AoM2 - Στα άδυτα του παραλόγου (εμπεριέχει spoilers!!)

Tο αρχικό κείμενο της παρουσίασης του Art of Murder 2 - Hunt of the Puppeteer ήταν κάπως διαφορετικό από αυτό που τελικά αποφάσισα να ανεβάσω. Από τη μία ένοιωθα καλύτερα που δεν είχα πάρει το φτυάρι σαν ψιλόλιγνος μουσάτος νεκροθάφτης κι είχα περιοριστεί σε απλή αναφορά των προβλημάτων. Από την άλλη, όμως, με έπνιγε η αγανάκτηση που είχα βιώσει παίζοντας το συγκεκριμένο παιχνίδι και κάτι με "γαργάλαγε" να μοιραστώ μαζί σας και τις παραγράφους εκείνες που είχα αποφασίσει πως δε θα έφτασαν "στο φως της δημοσιότητας". Επειδή, όμως, δεν αντέχω γενικότερα το γαργάλημα...

*** SPOILERS, SPOILERS, SPOILERS ***

Δυστυχώς, οι παραλογισμοί και τα νοηματικά άλματα που υπάρχουν σε αυτή την περιπέτεια όχι μόνο απαγόρευσαν στο παιχνίδι να μας βυθίσει στον κόσμο του, αλλά επιπλέον μας ώθησαν να αναφωνήσουμε εκνευρισμένοι ουκ ολίγες φορές ενώ παίζαμε "μα καλά, το έπαιξε κανείς τους πριν το κυκλοφορήσουν;!" Το να σας αναφέρουμε απλώς γενικά πως η εμπειρία του παιχνιδιού αλλοιώνεται αφενός από ένα σωρό νοηματικά άλματα, λάθη κι ακατανόητα στοιχεία, κι αφετέρου πως η ηρωίδα είναι για άλλη μία φορά "στον κόσμο της" δε θεωρούμε πως μπορεί να σας μεταφέρει την απογοήτευση και την αγανάκτηση που βιώσαμε. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να σας παραθέσουμε λίγα από αυτά που κατέστρεψαν για εμάς την όποια αληθοφάνεια αυτής της περιπέτειας για να πάρετε μια καλύτερη γεύση αυτού που ονομάσαμε "άδυτο του παραλόγου":

Α. Η "εξωγήινη" πρωταγωνίστρια: είναι αηδιαστικά ψύχραιμη, αναίσθητη ως προς τα συμβάντα γύρω της κι άκρως ΜΗ-ρεαλιστική στις δράσεις και τις αντιδράσεις της.
- Για παράδειγμα: όσο μιλάει με μία μάντισσα, ο δολοφόνος τής επιτίθεται από πίσω και τη ρίχνει αναίσθητη. Συνέρχεται και βλέπει τη μάντισσα νεκρή και το μόνο που έχει να σχολιάσει είναι πως "The attacker emptied my pockets";! Έπειτα μαζεύει την κούκλα-μαριονέτα κι ούτε καν κοιτά/εξετάζει το πτώμα και τη σκηνή του εγκλήματος κι απλώς φεύγει απτόητη;!
- Σε άλλο σημείο, βρίσκεται σε ένα χωριουδάκι δέκα κατοίκων. Βγαίνει από τη βιβλιοθήκη όπου βρισκόταν, επιστρέφει ένα λεπτάκι αργότερα και βρίσκει το βιβλιοθηκάριο νεκρό. Δεν καλεί την αστυνομία, δεν εξετάζει το πτώμα ή/και τη σκηνή του εγκλήματος και φυσικά δεν ιδρώνει το αυτί της πως ο δολοφόνος είναι πάλι σε απόσταση αναπνοής. Όοοχι, το μόνο που κάνει είναι να διαρρήξει το χρηματοκιβώτιο του νεκρού, να ΜΗΝ αναζητήσει το δολοφόνο ή πληροφορίες από όποιον έτυχε ίσως να τον δει, και αμέσως μετά να σηκωθεί να φύγει από το χωριό.
- Σε άλλο σημείο, αρνείται να τη βρουν με ένα αντικείμενο που έκλεψε επάνω της, αλλά δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να τη βρουν να καταπατά ξένη περιουσία και μάλιστα σε μια έπαυλη που φρουρείται εναντίον αυτού του είδους τους εισβολείς από ειδικούς φύλακες και σκυλιά (το γεγονός πως όταν τη βρίσκουν οι φύλακες την αφήνουν να φύγει χωρίς πολλά-πολλά δεν το σχολιάζω καν).

B.Προβλήματα λογικής:
- Η μεταφορά από την μία περιοχή στην άλλη γίνεται συχνά δίχως να μας γίνεται γνωστό γιατί μεταβαίνουμε στη νέα περιοχή. Παραδείγματος χάριν, τη μία βρισκόμαστε στην Κούβα δίχως να ξέρουμε γιατί πήγαμε εκεί, την άλλη πηγαίνουμε σε μια έπαυλη στη μέση του πουθενά που δεν ξέρουμε ούτε πώς μάθαμε γι' αυτήν ούτε ποιανού είναι ή τι θέλουμε εμείς εκεί.
- Ο χρόνος σε αυτή την περιπέτεια κυλά σαν στα ρολόγια του Νταλί. Από την στιγμή που η Nicol βγαίνει από τη βιβλιοθήκη έως ότου να επιστρέψει σε αυτήν δεν έχουν περάσει ούτε πέντε λεπτά (είτε πραγματικού είτε χρόνου παιχνιδιού). Ωστόσο ο βιβλιοθηκάριος είναι ήδη νεκρός, κρεμασμένος και τα λοιπά. Προφανώς ο δολοφόνος είναι ο υπερήρωας Flash Gordon και μας το κρατάνε μυστικό.
- Οι NPCs εμφανίζονται κι εξαφανίζονται αναλόγως πώς βολεύει το σεναριογράφο στο εκάστοτε σημείο. Παραδείγματος χάριν, στο σπίτι της μάντισσας υπάρχει τόσο κόσμος όσο και μία φύλακας έξω από το σπίτι όπου δολοφονείται η μάντισσα. Κανείς όμως δεν ακούει τίποτε και λίγο μετά το φόνο ως δια μαγείας εξαφανίζονται όλοι, και κανείς ασφαλώς δεν έχει καταγγείλει το φόνο στην αστυνομία ώστε να έρθει τουλάχιστον αυτή.
- Από κάπου ξεφυτρώνει ο Nick (συνεργάτης της Nicol, τον "γνωρίσαμε" στο Art of Murder: FBI Confidential) ξαφνικά μπροστά μας. Πώς και γιατί ουδείς ποτέ έμαθε. Ο ρόλος του ήταν αινιγματικός και στην προηγούμενη περιπέτεια, αλλά από το χαρακτηρισμό "αινιγματικός" έως τον "ό,τι να 'ναι" η απόσταση είναι υπερβολικά λεπτή στην προκειμένη.
- Από την αρχή της περιπέτειας, η Nicol μαζεύει ό,τι βρίσκει μπροστά της και λύνει γρίφους χωρίς να ξέρει τι και πώς απλώς και μόνο επειδή μπορεί να τους λύσει. Ξαφνικά, στο νεκροταφείο (προς το τέλος του παιχνιδιού δηλαδή) ξεκινάει να λέει πως "δεν ξέρω γιατί να το κάνω αυτό"!! Τώρα θυμήθηκε να μας ζητήσει λόγο για όσα έκανε;! Νοιώθεις σα να παίζεις δύο διαφορετικά παιχνίδια με δύο διαφορετικούς χαρακτήρες.
- Όσο για το φινάλε, τι να πει κανείς. Ας αρκεστούμε στο χαρακτηρισμό "επιπόλαιο".

Και φυσικά ούτε λόγος για το πλήθος των μικρότερης σημασίας χαζών στοιχείων που υπάρχουν εντός παιχνιδιού, τα οποία ναι μεν δεν καταστρέφουν την εμπειρία, αλλά σίγουρα την αλλοιώνουν -ειδικά αν είσαι ήδη εκνευρισμένος. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ένα που συναντάμε ευθύς αμέσως: η "εξαιρετική" ειδική πράκτορας, την οποία μάλιστα καλούν κι από το εξωτερικό να προσφέρει τη βοήθειά της σε μια υπόθεση κατά συρροήν δολοφονιών, θεωρεί λογικό να παίξει πιάνο με γυμνά χέρια στη σκηνή του εγκλήματος!! Τον όρο "crime scene contamination" τον έχει έστω ακουστά άραγε;! Άλλα χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι πως η εμφάνιση πέντε φωτογραφιών στην Ισπανία στοιχίζει 68 ευρώ ή πως ένας άγνωστος μπορεί να σου κλείσει τηλεφωνικά αεροπορικά εισιτήρια χωρίς να ξέρει ούτε το όνομά σου... και πολλά, πολλά ακόμη.

Δεν ξέρω πόσα από αυτά έτυχε να παρατηρήσετε, πόσα σας ενόχλησαν και πόσα ίσως να ερμηνεύσατε διαφορετικά. Δεν ξέρω καν αν τα προβλήματα του τίτλου φάνηκαν αρκετά για να σας εκνευρίσουν/απογοητεύσουν σε σημείο να προχωράτε το παιχνίδι απλώς για να δείτε επιτέλους τους τίτλους τέλους. Εμένα πάντως μου κατέστρεψαν τη συγκεκριμένη adventuro-εμπειρία -την οποία μάλιστα υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσα πραγματικά να έχω απολαύσει. Ομολογώ πως αντιπαθούσα ήδη τη Nicol από το πρώτο Art of Murder (πάλι εξαιτίας του παραλογισμού στη σκιαγράφησή της). Αλλά όχι τόσο. Ούτε κατά φαντασίαν τόσο πολύ. Πλέον με έχει φτάσει στο σημείο να τη θεωρώ ως έναν από τους πιο αντιπαθείς χαρακτήρες που έχω δει ποτέ σε adventure. Κι αυτό σε συνδυασμό με το συναίσθημα του "τι έγινε τώρα ρε παιδιά, αυτό γιατί, πώς;!" που βίωνα αρκετά συχνά αποδείχθηκε καταστροφικό.

Έχουν περάσει περισσότερες από δύο εβδομάδες που έχω ολοκληρώσει το παιχνίδι. Ο εκνευρισμός έχει σίγουρα καταλαγιάσει πλέον. Ωστόσο, κάθε φορά που σκέφτομαι αυτό το παιχνίδι, μου έρχεται η ίδια λέξη στο μυαλό: "παραλογισμοί". Από 'κεί και πέρα, τα συμπεράσματα δικά σας...