Dracula Origin και λοιποί βρυκόλακες!

woody wrote: Πάντως αν υπάρχει κάποιος που πραγματικά του άρεσε αυτο το παιχνίδι ειλικρινά έχω πολύ περιέργεια να ακούσω τον αντίλογο του.

Παρότι δε μου άρεσε "πραγματικά" με την έννοια του "εξαιρετικά πολύ", νοιώθω υποχρεωμένη να κάνω έναν αντίλογο και για το συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά και γενικότερα για τα adventures της Frogwares.

[...]Η ιστορία είναι ένας υποτυπωδης και σχηματικός σκελετός, και με πρόφαση αυτον βάζουμε puzzles για τους adventurers που τους αρεσει να τα λύνουν.[...]Όταν σκέφτομαι την ιστορια , το immersion και τον χαρακτηρα της April στο Longest Journey αναρωτιεμαι γιατι γινονται παιχνιδια σαν αυτα της Frogwares.

Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ τα της Frogwares από μέσα έως και αρκετά καλά παιχνίδια, ενώ το TLJ θεωρώ πως είναι ένα adventure που έθεσε νέα standards και προήγαγε το είδος (a.k.a. εξαίρεση που ξεχώρισε μακράν των υπολοίπων) μιας και διέπρεψε σε όλους (ΟΛΟΥΣ λέω!!) τους τομείς.

Ελπίζω να συμφωνούμε πως είναι εξ ορισμού αδύνατον να είναι όλα τα παιχνίδια αριστουργήματα. Δεδομένου αυτού είναι λογικό να κυκλοφορούν πολλά μικρότερης συνολικής "αξίας" παιχνίδια μεταξύ των αριστουργημάτων -πόσα διαμάντια υπάρχουν άλλωστε? Σαφώς και όλοι προτιμάμε και θέλουμε αριστουργήματα. Αλλά αν είναι να παίζουμε μόνο ένα παιχνίδι ανά 2+ χρόνια προκειμένου να παίζουμε μόνο τα αριστουργήματα, θα έπρεπε να αναζητήσουμε κάποιο καινούριο χόμπυ για να διασκεδάζουμε στον ελεύθερο χρόνο μας. Νομίζω πως παρότι ένα αριστούργημα είναι αυτό που θα μας εκστασιάσει και θα το θυμόμαστε για χρόνια, πολλά είναι τα παιχνίδια που θα μας διασκεδάσουν και θα αποτελέσουν το μέσον για να περάσουμε ευχάριστα 1/2/5/όσα να' ναι απογεύματα μετά από μια κουραστική/βαρετή/συνηθισμένη/whatever μέρα στο γραφείο/σχολείο.

Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτά (που θεωρώ εύλογα), θα πω ότι προσωπικά με διασκεδάζουν από αρκετά έως πολύ τα παιχνίδια της Frogwares -αλλά και της Kheops που ακολουθούν την ίδια puzzle-oriented δομή. Γιατί εδώ ακριβώς εστιάζεται η αδυναμία αυτών των παιχνιδιών, στο γεγονός πως δίνουν βάρος στους γρίφους και το gameplay κι όχι στην ιστορία και τους χαρακτήρες. Παρόλα αυτά, δεν είναι puzzle games μιας κι έχουν σενάριο (κι ας μην είναι ποτέ συγκλονιστικό) και χαρακτήρες που κάνουν ενδιαφέροντες συνήθως διαλόγους (κι ας μην είναι σκιαγραφημένοι σε βάθος, ώστε να σου κερδίζουν την καρδιά). Είναι adventures που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στους γρίφους και τα puzzles παρά στην ιστορία και τους χαρακτήρες. Ως κατηγορία (επειδή νομίζω πως πράγματι αποτελούν υποκατηγορία) συμφωνώ πως υστερούν έναντι των story-oriented που θα αποτυπωθούν στη μνήμη μας και θα τα συζητάμε για πολύ περισσότερο καιρό έπειτα. Ωστόσο, δεν παύουν να προσφέρουν διασκέδαση κι αυτά όσο τα παίζουμε.

Και κάπως έτσι απαντώ (χρησιμοποιώντας προσωπικά μέτρα και σταθμά) στην ερώτησή σου "αναρωτιεμαι γιατι γινονται παιχνιδια σαν αυτα της Frogwares". Επειδή υπάρχει κόσμος σαν και του λόγου μου, που δε θέλω να παίζω μόνο ένα αριστούργημα ανά 2+ χρόνια (αν και θα πέταγα τη σκούφια μου αν ήταν δυνατό να βγαίνουν συνέχεια μόνο αριστουργήματα) και που διασκεδάζω και με παιχνίδια που θα μου προκαλέσουν το μυαλό με τους γρίφους τους (κι ας μην αποτυπωθούν στη μνήμη μου όσο έντονα θα αποτυπωθεί κάποιο παιχνίδι με δυνατή ιστορία).

Επαναλαμβάνω, πως κι εγώ προτιμώ τα story-oriented και πως θεωρώ πιο σημαντική μια δυνατή ιστορία από ένα εμπνευσμένο gameplay (αν έπρεπε να επιλέξω επειδή δε μου τα δίνουν και τα δύο that is). Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν μπορώ να απολαύσω και ένα καλοσχεδιασμένο puzzle-oriented παιχνίδι. Κι εφόσον υπάρχει κόσμος που του αρέσουν αυτά, η Frogwares κι η όποια Frogwares τα κάνει. "Αντίλογος" τέλος...

ΥΓ: Δεδομένου πως η Frogwares όχι μόνο βελτιώνεται συνεχώς ως παραγωγός εταιρεία, αλλά πάσχει σε ένα μόνο τομέα (δύναμη ιστορίας), νομίζω/ελπίζω πως κάποια στιγμή θα πιάσουν στα χέρια τους κι ένα δυνατό σενάριο και θα καταφέρουν να φτιάξουν κι αυτοί με τη σειρά τους ένα διαμάντι.

Μαζί σου στο ότι η Frogwares εξελισσόταν συνεχώς και το κάθε της παιχνίδι ήταν καλύτερο από το προηγούμενο...μέχρι το Dracula Origin.

Συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό του woody. Ναι, οι γρίφοι αν τους δεις αποσπασματικά ήταν μια χαρά αλλά ήταν παντελώς άσχετοι με την δομή αλλά και την φύση του παιχνιδιού. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να μπαίνεις στο εγκαταλελειμμένο σπίτι, έναν κατεξοχήν τόπου που σου προκαλεί δέος αλλά και φόβο, και να το βρίσκεις γεμάτο λογικά puzzles!

Το ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι πάσχει στους χαρακτήρες, στην σεναριακή δομή αλλά και στην ανυπαρξία κορύφωσης της δράσης το βρίσκω πάρα πολύ αρνητικό. Καλύτερα να μην έβαζαν καθόλου ιστορία ή έστω να είχαν μία για τα προσχήματα παρά αυτό το χάλι.
Προτιμώ χίλιες φορές σχεδόν καθαρά puzzle games τύπου Safecracker (πιστέψτε με, στο συγκεκριμένο παιχνίδι διασκέδασα αφάνταστα) αντι να βλέπω παρά φύσει βιασμούς πολύ "δυνατών" αφηγηματικών δομών και θεμάτων όπως είναι η ιστορία του Δράκουλα και εν γένει των βαμπίρ.

Elessar wrote: Μαζί σου στο ότι η Frogwares εξελισσόταν συνεχώς και το κάθε της παιχνίδι ήταν καλύτερο από το προηγούμενο...μέχρι το Dracula Origin. Συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό του woody. Ναι, οι γρίφοι αν τους δεις αποσπασματικά ήταν μια χαρά αλλά ήταν παντελώς άσχετοι με την δομή αλλά και την φύση του παιχνιδιού. [...]

Παραδέχομαι πως λόγω της φύσης του παιχνιδιού οι γρίφοι φάνταζαν αρκετά εκτός ιστορίας. Στα περισότερα της Frogwares (Sherlock series) οι γρίφοι κολλάνε όπως και να το κάνουμε λόγω της ίδιας της φύσης του παιχνιδιού ενώ στο Dracula ήταν αρκετά παράταιροι ανά σημεία. Και νομίζω πως εξαιτίας αυτού το παιχνίδι δεν είχε την κατάλληλη ατμόσφαιρα φόβου ή/και ανατριχίλας που θα όφειλε να έχει λόγω θεματολογίας (παρεπιπτόντως, εμένα αυτό ήταν το μεγάλο μου παράπονο από το συγκεκριμένο game, καθώς και το εξαιρετικά ασθενές φινάλε του).

woody wrote: Η οταν ενας "δαιμονισμενος" ερχεται πανω σου και κουναει τα χερια του τρομακτικα τυπου "ΜΠΟΥΥΥΥΥ θα σε φααω" αλλά δεν σε πειραζει μέχρι να βρεις τον γρίφο πως θα τον σκοτωσεις!

Χαχαχαχα... αυτό είναι πραγματικά αποτυχία σχεδιασμού και συμφωνώ μαζί σου 100% πως σου θυμίζει (εντόνως) ότι παίζεις ένα παιχνίδι και δε ζεις μια περιπέτεια!