Μόλις τελείωσα το συγκεκριμένο παιχνίδι
Και θα συμφωνήσω κι εγώ με Dream_specialist, Elessar, odnorf
SPOILER!
SPOILER!
SPOILER!
SPOILER!
SPOILER!
αφού στο τέλος με το που συναντάει την γυναίκα του εμφανίζεται ένα περιπολικό, giovanna μάλλον θα δάκρυσες τόσο που δεν το είδες. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με το που αρχίζει να εμφανίζεται το περιπολικό αλλάζει εντελώς ο τόνος της μουσικής και γίνεται σκοτεινή (ενώ ήταν απαλή και σχεδόν ρομαντική) και επίσης η εστίαση του πλάνου αλλάζει από την γυναίκα στο περιπολικό σιγά σιγά έτσι ώστε όταν έχει γίνει η πλήρης μετάβαση από την απαλή μουσική στην σκοτεινή, να φαίνεται μόνο το περιπολικό να έρχεται. Μόνο πανό δεν εμφανίζεται που να γράφει "ΩΠ ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΕΡΑΜΕ, ΣΕ ΤΣΑΚΩΣΑΜΕ" . Κλισέ είναι αυτό, το παιχνίδι είναι γεμάτο από τέτοιο, 2-3 ταινίες του είδους να έχει δει κανένας ή να δει λογικά τα γεγονότα και καταλαβαίνει το τέλος ... και φυσικά πόσο lame είναι. Περισσότερα στην ανάλυση μου παρακάτω.
END OF SPOILERS
Τώρα με το πως μου φάνηκε το παιχνίδι.
Στο παιχνίδι χειριζόμαστε τον Davic McNamara (καμία συγγένεια από τον χαρακτήρα του NipTack), έναν ψυχίατρο που αναλαμβάνει την υπόθεση 5 παιδιών που βρέθηκαν να περπατάνε γυμνα στους δρόμους της ΝΥ με ένα όπλο στο χέρι. Ο McNamara θα πρέπει να ανασυντάξει τις σκόρπιες αναμνήσεις των παιδιών, πιστεύοντας ότι έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους τα περιστατικά τους, έτσι ώστε να φέρει στο φως το grand conspiracy scheme. Good news για τους θαυμαστές των θεωριών μυστηρίου και συνομωσίας.... ή όχι? Η συνέχεια πιο κάτω.
ΓΡΑΦΙΚΑ:
Το παιχνίδι παίζεται σε 2.5d προοπτική. Τα backgrounds είναι 3d prerendered και οι χαρακτήρες και κάποια αντικείμενα είναι σε real-time 3d. Κλασσική απεικόνιση adventure παιχνιδιού. Το σημείο στο οποίο βρήκα να διαφέρει ευχάριστα από τα υπόλοιπα παιχνίδια του είδους είναι στο pan&zoom fx της κάμερας (σε διαλόγους) και στις στιγμές που η οθόνη γίνεται split-screen και διαδραματίζονται παράλληλα γεγονότα. Κυρίως γίνεται στις συνεδρίες με τα 5 θύματα όπου στο αριστερό μέρος της οθόνης δείχνει τον McNamara να συνομιλεί με το θύμα και στο δεξί να παίζετε ως το θύμα στην "αναβίωση" των χαμένων εμπειριών. H μετάβαση γίνεται σχεδόν τηλεοπτικό τρόπο και θυμίζει αρκετά τα split-screens του Fahrenheit (aka Indigo Prophecy).
Γενικά τα γραφικά κινούνται σε καλά επίπεδα με τα μοντέλα των χαρακτήρων να είναι το μελανό σημείο. Ενώ τα prerendered γραφικά είναι όμορφα και λεπτομερή όπως και στην προηγούμενη δουλειά της House of Tales, το "Moment of Silence", έτσι κι εδώ οι χαρακτήρες αποτελούνται από λίγα πολύγωνα και ορισμένοι έχουν εντελώς αφύσικο animation. Δείτε το περπάτημα του Clif (ο ξανθός τσαμπουκάς από τους 5) και θα καταλάβετε τι εννοώ, όπως κι επίσης την γυναίκα του McNamara που θα την λυπηθείτε με το πόσο λίγα φαίνονται τα (κατα τ΄άλλα πλούσια στα cutscenes) μαλλιά της εξαιτίας του χαμηλού polycount. Τουλάχιστον ο πρωταγωνιστής έχει προσεγμένο μοντέλο και πολύ καλό animation.
Όλα αυτά στολίζονται από weather και ambient animations που υπάρχουν σχεδόν σε κάθε οθόνη και δίνουν κάτι στην όλη ατμόσφαιρά του τίτλου. Φύλλα που κουνιούνται με τον άνεμο, κύματα στην θάλασα και άλλα πολλά αλλά το κοινό στοιχείο στους ανοιχτούς χώρους είναι το στοιχείο της βαριάς βροχής το οποίο αποδίδεται στην οθόνη όμορφα και που υποτίθεται από το σενάριο πέφτει επι μέρες χωρίς σταματημό στην NY. Βέβαια μάλλον δεν θα νοιάζει κανέναν χαρακτήρα η βροχή γιατί πουθενά οι χαρακτήρες δεν κρατάνε ομπρέλα ή να φοράνε αδιάβροχο. Τουλάχιστον στα cutscenes φαίνονται όντως βρεγμένοι οι χαρακτήρες από την βροχή.
Speaking of which, τα cutscenes τέλος είναι καλής ανάλυσης και ποιότητας, εφάμιλλη με τις περισσότερες δημιουργίες στο είδος των adventure games. Άλλωστε ξέρουμε πως οι μικρές εταιρίες που φτιάχνουν adventure δεν έχουν το budget για cutscenes ποιότητας SquareEnix ή Blizzard αλλά εγώ προσωπικά δεν τις βρήκα να ξεχωρίζουν από τα standar του χώρου.
ΗΧΟΣ
Ο ήχος κινείται κι αυτός σε καλά επίπεδα και δυστυχώς και σε αυτόν τον τομέα υπάρχει αντίθεση στην ποιότητα. Καταρχάς τα voice-overs. Ενώ ο πρωταγωνιστής έχει ένα από τα καλύτερα voice-over που έχω ακούσει ποτέ για αντρικό χαρακτήρα στα adventures των τελευταίων ετών οι υπόλοιποι key χαρακτήρες είναι κάτω του μετρίου. Τον McNamara τον ακούμε με σωστή χροιά, ψυχικές μεταπτώσεις και ένταση φωνής -υποτίθεται ότι τον πρωταγωνιστή συχνά πυκνά τον πιάνουν κάτι βίαια ξεσπάσματα- και πραγματικά μπράβο στον ηθοποιό που τον ερμήνευσε γιατί ήταν δύσκολος ρόλος που δεν συναντίεται εύκολα στα adventures (σχεδόν όλοι είναι φλωρούμπες με την ίδια ψυχική διάθεση ανεξάρτητα της έντασης ή του κινδύνου). Οι 5 χαρακτήρες που τους χειριζόμαστε κατα την διάρκεια των αναμνήσεών τους όμως είναι για κλάμματα οι περισσότεροι. Οι 2 γυναίκες ίσως έχουν τις καλύτερες ερμηνείες αλλά οι υπόλοιποι 3 είναι σαν να μην αντιλαμβάνονται την ένταση της κάθε σκηνής. Σε αυτό συμβάλουν και τα ξεχωριστά ηχογραφημένα ηχητικά "εφέ" των χαρακτήρων που δεν ταιριάζουν με τους διαλόγους.
Οι ήχοι του περιβάλλοντος ήταν πολύ προσεγμένοι και φυσικοί αλλά αυτό στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ πολύ είναι η μουσική του παιχνιδιού. Πραγματικά είναι αριστουργιματική και επαγγελματική και ταιριάζει απόλυτα με το ύφος του παιχνιδιού. //edit Η μουσική είναι δυναμική, δεν είναι απλά ένα επαναλαμβανόμενο theme που θα μπορούσε να γίνει γρήγορα κουραστικό, αλλά ανάλογα με τις πράξεις του χαρακτήρα ακούγεται και το κατάλληλο theme όταν πρέπει όπως στο Broken Sword 1 (sorry ειναι το αγαπημένο μου adventure οπότε θα κάνω πολλές αναφορές σε αυτό). Το κυρίως theme του παιχνιδιού με το πιάνο είναι από τις μουσικές που σου μένουν για πολλά χρόνια και προσωπικά σίγουρα μου έρχεται εύκολα στο μυαλό όπως και οι μουσικές από Broken Sword 1 , Gabriel Knight 1, 2, 3, Monkey Island, Last Express και άλλα μεγάλα adventures. H μουσική λοιπόν και η φωνή του πρωταγωνιστή είναι από τα μεγάλα ατου του παιχνιδιού.
ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ:
Το παιχνίδι είναι κλασσικό point&click adventure και στολισμένο με τις τελευταίες adventurίστικες ανέσεις της μετά-Tunguska-εποχής. Με το ποντίκι χειρίζεσαι τον κέρσορα του παιχνιδιού που σε κάθε hotspot αλλάζει σχήμα και με αριστερό κλικ σου βγάζει το 2-verb menu με συνηθέστερες επιλογές το "Look" και "Use" (ή κάτι παρεμφερές). Με αριστερό κλικ κάπου ο χαρακτήρας περπατάει προς εκείνο το σημείο και με διπλό κλικ τρέχει προς σ'αυτό. Το διπλό κλικ λειτουργεί και στις εξόδους της σκηνής που μεταφέρεται αυτόματα στην επόμενη οθόνη. Το δεξί κλικ δεν χρησιμοποιείται πουθενά. Με esc κάνετε skip τους διαλόγους και τα cutscenes και με το space εμφανίζονται για λίγο όλα τα hotspots και οι έξοδοι της κάθε οθόνης. Με esc κατά την διάρκεια του παιχνιδιού βγαίνει το menu με Save, Load και βασικές ρυθμίσεις. Τα saves μπορεί να είναι άπειρα και συνοδεύονται από screenshot.
Ο χειρισμός είναι πραγματικά πολύ εύκολος και τον μαθαίνει κανείς χωρίς να διαβάσει καν το manual. Αρνητικό σημείο είναι οι πολλές έξοδοι σε οθόνες που απλά δείχνουν διαφορετική γωνία του κάθε χώρου και τα hotspots ακόμα κι αν θα φαίνονται σε δύο οθόνες θα λειτουργούν μόνο σε μία. Ήταν πολύ εκνευριστικό ειδικά στην στρατιωτική βάση που είχε τόσες πολλές εξόδους για την αυλή της που δεν ήξερα κάθε φορά που να πάω. Όλες βγάζαν στον ίδιο χώρο αλλά από διαφορετική γωνία. Πραγματικά εκνευριστικό. Προσωπικά προτιμώ σε μεγάλους χώρους τα adventures να έχουν scrolling οθόνες. Τουλάχιστον το backtracking είναι μηδαμινό (όχι σαν το Reprobates/Next Life που είχε τόσο τραγικά πολύ backtracking που το έκανα uninstall αμέσως).
ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ-ΓΡΙΦΟΙ:
Το μεγαλύτερο ατού του παιχνιδιού είναι αναμφίβολα η ατμόσφαιρα και η ιστορία του παρόλο που είναι προβλέψιμη από ένα σημείο και μετά. Οι γρίφοι είναι πολύ εύκολοι, κυρίως inventory based και ελάχιστα εύκολα puzzles. Μεγάλη χρήση γίνεται με το pda που πρέπει να τηλεφωνείς σε διάφορα πρόσωπα και να παίζεις ηχογραφημένους διαλόγους σε χαρακτήρες στην κλινική για να διεγείρεις την μνήμη τους. Προσωπικά πιστεύω πως η ευκολία των γρίφων λειτουργεί υπερ της ατμόσφαιρας του παιχνιδιού αφού η ιστορία προχωράει γρήγορα και αυτό δίνει περισσότερη ένταση και κάνει πιο πειστικές εν τέλει τις αντιδράσεις του πρωταγωνιστή στα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπήσει καθόλη την διάρκεια της ιστορίας.
Το παιχνίδι αυτο-κατηγοριοποιείται σαν ψυχολογικό θρίλλερ και νομίζω εντάσεται καλά σε αυτή την κατηγορία. Θέλεις να μάθεις τι γίνεται στην συνέχεια κάθε εξέλιξης, νιώθεις την αγωνία και την απελπισία του χαρακτήρα. Νιώθεις πως συμμετέχεις στην προσπάθεια του McNamara να μπεί στο μυαλό των ασθενών για να μάθει την αλήθεια και δεν βαριέσαι καθόλου σε όλο το παιχνίδι. Κοντά στο τέλος η ιστορία όμως χάνει αρκετή από την μαγεία της, γίνεται προβλέψιμη και μάλιστα αρκετά ρηχή με κενά και παράδοξα.
SPOILERS!
SPOILERS!
SPOILERS!
SPOILERS!
SPOILERS!
SPOILERS!
Δεν μου άρεσε καθόλου που όταν πήγε ο McNamara στην στρατιωτική βάση που υποτίθεται γινόταν το υπερ-μυστικό πείραμα την βρήκε αφύλακτη, τριγυρνούσε στα ενδότερα αμέριμνος και διέλυσε τον υπερ-υπολογιστή με απλή μονωτική ταινία, που δεν σκέφτηκε καν να ξεκολλήσει ο μοναδικός εχθρός στο νησί, ο κλασσικός τύπος με το κουστούμι που είναι κλισσέ ότι δουλεύει σε μυστικά projects. Ο χοντρούλης το πως βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή εκεί δεν θέλω καν να το ξέρω. Και το τέλος ήταν πολύ αδύναμο. Απλά βρίσκονται στο πάρκο, εντελώς συμβολικά σταματάει η βροχή μετά την μπόρα, η μεγάλη συνωμοσία πιάνει πάτο από μια μονοτική ταινία και η θεότυφλη γυναίκα του ήρωα περπατάει με άνεση και τον βρίσκει στο πάρκο με ένα περιπολικό στην πλάτη.
END OF SPOILERS!
Απλά το θεωρώ χαμένη ευκαιρία να έχει η δημιουργική ομάδα ένα τέτοιο adventure με τόσο καλή ατμόσφαιρα και εντελώς πρόχειρα θα θέλει να τελειώσει το παιχνίδι. Μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο "αλλά" εδώ. Τα καλά adventures είναι αυτά που σου αφήνουν χαραγμένες σκηνές. Όπως πάντοτε θα θυμάμαι σκηνές από το Broken Sword 1, από την σειρά Gabriel Knight έτσι πάντα (πιστεύω) θα θυμάμαι σκηνές από το Overclocked. Μιλάω κυρίως για την σκηνή με το ραντεβού με τον αστυνομικό στην προβλήτα πριν πάει ο McNamara για τελευταία φορά στο νησί. Πραγματικά αξέχαστη. Ήταν η κορύφωση της αγωνίας, της έντασης και της ατμόσφαιρας θρίλλερ του παιχνιδιού
SPOILERS!
SPOILERS!
SPOILERS!
!
όταν δεν ήξερες τι να κάνεις εκει για να έρθει επιτέλους ο αστυνομικός, νομίζοντας ότι υπάρχει κάποιο trigger event, και προσπαθείς να του τηλεφωνήσεις και ακούγεται το κινητό του από κάπου ενώ καλείς. Η κατάληξη της συγκεκριμένης σκηνής είναι κλισέ αλλά θα μου μείνει σαν μια κορυφαία στιγμή του παιχνιδίου.
END OF SPOILERS!
Όταν λοιπόν ένα παιχνίδι παρόλα τα ελαττώματά του που μάλιστα συγκεντώνονται στο τέλος του, αφήνει συναισθήματα όσο λίγα adventures των τελευταίων χρόνων δεν μπορώ παρά να το χαρακτηρίσω κορυφαίο στο είδος του και από τα καλύτερα adventures. Σίγουρα αρκετά πιο κάτω από τα σχεδόν αψεγάδιαστα παλιά adventures της χρυσής εποχής αλλά με τα standar των τελευταίων χρόνων σίγουρα στο top 10. Δεν μετανοιώνω καθόλου που το αγόρασα, ήθελα να παίξω μέχρι τέλους, ευχαριστήθηκα το παιχνίδι παρόλη την μικρή του διάρκεια και γενικά το προτείνω σε όλους. Το παιχνίδι πλεον πωλείται σε πολύ καλή τιμή και αποτελεί άριστη αγορά.
" title="Surprised" /><!-- s:o --> 
