Resident Evil HD Remaster (ps4)

Η φιλοσοφία των πρώτων παιχνιδιών της σειράς RE δεν αφορά τις εντυπώσεις που θα αφήσει το παίγνιο, για το πόσο ικανός είσαι να σκοτώνεις και να μετράς με υπερηφάνεια πτώματα· κάθε άλλο. Αντιθέτως αυτό που μετρά είναι η ψυχραιμία σου, η μοναξιά σου, το πόσο ικανός είσαι να λύνεις γρίφους, γνωρίζοντας ότι πίσω από κάθε πόρτα, παραμονεύουν ζόμπι, μεταλλαγμένα σκυλιά, φρικαλεότητες χωρίς όνομα καθώς η Umbrella Corporation εμφανίζεται πολύ χειρότερη από ό,τι ο νους μπορεί να φανταστεί. Εδώ πλέον δεν μιλάμε για ψυχικά παραληρήματα αλλά την πραγματικότητα καθεαυτήν, η οποία δεν χαρίζεται σε κανέναν χωρίς το ανάλογο τίμημα.

Το παιχνίδι του τίτλου (μπορείτε να το αποκαλείτε και RE1 για να μην μπερδεύεστε), κυκλοφόρησε το 1996, δημιουργώντας για πάντα ένα ανεξίτηλο στίγμα για το τι σημαίνει survival horror game. Το 2002 επανακυκλοφόρησε ρετουσαρισμένο για την Nintendo Gamecube, ενώ στον 21ο αιώνα με ανάλυση 1080p και 5.1 Dolby Surround για τις next-gen κονσόλες. Επειδή ο γράφων δεν είχε ιδέα για το τι σημαίνει gaming δεδομένου ότι μπήκε στον χώρο αυτόν πολύ αργά- το 2004 θαρρώ, το συγκεκριμένο genre τον έφερε στα ίσα του καθώς αυτό που μετράει εδώ δεν είναι τα πτώματα που συνέλεξες για να μοιραστείς την χαρά σου με παρόμοιους κάφρους, αλλά η ετοιμότητά σου να αναμετρηθείς με την λογική, την τρέλα, την απουσία υπερβολής καθώς το παράλογο αντικαθιστά την σώφρονα κρίση με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο, την λιτότητα στον τρόπο επίλυσης μιας δύσκολης κατάστασης, την έλλογη προσέγγιση σε κάτι που ούτε εσύ ξέρεις αν τελικά μπορείς να ανταπεξέλθεις.

Η περίφημη έπαυλη στην οποία λαμβάνουν χώρα τα γνωστά πια γεγονότα στέκεται από μόνη της στο τοπίο. Αμέτρητες πόρτες, ησυχία, κοράκια που περιμένουν την λανθασμένη κίνησή σου και προπάντων γρίφοι, γρίφοι, γρίφοι. Αναρίθμητες θύρες που ανοίγουν, μυστικά και ψέματα που θυμίζουν τις σοβιετικές φρικαλεότητες στο όνομα του καλού πάντοτε, αρχεία που διαβάζεις και σαστίζεις ως προς τι να πρωτοπιστέψεις. Καθ' όλη την διάρκεια του παιχνιδιού νομίζεις ότι μια μέγγενη σου πιέζει το κεφάλι. Έχεις λίγο χρόνο για να μπεις στο κατάλληλο δωμάτιο, να εξολοθρεύσεις με όσο γίνεται λιγότερα πυρομαχικά τον εχθρό, να ψάξεις παντού για εκείνο το στοιχείο που θα σε οδηγήσει σε κάποιο στοιχείο το οποίο θα χρησιμοποιήσεις κατάλληλα για να βρεις αυτό που λείπει από το παζλ. Ο γρίφος δεν είναι ολόκληρος αλλά πρέπει να συμπληρώνεται με αντικείμενα που ανακαλύπτεις στην πορεία, πάντα με τον κίνδυνο ότι στο επόμενο δευτερόλεπτο μπορεί να μην υπάρχεις ή να ξεκινήσεις απ΄το σημείο που σταμάτησες αφού το save σύστημα δεν είναι αυτόματο αλλά σώζεις με ink ribbons που βρίσκεις περιορισμένα στους χώρους που επισκέπτεσαι, εφόσον υπάρχει η κατάλληλη γραφομηχανή για αυτήν την ενέργεια, εννοείται. Τουτέστιν, εάν δεν έχεις σώσει μια προηγούμενη θέση από το σημείο που σκοτώθηκες, θα ξαναπαίξεις την ίδια διαδρομή μέχρι να καταφέρεις να σκοτώσεις τον εχθρό. Εκνευριστικό; Δεν ξεκίνησα ακόμα!

Το παιχνίδι μπορείς να το παίξεις, διαλέγοντας την Jill Valentine ή τον Chris Redfield. Προτίμησα την πρώτη για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Δεν ήθελα ένα action περιβάλλον αλλά κάτι πιο adventurous, με περισσότερα slots (δύο παραπάνω από του Chris)- είναι γνωστό δε ότι το inventory σου είναι πολύ περιορισμένο· δεν κουβαλάς τα πάντα-, περισσότερη σκέψη, more undertaking, less operational. Εξού και τα διαφορετικά τέλη, οι διαφορετικές cutscenes, οι διαφορετικοί συνεργάτες και η αντίθετη προσέγγιση του παιχνιδιού απ' τον εκάστοτε παίκτη. Μετά την πρώτη ψυχρολουσία του RE0 , τα γεγονότα του οποίου προηγούνται αυτών του τρέχοντος τίτλου, αποφάσισα ότι η αληθινή πρόκληση με περιμένει εδώ, με την συγκεκριμένη βιλάρα να μου βγάζει την γλώσσα: προκλητική, μυστηριώδης, χαμένη μέσα σε τεράστιες δασώδεις εκτάσεις, με στριγκές φωνές να ακούγονται πίσω από τοίχους και κιγκλιδένια αραβουργήματα.

Δεν θα κουράσω περαιτέρω αλλά το παιχνίδι είναι αριστούργημα. Συνδυάζει adventure αισθητική, αγωνία για το τομάρι σου, περιορισμένα μέσα και αχάριστη ατμόσφαιρα που δεν σε αποζημιώνει καθώς τα πράγματα γίνοται ακόμα πιο περίπλοκα στην πορεία του παιχνιδιού, από ό,τι τα πρωτογνώρισες. Το χάος, τα περιορισμένα πυρομαχικά (διαλέξτε το mountain climbing, ήτοι επιπέδου normal για ένα αξιοπρεπές gameplay- easy modes are for sissies), η άγνοια για το πώς και το γιατί (όποιοι κοιτάξετε walkthrough είστε απλά απαράδεκτοι), η επιβλητική ατμόσφαιρα, η ευκολία του αποπροσανατολισμού ακόμα κι αν συμβουλεύεσαι τον χάρτη, η αγωνία τού να προχωρήσεις λίιιιιγο παρακάτω ενώ βλέπεις αστράκια από την κούραση, το άγχος και την ανώτατη δυσκολία των γρίφων, αναγορεύουν το παίγνιο σε βασιλιά του είδους, αξεπέραστο εφιάλτη, αγνώμων συνεργάτη στην κόλαση των πειραμάτων για την επικράτηση του ισχυρότερου.

78 εκτρώματα νεκρά με κάποιο όπλο (εξαιρούνται αυτά που απέφυγα με dodging), 287 σφαίρες, 28 ink ribbons, 30 health items used, ηθικά διλήμματα, συμμαχίες, αποφάσεις και επιπτώσεις. Με την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου παιχνιδιού, η πεποίθηση ότι τα θαύματα της τέχνης είναι για πολύ λίγους, μετατράπηκε αν όχι σε βεβαιότητα, τουλάχιστον σε θέσφατο.