Hector: Episode 1 - We Negotiate with Terrorists

Πολύ περίεργο συναίσθημα... τελείωσα το παιχνίδι και εδώ και πέντε λεπτά προσπαθώ να καταλάβω αν μου άρεσε ή όχι. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Το Hector: Episode 1 - We Negotiate with Terrorists είναι ένα point-and-click adventure της Straandlooper Animation που μετά από την επιτυχημένη πορεία του στο i-Pad, έρχεται και στα PC μας με τη βοήθεια της (αγαπημένης) Telltale.
Υποδυόμαστε τον επιθεωρητή Hector, έναν βρομιάρη, κυνικό, αλκοολικό, κοιλαρά αστυνομικό ο οποίος αναγκάζεται από τους συναδέλφους του να διαπραγματευτεί με έναν τρομοκράτη (όπως λέει και ο τίτλος) που κρατά ομήρους σε μια εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία. Για να φέρει σε πέρας την αποστολή του θα πρέπει να εκπληρώσει τρεις απαιτήσεις του. Όπως καταλαβαίνεται από την περιγραφή του ήρωα, ετοιμαστείτε για ένα από τα πιο κάφρικα adventure όλων των εποχών. Το σενάριο είναι απλώς μια αφορμή για να στηθεί ένας θίασος από κλέφτες, πόρνες, υστερικές γιαγιάδες, μαφιόζους, ναρκομανείς, ζητιάνους και κάθε καρυδιάς καρύδι μέσα στο οποίο ο υπερασπιστής ( του Νόμου Hector... θα αποδείξει ότι είναι χειρότερος όλων!
Πραγματικά οι δημιουργοί του παιχνιδιού παραδίδουν μαθήματα ανελέητης σάτιρας. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ ηθικός φραγμός, μιλάμε για ωμό Βρετανικό (όσο το κόκκαλο) χιούμορ. Δεν λείπουν οι έξυπνες ατάκες, αλλά τις περισσότερες φορές είναι ο κυνισμός των καταστάσεων που θα σας κάνει ( να γελάτε. Δεν είμαι καθόλου πουριτανός αλλά υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο κάποιοι από εσάς να βρείτε το χιούμορ του παιχνιδιού χυδαίο. Όχι πείτε μου ξέρετε πολλά παιχνίδια όπου ο ήρωας κλοτσά έναν αναίσθητο ναρκομανή στο κεφάλι για να τον σπρώξει μέσα στο χαρτόκουτο-σπίτι του και να τον ειρωνεύεται και από πάνω;;
Το όλο κλίμα ενισχύεται και με τα επιτηδευμένα "παιδικά" καρτουνίστικα γραφικά. Για την ακρίβεια τα γραφικά του παιχνιδιού μοιάζουν πολύ με αυτά των Penny Arcade comics (υποθέτω ότι οι δημιουργεί κάτι τέτοιο είχαν στο μυαλό τους). Είναι όμορφα σχεδιασμένα αλλά φτωχά σε κίνηση, καταφέρνουν όμως να κάνουν τη δουλεία του πολύ καλά. Ο ήχος δεν είναι κάτι το τρομερό ενώ το αξιοσημείωτο είναι ότι όλες οι φωνές γίνονται από ένα άτομο τον Richard Morss. Εδώ λίγο μας τα χαλάει γιατί όσο και να προσπαθεί αρκετές φορές ακούγεται η ομοιότητα.
Όσο αφορά το gameplay τα πράγματα είναι απλά. Έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρόαιμο point-and-click adventure. Με ένα κλικ ο Hector περιγράφει κάποιο αντικείμενο, με διπλό κλικ ενεργεί σε αυτό, κάνοντας διπλό κλικ στο inventory το αναλύει ή το χρησιμοποιεί πάνω του ενώ μπορεί και να συνδυάζει τα αντικείμενα μεταξύ τους. Οι γρίφοι κυμαίνονται μεταξύ εύκολης και μεσαίας δυσκολίας. Στηρίζονται στο inventory και στους διαλόγους ενώ υπάρχει και hint system σε περίπτωση που κολλήσετε. Γενικά θα σας ικανοποιήσουν αλλά δεν είναι και κάτι πρωτότυπο.
Πέρα από το καθαρά υποκειμενικό χιούμορ, στα αρνητικά του παιχνιδιού συγκαταλέγονται η μικρή διάρκεια και η έλλειψη save slots. Προσωπικά το τελείωσα σε κάτι λιγότερο από τέσσερις ώρες, εντάξει θα μου πείτε ότι η Telltales είναι μάνα στο episodic gaming. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό αρκεί να ξέρω ότι θα ακολουθήσουν 4 ή 5 ακόμα επεισόδια. Για τον D.I. Hector αναμένονται άλλα δυο, οπότε πιστεύω ότι θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερη διάρκεια. Save slot δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Διαλέγεται μια από τις τρεις διαθέσιμες θέσεις όπως παλιά στο Gameboy... και αυτό ήταν. Ευτυχώς τουλάχιστον το παιχνίδι σώζει συχνότατα. Κάποια στιγμή κόλλησε και αναγκάστηκα να το κλείσω από το task manager. Όταν το ξανάτρεξα με πήγε στην θέση όπου βρισκόμουν (φιουυυ...). Πάντως εκτός από το crash αυτό αντιμετώπισα και άλλα μικροπροβλήματα κυρίως στο animation.
Αξίζει τελικά; Πραγματικά δεν ξέρω. Δεν εφευρίσκει τον τροχό (με την καμία) αλλά σαν adventure είναι αξιοπρεπέστατο. Σίγουρα αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το ακραίο χιούμορ του. Δοκιμάστε το.

Καλωσόρισες και στα mini-reviews.

Ωραίο review αλλά το συγκεκριμένο παιχνίδι...δεν.

Ευχαριστώ πολυ παιδιά, ήμουν δυο μέρες χωρίς internet (μεγάλη πίκρα) και μόλις τώρα είδα τα σχολιά σας.

Τελικά το 'δεν' είναι μεγάλη κουβέντα...
Το έπαιξα και παραδέχομαι ότι υπήρξαν στιγμές που γέλασα δυνατά...
Πολλά μπράβο στον κύριο που κάνει τα voice overs.