Machinarium
Την εταιρεία Amanita Design δε τη γνώριζα. Τα δωρεάν παιχνίδια της Samorost 1 & 2 τα έμαθα διαβάζοντας για το Machinarium εδώ κι εκεί. Να πω την αλήθεια δεν τα προσπάθησα ιδιαίτερα. Δε μου πολυάρεσαν, αντίθετα περίμενα πότε θα κυκλοφορήσει το Macinarium σε κουτί. Το κόλλημα μου με τα κουτιά μάλλον το έχετε καταλάβει ήδη.
Στο adventure αυτό (να τονιστεί παρακαλώ η λέξη adventure) παίρνουμε το ρόλο ενός μικρού ρομπότ και, αφού στην αρχή το συναρμολογήσουμε, ξεκινάμε τον αγώνα για τη σωτηρία της μικρής αγαπημένης μας ρομποτίνας. Αφού λοιπόν ξεφύγουμε από τη μάντρα με τα ανταλλακτικά, κινούμαστε στη μεγάλη πόλη του Machinarium. Η πόλη βρίσκεται σε καθεστώς τρομοκρατίας από μια συμμορία ρομπότ ? μπούληδων, της Black Cap Brotherhood. Μέχρι να φτάσουμε στην αγαπημένη μας θα χρειαστεί να σώσουμε κανα δυο φορές και την πόλη.
Το παιχνίδι, ουσιαστικά μια flash εφαρμογή, είναι point & click και απαρτίζεται από μια σειρά inventory based γρίφους, λογικά puzzles και αρκετά minigames. Σε αντίθεση με ό,τι συνηθίζω να λέω, τα μικρά arcade games δε με δυσκόλεψαν και πολύ. Ήταν όλα χωρίς πίεση χρόνου. Ειδικά όταν έπρεπε να νικήσω το γνωστό space invaders και μάλιστα σε coin op δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Έχω φάει τόσα μερόνυχτα με δαύτο πιτσιρικάς, που καμιά ωρίτσα παραπάνω δε θα με χαλούσε. Πιο δύσκολους θεώρησα τους λογικούς γρίφους, αλλά κι αυτοί με λίγη υπομονή ξεπερνιούνται σχετικά γρήγορα. Τα αντικείμενα μια ? δυο φορές δυσκολεύτηκα να τα βρω. Δε μιλάμε όμως τόσο για pixel hunting, όσο για πολύ καλό σχέδιο που όλα δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους στην οθόνη, σε σημείο να μην έχω καταλάβει κάποιες στιγμές ότι τα εν λόγω αντικείμενα αφαιρούνται και δεν είναι μέρος του ντεκόρ. Το ρομπότ μας είναι λίγο σαν Τιραμόλα και την ικανότητά του να κονταίνει και να μακραίνει καλούμαστε να τη χρησιμοποιήσουμε συχνά - πυκνά για να φτάσουμε αντικείμενα ή τοποθεσίες. Π.χ. πολλά από τα αντικείμενα που θα μας χρησιμεύσουν παρακάτω είναι ψηλά και πρέπει να τεντωθούμε για να τα πάρουμε ή αντίστοιχα στο πάτωμα και πρέπει να σκύψουμε. Πάντα όμως για ν' αλληλεπιδράσουμε με μια τοποθεσία - αντικείμενο πρέπει να βρισκόμαστε ακριβώς δίπλα της. Να σημειώσω επίσης πως δεν υπάρχει διάλογος ούτε για δείγμα. Αντί διαλόγων υπάρχουν τα γνωστά από τα κόμιξ συννεφάκια με μπουρμπουλήθρες που υποδηλώνουν σκέψεις. Κι αυτά όμως είναι επεξηγηματικά και κυρίως χρησιμοποιούνται για να συμπληρώσουν την ιστορία.
Τα γραφικά είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Από τα καλύτερα που έχω ποτέ δει. Όπως λέει και στο κουτί είναι σχεδιασμένα στο χέρι κι έχουν πάρει το βραβείο «Excellence in Visual Art» στο Independent Game Festival Του 2009. Μπορούσα να κάθομαι και να τα κοιτάω με τις ώρες χωρίς να κάνω τίποτʼ άλλο. Είναι μουντά όσον αφορά τους χρωματισμούς, αλλά αυτή τους η μουντάδα με έκανε να νιώσω ταυτόχρονα μελαγχολικά και ρομαντικά. Επίσης ένιωσα νοσταλγία για πιο αθώες εποχές. Δεν ξέρω πόσοι έχετε προλάβει την Τενεκεδούπολη? Ο ήχος είναι επίσης φανταστικός. Πολύ προσεγμένος και εναλλάσσεται διαρκώς ανάμεσα σε μελωδίες που θα μπορούσε κανείς νʼ ακούσει σε lounge bar και jazz (υπάρχει και μια ορχηστρούλα jazz που σε υποδέχεται μόλις μπεις στην πόλη). Το καλύτερό μου. Για το χειρισμό δεν έχω να πω και πολλά, είναι πραγματικά εύκολος και ενώ υπάρχουν κέρσορες που θα συναντήσει κανείς μόνο μια φορά στο παιχνίδι σε συγκεκριμένους γρίφους, η ίδια τους η απεικόνιση σου λέει τι να κάνεις. Να πω μόνο πως στο επάνω μέρος της οθόνης, στα δεξιά του inventory υπάρχει η επιλογή να παίρνεις hints.
Δε νομίζω πως είναι τυχαίο που σε διάφορες δημοσκοπήσεις το Machinarium βγαίνει κορυφαίο adventure της χρονιάς που πέρασε. Προσωπικά δηλώνω ευτυχής που κατάφερα επιτέλους όχι μόνο να το παίξω, αλλά και να το έχω από προχθές στην collectorʼ s edition (τι collectorʼ s δηλαδή, αφού δεν υπάρχει άλλη απʼ όσο ξέρω). Σʼ αυτήν περιλαμβάνεται εκτός από το dvd δισκάκι με το παιχνίδι, ένα cd με το soundtrack (διάρκειας 51 λεπτών), ένα πόστερ που στην πίσω του πλευρά δείχνει διάφορες φάσεις του σχεδιασμού του παιχνιδιού και ένα φοβερά καλόγουστο βιβλιαράκι με τη λύση του παιχνιδιού σε ζωγραφιές. Έκδοση που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές. Χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη το προτείνω σε όλους τους adventurάδες κι όχι μόνο. Μόνο μη μου πει κανένας τελειώνοντάς το: αυτό ήταν; Ε, ναι. Είναι λίγο μικρό, τι να κάνουμε;
ΑΠΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΜΕΤΑΣΤΗΘΙ
