Day of the Tentacle

Lucas Arts 1993 Φανταντήστε την πιο τρελλή παρέα που θα είχατε ποτέ σκεφτεί και τί έχουμε εδώ όλοι οι τρελλοί μαζεμένοι σε ένα παιγνίδι adventure.

Bernard, Hoagie, Laverne, τρία απλά παιδιά, είναι η ομάδα, είναι τέλειοι παίρνουν ένα τηλεγράφημα απο τον παλιό τους φίλο τον Green Tentacle που τους ζητάει την βοήθεια τους να απαλαγούν απο τον purple tentacle.

Θα πρέπει να ταξιδέψουν στο παρελθόν, και θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποτρέψουν την εισβολή των pink tentacles. Θα τα καταφέρουνε ή όχι.

Η συνεργασία μεταξύ τους θα είναι εκπληκτική. Θα ανταλάσουν μεταξύ τους αντικείμενα, που θα χρησιμοποιούνται στο παρελθόν ή στο μέλλον πετώντας τα μέσα σε μια τουαλέτα.

Οι γρίφοι πανέμορφοι, ξεκαρδιστικοί, ξέρεις τι τραβάς για να κλέψεις τα δόντια ενός αλόγου, απίστευτο, αλλά αληθινό.

Από τους τρείς χαρακτήρες εγώ αγάπησα αυτό της Laverne, τέλεια teenager, κακάσχημη, περπατάει με ανοικτά τα πόδια, και εαν κάποια στιγμή παίζετε τον χαρακτήρα της αφήστε την για λίγο στατική, αρχίζει και τρώει τα νύχια της.

Οι διάλογοι χιουμοριστικοί, απίστευτοι. Γραφικά υπέροχα.

Εαν το έχετε παίξει ξαναπέξτε το γιατί είναι απλώς υπέροχο, είναι συλλεκτικό εαν όχι, τι περιμένετε, δείτε το είναι ένα διαμάντι μοναδικό

Οχι τοσο καλοφτιαγμενο οσο ο Ιντυ, αλλα ηταν ενα τεχνικο αριστουργημα... ειχε ενα δικο του ρυθμο, μια ατμοσφαιρα αστεια, σατιρικη.. τα ηχητικα εφφε, οι φασεις που εχουν ξεπηδησει απο καρτουν (ο ασβος, το πλοκαμι ταχυδρομειται στη Σιβηρια κλπ)..

Κατι που δε μου αρεσε ηταν πως σαν σηκουελ, ηταν εντελως ασυνδετο με το Μανιακ. Οι τρεις χαρακτηρες ειναι ξεκαρφωτοι και δε σχετιζονται με τους χαρακτηρες του Μανιακ οι οποιοι δεν αναφερονται καν. Ο Μπερναρντ στο Μανιακ ηταν ενας προαιρετικος χαρακτηρας και δεν καταλαβαινω γιατι το υποτιθεμενο σκιουρακι πηγε και βρηκε αυτον και τους δυο ασχετους ξεκαρφωτους φιλους του για να σωσει τον κοσμο

Αυτο ομως που το αν εβαζε στα υψη ειναι οτι μας εδινε το ιδιο το Μανιακ σαν υποπαιχνιδι!!!! Ηταν μια μοναδικη ευκαιρια για μενα να το παιξω καθοτι δεν ειχα την τυχη να το δω στην Αμιγκα

Οι χαρακτήρες που απουσιάζουν, προσωπικά, δεν μου έλειψαν καθόλου, άλλωστε η πληθωρική παρουσία των καινούργιων δεν αφήνει περιθώρια νοσταλγίας. Εδώ που τα λέμε, κιόλας, μόνο ο κεντρικός χαρακτήρας του Maniac Mansion βρισκόταν υποχρεωτικά υπό τον έλεγχο του παίκτη (επέλεγες και δύο ακόμα συνεργάτες, n'est pas?), απ'όσο θυμάμαι ενώ ο Bernard ήταν, πράγματι, διαθέσιμος (οπότε υπάρχει μια αμυδρή υποψία συνοχής) και οι Hoagie-Laverne είναι απλά ξεδαρδιστικοί, όπως αρμόζει στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.
Ούτε ο ξενέρωτος πρωταγωνιστής του Maniac Mansion μου έλειψε, ούτε η damsel in distress (αν τη μετράς για βασικό χαρακτήρα του πρώτου) την οποία προσπαθούσες να σώσεις. Χάρηκα που οι σχεδιαστές του Dott, επέλεξαν να θεωρήσουν σαν απλό πρόσχημα για ένα όμορφο παιχνίδι το σενάριο του Maniac Mansion, γιατί δεν ήταν και τίποτα περισσότερο, in my book. Έτσι, πήραν τη βάση και έχτισαν πάνω κατά το δοκούν, δημιουργώντας ένα αριστούργημα, οπωσδήποτε το πιο διασκεδαστικό παιχνίδι που έχω δει. Άσε που το Day of the Tentacle διαθέτει το πιο ιδιοφυές puzzle design που έχω συναντήσει σε adventure, χωρίς, μάλιστα, ούτε έναν μηχανικό γρίφο, μόνο με inventory-based puzzles και τα παραδοσιακά coversational.

PS: Το "σκιουράκι" (που είναι χάμστερ by the way =)), υπήρχε, θαρρώ και στο Maniac Mansion. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά νομίζω ζούσε στο δωμάτιο του ευέξαπτου Edison, με τα γυαλιά.

maladroid wrote: PS: Το "σκιουράκι" (που είναι χάμστερ by the way =)), υπήρχε, θαρρώ και στο Maniac Mansion. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά νομίζω ζούσε στο δωμάτιο του ευέξαπτου Edison, με τα γυαλιά.

Σωστα, μονο που εκει ηταν ενα απλο χαμστερακι και οχι... νοημον καρτουν. Εκει επισης υπηρχε η δυνατοτητα να το ψησεις στο φουρνο

BostonLow wrote: Σωστα, μονο που εκει ηταν ενα απλο χαμστερακι και οχι... νοημον καρτουν. Εκει επισης υπηρχε η δυνατοτητα να το ψησεις στο φουρνο

Έλα ρε. Never tried that one. Ίσως πρέπει να ξαναπαίξω το Maniac κάποια στιγμή μέσω του Dott γιατί στην "αμφιβόλου νομιμότητος" έκδοση που το είχα εξασφαλίσει τότε δεν υποστήριζε ποντίκι ( <!-- s:o --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_surprised.gif" alt="" title="Surprised" /><!-- s:o --> ) και έφερνα τον κέρσορα πάνω από τα ρήματα με τα arrows.

Μου την είχε δώσει όμως, ούτως ή άλλως, το γεγονός ότι ακολουθούσε τη λογική των Sierra adventures, τα οποία επέτρεπαν dead ends καθώς και μυριάδες θανάτους. Το ίδιο και ο Zac McKracken που ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω.

Maladroid, για το Day of the Tentacle μιλάς έτσι;

Oxi, gia to Maniac Mansion milaei stin teleutaia paragrafo..
Ontos to DOTT paixnidara, alla tote mou eixe fanei APISTEUTA diskolo... den ksero giati.. itane oti polla antikeimena, oi 3 epoxes kai o sindiasmos me ta puzzles metaksi ton epoxon.. paketo mou xe fanei.. alla ontos itan poly kalo...

Αδιεξοδα δε μπορω να φανταστω οτι ειχε. Για ολα υπηρχε λυση. Οσο για τους θανατους καμια σχεση με της Σιερρα: ηταν απολυτα λογικοι και δεν ερχονταν εκει που δεν το περιμενεις

Το Maniac Mansion είχε τεράστιο αριθμό εναλλακτικών γρίφων, ήταν σχεδόν αδύνατον να φτάσεις σε dead end όσες βλακείες και να έκανες... Πχ ακόμα και να σου φυλάκιζαν και τους τρεις παίκτες, μπορούσες να δραπετεύσεις. Λέω "σχεδόν αδύνατον" γιατί πιστεύω πως το παιχνίδι δεν τελείωνε αν σου πέθαινε κάποιος χαρακτήρας, και έπρεπε να κάνεις reload. Εκτός κι αν δεν βρήκα ποτέ εναλλακτική λύση.

Δεν 'τελειωνει' το παιχνιδι αν πεθανει ενας ηρωας (με την εννοια του game over). Απλα ειναι (η μοναδικη;; περιπτωση να οδηγηθεις σε αδιεξοδο καθοτι σε καποιους γριφους απαιτειται δυο χαρακτηρες να ειναι ταυτοχρονα σε διαφορετικα σημεια.

Δεν ξερω αν το προβλημα υφισταται αν χαθει ενας χαρατκηρας, αλλα αν σου πεθανουν οι δυο, σιγουρα την εχεις βαψει μιας και ο τελευταιος γριφος θελει δυο χαρακτηρες

aiRness wrote: Maladroid, για το Day of the Tentacle μιλάς έτσι;

Γενικά αναφερόμουνα στο Maniac Mansion (dead ends, παράνομο αντίτυπο και ταλαιπωρία), το DoTT ευτυχώς το διαθέτω αυθεντικό ενώ και οι γρίφοι του δεν με ταλαιπώρησαν καθόλου (με εξαίρεση ενός).

Για τα αδιέξοδα, ίσως, πράγματι, βιάστηκα λίγο να βγάλω συμπεράσματα αλλά ήταν τόσο εξαντλητικό να δοκιμάζω εναλλακτικές οδούς και εμπνεύσεις χωρίς mouse, ώστε από ένα σημείο και μετά εμπιστευόμουν τυφλά το walkthrough και αναγκάστηκα να ξαναπαίξω ένα σημαντικά μεγάλο κομμάτι ακολουθώντας τις συμβουλές του διότι δεν ανέφερε τίποτα για δυνατότητα επανόρθωσης. Όταν ασχοληθώ ξανά μαζί του (Deluxe or not) ίσως εντρυφήσω περισσότερο στα μυστικά που κρύβει.

Πάντως πιστεύω πως όλοι συμφωνείτε ότι το ΜΜ (που όντως ήταν αρκετά δύσκολο) ήταν παιχνιδάκι μπροστά στο χάος που λεγόταν Zak McKracken...

Το παίζαμε μανιωδώς τρεις φίλοι (στα 15 μας) και μας πήρε κάπου 8 μήνες να το τελειώσουμε!