The Evil Within (ps4)

Το παιχνίδι παραλίγο να μου αφήσει ψυχικό τραύμα.

Αγοράζοντάς το, θεωρώντας ότι θα είναι ένα ακόμα πιασάρικο survival horror, δεν πήρα είδηση ότι ο director του συγκεκριμένου δημιουργήματος είναι ο τεράστιος Shinji Mikami. Ο δημιουργός του RE4 και ο σχεδιαστής της RE φιλοσοφίας, έδωσε ρέστα με τον τίτλο του παρόντος topic.

Κατ' αρχάς αισθάνεσαι ότι κινείσαι μέσα σε όνειρο. Οι χώροι, η ατμόσφαιρα, τα σκοτεινά πλάνα, ο εφιάλτης που περνάς γνωρίζοντας ότι κινείσαι μέσα στο μυαλό ενός ψυχασθενούς, αρκούν για να κάνουν την gaming εμπειρία κυριολεκτικά κόλαση. Οι εχθροί που πρέπει να αντιμετωπίσεις για να καταβυθιστείς ακόμα περισσότερο στις δυσάρεστες εκπλήξεις είναι όντα που μόνο ένας Γιαπωνέζος θα μπορούσε να υλοποιήσει σε εικονική φαντασμαγορία. Τα δε bosses είναι ό,τι χειρότερο έχω αντιμετωπίσει και οι αντίπαλοι τα μάλα δυσάρεστοι διότι έκανα την εξής επιλογή: στο παίγνιο επιλέχθηκε η survival mode, δηλαδή το επίπεδο δυσκολίας είναι επαυξημένο καθότι fearless and strong τρομάρα μου- το παιχνίδι σε παροτρύνει να το κάνεις! Με αποτέλεσμα αφενός τα πυρομαχικά να είναι ελάχιστα, αφετέρου η αγωνία να ξεκινά πριν φορτώσει το παιχνίδι. Πρώτη φορά τα χέρια μου ίδρωσαν, με το DualShock να περνά τα πάνδεινα, καθώς το παιχνίδι δεν χαρίζεται σε κανέναν που γουστάρει πιστολίδι και μπόλικο αίμα για αποζημίωση. Με πολύ λίγα μέσα οφείλεις να καταφέρεις το αδύνατο· να νικήσεις και να προχωρήσεις με τεράστιες δε απώλειες για την επόμενη πίστα, τρομοκρατημένος γαρ δεδομένου ότι δεν ξέρεις πού θα βρεθούν καινούργια όπλα και πρακτικές για τα γαμίδια που κινούνται εναντίον σου.

Είναι η πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με το σπορ ονόματι gaming, που σκέφθηκα να το παρατήσω και να το πετάξω στα σκουπίδια, για να μην μου θυμίζει την ψυχοφθόρα διαδικασία τού να δοκιμάζω χιλιάδες διαφορετικές τακτικές, για να ξεφύγω από τον εσμό των τεράτων . Είχα την εντύπωση (τώρα πλέον βεβαιότητα), ότι οι δημιουργοί έπαιζαν με τα νεύρα μου, με την υπομονή μου, με τις αντοχές μου, αφού ο θάνατος σε επισκέπτεται αμέτρητες φορές, η μουσική σου γαργαλάει τα αυτιά με Debussy και κρεσέντα απελπισίας, η υφή των γραφικών θυμίζουν το Siren: Blood Curse, η παραμικρή καθυστερημένη κίνηση κοστίζει την ζωή σου και η gory ψυχρολουσία δεν σε αφήνει στιγμή ήσυχο. Είσαι συνεχώς στην τσίτα, θες να «απολαύσεις» την διαδρομή, να νιώσεις τον εφιάλτη και να βγάλεις νόημα αλλά το ίδιο το παιχνίδι δεν σε αφήνει. Είναι έτσι κατασκευασμένο που σε αποθαρρύνει να καταπιαστείς μαζί του, αναβάλλοντας το νυχτερινό ξενύχτι, γνωρίζοντας ότι για να τελειώσεις το κάθε κεφάλαιο θα χάσεις ουκ ολίγες φορές το κεφάλι σου, την όρεξή σου, το κίνητρό σου που είναι να παίζεις παιχνίδια και να ψυχαγωγείσαι. Οξύμωρο ακούγεται αλλά είναι αληθινό. Η ματαιότητα σε ό,τι κάνει ο πρωταγωνιστής, μεταδίδεται κουτοπόνηρα στον εκάστοτε παίχτη και δη σε αυτούς που δεν θέλουν και πολύ να ματώσουν αφού προέχει η ευχαρίστηση. Δυστυχώς αν εμπίπτετε σε αυτήν την κατηγορία ΜΗΝ το επιχειρήσετε αλλά παίξτε κάτι adventurίστικο ή κάτι με πολύ ammo και καφρίλα.

Ψυχολογικός τρόμος, μουρμουρητά για το «τι θα αντιμετωπίσω παρακάτω», ελαφρά ταχυκαρδία, βλαστήμιες για την αγορά του, εχθρότητα για το κάθε σου βήμα, σκέψεις για το πόσο ανάξιος είσαι να τα βγάλεις πέρα με ένα παιχνίδι, που παίζει εκ του ασφαλούς τον ρόλο του κακού ο οποίος ξέρει και μπορεί να σε αποπροσανατολίζει συνεχώς, γελώντας μπροστά σου για το πόσο λίγος είσαι έμπροσθεν του δυνατότερου από σένα υπερφυσικού στοιχείου. Το letterbox του παιχνιδιού καθιστά την κινηματογραφική εμπειρία αξεπέραστη, ο dolby ήχος σε εκτοξεύει σε αδιανόητες σφαίρες φρίκης και το στοίχημα εν τέλει κερδίζεται όταν ανασαίνεις κανονικά μετά από αρκετές ώρες μπροστά στην οθόνη, μην πιστεύοντας ότι τα κατάφερες παρόλο που σου τρέχαν οι μύξες από την σαστιμάρα και τα σμπαραλιασμένα νεύρα. Μετά από δύο μέρες συνήλθα, μην θέλοντας να δω οτιδήποτε παραπέμπει σε video game, τρώγοντας ετοιματζίδικα φαγητά και ακούγοντας γερμανική ηλεκτρονική μουσική, αποσυνδέοντας κινητά και ακίνητα.

Σημείωση: ο Mikami θέλει ψυχιατρείο.

Υποσημείωση: το παιχνίδι γαμεί και δέρνει αλλά είμαι ειλικρινής. Για να μην λέτε ότι δεν σας είπα την αλήθεια.

@tsampikos

Για να παίξω τα dlc πρέπει κάποιος να με ανταμείψει με 1.000.000€ τουλάχιστον. Ο Keeper ήταν το χειρότερο boss. Ειλικρινά με κατακρεούργησε. Πρέπει να έπαιξα την συγκεκριμένη πίστα πάνω από 120 φορές. Γενικά τα bosses ήταν φρικιαστικά και αρρωστημένα. Η προπέλα δε ούτε στα χειρότερα όνειρά μου τέτοιο βάσανο.

@akarasimos

To Alien Isolation το έπαιξα στο μεσαίο επίπεδο. Επίσης εξαιρετικό παιχνίδι. Το The Evil Within παίξτο στο εύκολο επίπεδο αν και εκεί θα έχεις ελαφρώς λίγο περισσότερα ammunition. Εν πάση περιπτώσει είναι ένα δύσκολο παιχνίδι. Survival horror που τιμά τον τίτλο του.

@tsampikos

Αυτό που λες ισχύει εν μέρει αλλά υπάρχουν κι αυτοί που δεν θέλουν μασημένη τροφή· ένα «ευκολάκι» για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Στην δική μου περίπτωση δεν περίμενα τέτοιον εφιάλτη.

@akarasimos

Μπορείς να αλλάξεις την δυσκολία από το αρχικό μενού και να το βάλεις στο easy αν και εγώ επίσης το έβαλα στο medium και το μόνο σπαστικό είναι η συχνή επισκεψιμότητα όπως επισημαίνεις κι εσύ του κουκλιού.

akarasimos wrote: Χτες τελείωσα αυτόν τον ψυχοβγάλτη... Είχα χρόνια να πιάσω παιχνίδι που πρέπει να είσαι στη τσίτα τόσο πολύ και τόση ώρα και σε κάθε γωνιά... Η δυσκολία (ακόμα και στο εύκολο επίπεδο) εξαιρετικά υψηλή και όντως τα λάθη δεν συγχωρούνται. Λάτρεψα το agony crossbow το οποίο αποτελεί φάρμακο στην καταπολέμηση των bosses!

Πάντως μετά από αυτά... μάλλον μακριά και αγαπημένοι από τα horror.

Χα χα χα χα! Πόσο σε καταλαβαίνω! Εγώ τι να πω που επέλεξα την μεσαία δυσκολία! Η ανώτατη ξεκλειδώνει αφού ολοκληρώσεις το παιχνίδι. ΚΙ εγώ μετά από αυτό το παιχνίδι είπα «μακριά από survival horrors» αλλά μετά καταπιάστηκα με Resident Evil.

Άβυσσος η ψυχή των gamers!

Νομίζω ότι οι δικοί μου θάνατοι ξεπέρασαν τους 500.