Syberia II

Το ξανάπαιξα για δεύτερη φορά και πραγματικά αισθάνθηκα τα ίδια συναισθήματα όπως την πρώτη φορά. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοια εκπληκτική εμπειρία σε παιγνίδι, τέτοιο ονειρεμένο σενάριο, υπέροχα γραφικά όπου όλα είναι ζωντανά, όπου δάκρυσα στο τέλος και στην μέση πρέπει να το παραδεχτώ.

Όχι δεν είναι πονεμένη ιστορία, είναι η ιστορία της ηρωίδας Kate Walker όπου αφήνει τα πάντα πίσω της, καριέρα, φίλους, εραστή μόνο και μόνο για να βοηθήσει έναν ημιθανή γεροντάκι που το παιδικό του όνειρο είναι να φτάσει στην μυθική Syberia και να ζήσει το υπόλοιπο της λίγης ζωής που του απομένει μαζί με τα αγαπημένα του μαμούθ. Ποιος από εμάς θα το τολμούσα, ελάχιστοι, εξάλλου μας μεγαλώσανε να πιστεύουμε ότι τα όνειρα είναι άπιαστα και όμως χρειάζεται λίγη θέληση να κάνουμε αυτό που θέλουμε, χωρίς να αφήσουμε κανένα να βάλει φρένο σε αυτά.

Όταν έπαιξα το Syberia I είχα ξετρελαθεί αλλά το δεύτερο είναι πραγματικά ένα μοναδικό έργο τέχνης. Το ταξίδι με το τρένο στο λευκό χιονισμένο τοπίο, όπου οι νιφάδες και ο αέρα σου χαϊδεύουνε το πρόσωπο, οι κάτοικοι των χωριών που συναντάς, ντυμένοι με τις τοπικές του ενδυμασίες, η λευκή αρκούδα, οι πιγκουίνοι, το εκπληκτικό πανέμορφο Youki, όλα συνιστούνε ένα όνειρο, ίσως αλλά για εμένα ήτανε τόσο αληθινά όλα που ένοιωσα ότι ήμουνα και εγώ μαζί στο τραίνο με την Kate και τον Hans

Η διασάφηση ότι δεν είναι ρομπότ αλλά Automation δηλαδή κουρδιστά παιγνίδια, ξεχωρίζει την ιδιαιτερότητα του Hans και ποιοι από εσείς δεν συγκινηθήκατε στην σκηνή που ο Οσκαρ χαρίζει την καρδιά του για να μπορέσει το τραίνο να συνεχίσει την πορεία του. Το κουρδιστό τραίνο αποκάλυψη, παραμυθένιο ναι ίσως αλλά τόσο ρομαντικό, σκεφτείτε το τραινάκι που σας είχανε χαρίσει κάποια πρωτοχρονιά να μπορούσε να διασχίσει τόσους τόπους με ένα απλό κούρδισμα, ιδιοφυές .

Στο τέλος μου μείνανε και μερικές απορίες, μετά απο τόσα που τράβηξε η Kate τι απέγινε άραγε, είμαι και περίεργη αλλά νομίζω ότι είναι λογικό 2 παιγνίδια έπαιξα μαζί της να μην μάθω τίποτα στο τέλος για αυτήν.

Η μουσική πανέμορφη ακολουθεί την ηρωίδα μας σε όλες τις στιγμές της,

Μερικές φορές χάθηκε στην οθόνη μη ξέροντας από πού να συνεχίσω, μέχρι που έχασα το τραίνο και δεν μπορούσα να το βρω αλλά αυτό ήτανε επακόλουθο ότι πρέπει να πηγαίνεις την ηρωίδα σου σε όλα τα σημεία της οθόνης μέχρι να βρεις την έξοδο.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Benoit Sokal για αυτό το μικρό αριστούργημα, μην το χάσετε με τίποτα, είναι ένα παιγνίδι που δεν πρέπει να λείπει από καμία συλλογή.