The Abbey

Μόλις το τελείωσα και εγώ.

Μπορώ να πω ότι οι ομοιότητες του με βιβλίο του Εκο είναι προφανείς αλλά κινούνται σε διαφορετικά μονοπάτια. Παρόλο που γενικά λατρεύω τις πλεκτάνες, τους παράξενους φόνους, και γενικά το κλίμα που επικρατεί σε ένα μεσαιωνικό μοναστήρι, το παιγνίδι δεν με ιντρίγκαρε.

Ισως να έφταιγε το πρόβλημα (που τελικά δεν ήτανε πρόβλημα) η αργή κίνηση του παιγνιδιού σε όλα τα επίπεδα. Μόνο το διπλό κλικ με λύτρωνε στις εισόδους και εξόδους του παιγνιδιού. Κατά τα άλλα όλοι και όλα κινώντουσαν με βήμα χελώνας.

Εντάξει μοναχοί είναι δεν είπα να παίρνουν τα ράσα αγκαλιά και να τρέχουνε αλλά πιστέψτε με να προχωράνε με αυτό το αργό βήμα στο τέλος καταντάει εκνευριστικό. Δοκιμάστε να έχετε ένα αντικείμενο στο χέρι σας από το inventory και να προσπαθείτε να το φέρετε επάνω στο hot σημείο που σας ενδιαφέρει, άστα να πάνε. Όταν τελικά το κατορθώνεις αισθάνεσαι υπερηφάνεια και δέος.

Ευτυχώς που υπάρχει ο χάρτης για να κινείσαι στις διάφορες τοποθεσίες. Σημειώστε ότι το βράδυ δεν λειτουργεί και έτσι πρέπει να έχεις απομνημονεύσεις τις διάφορες περιοχές για να βρεις αυτή που σε ενδιαφέρει.

Τα γραφικά είναι εξαιρετικά εάν και πολλές φορές σε μερικές σκηνές έβλεπα το περίγραμμα πολλών αντικειμένων έντονα φωτισμένο. Δεν ξέρω εάν έτσι έπρεπε να είναι ή κάτι άλλο συμβαίνει.

Η μουσική θεϊκή. Κάθε φορά που έμπαινα στην εκκλησία μεταφερόμουνα πραγματικά μέσα στην κατάνυξη που εμπνέουνε οι θρησκευτικοί ύμνοι. Μην ξεχνάμε ότι η μουσική του παιγνιδιού εκτελείται από την Φιλαρμονική ορχήστρα της Πράγας.

Οι διάλογοι δεν είναι συγχρονισμένοι με τα χείλη των ηρώων με αποτέλεσμα καλύτερα να διαβάζεις τους διαλόγους παρά να παρακολουθείς τα χείλια τους χάλια μεγάλα.

Είναι ένα καλό παιγνίδι αλλά δυστυχώς εμένα προσωπικά εμένα με ενόχλησε η αργή κίνηση του.

Μπράβο στα παιδιά για την μετάφραση στα Ελληνικά του παιγνιδιού. Μόνο μια λέξη μου φάνηκε περίεργη η λέξη «Συγγραφείο» δεν θα ήτανε καλύτερα «Αίθουσα Αντιγραφέων» η κάτι τέτοιο.