Gray Matter

Από την εταιρεία Wizarbox Production.

Το τελείωσα και εγώ και πραγματικά μήπως το είχαμε υπερεκτιμήσει προτού ακόμα κυκλοφορήσει και παίξουμε. Νομίζω ναι γιατί όταν ακούς το παιγνίδι είναι σχεδιασμένο από την ιέρεια στον χώρο των παιγνιδιών περιπέτειας Jane Jensen και η μουσική να είναι γραμμένη από τον σύζυγο της Robert Holmes, εγώ προσωπικά περίμενα κάτι σαν Gabriel Knight, που παραμένουνε στην κορυφή των παιγνιδιών που έχω λατρέψει . Δυστυχώς απογοητεύτηκα το Gray Matter δεν φτάνει σε τίποτα τα Gabriel Knight.

Το σενάριο είναι καλό όπως επίσης και οι χαρακτήρες αλλά παρόλο που το παιγνίδι σε πολλά σημεία σε απογειώνει με την πλοκή του έρχεται το τέλος και τρως μια κατραπακιά που είναι όλη δική σου. Ένα χλιαρό τέλος που δεν ταίριαζε καθόλου στο παιγνίδι.

Τα γραφικά πανέμορφα με αφάνταστες λεπτομέρειες που κάνουνε όλους τους χώρους που επισκέπτεσαι αληθοφανή. Η μουσική σε απογειώνει και πραγματικά ο Robert πρέπει να πάρει Οσκαρ για αυτή.

Το παιγνίδι είναι χωρισμένο σε κεφάλαια και έτσι για να πας στο επόμενο πρέπει να κάνεις ορισμένα πράγματα, που δεν γνωρίζεις ποια είναι αυτά και έτσι για να πάω σε ένα επόμενο κεφάλαιο πήγαινα πάνω κάτω, ξαναέκανα ότι είχα κάνει προηγουμένως μέχρι να ανακαλύψω το μυστικό. Έπρεπε να είχα κάνει δύο φορές κλικ επάνω στην πισίνα και όχι μόνο μια όπως είχα κάνει (δηλαδή έλεος) Εντάξει η μπάρα προόδου μπορεί να σε βοηθήσει αλλά παρόλα αυτά μερικά πράγματα μου ήτανε ακατάληπτα.

Η Sam είναι μάγισσα αλλά αυτοί οι ανόητοι γρίφοι μαγείας που έκανε για να πάρει ένα αντικείμενο ήτανε κουραστικοί και ανιαροί. Όσο για τον τελευταίο γρίφο στο Daedalus Club τι να πω ο μαζοχισμός στο μεγαλείο του.

Το παιγνίδι σας θα διαρκέσει όσες ώρες χρειαστείτε να καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε. Έχει μόνο 20 θέσεις σωσίματος που κατά την γνώμη μου είναι πολύ λίγες για ένα τέτοιο παιγνίδι.

Δεν πέρασα καλά μαζί του, κουράστηκα πολύ να το αποκτήσω, το είχα παραγγείλει στην Αγγλία, μετά στην Ελλάδα και ξανά στην Ελλάδα, και το περίμενα πολύ καιρό να έχετε υπόψη σας είναι καλό παιγνίδι αλλά δεν πρόκειται για διαμάντι,

Δε ξέρω σε τι τροχιά βρίσκονται οι πλανήτες, δε ξέρω καν αν θα ανατείλει ο ήλιος απ τη σωστή μεριά αύριο μ αυτό που θα πω, ωστόσο συμφωνώ σχεδόν σε όλα.
Στο μόνο που διαφωνώ είναι για τους τελευταίους γρίφους που κατά τη γνώμη μου ήταν το μόνο που άξιζε απ το παιχνίδι μαζί με τη μουσική.

Τα πράγματα είναι απλά. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος θεωρώ ότι είμαι αρκετά έντιμη αλλά δηλώνω ότι δεν τα πάω καλά ούτε με καθρέπτες ούτε με περίεργες πόρτες που μπαίνω εκεί και με βγάζουνε εκεί, και εκεί, κάποια στιγμή θεώρησα τον εαυτό μου τελείως βλάκα, το να μπαινοβγαίνω σε πόρτες, σε καθρέπτες, παράθυρα δεν ήτανε το καλύτερο μου, με άλλα λόγια δεν μπορούσα να αναπνεύσω εάν το παιγνίδι ήθελε να με τιμωρήσει πραγματικά το κατάφερε <!-- s:o --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_surprised.gif" alt="" title="Surprised" /><!-- s:o -->

@ Giovanna

Πάντως το σημείο που λες, δεν ήταν από τα χειρότερα του είδους. Έχουμε δει καταστάσεις που μπαίνεις στην ίδια πόρτα κάθε φορά και βγαίνεις κάθε φορά όπου να 'ναι. Το συγκεκριμένο μπορούσε να χαρτογραφηθεί.

@crocark

Δηλαδή να κάθομαι και να γράφω χάρτες για τις πόρτες είσαι καλά μην τρελαθούμε τελείως, για εμένα ήτανε ένας γρίφος που σιχάθηκα έτσι απλά <!-- s:o --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_surprised.gif" alt="" title="Surprised" /><!-- s:o -->

Το τελείωσα και εγώ επιτέλους χθες το παιχνίδι και θα γράψω μερικά πράγματα γι αυτό. Καταρχάς όσοι έχουν παρακολουθήσει λίγο τα posts μου εδώ μέσα θα ξέρουν ότι αυτό το παιχνίδι το περίμενα σαν τρελός καθότι μέγιστος fan της Jensen. Γνωριζοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ένα Gabriel Knight, περίμενα ένα πολύ καλό παιχνίδι, σίγουρα ένα adventure που θα κατατασσόταν μέσα στα καλύτερα των τελευταίων 2-3 χρόνων.

Με δεδομένα αυτά, μπορώ να πω ότι δεν έμεινα καθόλου ικανοποιημένος. Εάν μου ζητούσε κάποιος να χαρακτηρίσω με μία λέξη το παιχνίδι, αυτή θα ήταν η λέξη &quot;ΧΛΙΑΡΟ&quot;. Το Gray Matter είναι ένα απλά καλό παιχνίδι το οποίο θέλει αλλά εν τέλει δεν μπορεί να ξεχωρίσει. Όταν, άλλωστε κυριότερα προτερήματα ενός adventure είναι ο ήχος του και τα γραφικά του, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα.

Πιο αναλυτικά
--Τα γραφικά ήταν αναμενόμενα εξαιρετικά με την εξαίρεση του animation σε κάποια σημεία, αλλά και των κατά τη γνώμη μου κακόγουστων cutscenes.

--Ο ήχος ήταν εκπληκτικός, με τη μουσική του Holmes ειδικά να κλέβει την παράσταση. Θα ορκιζόμουν, μάλιστα, ότι το theme που έπαιζε στο τελευταίο chapter στο Daedalus club το είξα ξανακούσει στο GK2: The Beast Within. Καταπληκτική μουσική και κατά τη διάρκεια των cutscenes. Πολύ καλές και οι ομιλίες με κορυφαία όλων εκείνη του Styles.

--Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καλή (λόγω γραφικών και ήχου), αλλά και εδώ θα γκρινιάξω για τις άσχημα υλοποιημένες cutscenes.

--Το σενάριο του παιχνιδιού δεν ήταν για μένα κάτι το ιδιαίτερο, με την κεντρική σεναριακή ιδέα να είναι ιδιαίτερα αφελής και τετριμμένη. Μου θύμισε απ την αρχή μία παλιότερη ελληνική χαζοσειρά του Ant1 με έναν συγγραφέα που έχασε το παιδί του και από τότε κλειδώθηκε στον πύργο του και μετά εμφανίστηκε μια φτωχή κοπέλα και μπλα μπλα μπλα... Πιο ενδιαφέροντες για μένα είναι οι ιδέες που περνάει &quot;πλαγίως&quot; το σενάριο σχετικά με το υπερφυσικό όπως το ότι ένας κορυφαίος επιστήμονας καταλήγει να είναι φανατικός υποστηρικτής των paranormal φαινομένων, ενώ μία &quot;μάγισσα&quot; να είναι σε σημείο ξεροκεφαλιάς σκεπτικίστρια. Το φινάλε αφήνει κάποια ερωτηματικά, αλλά νομίζω ότι επεξηγεί όσα πραγματικά χρειάζεται, οπότε no complaints there...

--Η δράση και οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι και τα μεγάλα του μειονεκτήματα. 15 ώρες μου πήρε να τερματίσω το παιχνίδι και μόνο σε έναν γρίφο &quot;ζορίστηκα&quot; αλλά και μου άρεσε, στο τελευταίο κομμάτι του &quot;C Railer Swoll&quot;. &quot;Enter the name of the mage&quot; σου λέει ο άλλος... Ακόμη και στα υπόγεια του Daedalus club που υποτίθεται ότι η δράση κορυφώνεται, περίμενα κανέναν επικό γρίφο, ενώ στην πραγματικότητα οι γρίφοι είναι επί της ουσίας αρκετά απλοί και τα hints &quot;κραχτά&quot;. Π.χ. ο λαβύρινθος με τους καθρέφτες περνιέται με την πρώτη αν αξιοποιήσει κανείς τα δύο hints που υπάρχουν στο περιβάλλον. Όσο για τα σημεία με τα ταχυδακτυλουργικά, ως ιδέα δεν ιδιαίτερα κακή, αλλά ως υλοποίηση ήταν τραγική και δεν είχαν τελικώς κανένα νόημα, ούτε και απαιτούσαν καμία ιδιαίτερη σκέψη από τον παίκτη...

Σημείωση: Είχα πει ότι θα ήταν άδικο να συγκρίνω το Gray Matter με τα GK και επιμένω σε αυτό. Θα το συγκρίνω όμως με τα δύο σύγχρονα adventures που έχω παίξει πιο πρόσφατα το The Lost Crown και το Black Mirror. Το Gray Matter είναι, λοιπόν, μακράν χειρότερο του The Lost Crown και ελαφρώς χειρότερο του Black Mirror κυρίως διότι μειονεκτέι σε πολύ βασικότερους τομείς (δράση, γρίφοι) σε σχέση με το τελευταίο. Λυπάμαι Jane...

Βαθμολογία: 8/10

Ναι, αλλά δε νομίζεις ότι 8 είναι πολύ τελικά, αν το παιχνίδι σου άρεσε όσο λες. Δηλαδή στο BM θα έβαζες 9 και στο LC 14; Μήπως τελικά, παρά το ότι λυπάσαι μεροληπτείς υπερ της Jensen;

Υποσημείωση: γι' αυτό δε βλέπω σειρές στην τηλεόραση ...

Όχι, όχι δε νομίζω! Καταρχάς, για όνομα, δεν είπα ότι ήταν κακό παιχνίδι. Καλό το χαρακτήρισα, απλά καλό όμως. Στο ΒΜ θα έβαζα 8-8.5 (η διαφορά θα φαινόταν περισσότερο αν χρησιμοποιούσαμε κλίμακα του 100 για τη βαθμολογία), ενώ στο Lost Crown 9 με 9.5...

Υποσημείωση: Και εγώ, αλλά όταν γυρνάς στο πατρικό σου για διακοπές, δεν έχεις ιντερνετ και η τηλεόραση είναι ανοικτή 18 ώρες το 24ωρο, τι να κάνεις;;;

Κατά την ταπεινή μου άποψη -που έχω ανπτύξει και στο σχετικό review- το Gray Matter είναι ένα πολύ καλο παιχνίδι, χωρίς να είναι καινοτόμο ή αριστούργημα. Το BM το θεωρώ εξίσου καλό, όχι όμως και το BM2, που ήταν φλύαρο, κουραστικό και σε πολλά σημεία άστοχο. Για το Lost Crown τι να πω; To παιχνίδι είναι απλά εξαιρετικό και ας έχει μικροπροβλήματα στα τεχνικά χαρακτηριστικά του.

WickedMan wrote: (η διαφορά θα φαινόταν περισσότερο αν χρησιμοποιούσαμε κλίμακα του 100 για τη βαθμολογία)

Συμφωνώ.
Αυτός είναι και ο λόγος που είμαι υπέρμαχος της 0-100 κλίμακας....

Gray Matter, Black Mirror 1, Black Mirror 2, Lost Crown. Σχεδόν ένα 6μηνο μετά το GM, 1 χρόνο μετά το ΒΜ2 και χρόνια για τα άλλα. Όλα τα βάζω στην ίδια κατηγορία. Και 1000βάθμια να ήταν η κλίμακα οι όποιες διαφορές τους έβρισκα έχουν εξισωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Παιχνίδια με τα οποία διασκέδασα (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο για το LC) και που τυχαίνει να έχουν "ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου" για λόγο άσχετο με το περιεχόμενο και σχετικό με άλλο thread. Το γεγονός ότι κατάφερα να τα τελειώσω χωρίς βοήθεια. Όλα τ' άλλα είναι πλέον μικρούτσικες λεπτομέρειες χωρίς καμιά σημασία για μένα. Αν μπορούσαν να κάνουν το κλικ παραπάνω θα ήταν στην κατηγορία που βάζω το Longest Journey και το Moment of Silence.

Τάσο,
δεν ξέρω αν θυμάσαι που σας είχα πει στη συνάντηση ότι άσχετα αν βάζω το GM στην κορυφή για πέρσι ή όχι, θεωρούσα και θεωρώ ότι η περσινή χρονιά δεν ήταν τόσο καλή όσο άλλες για μένα. Αυτό με την ευκαιρία της σύγκρισης που ξεκίνησε ο Wicked μπορεί ν' αποτυπωθεί κι από την προσωπική μου κατάταξη (μάλλον):
Black Mirror 1> Gray Matter 2>Lost Crown> Black Mirror 2. Και να σκεφτεί κανείς ότι κανένα από τα παραπάνω δεν ήταν το αγαπημένο μου στη χρονιά του. Εντάξει, ίσως να ήταν το BM1 αν είχα ψηφίσει πουθενά όταν είχε βγει, αν και πάλι δεν το νομίζω

To Lost Crown πραγματικά το θεωρώ καινοτόμο παιχνίδι από πολλές απόψεις! Nα υπενθυμίσω πως σην περυσινή χρονιά υπήρχε ένα 'διαμάντι' που δυστυχώς οι περισσότεροι αγνοείτε: To Sam and Max: The Devil's Playhouse! Θα ήταν χαλαρά για μένα το παιχνίδι της χρονιάς αν δεν υπήρχε το Whispered World

Δεν ξέρω αν το έχω ξανααναφέρει αλλά βρίσκω τους Sam &amp; Max τους πιο αχώνευτους και αντιπαθητικούς χαρακτήρες που έχουν εμφανιστεί ποτέ σε video game/κόμικ/cartoon στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δοκίμασα και το κλασικό παιχνίδι της Lucas και άντεξα περίπου μισή ώρα. Ειλικρινά και να με πλήρωναν δε θα έπαιζα οποιοδήποτε παιχνίδι έχει αυτούς μέσα, δεν πάει να ήταν όχι το παιχνίδι της χρονιάς αλλά της δεκαετίας!

Νομίζω ότι το κόλλημα αυτό πηγάζει από τα (πολύ) παιδικά χρόνια, όταν κάθε Σαβ/κύριακο έβλεπα cartoon στο συνδρομητικό. Μου άρεσαν μερικά προγράμματα και ανάμεσα τους παρεμβάλλοταν αυτή η αηδία την οποία αναγκαζόμουν να δω. Ειδικά τον σπαστικό λαγό σκεφτόμουν ότι θα τον έβαζα ευχαρίστως στη μηχανή του κιμά...

Και για να προλάβω τον crocark, όχι, τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας δεν έχουν κάνει τίποτα σε αυτό το τραύμα. I still HATE SAM &amp; MAX! Τέλος!

edit: σόρρυ για το οφτοπικ, αλλά όταν διαβάζω γι αυτούς τους δυο κάτι παθαίνω...