Dead Mountaineer's Hotel

Και σε πρώτη αποκλειστικότητα το review του Dead Mountaineerʼs Hotel!!!
Στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε τον ρόλο του υπαστυνόμου Glebski που πάει στο Σαλέ του παιχνιδιού για 2 βδομάδες διακοπές έπειτα από προτροπή του προισταμένου του.
Εκει τα γεγονότα θα εξελιχθούν κάπως περίεργα για τον ήρωα και πολύ περισσότερο για εσάς.

Αρχικά το παιχνίδι με εντυπωσίασε ευχάριστα αναλογιζόμενος το γεγονός ότι είναι μια indie παραγωγή.
Τα γραφικά με το που ξεκινάει το παιχνίδι είναι υπέροχα με το πολύ όμορφο εφέ του χιονιού να βρίσκεται σε κάθε οθόνη εξωτερικού χώρου. Στην αρχή ο πρωταγωνιστής φτάνει με το αυτοκίνητό του (το οποίο είναι κι αυτό 3d μοντέλο που το οδηγείς και σε κάποια φάση με point-n-click χειρισμό) και σε υποδέχεται ο ιδιοκτήτης του σαλέ. Προς ευχάριστη (δεύτερη) έκπληξη ο ιδιοκτήτης είναι ο Σον Κόνερυ, ή ο δίδυμος αδερφός του...ή ο απολυμένος σωσίας του. Μάλλον στην Πολωνία (πολωνοί είναι οι δημιουργοί του παιχνιδιού) είτε είναι πολύ φαν του συγκεκριμένου ηθοποιού και κάνανε ένα έμμεσο tribute είτε κατά την ΕΣΣΔ με το εμπάργκο του Τζειμς Μποντ που υπήρχε δεν τους πέρασε στο μυαλό ότι ο χαρακτήρας του ιδιοκτήτη είναι φτυστός ο Σον Κόνερυ. My vote goes to the first option…I guess….
Μιας και ο χαρακτήρας βρίσκεται εκεί για διακοπές δεν υπάρχει κανένα σεναριακό υπόβαθρο στην αρχή και δεν γίνεται κάτι το συνταρακτικό. Απλά πας τα πράγματα στο δωμάτιο, παρκάρεις το αμάξι και γνωρίζεις τους διάφορους θαμώνες. Το background του Σαλε γίνεται γνωστό με τις διάφορες συζητήσεις. Ευτυχώς από πολύ νωρίς στο παιχνίδι φαίνονται τα πρώτα δείγματα μυστηρίου με την μορφή διαφόρων φαρσών στους διάφορους χαρακτήρες (πχ κάποιος σας κλειδώνει στο δωμάτιο με το που μπείτε πρώτη φορά μέσα). Αυτά δημιουργούν μια περίεργα ωραία ατμόσφαιρα που ενώ δεν έχει κάποιο φόνο όπως συνηθίζεται σε άπειρα adventures του είδους, καταφέρνει να σου μεταδώσει το αίσθημα ότι κάποιος βρίσκεται στο ξενοδοχείο του οποίου αγνοείται η ύπαρξη. Κάτι σαν το Agathaʼs And then they were none σε ποιό light και χιονισμένη έκδοση.

ΓΡΑΦΙΚΑ
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι 2.5d και είναι πολύ όμορφα. Και τα backgrounds και τα μοντέλα των χαρακτήρων, με εξαίρεση ίσως του πρωταγωνιστή που είναι σαν να ξέχασε να βγάλει την κρεμάστρα απτό πουλόβερ που φοράει. Τα διάφορα εφε λειτουργούν πολύ όμορφα, το χιόνι δείχνει σαν να ετοιμάζεται να καλύψει το σαλέ, όταν βγαίνουν οι χαρακτήρες έξω από το κτίριο παγώνει η ανάσα τους κλπ. Τέτοιες μικρές λεπτομέρειες δείχνουν πως παρόλο που είναι μικρή η εταιρία που δημιούργησε το παιχνίδι οι developers αφιέρωσαν πολύ προσοχή σε αυτό τον τομέα. Το animation βρίσκεται κι αυτό σε υψηλά επίπεδα.

ΗΧΟΣ-ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ-ΓΡΙΦΟΙ-ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ
Ο λόγος που έβαλα όλους αυτούς τους τομείς σε αυτή την παράγραφό είναι λόγω του φτυαριού. Τα καλά του παιχνιδιού ήταν τα γραφικά του. Τα κακά είναι όλα τα υπόλοιπα.
Παραπάνω έγραψα για ευχάριστη έκπληξη στο παιχνίδι κλπ. Πράγματι, στην αρχή περίμενα κάτι το ερασιτεχνικό στην όψη και στην οθόνη μου είδα ένα adventure που ξεκινούσε πολύ καλά. Μέχρι τις δύο πρώτες φάρσες-μυστήρια που συμβαίνουν τουλάχιστον. Μετά ξεκινά το απόλυτο χάλι. Η πρώτη ξυνίλα αφορά την μουσική. Ενώ οι φωνές ήταν πολύ καλές και μου άρεσαν όλοι οι χαρακτήρες (άλλους 7 συναντάς όλους κι όλους) η μουσική ήταν 4 κομμάτια ενός λεπτού το καθένα που επαναλαμβάνονταν συνέχεια καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού ανεξάρτητα από που βρισκόσουν (εκτός από 2 δωμάτια χαρακτήρων που είχαν το δικό τους theme και καλά)! Μάλιστα η εναλλαγή δεν γίνεται και καθόλου ομαλά μιας και παίζουν 2 themes μυστηρίου και δύο rock-n-roll tracks!! Ναι χωρίς κανένα fade-out κοβεται η ορχηστρική μουσική και αρχίζει το rock-n-roll σαν να κλώτσησε κάποιος το αόρατο Jukebox. 13 χρόνια παίζω adventures και πραγματικά είναι η πρώτη φορά που έκλεισα την μουσική έπειτα από 2 ώρες παιχνιδιού! Δεν άντεχα να ακούω ανα 4 λεπτά τα ίδια άσχετα μεταξύ τους κομμάτια με την ίδια σειρά.

Μετά έρχεται ο εκνευρισμός με τον χειρισμό. Το παιχνίδι είναι κλασσικό υπεραπλουστευμένο (όπως ορίζει η μόδα) point-n-click που με το αριστερό κλικ κάνεις όλες τις ενέργεις και με το δεξί κλικ ανοίγεις το intentory και το journal. Ο κέρσορας αλλάζει σε κάθε hotspot. Το πρόβλημα είναι ότι ο κέρσορας αλλάζει από απλό απλό βέλος σε icon με ένα (ωραίο την πρώτη φορά που θα το δεις, μετά θα σου σπάσει τα νεύρα) εφέ «μεταμόρφωσης» σαν Transformers (αν το δείτε θα καταλάβετε, το βέλος ανοίγει στην μέση, τα κομμάτια γυρίζουν προς τα πίσω και από το κενό ανάμεσα βγαίνει το άλλο εικονίδιο.... ποζεριά). Μόνο που αυτό το εφέ και διαρκεί πάρα πολύ και αργεί να ξεκινήσει παραμόνο αν αφήσεις ελάχιστα τον κέρσορα ακίνητο πάνω από το hotspot. Συν ότι το Interactivity είναι επιπέδου Still Life (2-3 hotspots το πολύ σε κάθε οθόνη), συν ένα σχετικό pixel hunt χωρίς κουμπί που να εμφανίζει τα hotspots και όλος αυτός ο συνδυασμός σκοτώνει. Δεν μπορούσα να λύσω κάποιους inventory γρίφους επειδή δεν είχα τα αντικέιμενα, όχι επειδή δεν είχα δει που είναι αλλά επειδή νόμιζα πως δεν μπορούσα να τα πάρω αφού «σαρώνοντας» τον κερσορα στην οθόνη δεν είχε προλάβει να ξεκινήσει το σπαστικό εφέ να αλλάξει ο κέρσορας.

Σειρά στους εκνευρισμούς έχει το θέμα των γρίφων. Το παιχνίδι ξεκινάει με απλούς διαλόγους, λίγα απλά intentory puzzles και ένα υποχρεωτικό συμπαθητικό puzzle. Μετά όλο το υπόλοιπο παιχνίδι είναι αδιάφορα inventory puzzles, mini-games που ευτυχώς είναι μη-υποχρεωτικά και αμέτρητα fetch quests και άπειρο backtracking. Όλο το παιχνίδι είναι να ψάχνετε έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, να πηγαίνετε εκεί που υποτίθεται ότι είναι, να ανακαλύπτετε ότι ο χαρακτήρας δεν είναι τελικά εκεί (duh!) και κάνεις δεν ξέρει που είναι, να ψάχνετε σε ένα άδειο και δαιδαλώδες ξενοδοχείο ένα ένα τα δωμάτια και τους χώρους για να τον βρείτε σε κάποια κουλή τοποθεσία και όταν πάτε να του μιλήσετε να πρέπει να του φέρετε ένα αντικείμενο στην άλλη άκρη του κτιρίου για να μιλήσει μαζί σας ή να κάνει ότι είναι να κάνει. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει η επιλογή να τρέχει ο χαρακτήρας ή να περνάς κατευθείαν στην επόμενη οθόνη (υπάρχει μόνο στους διαδρόμους του ξενοδοχείου αλλά αλλάζει η οθόνη τόσο αργά που ο χαρακτήρας έχει φτάσει περπατώντας). Το απόλυτο σπάσιμο νεύρων και επάξια το Dead Mountaineerʼs Hotel παίρνει τα σκήπτρα του Top Nerve-breaking BackTracking από τον προηγούμενο κάτοχό του, το Reprobates.

Επίσης τα dialog-puzzles είναι πολύ άσχημα υλοποιημένα. Όταν φτάνεις σε κάποια λάθος επιλογή αν ξαναμιλήσεις ξεκινάς πάλι από την αρχή σαν να σβήνεται η μνήμη με μαγικό τρόπο. Πχ λές ψέματα σε κάποιον ότι αρρώστησε κάποιος και όταν σου μιλάει και μάθει ότι λες ψέμματα εκνευρίζεται. Αν του ξαναμιλήσεις έχεις πάλι τις ίδιες επιλογές και αυτός κάνει πως τα ακούει όλα πρώτη φορά.

Εξοπλισμένος λοιπόν με περίσσεια υπομονή, ωτοασπίδες και ένα κουτί depon παραμάσχαλα προχωράω σιγα σιγά στο παιχνίδι. Ευτυχώς ανα 3 fetch quests είχε μια ωραία εξέλιξη της ιστορίας λέω ωραία τουλάχιστον εκεί που νομίζω πως θα κλείσω το παιχνίδι , κάτι γίνεται και μου κρατάει ίσα ίσα το ενδιαφέρον. Μετά από 3.5 ώρες παιχνιδιού τίτλοι τέλους!!!!! Εκεί που αρχίσει το μυστήριο και εκρεμούν τα πάντα, το παιχνίδι τελειώνει. Όχι επειδή θα βγεί sequel όπως στο Vampyre Story αλλά επειδή οι δημιουργοί του παιχνιδιού κάτι ήπιαν και σκέφτηκαν τον πιο ηλίθιο τρόπο που υπάρχει στον πλανήτη για να κλείσει η ιστορία. Χωρίς να έχεις επισκεφτεί όλους τους χώρους και μάλιστα να έχεις αφήσει κάποια puzzle στην μέση, τελειώνει το παιχνίδι με το χειρότερο finale και closure που έχω δει ποτέ όχι μόνο σε παιχνίδι αλλά σε ιστορία γενικότερα. Κρατίεμαι πολύ να μην κάνω spoiler γιατί δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο άθλιο τέλος έχει.
Σαν κερασάκι στην τούρτα, το παιχνίδι υποτίθεται πως έχει 5 εναλλακτικά τέλη, εκ των οποίων τα 3 μόνο είδα και δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου ενώ το 4ο δεν μπόρεσα να το δω λόγω deadend (κολλάει το παιχνίδι αν δεν δώσεις σε έναν τύπο μια βαλίτσα)


Με αυτά και με αυτά, κλείνοντας θέλω να πω πως ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ADVENTURE ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΑΙΞΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΜΑΚΡΑΝ!! Και να φανταστείτε πως αυτό το πράμα πωλείται στην Γαλλία 40ευρώ (την γαλλική έκδοση έπαιξα btw). Αν έρθει στα μέρη μας προσωπικά σας συμβουλεύω να μείνετε μακριά του.


Υ.Γ στο review μου ο καθένας μπορεί κρίνει ποιά στοιχεία μπορεί να ληφθούν υπόψην λόγω γούστου. Πχ το σενάριο ή το τέλος μπορεί να φανούν αλλιώς σε άλλον αλλά πιστεύω υπάρχουν στοιχεία που επισήμανα που είναι πιο χειροπιαστά.


Ο δίδυμος αδερφός του Κόννερυ στο παιχνίδι

Ναι άσε δράμα το παιχνίδι. Ευτυχώς που κράτησε 3 ωρίτσες τώρα που το σκέφτομαι. Δεν θα άντεχα περισσότερο αν το συνέχιζε έτσι. Απλά τελείωσε μόλις ξεκινούσε η ιστορία και μάλιστα τελείωσε με τελείως κουλό και ηλίθιο τρόπο.
Το παιχνίδι εμένα μου έδωσε την εντύπωση πως το ξεκίνησε μια ομάδα, όλα ωραία όλα καλά, κάθησαν έφτιαξαν τα γραφικά, ξεκίνησαν ένα σενάριο και είτε
1) μια μέρα στο άσχετο τα βρόντηξαν το παρατησαν και ήρθε ένας μεθύστακας κάφρος έστω ονόματι John Doe και το τελείωσε όπως όπως μέσα σε μία νύχτα για να πάρει κανα φράγκο
είτε
2) ήταν η ομάδα και μόλις είχαν ξεκινήσει κάτι εβδομάδες να φτιάχνουν το παιχνιδι, όταν ξαφνικά δεχτηκαν επίθεση από μια συμμορία ninja. Τους κυνήγησαν στα δάση της Πολωνίας όπου η ομάδα αποδεκατίστικε εκεί από φονικά φυσοκαλαμα με βελάκια με βεντούζες από δηλητήριο. Μόνο που αυτό το σατανικό σχέδιο ήταν ενορχηστρωμένο από τον μεθύστακα και κάφρο John Doe που πήγε μετά το βράδυ στο στούντιό τους και τελείωσε το παιχνίδι μέσα σε μια νύχτα όπως όπως για να πάρει κανα φράγκο.

Το στόρυ στην αρχή είναι κενό, το μονο πράγμα που ξέρεις είναι ότι ένας γνωστός αλπινιστής χάθηκε πρόσφατα στο βουνό δίπλα στο ξενοδοχείο.
Μετά ξεκινάνε φαρσούλες σε διάφορους χαρακτήρες
Μετά fetch quests
fetch quests
fetch quests
fetch quests
fetch quests
πιο χοντρές φάρσες
fetch quests
fetch questsΚάτι γίνεται και αρχίζεις να ανακρίνεις τους χαρακτήρες
Πας να ρωτήσεις έναν και ΤΕΛΟΣ σαν κεραμίδα απο άλλο πλανήτη

(btw τα fetch quests δεν είναι τπτ της προκοπής.... είναι να φέρεις ουίσκι στον έναν, να βρείς την μαγείρισα, να ξαναπας ουίσκι στον έναν για να κατεβει για φαγητό και τελικά είναι μεθύστακας οπότε θα είσαι συνέχεια με ενα ουίσκι στο χέρι, μετά να βρείς τον ιδιοκτήτη, να πάρεις τα κλειδιά για το γκαράζ, να βρεις την μαγείρισσα, να ξαναβρείς τον ιδιοκτήτη, να ξαναβρείς την μαγείρισσα...κλπ)

Και εγώ, πάντως μετά από τόσα ουίσκι τύφλα θα καταλήξουμε στο τέλος, άντε εβίβα, δεν είναι κακό