Destination: Treasure Island

Της Kheops Studios.

Εμπνευσμενο από το βιβλίο του Robert Stevenson “Treasure Island”.

Εσύ παίζεις τον ρόλο του Jim Hawkins που έχει μεγαλώσει πια και έχει το δικό του πειρατικό πλοίο. Κάποια στιγμή ακούει θόρυβο στο παράθυρο της καμπίνας του και ανοίγοντας το βλέπει τον παπαγάλο Captain Flint που ανήκει στον διάσημο πειρατή Long John να του μεταδίδει το μήνυμα ότι ό Long John έχει αποσυρθεί και μένει στο Emerald Island όπου έχει κρύψει ένα αμύθητο θησαυρό.

Εσύ θα πρέπει να βρεις που βρίσκεται το νησί, να ανακαλύψεις τον Long John και την πανέμορφη κόρη του Pepita που ήσουνα από παλιά ερωτευμμένη μαζί της και να βρεις και τον θησαυρό. Δεν είναι και λίγα.

Τα γραφικά είναι πανέμορφα, ασσύληπτα σε χρώμα και σχεδιασμό. Η θάλασσα τόσο γαλάζια όσο δεν παίρνει άλλο, ο Παπαγάλος κατακόκκινος ένας κούκλος. Οι Cut-scenes είναι φτιαγμένες στο χέρι σαν κόμιξ.

Η μουσική πολύ καλή το ίδιο και η ήχοι με αποκορύφωμα ένα εκπληκτικό πειρατικό τραγούδι που τραγουδάει ο Jim μαζί με το παπαγάλο και ακούγεται επίσης στους τίτλους του τέλους.

Όλοι οι χειρισμοί γίνονται με το ποντίκι και είναι ξεκάθαροι. Φυσικά υπάρχει ένας χάρτης της περιοχής που σιγά-σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά σου αρκεί να επισκεφθείς μια περιοχή για πρώτη φορά, και κατόπιν κάνοντας κλικ στον χάρτη μεταφέρεσαι αυτόματα όπου θες. Τους λατρεύω αυτούς τους χάρτες που σε γλιτώνουνε από άσκοπα πήγαινα-έλα.

Το αποκορύφωμα είναι φυσικά αυτό του Inventory, με τα οποία μας έχει συνηθίσει η Kheops, στο οποίο μπορείς να συνδυάσεις αντικείμενα μεταξύ τους, να τα διαλύσεις για να πάρεις τα αντικείμενα από τα οποία αποτελούνται και να τα χρησιμοποιήσεις με κάποια άλλα.

Σε αυτό το παιγνίδι χρησιμοποιείς πολλούς κόμπους. Δηλαδή θα πρέπει να μάθεις να δένεις διάφορους κόμπους. Στην αρχή με ξένισε αυτό αλλά μετά το βρήκα διασκεδαστικό. Δεν είναι δύσκολο. Και χάλια να τον δέσεις σε αφήνει να δοκιμάσεις ξανά και ξανά μέχρι να τον πετύχεις.

Οι γρίφοι δεν είναι αρκετά δύσκολοι εκτός από αυτόν στο τέλος με το ημερολόγιο των Maya. Αλήθεια δεν βαρεθήκανε πια με τους Maya. Πειρατές, αρχαιολόγοι, ερευνητές πάρε και λίγο από Maya, έτσι για να μην ξεχνιώμαστε.

Φυσικά και εάν πεθάνεις, no problema το παιγνίδι σε ξαναπηγαίνει εκεί που άρχισες, την χαρά μου!!

Πέρασα καλά μαζί του, γιατί καλοκαίρι είναι και μέσα σε νησί τριγυρνούσα, αλλά με ξένισε λίγο η ευκολία του και όχι και η πολύ μεγάλη διάρκεια του.

@giovanna

Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που γράφεις! Τα γραφικά είναι τόσο ζωντανά που έφευγα τ ώ ρ α για αυτό το νησί. Θάλασσα, ξεγνοιασιά άντε και κάποιος γρίφος για να μην ξεχνιόμαστε! Και η Lokelani να μου κάνει μαθήματα ψαρέματος Το ξεκίνησα εχθές και έχω κολλήσει στον γρίφο με το άγαλμα στην ακτή. Πού θα πάει όμως θα τα καταφέρω!

Πριν ακόμη από το Monkey Island, η επαφή μου με τον κόσμο των πειρατών είχε γίνει μέσα από το βιβλίο του Stevenson: το νησί των θησαυρών. Κάπου εκεί στη γ΄δημοτικού, κάποιος πολύ καλά έκανε και μου το χάρισε. Υπήρξε ένα από τα πρώτα βιβλία που μου χάρισαν ανάμεσα σε κάποια του Ιουλίου Βερν (φαντάζομαι κάτι τέτοιο θα συνέβη και με τους τύπους στην Kheops, αφού ανάμεσα στα κομμάτια της Jules Verne Collection κυκλοφόρησαν κι αυτό το παιχνίδι). Το τραγουδάκι:

Δεκαπέντε όλοι - όλοι, γύρω απ' τη νεκροκασέλα
και στη μέση γιο - χο - χο, μια μποτίλια ρούμι

δεν το έχω ξεχάσει έκτοτε. Με κατατρομοκρατούσε κάθε που το συναντούσα διαβάζοντας το βιβλίο. Ωστόσο δεν το έχω ξεχάσει ποτέ, μιας και το νησί των θησαυρών πρέπει να είναι το βιβλίο που έχω διαβάσει περισσότερες φορές από όποιο άλλο. Τα τελευταία χρόνια το διαβάζω τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Ενώ δεν πίνω αλκοόλ, έμαθα να πίνω ρούμι μόνο και μόνο εξαιτίας αυτής της στροφής. Νομίζω από αυτό το βιβλίο ξεκινά η όλη ενασχόληση δημιουργών οποιουδήποτε είδους με τον κόσμο των πειρατών.

Καλά έκανε λοιπόν η Kheops κι έφτιαξε αυτό το παιχνίδι και καλά έκανα κι εγώ και το έπαιξα επιτέλους. Μου άρεσε αν και ήταν μικρό. Τελείωσε σε 5 μόλις ώρες κι αν δεν ήταν ο γρίφος που λέει η Giovanna με το ημερολόγιο παραπάνω θα τελείωνε σε 4. Τελικά, όχι πως ήταν κι αυτός δύσκολος. Μάλλον το παιχνίδι το ίδιο σου λέει τι να κάνεις λίγο - πολύ κι επειδή εκεί δε στο λέει (τουλάχιστον εξαρχής) σε κάνει να πιστεύεις πως έχει και γρίφο δυνατό στο φινάλε. Ναι, τελικά ίσως παρήταν εύκολο. Δε μ' άρεσαν καθόλου οι φωνές των πρωταγωνιστών, ειδικά του Long John. Οι φωνές των "κακών" πειρατών είχαν πλάκα. Το θέαμα ήταν όπως πάντα ένα υπερθέαμα, αλλά αναρωτιέμαι αν η Kheops στα πολλά παιχνίδια της που διαδραματίζονται σε νησιά, μπαίνει στον κόπο τελικά να τα σχεδιάσει από την αρχή, ή έχει φτιάξει κανέναν editor με τον οποίο απλώς αλλάζει σχήμα, μέγεθος και χρώμα στα δέντρα

Συνολικά, το διασκέδασα, αν και δε νομίζω να το ξαναπαίξω ποτέ. Το βιβλίο από την άλλη είναι αφημένο στη μέση και περιμένει γι' ακόμη μια φορά