Max Payne 1 & 2 - Η σαγήνη ενός νουάρ κατάμαυρου κόσμου

maladroid wrote: Ο Max Payne (1&2), ντρέπομαι που το λέω αλλά έχει γεράσει πλέον υπερβολικά και αφού τον προσπέρασα στα νιάτα του πολύ δύσκολο να τον δοκιμάσω μετά 10 χρόνια. Γραφικά σαν του Gemini Rue, των πρώτων Monkey Island, των Baldur's Gate κτλ. έχουν μια ιδιότυπη γοητεία που ακόμα και τώρα τα παίζω ευχάριστα αλλά το πρώιμο 3D είναι αποκρουστικό, με δυσκολεύει τρομερά στο να μπω στο κλίμα. Έτσι έχω χάσει παιχνίδια-θρύλους όπως το Deus Ex, τα δύο πρώτα Thief, System Shock, Omikron και πόσα άλλα. Το μετανιώνω, όμως έχω συμβιβαστεί πλέον με την ιδέα. Αφού δεν τα έπαιξα στην ώρα τους (τότε δεν έπαιζα πολλά non-adventures αλλά και πάλι απέφευγα σχεδόν οτιδήποτε σε 3D μέχρι να στρώσει κάπως) καλά να πάθω

Το Max Payne 2 είναι του 2003, που τα 3D γραφικά είχαν αρχίσει να γίνονται καλά και βλέπεται μια χαρά και σήμερα. Τολμώ να πω ότι ακόμα και σήμερα τα γραφικά φαίνονται σχετικά απλά μεν, αλλά σχεδόν όμορφα.




To STEAM το έχει πολύ φτηνό. Θα πρότεινα να του δώσεις μια ευκαιρία. Το ξαναέπαιξα πρόσφατα μαζί με το 1 μετά από την απογοήτευση του 3 (όχι όσον αφορά το gameplay που ήταν εξαιρετικό, αλλά το story και τον χαρακτήρα του Max, που είχαν χάσει τελείως την γοητεία τους) και το καταευχαριστήθηκα. Στο 1 τα γραφικά μου φάνηκαν κάπως, αλλά στο 2 δεν είχα κανένα πρόβλημα.

maladroid wrote: Δε θα έπρεπε όμως να ξεκινήσω απ'το 1 για να μπω στο κόλπο (και κυρίως στο πετσί του ήρωα); Γι' αυτό διστάζω περισσότερο..

Σίγουρα το ιδανικό θα ήταν να ξεκινήσεις από το 1, περισσότερο για να μπεις πιο πολύ στο κλίμα, αλλά προκειμένου να μην παίξεις καθόλου αυτό το μαγικό παιχνίδι που είναι το 2, ας αρχίσεις κατευθείαν με το 2. Από άποψη πλοκής δε θα χάσεις πολλά πράγματα. Στο μενού έναρξης του 2 υπάρχει μια επιλογή να δεις ένα σύντομο graphic novel cut-scene, που σου λέει την περίληψη του 1.

Στο κάτω κάτω ωραίο νεο-νουαρ με λίγες υπαρξιακές πινελιές και μια νότα μεταμοντερνισμού το πρώτο, αλλά το δεύτερο παιχνίδι με την τολμηρή μίξη ατμόσφαιρας από νουαρ και David Lynch, δημιουργεί ένα εκρηκτικό υπαρξιακό κοκτέιλ άνευ προηγουμένου. Να σκεφτείς ότι ο ενθουσιασμός μου για το 2 είναι ολότελα πρόσφατος, γιατί παλιά που το είχα παίξει είχα μείνει με την εσφαλμένη εντύπωση ότι είναι κατώτερο από το 1 και μόνο τώρα που ασχολήθηκα ξανά μαζί του ανακάλυψα για τι μαγική εμπειρία πρόκειται (φαίνεται το 2003-2004 που το πρωτοέπαιξα δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να εκτιμήσω τις καλλιτεχνικές αρετές του.) Στο πρόσφατο μου playthrough το έπαιξα 3 φορές τη μία πίσω από την άλλη για να δω και το δεύτερο φινάλε που ξεκλειδώνεται όταν παίζεις το παιχνίδι στη μέγιστη δυσκολία (αν και τελικά μάλλον προτιμώ το απλό φινάλε, μου φαίνεται πιο ταιριαστό στον Max).

Συνεχίζω εδώ για να μη στεναχωρώ την Dream.

moumiaq wrote: ...ακόμα πιστεύω οτι το 1 είναι καλύτερο του 2... Σαν δράση,πλοκή,σενάριο το 1 πιστεύω υπερέχει , σε καμμία περίπτωση όμως δεν θεωρούνται αυτά τα 2 ξένο σώμα όπως το τρίτο της σειράς.

Συγκρίσεις ανάμεσα σε παιχνιδάρες, όπως τα Max Payne 1 και 2, δεν έχουν και τόσο νόημα κι όταν έχουμε να κάνουμε με τόσο top παιχνίδια, ο υποκειμενικός παράγοντας παίζει τεράστιο ρόλο στο ποιο αρέσει στον καθένα περισσότερο. Εδώ σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου, σε μένα τον ίδιο άφησαν τελείως διαφορετική εντύπωση για το ποιο είναι καλύτερο. Όταν τα είχα παίξει πρώτη φορά, το 1 μου είχε φανεί καλύτερο, τώρα που τα ξαναέπαιξα συνεχόμενα με συγκλόνισε πολύ περισσότερο το 2. Άλλες εποχές, άλλη ψυχολογία, άλλη οπτική. Τυχαίνει τώρα να βρίσκομαι σε φάση που με αγγίζει περισσότερο το πιο υπαρξιακό νουάρ "ποιος είναι τελικά ο Max Payne, τι κρύβει πραγματικά μέσα του, είναι ρομαντικός εκδικητής άγγελος ή ανεξέλεγκτο φονικό όπλο που κατά λάθος έχει συνείδηση;" - αυτήν την τελευταία πάντως την ξέχασε τελείως η Rockstar στο 3 και σκότωσε σε slow-motion bullet-time την ψυχή των 2 πρώτων παιχνιδιών. Τι να τα κάνεις μετά το ωραίο gameplay και τον άψογο τεχνικό τομέα;

Θανατηφόρες ατάκες του Max από το Max Payne 2.
"The past is a gaping hole. You try to run from it, but the more you run, the deeper, more terrible it grows behind you, its edges yawning at your heels. Your only chance is to turn around and face it. But it's like looking down into the grave of your love, or kissing the mouth of a gun, a bullet trembling in its dark nest, ready to blow your head off."

"There are no choices. Nothing but a straight line. The illusion comes afterwards, when you ask "why me?" and "what if?". When you look back and see the branches, like a pruned bonsai tree, or forked lightning. If you had done something differently, it wouldn't be you, it would be someone else looking back, asking a different set of questions."

Η καλύτερη απ' όλες:
""The things that I want", by Max Payne. A smoke. A whiskey. For the sun to shine. I want to sleep to forget. To change the past. My wife and baby girl back. Unlimited ammo and a license to kill. Right then, more than anything, I wanted her." (Μιλάει για τη Mona.)

Και το Max Payne 1 σε αυτόν τον τομέα δεν πάει πολύ πίσω. Απλώς νιώθω πως δεν εμβαθύνει τόσο στην ψυχοσύνθεση του Max όσο το 2 (έχει όμως άλλες αρετές, όπως μια μαγευτικά αρχετυπική και υποβλητική νουάρ πλοκή.) Το Max Payne 3 (το οποίο προσπαθώ να σκέφτομαι ως Max Rayne 1 για να μην εκνευρίζομαι) έχει μόνο κυνισμό, αλκοόλ, χάπια και γκρίνια - δε βρίσκεται εκεί η ψυχή του Max. Απλώς απαράδεκτο κατά τη γνώμη μου που μετέτρεψαν τον Max σε φονική μηχανή-ρεμάλι-ανθρώπινο ερείπιο. Όσο κι αν φαίνεται σαν μια πιθανή εξέλιξη του χαρακτήρα του στο μέλλον, τους διέφυγε ολότελα η πιο σημαντική πλευρά του ψυχισμού του, κάτι ανάμεσα σε αιμοσταγή ρομαντισμό, τάση ενδοσκόπησης στα όρια της παράνοιας, μια μανιώδη αναζήτηση εσωτερικής και εξωτερικής αλήθειας και μια ατέρμονη δίψα για κάτι άπιαστο που έχει χαθεί, που του γλιστράει πάντα ανάμεσα από τα χέρια, που ίσως δεν είχε υπάρξει ποτέ...

Σα να μου φαίνεται πως παρασύρθηκα για μια ακόμα φορά και έπλεξα μακροσκελή διθύραμβο για το Max Payne 2 (και το 1). Ειλικρινά δε χορταίνω να μιλάω για αυτό το μαγικό παιχνίδι-έργο τέχνης. Σε σημείο που διστάζω να ξεκινήσω το Alan Wake του Sam Lake και της Remedy, γιατί φοβάμαι πως δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που μου έχει δημιουργήσει η διλογία Max Payne.

Πάντως δε θα συγχωρήσω ποτέ τη Rockstar που μετέτρεψε τον Max σε κλασικό κατεστραμένο action (αντι-)ήρωα τυπικής κοπής Rockstar. Κι αυτό περισσότερο, γιατί για τον πολύ κόσμο η εικόνα του Max θα είναι πλέον η φτωχή απομίμηση (σχεδόν παρωδία) που μας παρουσίασε πρόσφατα η Rockstar και θα λησμονήσουν τον πραγματικό Max. (Τι θα δηλαδή, τον έχουν ξεχάσει ήδη...)

MAX PAYNE, ένας από τους 10 πιο αξιομνημόνευτους gaming χαρακτήρες....

Παιχνίδι από τα λίγα... Δεν είναι τυχαίο και τα δύο πρώτα τα έχω παίξει τρις....

Απαπαπαππα!
Καλύτερα να σου βγει το μάτι λένε...