The Whispered World

@crocark

Με απλά λόγια για να το καταλάβεις, βάλε στα δικά σου review τα τέλη με όποιον τρόπο θέλεις όχι στο δικό μου και το φιλαράκι σου ο outcry, και δικηγόρους δεν χρειάζομαι!! Απλό!!

μεσα στο πνευμα των ημερων η τζιοβαννα.

χεχεχεχεχε

Δυο λόγια κι από μένα:

Πανέμορφα γραφικά, ταιριαστή ωραία μουσική, υπέροχα voice actings, πρωτότυπη ιστορία που εξελίσσεται πολύ στρωτά και με όμορφο τρόπο. Όλα αυτά αρκούν να σε τραβήξουν στον κόσμο του παιχνιδιού όσο κανένα παιχνίδι που έχω παίξει εδώ και αρκετά χρόνια (αν και θα ομολογήσω δεν ήταν πολλά σε σύγκριση με το πλήθος που έχει κυκλοφορήσει).

Από εκεί και πέρα έχεις το μοναδικό αξιολάτρευτο Spot που είναι κάτι σαν εξελιγμένη version του Max απ το Sam & Max hit the road που πολλές φορές πρέπει να τον χρησιμοποιήσεις για να λύσεις τους γρίφους και είναι μόνιμη συντροφιά σου σε όλο το ταξίδι. Το παιχνίδι είναι διάχυτο από πολύ καλό χιούμορ σε πάρα πολλές στιγμές και με πάρα πολλούς τρόπους. Σημαντικό είναι ότι είναι "κρυμμένο" σε optional ενέργειες και όσο πιο πολύ "ψαχτείς" με το περιβάλλον και τους χαρακτήρες τριγύρω τόσο περισσότερο θα το ανακαλύψεις.

Γρίφοι καλοί, αρκετά πρωτότυποι, "λογικοι", καλού επιπέδου δυσκολίας συμπεριλαμβανομένου δύο (προσωπικά μισητά) mini games (ένα με σκακιέρα κι ένα μικρό διπλό slider puzzle) που όμως ήταν σχετικά εύκολα οπότε έλαβαν συγχωροχάρτι Υπήρξε και πολύ pixel hunting (το οποίο επίσης μισώ) σε αρκετά σημεία το οποίο όμως απέφευγες αν ήθελες (ήθελα ) με τη χρήση του spacebar να σου δείχνει τα hotspots.

Όλα αυτά λοιπόν μαζί με μεγάλη διάρκεια το κάνουν must για οποιονδήποτε αγαπάει το είδος, καθώς μπορεί επάξια να μπει σε μια λίστα με all time classics κι αυτό εν έτει 2011 λέει πολλά.

Στα αρνητικά έχω μόνο να καταλογίσω κάποια bugs που υπήρχαν σε σημεία με τους χαρακτήρες άλλα να λένε κι άλλα να γράφουν οι υπότιτλοι, ή να ακούγεται ξέμπαρκος γερμανικός διάλογος ή τέλος να παίζονται διάλογοι που θα έπρεπε να μη παίζονται πια αφού έχει εξελιχτεί πλέον η ιστορία πέραν ενός σημείου. Συνολικά όμως είναι αρκετά σπάνια για να χαλάσουν τη συνολική εικόνα του παιχνιδιού.


10/10 (κι αν παραβλέψεις τα "τεχνικού χαρακτήρα" αρνητικά που ανέφερα παίρνει και τόνο )

Πολύ ωραία review, συμφωνώ και βάζω και τον τόνο

Mόλις το τελείωσα και ομολογώ ότι από όσα είχα διαβάσει σε αυτό το φόρουμ περίμενα ένα σπουδαίο παιχνίδι. Δυστυχώς απογοητεύτηκα τελικά... Όχι, φυσικά δεν πρόκειται για ένα κακό παιχνίδι, πολύ καλό ήταν, αλλά δεν ήταν το σπουδαίο παιχνίδι. Ούτε το απόλαυσα περισσότερο από κάθε άλλο παιχνίδι του 2010(και ενώ έχω το Gray Matter που δεν έχω παίξει ακόμα). Και εξηγούμαι τώρα για τις ενστάσεις που έχω, αλλά και στο τι μου άρεσε στο παιχνίδι.

Καταρχάς, δε μου άρεσε πολύ το voice acting, κυρίως του βασικού μας ήρωα. Ήταν σαν να έγινε προσπάθεια να σατυρίσουν τον ήρωα με αυτήν τη φωνή και ήταν λίγο ενοχλητική. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων και των τοπίων ήταν πάρα πολύ όμορφος και οι custscenes επίσης εξαιρετικές, αν και ήταν ελάχιστες και πολύ μικρής διάρκειας, σίγουρα περίμενα πολύ περισσότερα σε αυτόν τον τομέα. Ο ήχος ήταν πολύ όμορφος και σε αρμονία με την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Είχε ωραίο χιούμορ και οι διάλογοι ήταν αρκετά καλοί.

Το χειρότερο στοιχείο του παιχνιδιού ήταν οι γρίφοι(ο Θεός να τους κάνει). Το παιχνίδι σε υποχρεώνει να ψάχνεις τα πάντα (έστω κι αν σου δίνει τη βοήθεια, ώστε να μη χρειάζεται να το κάνεις) και να μαζεύεις οποιαδήποτε σαβούρα βρίσκεις, ανεξάρτητα αν σου χρειάζεται εκείνη τη στιγμή ή όχι. Σαν να μη φτάνει αυτό, πολλές φορές όταν φτάνεις σε σημείο που έχεις κολλήσει, αναγκάζεσαι να δοκιμάσεις τα πάντα, ακόμα και πράγματα που δε φαντάζουν λογικά, μπας και καταφέρεις να κατανοήσεις τι θα μπορούσε ο δημιουργός να έχει στο μυαλό του όταν το σχεδίαζε. Αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας δημιουργός και με εκνευρίζει αφάνταστα. Για να λύσω ένα γρίφο, θέλω να βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί κι όχι απλά να κάνω δοκιμές να δω τι θα μπορούσε να πετύχει, συνδυάζοντας τα πάντα μεταξύ τους. Και πραγματικά υπάρχουν πράγματα που ακόμα και μετά που βρήκα τι έπρεπε να κάνω δε θα τα σκεφτόμουν ποτέ, κανείς δε θα τα σκεφτόταν... Στον αντίποδα, υπήρχαν φυσικά και πολλοί ωραίοι γρίφοι κι έξυπνοι, ενώ ακόμα και οι κακοί γρίφοι στη σκέψη, στην υλοποίησή τους τελικά ήταν καλοί γρίφοι ως προς το αποτέλεσμα δηλαδή, απλά τίποτα δε σε οδηγούσε στο να καταλάβεις γιατί πρέπει να το κάνεις. Ιδιαίτερα όσοι γρίφοι περιλάμβαναν το Σποκ, την κάμπια σου, ήταν ευφυέστατοι και τέτοιες ιδέες είναι άξιες παραδειγματισμού!

Τον κόσμο του παιχνιδιού τον βρήκα λίγο άδειο, γενικά υπήρχαν πολλοί λίγοι χαρακτήρες, με τους οποίους μπορούσες να αλληλεπιδράσεις και αν και η διάρκεια του παιχνιδιού κρίνεται ικανοποιητική, από ένα σημείο και μετά, γίνεται λίγο κουραστικό. Αυτό πάλι που δε μου άρεσε ήταν το τέλος του. Δε θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες που θα προδώσουν το τι γίνεται, αλλά με ενόχλησε ότι ενώ σου λέει ότι έχεις την επιλογή να κρίνεις εσύ τι θες να κάνεις στο τέλος, ουσιαστικά δε σε αφήνει να πάρεις εσύ την απόφαση, αυτή είναι προκαθορισμένη. Αφού είχαν πάρει την απόφαση λοιπόν να οδηγήσουν το παιχνίδι σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, δε θα έπρεπε να σου λέει ότι μπορείς να επιλέξεις. Και επίσης, δε σου δίνει επαρκείς λόγους για να καταννοήσεις τη μόνη επιλογή που σου δίνεται. Και κάνοντας τελικά την επιλογή, αμέσως τελειώνει, μη προσφέροντάς σου κάποια ικανοποίηση, το αντίθετο... Είναι δηλαδή σαν να επιλέχτηκε αυτό το τέλος απλά για να βγει σωστή η προφητεία και δεν το πολυσκέφτηκαν...

Στο τέλος, δεν ξέρω γιατί, μου ήρθε στο μυαλό το υπέρτατο Longest Journey και σκέφτηκα ότι καθώς προχωρούσε η ιστορία η ηρωίδα σου ωρίμαζε και εξελισσόταν μες στο παιχνίδι, σε αντίθεση με το Whispered World, όπου το μόνο που άλλαζε είναι η αυτοπεποίθηση του ήρωα κι αυτή όχι ιδαίτερα, δεν τον επηρέαζε καθόλου η πορεία του παιχνιδιού.

Κλείνοντας, πρόκειται για ένα ωραίο παιχνίδι, με ενδιαφέρον σενάριο, πρωτότυπο κόσμο και ωραία ατμόσφαιρα με κάποιες έξυπνες και καινοτόμες ιδέες. Όμως, σίγουρα δεν πρόκειται για το καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς...

Τελείωσα τις προάλλες επιτέλους το κοσμοαγαπημένο και περιλάλητο "Whispered World". Έκανα μερικές μέρες να γράψω σχετικά αφενός μεν για να το κρίνω πιο ψύχραιμα και αφετέρου γιατί δεν έβρισκα το φτυάρι μου (hint: καλά καταλάβατε, δε θα προπαραγγείλω το sequel).

Λοιπόν, το WW διαβάζοντας τις κριτικές που έχει δεχθεί (και πολλά από τα posts εδώ) πρέπει να είναι ένα από τα πιο υπερτιμημένα παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια (ή απλά το gog μου πάσαρε άλλο παιχνίδι εμένα, παίζει κι αυτό). Τα θετικά του είναι η χορταστική διάρκεια, τα μαγευτικά γραφικά του και οι πολλοί (και κάποιοι όντως ευρηματικοί και διασκεδαστικοί) γρίφοι του, θετικά τα οποία, ξεκαθαρίζω, είναι πολύ σημαντικά και δυστυχώς σχετικά δυσεύρετα σήμερα.

Έχει, όμως, 4 μειονεκτήματα τα οποία, τελικά, το καθιστούν ένα λίγο άνω του μετρίου adventure. Συγκεκριμένα:

1) Αργή και εντελώς "flat" εξέλιξη, με ελάχιστες (ίσως καμία) κορύφωση με αποτέλεσμα να βρίσκεται ο παίκτης πολλές φορές αντιμέτωπος με τον πειρασμό να το παρατήσει και από ένα σημείο και μετά να ψάχνει εναγωνίως κίνητρα για να μην το κάνει. Σε αυτό συμβάλλει και η πλήρης ανικανότητα του κεντρικού χαρακτήρα να μας πείσει να ενδιαφερθούμε έστω και για μία στιγμή για ο,τι του συμβαίνει, κάτι που ουσιαστικά ακυρώνει και την παρουσία του εκπληκτικού Spot.

2) Άπειρα (μα άπειρα) bugs από την αρχή μέχρι το τέλος (βασικά και μετά το τέλος) του παιχνιδιού.

3) Μερικοί (τουλάχιστον 5-6) 100% παράλογοι γρίφοι, τόσο ώστε και ο ίδιος ο Sadwick να καταλήγει να κάνει σχόλια του τύπου "αυτό είναι παράλογο" ή "αυτό αποκλείεται να δουλέψει" και να συμπληρώνει "αλλά θα το δοκιμάσω μιας και δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω". Η χαρά του "κλίκαρε τα πάντα στα πάντα μπας και προχωρήσεις". Είναι σε κάτι τέτοια σημεία που οι δημιουργοί ουσιαστικά ψιθυρίζουν στον παίκτη "είσαι μεγάλο κορόιδο αν δε χρησιμοποιήσεις λύση".

4) Άθλιο και εντελώς επιτηδευμένο φινάλε που "κρεμάει" όλο το παιχνίδι. "Το ξέρουμε ότι επί 20+ ώρες βασικά χασμουριόσουν, αλλά τώρα πρέπει να σε κάνουμε να συγκινηθείς. Πρέπει. Π Ρ Ε Π Ε Ι! "
Εεε, όχι κύριοι, λυπάμαι. Ο outcry (που είσαι εσύ βρε ψυχή; ) έχει γράψει πιο κάτω ότι οποιαδήποτε ιστορία δε ξέρεις πως να την τελειώσεις, την τελειώνεις έτσι. Δε θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα.

Αλλά πέρα από τα παραπάνω προφανή και επειδή εντέλει αυτό που έχει σημασία είναι η συνολική αίσθηση που σου αφήνει ένα παιχνίδι, το WW με άφησε με την εντύπωση ότι οι δημιουργοί έριξαν μεγάλη και τίμια προσπάθεια, αλλά κάπου στο "μαγείρεμα" τα πλούσια υλικά δεν "έδεσαν" και το φαγητό βγήκε απρόσμενα άνοστο. Το παιχνίδι είναι πλούσιο και ταυτόχρονα άδειο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι για κάποιο λόγο σαφώς κατώτερο από το άθροισμα των επιμέρους συστατικών.

Σόρρυ Daedalic, τίμια προσπάθεια, αλλά simply not good enough. 7/10 και πολύ είναι.