バイオハザード0 (ps4)

Μπορεί ο τίτλος του παρόντος topic να σας φαίνεται γιαπωνέζικος αλλά δεν λαθεύετε. Πράγματι θα μιλήσω για την remastered έκδοση του Resident Evil 0 το οποίο με απασχόλησε 15 ώρες και μου υπενθύμισε τι έχανα τόσο καιρό, που δεν είχα καταπιαστεί ποτέ με την έννοια του survival horror genre.

Το Resident Evil το πρωτογνώρισα από τις κινηματογραφικές ταινίες, μη γνωρίζοντας ότι θεωρείται το ιερό τέρας του είδους. Φυσικά το marketing και η μαζική κατανάλωση, παραμόρφωσαν τον αρχικό τίτλο· τόσο στην μεγάλη οθόνη όσο και στο video gaming. Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: όποιος θέλει να γνωρίσει το... επικίνδυνο αυτό έδαφος και να μάθει τι πραγματικά έγινε και εξαπλώθηκε ο T-virus, τώρα είναι η ευκαιρία να ασχοληθεί με τον τίτλο. Ποτέ δεν είναι αργά. Το Resident Evil 0 πρωτοκυκλοφόρησε το 2002 ως prequel του Resident Evil για την GameCube κονσόλα από την CapCom, αναφερόμενο στα γεγονότα του 1998. Με φινίρισμα 1080p, ο Billy και η Rebecca θα καταδυθούν στην τρέλα, στην φρίκη και στην άβυσσο της παραφροσύνης, παρέα με λίγα όπλα, μπόλικη φαντασία, δύσκολους γρίφους και πολλά κλειστοφοβικά περιβάλλοντα.

Το παιχνίδι κατέχει τις παρακάτω αρετές: είναι τα μάλα ποιοτικό, απόλυτα εκνευριστικό και άνω του μέσου όρου δύσκολο. Οξύμωρο; Καθόλου. Ως survival horror, το οπλοστάσιό σου είναι περιορισμένο. Έχεις μόνο έξι slots για τα απολύτως απαραίτητα όπλα, βότανα, πόες και χρηστικά αντικείμενα ενώ ο εφιάλτης γιγαντώνεται όταν πρέπει να κουβαλήσεις βαρύ οπλισμό όπως το φλογοβόλο, οπότε χρειάζεσαι δύο slots μόνο γι' αυτό, με την θλιβερή κατάληξη αυτά που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις, μένουν αναγκαστικά πίσω διότι δεν μπορείς να τα κουβαλήσεις μαζί σου εξαιτίας του περιορισμού στο inventory. Αποτέλεσμα; Ενθαρρύνεται αναγκαστικά το backtracking αφού σου δίνεται η δυνατότητα ό,τι δεν χρειάζεσαι προς το παρόν, να το αφήνεις στο πάτωμα και να επιστρέφεις για να το συλλέξεις.

Αν νομίζετε ότι με αυτό τελειώσατε και συνεχίζετε απτόητοι αυταπατάσθε. Οι γρίφοι είναι πράγματι δύσκολοι, οι περιοχές μπορεί να φαντάζουν έρημες αλλά βρίθουν από ζόμπι, μεταλλαγμένους, ζώα σε παράκρουση. Η ατμοσφαιρικότητα πιάνει ταβάνι, η spooky επένδυση δίνει ρέστα ενώ το να πανικοβληθείς είναι δεδομένο αφού το παίγνιο δεν έχει καμία σχέση με τα παιχνίδια του 21ου αιώνα που απλά διασκεδάζουν φτηνά τον παίκτη. Για να επιβιώσεις πρέπει να σκεφτείς πού θα ρίξεις την κάθε σφαίρα, πώς θα κινηθείς για να αποφύγεις μεταλλασσόμενες καταστάσεις, τι να ψάξεις για να μάθεις τι στο διάβολο γίνεται και τι αποτελέσματα επιφέρει η λοιμώδης νόσος που παρασκευάζεται στα εργαστήρια της Umbrella Corporation. Το συγκεκριμένο παιχνίδι με τις γιαπωνέζικες πινελιές, δίνει μαθήματα της condition d'avoir survécu με όρους δικούς του χωρίς να χαρίζεται στον παίκτη. Δεν είναι εύκολο αλλά βαθιά φιλοσοφημένο και στηριγμένο σε ταραγμένα ψυχολογικά μοτίβα, μελαγχολικά πιανίσιμα (sic) και αιώνια εφηβεία που πασχίζει να μάθει το αυτονόητο αλλά δεν βλέπει το προφανές.

101 θάνατοι, 500+ σφαίρες, μεταμεσονύχτια ξενύχτια, ματαιότητα. Οι δύο πρωταγωνιστές συχνά πρέπει να συνεργάζονται για να προχωρήσει η υπόθεση παρακάτω ενώ τους χειρίζεστε κατά καιρούς τον καθένα μόνο του σε κάποια επίπεδα. Απ' όλα έχει ο μπαξές. Κάθε αρχή και δύσκολη όπως λέει το ρητό αλλά η επιβράβευση είναι διπλή: από την μία η ανακούφιση όταν ξεκλειδώνεται μία πόρτα, από την άλλη αγωνία για το τι θα επακολουθήσει δεδομένου ότι κάποιες ενέργειες έχουν countdown, το οπλοστάσιο είναι περιορισμένο, η υγεία κυμαίνεται σε danger zones καθώς τα healing αντικείμενα σπανίζουν και ο κίνδυνος του dead-end ορατός. Ανακούφιση προσφέρουν τα bosses που φαίνονται αστεία πια εν έτει 2016 και φυσικά το τέλος που απαλλάσσει τον παίκτη από το άχθος που πρωτογνώρισε όταν η Rebecca επιβαίνει στο τρένο όπου όλα τα κακά ξεκινούν και δεν τελειώνουν.

Για όσους θέλουν να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους με παρεΐστικα καλαμπούρια και ποπ κορν ας κοιτάξουν αλλού. Όποιος θέλει να διδαχτεί από το συγκεκριμένο παιχνίδι που εφηύρε το ακατονόμαστο ας προσέλθει. Κι αν μες στο σκοτάδι και την απόλυτη ησυχία ακούσετε κάποιον θόρυβο, να ξέρετε ότι είναι η δική σας καρδιά που χτυπά πανικόβλητη για έξοδο. Είτε απ' την ζωή είτε απ' τον θάνατο. Διαλέγετε.

Καλά τα Γιαπωνέζικα γράμματα που τα βρήκες? Μη μου πεις ότι μπορώ να μετατρέψω το πληκτρολόγιο μου σε Γιαπωνέζικα?

giovanna wrote: Καλά τα Γιαπωνέζικα γράμματα που τα βρήκες? Μη μου πεις ότι μπορώ να μετατρέψω το πληκτρολόγιο μου σε Γιαπωνέζικα?

Copy/paste έκανα τον τίτλο από την wiki.

(ασχέτως του topic μπορείς να γράψεις οποιαδήποτε γλώσσα θέλεις. Είναι θέμα software).

Ναι Giovanna σε κάθε σύστημα windows μπορείς να γράψεις (αφου τις επιλέξεις-- από τα regional settings νομίζω) σε κάθε υποστηριζόμενη γλώσσα. Προσωπικά τα Ιαπωνικά τα είχα βάλει τότε που δοκίμαζα να μάθω, αλλά είναι κομμάτι πιο σύνθετη γλώσσα από τις δυτικές οπότε έμεινα σε ό,τι μπορώ να θυμάμαι ακούγοντας το κι έκοψα τις κουταμαρούλες. Ουσιαστικά πατάς τα γράμματα που αντιστοιχούν σε hiragana/katakana/Kanji για να βγει ο απαιτούμενος χαρακτήρας.

Χαρά στο κουράγιο σου PS. Προσωπικά έχω δει όλες τις ταινίες βασισμένες στο game (Mila Jovovits αλλά και όλα τα animated (6 ή 7 όλες οι ταινίες νομίζω)), ωστόσο δεν με συγκίνησαν τόσο για να κάτσω να το παίξω. Παρότι η Ιαπωνία είνα σε γενικές γραμμές πολύ πιο πρωτότυπη από ό,τι βγαίνει από τη δύση, έχει πάντοτε πολύ μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τα άλλα, οπότε θέλει γερά νεύρα, ανθεκτικές (στις μπουνιές) οθόνες και πληκτρολόγια/mouse από ατσάλι ή ανθρακονήματα για να μη διαλύονται στο πρώτο νευρικό χτύπημα (στο γραφείο, στο πάτωμα, στο ταβάνι, στα τζάμια ή όπου το στείλουν τα νεύρα σου. Δυτικά και god mode είναι η μόνη λύση για το υπόλοιπο της ψυχικής ηρεμίας.

Αν δεν τα 'χω ξεχάσει εντελώς είναι ΜΠΑ Ι Ο ΧΑ ΖΑ - ΝΤΟ 0 (Biohazard στην καθομιλουμένη)

@Mortal

Ξέχασα να το αναφέρω. Το RE0 είναι πιο δύσκολο από τα υπόλοιπα RE games αλλά αυτή είναι και η γοητεία του. Θα σου το πρότεινα διότι είναι μοναδικό και δεν έχει καμία σχέση με χαριτωμενιές και εύκολα τερτίπια.

(μεταξύ μας έριξα τρεις χριστοπαναγίες και δεκατέσσερα καντήλια).

Χεχε αν δεν το 'χεις καταλάβει έχω καταντήσεις αδηφάγος let'playerάς. Κοινώς κάθομαι με τις ώρες (κυριολεκτικά) και βλέπω games (με τα απαιτούμενα fastforward (όπως ακριβως με ταινίες και σειρές πλέον)), είδα το ξεκίνημα του παιχνιδιού και παρότι, ναι, είχε ατμόσφαιρα δεν με έπιασε ιδιαίτερα, πρέπει να άντεξα περί τα 15 λεπτά νομίζω. Σκέψου πως από τον άλλο θρύλο της Ιαπωνίας (Silent Hill) έχω παίξει (Με trainer γιατί δεν θέλω να χαλάω περισσότερα πληκτρολόγια και mouse από 1 το χρόνο (και αυτά για πληκτρολόγηση περισσότερο)) μόνο το 3 και το 4 (The Room αν δεν σφάλλω) και τα 'χω ξεχάσει εντελώς.

Περισσότερο με έπιασε χθες που κάθισα και το είδα σε είκοσι βίντεο το Lifeless Planet (που δεν είχε καν το βάθος της ιστορίας πολλών άλλων παιχνιδιών που έχω παίξει/αγαπήσει με τα χρόνια και ήταν απλά ένα jump/avoid και arcade/adventure θα το αποκαλούσα.

Τα action Ιαπωνικού τύπου μου φαντάζουν κάτι μεταξύ puzzle και doom του φτωχού με μπόλικη κουβέντα. Όχι ό,τι είναι κακά, απλά δεν έχουν την ροή και τις ατελείωτες σφαίρες να πέφτουν ολόγυρα. Έπειτα από πολλές εκατοντάδες ώρες με παιχνίδια που βασίζονται σε engine της ID τα γούστα γίναν επιθετικά γρήγορα. Το να μετράω τις σφαίρες και να κρύβομαι σε ντουλάπια και να περιμένω με χαλάει πλέον κομμάτι (από κάνα δυο adventure που ήταν σε ψυχιατρεία νομίζω και που δεν είχες όπλο και πέθαινες διαρκώς (σε let's play για να μην παρεξηγούμαστε) είχα πάθει φρίκη).

Εδώ το Town Of Light έπαιξα και πάντα μονίμως shift και κατέυθυνση (κατάλοιπο κλειδώμένο από όλα τα RPG/Action που παίζω) για να πάει πιο γρήγορα (αφού όταν παίζουμε δεν έχει fastforward) αλλά ήταν από τη δύναμη της συνήθειας μιας και δεν έχει τέτοια προσόντα, ατυχώς. Τελειωμένος RPG-Actionας αλλά τόσο choosy που παίζω 1-2 ναυαρχίδες παιχνιδιών ανά χρόνο κι αν. Τα υπόλοιπα είναι απλώς παιχνίδια.

Το remastered έπαιξες ε?

Ναι το remaster. Πάντως στο προτείνω να το δοκιμάσεις. Μην κοιτάς το youtube για τέτοιου είδους παιχνίδια· δεν έχει νόημα. Το θέμα είναι να το παίξεις αβίαστα, να βρεις τον ρυθμό σου και θα σε ανταμείψει.

Χεχε, μου θυμίζεις εμένα με τα Anime και την Ιαπωνική μουσική που προτείνω σε φίλους. Όμως δεν είναι όλα για όλους, ή τουλάχιστον για όλα τα ηλιακά φάσματα και τις διαθέσεις. Τα τελευταία 10 χρόνια λογικά είμαι αποκλειστικά Bethesda και Bioware στα RPG τους (την 1η φορά που τα παίζω πάντα με trainer/god και τη 2η φορά αποκλειστικά μέση δυσκολία και 'νόμιμα') και τα μόνα adventure που με πλησίασαν πραγματικά ήταν όσα μετέφρασα με την Fallen Angel και τα παιδιά και κανά δυο άλλα (και μάλλον 'σφηνάκια' αλλά δεν θυμάμαι. Τώρα τα μόνα που περιμένω είναι το Dishonored 2, το quake remake από τη Bethesda, το επόμενο Elder Scrools' από την ίδια και πιθανότατα το Asylum του Augustin Cordes όποτε και αν βγει.

Και γενικά έχει νόημα το να βλέπεις games αν λάβεις υπόψη σου πως μερικοί από μας είμαστε τόσο οπτικά ζώα που παρακολουθούμε πολύ υλικό σε εβδομαδιαία βάση (50 anime και δυτικές σειρές ανά εβδομάδα χοντρά-χοντρά συν ό,τι ταινίες κάτσουν, συν ψάξιμο σε αρκετά κανάλια του youtube κι άλλων sites), οπότε όταν παίζω κάτι μετά έχω να ξημεροβραδιάζομαι για πολλές μέρες για το catch up όσων έχουν μείνει πίσω.

Τα παιχνίδια και τις ταινίες του στυλ των RE και SH (Μπου! Σε τρόμαξα; κατηγορίας δλδ) τα άφησα ακόμη πιο πολύ πίσω όταν είδα μερικές Ιαπωνικές ταινίες όπως Ringu, Dark Waters, Audition, Ju On, ή το 1ο Κινέζικο The Eye που ουσιαστικά με δίδαξαν τι σημαίνει ατμοσφαιρικός τρόμος δίχως τα ΜΠΟΥ! Αν θέλω και πάλι ΜΠΟΥ! θα προτιμήσω πλέον να πάω από Κορέα (Whispering Corridors, Death Bell, Red Shoes και άλλα) ή από Ταϊλάνδη (δεν θυμάμαι τώρα κάτι).

Μια ιδέα Ιαπωνικού τρόμου με τίτλους μόνο:
Και για Ιαπωνικά ΜΠΟΥ! έχουμε Kuchisake Onna και πάμπολλες άλλες. ;)
Μια ιδέα Κορεατικού τρόμου με μερικές photos :