πείρα θα σας συμβούλευα να περπατάτε μονίμως σκυφτοί, και μέσα στις σκιές, και να προσέχετε τους πυρσούς, σβήστε όποιον είναι ανάγκη, και όχι όποιον βρίσκετε μπροστά σας. Θα πρέπει και να βλέπετε που πηγαίνετε, αν θυμόσαστε δεν ανέφερε τίποτα για μάτι υπερύθρων!

Κάτι ωραίο που είδα είναι πως οι φύλακες ώρες-ώρες ξεφεύγουν από το standard δρομολόγιο τους και κατά τύχη πέφτουν πάνω σας! Πολύ χαριτωμένο εκ μέρους των προγραμματιστών (να θυμηθώ να τους στείλω δώρο μερικούς δαίμονες στην γιορτή τους)! Και μια προσεγμένη λεπτομέρεια, πολύ χασμουριούνται τα παιδία της νυχτερινής βάρδιας, και όλοι ψιλομασάνε τα λόγια τους σαν κοιμισμένοι! Βέβαια υπάρχει και κάτι που δεν κολλάει όπως ας πούμε ενώ όλοι οι φρουροί ξέρουν αμέσως ποιος είναι ο Garett, κανένας από τους πολίτες δεν δείχνει να τον γνωρίζει, ακόμη και όταν τον έχει κλέψει. Δεν με χάλασε γιατί αν ήμουν συνέχεια σκυφτός θα με είχε πιάσει η μέση μου μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι.

Εντάξει αρκετά τα παράπονα, ούτως ή άλλως κανένα παιχνίδι δεν γράφεται όπως θα το θέλαμε. Εν κατακλείδι, το παιχνίδι είναι εξαιρετικό, τα γραφικά πολύ καλά, η μουσική και τα ηχητικά δένουν υπέροχα και ξεπερνούν πολλά άλλα «ατμοσφαιρικά» παιχνίδια (τουλάχιστον η Ion-Storm το πρόσεξε απόλυτα), και το σενάριο θεσπέσιο.

Βαθμολογία:
Σενάριο: 9
Γραφικά: 8.5
Video: 9
Ήχος: 9.9
Ευκολία Χρήσης: 9.9
Γενική: 9.26

Συμφωνώ. Δεν το έχω παίξει πολύ, αλλά τόσο ώστε να διαπιστώσω αυτά που λες. Νομίζω ότι έιναι ένα παιχνίδι που αξίζει να παίξει κανείς και ιδιαίτερα όσοι αρέσκονται στα παιχνίδια stealth...

Υπάρχει κατηγορία games "stealth";

Μιας και δεν κοιτάζω ιδιαίτερα τις κατηγορίες των παιχνίδιων, δεν το 'χα προσέξει τότε. Ωστόσο σε μια αναφορά του PCM κάτι τέτοιο είχα δει και εγώ.

@toninio

Όπως είδες από την ημερομηνία της δημοσίευσης πάνε δυο χρόνια από τότε που το έπαιξα, ωστόσο καθετί που έγραψα στο review ίσχυε. Με εντυπωσίασε εξαιρετικά στο όλο στήσιμο και αφού δεν έψαξα ποτέ την κληρονομιά του (τα έχω και τα δυο, αλλά...διαθέσεις <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( -->), το συγκεκριμένο μου φάνηκε κορυφή στο είδος του. Η ατμόσφαιρα πάντως είναι ένα και ένα. Ίσως από τα λίγα παιχνίδια που με έκανε να γυρίσω πίσω και να κοιτάξω αν κρύβεται κάτι στις σκιές. Και μπορώ να σου πω ότι ελάχιστα παιχνίδια το έχουν καταφέρει αυτό. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

aiRness wrote: Υπάρχει κατηγορία games "stealth";

Υπάρχει κ το καμάρι της κατηγορίας είναι το mgs!!!!

Χθες ολοκλήρωσα το Thief: Deadly Shadows και, ομολογουμένως, χόρτασα ζοφερή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και ύπουλη εξόντωση αντιπάλων. Ωστόσο το παιχνίδι δεν είναι άψογο, μπορώ μάλιστα να πω ότι στηρίζεται, αν δεν προϋποθέτει κιόλας, την καλή θέληση του παίκτη. Η A.I., τουλάχιστον στο Normal επίπεδο δυσκολίας, όπου το όρισα, διευκολύνει και συγχωρεί σε σημαντικό βαθμό τη βαρβαρότητα εκ μέρους του Garett επιτρέποντάς μου, προσωπικά, να απελευθερώσω τον Οστρογότθο που παραφυλάει μέσα μου. Συχνά, έσφαζα ασύδοτα τους αντιπάλους με απλά broadhead arrows εν είδει sniper mode, προκειμένου να κερδίσω χρόνο (βαριόμουνα να παραμονεύω συνεχώς παρατηρώντας τις patroling ρουτίνες τους) και αν τυχόν τους ανακάλυπτε κανείς, απλά κρυβόμουνα ώσπου να καταλαγιάσει η φασαρία (δεν παίρνει και πολύ) ώστε να επαναλάβω τη διαδικασία ή προχωρούσα τρεχάτος στον επόμενο διάδρομο για εξερεύνηση μέχρι να ηρεμήσουν και να τους τακτοποιήσω με την ησυχία μου. Αν, μάλιστα, δε τσιγκουνευόμουν και τα αθόρυβα gas arrows, τα οποία βλακωδώς φύλαγα for a rainy day (η οποία ποτέ δεν έρχεται ουσιαστικά κι όταν έρθει τα προαναφερόμενα δεν αποτελούν επαρκή ομπρέλα), θα καθάριζα τις περισσότερες αποστολές στα 2/3 του χρόνου που σπατάλησα. Ίσως κάποτε το δοκιμάσω στο Hard, απαλλαγμένος από την ανυπομονησία αποκάλυψης του σεναρίου αλλά και την φειδωλή αξιοποίηση των πλέον αποτελεσματικών εξαρτημάτων (gas bombs, fire/ gas arrows και flashbombs) μια και με δεδομένο τον πλούτο που συγκεντρώνει ο παίκτης κατά τη διάρκεια των αποστολών είναι σχεδόν ανεξάντλητα.

Γενικά εκτιμώ ότι το παιχνίδι δεν προσφέρει πολύ έντονες stealth προκλήσεις στη normal δυσκολία χωρίς να σημαίνει ότι γενικά δεν είναι απολαυστικό ή ότι επιτρέπει την ανεγκέφαλη εκκαθάριση όλης της πίστας σε δευτερόλεπτα, άλλωστε σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στην απαράμιλλη ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Με μια αποπνικτική καταχνιά να περιβάλλει ανεπαίσθητα κάθε πτυχή της πόλης και μια δυσοίωνη αίσθηση απόκοσμης απειλής να στοιχειώνει τις περιπλανήσεις του Garett, το Deadly Shadows πραγματικά δικαιώνει τον τίτλο του στο έπακρο και καθηλώνει, ειδικά από τη μέση κι έπειτα. Όσο για το σενάριο, περιλαμβάνει κάποιες ενδιαφέρουσες ίντριγκες αλλά αφενός αργεί λιγάκι να πάρει μπρος (το πρώτο 1/3 της δράσης κυλάει με απλές νύξεις και φαινομενικά άσχετες αποστολές), αφετέρου δεν εμπλέκει αρκετά τους Pagans και Hammerites στον ιστό του (ειδικά οι πρώτοι έχουν ρόλο κομπάρσου). Ειδική μνεία, πάντως, αξίζει για την έξοχη αποστολή στο Άσυλο, πραγματικά με καθήλωσε ενώ απαγορεύει ουσιαστικά τις άγαρμπες κινήσεις.
Αν τα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς δεν απείχαν τόσο πολύ τεχνολογικά (καλόμαθα στις γοητευτικές φωτοσκιάσεις και τα αληθοφανή textures) και επέτρεπαν οπτική τρίτου προσώπου, ίσως αποφάσιζα να ασχοληθώ μαζί τους αλλά as it is θα μείνω με την ανάμνηση του επιλόγου από το αιματοβαμμένο χρονικό της The City (μου θύμισε λιγάκι το Ankh-Morpork των Discworld σαν υφή και όψη, με το ποτάμι να τη διχοτομεί).

Θα το πρότεινα σε όσους αρέσκονται σε σκοτεινά, εν δυνάμει εσχατολογικά σενάρια όπου οι δρομολογήσεις του Αρμαγεδώνα συντελούνται στα ομιχλώδη σοκάκια και τις σκονισμένες βιβλιοθήκες της πόλης και μοιάζουν να αφορούν τον μυστικιστικών καταβολών μικρόκοσμο που περιβάλλει τον ήρωα.

Είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέτε με το παιχνίδι και θέλω να δω πότε επιτέλους θα αξιωθώ, αν όχι να το τελειώσω, τουλάχιστον να παίξω μεγάλο μέρος. Δυο φορές το ξεκίνησα και ισάριθμες το άφησα, γιατί απλά δεν προλάβαινα και αν αφήσεις κάτι μετά χάνεις και την όρεξή σου. Η ατμόσφαιρα είναι το παν σε αυτό το παιχνίδι, ενώ έχει πολύ καλό gameplay.
Tα παιχνίδια stealth, που αναφέρονται πιο πάνω, είναι παιχνίδια action που έχουν σαν κύριο στοιχείο του gameplay την κίνηση στα μουλωχτά και εντελώς αθόρυβα, μέσα από σκιές (για αυτό και η δράση είναι πάντα τη νύχτα), τοίχους, υπόστεγα κλπ Κάτι σαν το Thief δηλαδή....
Κλασικός εκπρόσωπος των action stealth είναι η σειρά Metal Gear Solid της Konami (το τελευταίο της, το MGS4:Guns of the Patriots χρακτηρίστηκε αριστούργημα και κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι, αλλά δυσυτυχώς βγήκε μόνο για Playstation 3).
Επίσης κλασικός εκπρόσωπος, τα παιχνίδια του Tom Clancy, δηλ. η σειρά Splinter Cell. Φανταστείτε κάτι σαν το Thief σε σύγχρονη εκδοχή, μέσα σε κτίρια, εγκαταστάσεις, ξενοδοχεία κλπ, με gadgetάκια και όλα τα σχετικά και καλό σενάριο. Έχω πάιξει το Splinter Cell:Chaos Theory και το συνιστώ χωρίς δεύτερη σκέψη σε όποιον θέλει να πάιξει κάτι διαφορετικό από adventures, αλλά όχι και εντελώς ξένο με αυτά. Μπορεί να είναι action, αλλά η δράση είναι αργή, προσέχεις την κάθε κίνηση, παρατηρείς τους αντιπάλους και "χτυπάς" ξαφνικά και αθόρυβα. Προσωπικά βρήκα σε αυτά τα παιχνίδια αυτό που έψαχνα, όσον αφορά τα action πάντα......


ΥΓ: Πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα τέτοιου στυλ παιχνίδι, το Velvet Assassin, νομίζω σύντομα. Αναμένεται με ενδιαφέρον.....