SIMON THE SORCERER II

Από την εταιρεία Adventure Soft, 1996

Μετά από την πρώτη περιπέτεια του ο Simon επιστρέφει στην εποχή του και αναγκάζεται να επισκεφτεί ένα ψυχίατρο για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα όσα είχε βιώσει στην πρώτη περιπέτεια του τα οποία τα θεωρούνε ένα κακό όνειρο . Στον άλλο κόσμο ένα μικρό αγόρι με το όνομα Runt διαβάζει το μαγικό βιβλίο του διαβολικό μάγου Sordid. Μόλις ο πατέρας του παίρνει πρέφα ότι διαβάζει αυτό τα βιβλίο το βιβλίο καίγεται και πετάγεται σε ένα μαγικό πεντάγραμμο. Εμφανίζεται ο Sordid ο οποίος παίρνει τον μικρό Runt για να τον χρησιμοποιήσει σαν βοηθό του για να κατακτήσει τον κόσμο, στέλνοντας ταυτόχρονα μια μαγική ντουλάπα στον Simon ο οποίος τώρα έχει πλέον μεγαλώσει για να ταξιδέψει στον άλλο κόσμο τον μαγικό.
Αντί όμως να πέσει στα χέρια του Sordid προσγειώνεται στην γνωστή χώρα του που βρίσκομαι όλους τους ήρωες από το πρώτο παιγνίδι. Ο Simon για να γυρίσει πίσω χρειάζεται ένα πολύ δυνατό υλικό που το ονομάζουνε musucade το φυλάνε στο παλάτι και ο Simon πρέπει να το βρει, και έτσι αρχίζει το πανηγύρι, γιατί πραγματικά είναι αξιολάτρευτο το τι σκαρφίζεται ο μικρός μας μάγος, πως εξαπατάει τους πάντες και τα πάντα προκειμένου να πάρει κάτι που θέλει ή να κάνει κάποιον να τον βοηθήσει.

Οι διάλογοι είναι αρκετές φορές μακροσκελής αλλά μην τους ξεπεράσετε, διαλέξτε όλες τις επιλογές και θα γελάστε με την καρδιά σας, ο μικρός έχει χιούμορ και δεν έχει αρχίσει ακόμη να ντρέπεται όπως στα επόμενα παιγνίδια για την τρισάθλια ρόμπα που φοράει και για αυτό οι πιο πολλοί τον φωνάζουνε κυρία.

Τα γραφικά είναι πολύ καλά αλλά μέσα στα pixel λόγω παλαιότητας τα προσπερνάμε.

Η μουσική πολύ καλή και η προφορά του Simon τέλεια.

Το παιγνίδι παίζεται αποκλειστικά με το ποντίκι. Στην δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης έχουνε την εντολή Push/Pull ( δείχνει τον Simon να σπρώχνει ένα κιβώτιο, look at είναι ένας μεγεθυντικός φακός, open/close ένα κιβώτιο με καπάκι, pick up ένας μαγνήτης. Στην αριστερή πλευρά έχουμε talk, ένα ανοικτό στόμα, wear ένα καπέλο, used και τις πιο πολλές εντολές τις κάνεις με το σφυρί, και give είναι ένα δώρο. Χρησιμοποιώντας όλες αυτές τις εντολές ο Simon κάνει τις ανάλογες πράξεις. Όταν θέλεις να ενώσεις δύο αντικείμενα μεταξύ τους χρησιμοποιείς το ένα πάνω στο άλλο και voila. Βλέπεις όλες τις εξόδους πάνω στην οθόνη σου με ένα σταυρό που αναβοσβήνει και αυτός πηγαίνει όπου μπορεί. Μετακινείσαι στις περιοχές με ένα υπέροχο χάρτη, προσέξτε ο χάρτης κινείται δεξιά και αριστερά στην οθόνη και έτσι μπορείτε να βρείτε τα μέρη που σας ενδιαφέρουν. Χρησιμοποιώντας την καρτ ποστάλ που έχε στο inventory σας μαζί με το σφυρί μπορείτε να σώσετε το παιγνίδι σας, να το φορτώσετε ή και να το εγκαταλείψετε.

Πατώντας το F10 βλέπετε στην οθόνη όλα τα αντικείμενα που μπορείτε να πάρετε ή να χρησιμοποιήσετε. Πατώντας το πλήκτρο Τ στο πληκτρολόγιο σας επιτρέπει να βλέπετε τους υπότιτλους από τους διαλόγους που πιστέψτε με είναι πολύ μα πολύ χρήσιμο, γιατί οι διάλογοι είναι χιουμοριστικοί, ανατρεπτικοί και γεμάτοι από Αγγλικό χιούμορ. Μερικοί μάλλον θα μου πείτε καλά έχουνε οι Εγγλέζοι χιούμορ, για αυτούς δεν ξέρω πάντως ο Simon σατιρίζει τα πάντα, τον εαυτό του, εσάς κ.λπ.
Η ατμόσφαιρα του παιγνιδιού όπως είπα και παραπάνω είναι φανταστική. Το παιγνίδι είναι τεράστιο και χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Την πόλη, το πειρατικό πλοίο, το νησί, και την κοιλάδα του θανάτου. Σε κάθε μέρος βοηθάς μάγισσες, νάνους, πειρατές ή τους εξολοθρεύεις με τον δικό σου αναίμακτο τρόπο για να πετύχεις αυτό που θέλεις αλλά όλα γίνονται αβίαστα. Δεν πεθαίνεις ποτέ απλώς σε μερικές σκηνές πρέπει να είσαι αρκετά γρήγορος για να πάρεις μερικά αντικείμενα. Να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα γρίφου που θα συναντήσετε στο παιγνίδι, συναντάτε 3 μάγισσες, η μία είναι θεόκουφη, ή άλλη δεν βλέπει τίποτα, και ή άλλη τις λείπουν τα δόντια, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι πρέπει να κάνετε για να τους τα δώσετε αυτά που τους λείπουνε, ακραία πράγματα, κουφά., αλλά ευρηματικά/ Πολλές φορές όταν έλυνα ένα γρίφο γελούσα με τον εαυτό μου που μπόρεσα να πω στην ψυχοσύνθεση του κατασκευαστή και να τον λύσω, μιλάμε για ένα τέλειο τρελλοκομείο

Μην το χάσετε με τίποτα είναι πανέξυπνο με καυστικό χιούμορ.

Έπος.Απ'τα καλύτερα, και με απόλυτα λογική δράση, χιουμοριστικά adventures που έχω παίξει αν και θεωρώ το 3D το ανώτερο της σειράς.

Μάλλον έχουμε διαφορετικά κριτήρια.
Συμφωνώ ο χειρισμός είναι για τα σκουπίδια, αν και δεν έχει μεγάλες διαφορές από τον αντίστοιχο πχ του Grim Fandango, και οι "action" σκηνές αχρείαστες όμως και τα δυο ήταν σημεία των τότε καιρών.
Για bugs έχω διαβάσει πολλά προσωπικά δε μου εμφάνισε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα.
Κατά τα λοιπά, είναι τεράστιο σε διάρκεια, έχει φλεγματικό χιούμορ, και είναι απλά πανέξυπνο. Αυτά μου αρκούν.
Αν επιτρέπεται, μέχρι που το είχες φτάσει?

Το Simon 3d είναι ένα παιχνίδι που αν αγνοήσεις τα αρνητικά σημεία του (π.χ. χειρισμός, γραφικά) σε κερδίζει. Βέβαια σπάνια θα μπεις στη διαδικασία να ξανασχοληθείς μαζί του...

Constantine_R wrote: Α! ανέφερα και τα χωρίς νόημα και άδεια τοπία που έτρεχες τρεις ώρες σαν να σου έχουν βάλει στο κ... νέφτι;

Α, να, γεια σου! Απαίσιο στοιχείο. Και χωρίς να θέλω να χαλάσω το θέμα (άλλωστε έχω ξαναπεί ότι το 3d δεν παίζεται καν - και το χιούμορ κι όλ' αυτά είναι καλά, αλλά ούτε κι εγώ μπόρεσα να τ' απολαύσω) τα παιχνίδια που καταφεύγουν σε τέτοια κολπάκια δεν μπορώ να τα συμπαθήσω. Και (εδώ είναι που θα το χαλάσω λιγάκι) το καλύτερο παιχνίδι στην κατηγορία "ανελέητο πήγαιν' έλα" είναι όσο μπορώ να θυμηθώ το Sinking Island, όπου το αφεντικό ήθελε απλώς να μας δείξει ότι ξέρει να σχεδιάζει ωραίους φοίνικες και για να πας από μια τοποθεσία στην άλλη έπρεπε να περάσεις στο μεταξύ 20 διαφορετικές τοποθεσίες με φοίνικες χωρίς να υπάρχει στις τοποθεσίες αυτές ούτε ένα hotspot. Κι όχι μόνο, αλλά αυτό πρέπει να το κάνεις κάθε μια από τις πολλές φορές που θα χρειαστεί να το κάνεις. Γι 'αυτό και λέω και θα λέω μια ζωή ότι το να ξέρει κανείς να ζωγραφίζει καλά δεν αρκεί για να φτιάξει παιχνίδια και μάλιστα παιχνίδια που να πουλιούνται 30?. Η διάρκεια που αποκτούν όλ 'αυτά τα παιχνίδια είναι σικέ, μαιμού κλπ. Αυτά και συγγνώμη για το ελαφρώς εκτός

@ Constantine_R
Άρα ούτε μέχρι τη μέση δε το χες φτάσει καλά καλά.
Ο χειρισμός των Grim-MI δεν ήταν καθόλου καλύτερος ,αντιθέτως, ειδικά στο Grim, έπρεπε να βλέπεις που κοιτάζει ο Calavera και το inventory ήταν απολύτως δύσχρηστο. Αλλά αυτά είναι θέμα προτιμήσεων.

@Constantine_R, crocark
Για να καταλάβω, τί είναι πιο αληθοφανές? Nα υπάρχουν όλες οι τοποθεσίες δράσης η μία δίπλα στην άλλη ή ο χώρος έξω από μία "επαρχιακή" πόλη να ναι αχανής με λιβάδια κ.λπ. και να πρέπει να πας απ το ένα μέρος στο άλλο? Και εκτός αυτού, δε χρειαζόταν κανένα πηγαινέλα, υπήρχαν οι τηλεφωνικοί θάλαμοι που σε μετέφεραν μέσω του χάρτη απ το ένα μέρος στο άλλο. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει σε κάθε φυσιολογικό adventure.

@tsampikos
Δε γνωρίζω για gamepad.

Καταρχάς, εγώ ήθελα περισσότερο να αναφερθώ πρώτα γενικά και μετά ειδικά, αλλά εκτός θέματος. Το 3D το έπαιξα πριν καμιά δεκαετία κι η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι πολλά. Ωστόσο θυμάμαι το μεγαλύτερό του πρόβλημα που εν είναι φυσικά άλλο από το 3d. Τελείως μα τελείως απαράδεκτο. Με τέτοια κίνηση ακόμη κι ένα μέτρο να πρέπει να διασχίσεις, το "αντικείμενο του πόθου σου / μου" μετατρέπεται σε εφιάλτη. Πόσο μάλλον όταν έχεις αρκετό πήγαιν' έλα. Βασικά με τέτοια κίνηση τα μόνα παιχνίδια που αντέχονται είναι τα καθαρά puzzle. Δηλαδή θα μπορούσα ενδεχομένως ν' αντέξω ένα παιχνίδι τύπου 7th guest με τέτοια κίνηση γιατί απλά δε θα χρειαζόταν να πηγαινοέρχομαι συχνά και πολύ. Τώρα, για την άλλη σου νύξη, παρόλο που δε ρωτάς εμένα, είμαι (πλέον) ξεκάθαρος. Το Grim Fandango και το EFMI είναι εξίσου άθλια. Συγγνώμη παιδιά, αλλά, όσο καλό κι αν είναι ένα παιχνίδι σεναριακά ή γριφολογικά ή από απόψεως διαλόγων, άμα μου προκαλεί εμετό*, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορώ να διασκεδάσω.

* εμετό ή έμετο;