Resonance- Μοντέρνο retro

Οκ, οι εντυπώσεις που μου άφησε το παιχνίδι ήταν πάρα πολύ καλές τηρουμένων των αναλογιών. Ένας τίτλος που θα μπορούσα να βάλω θα ήταν "αέρας φρεσκάδας σε απαρχαιωμένο περιτύλιγμα". Τα αρνητικά του τίτλου είναι προφανή. Τα γραφικά είναι επιπέδου παιχνιδιού του '90 (της χρονιάς, όχι της δεκαετίας), αν και όχι τόσο απωθητικά όσο του Gemini Rue το οποίο σε κάποια σημεία γίνονταν σχεδόν unplayable. Είναι πραγματικά κρίμα, διότι αν μπορούσαν τα in-game γραφικά να είναι όπως αυτά του εξώφυλλου/poster του παιχνιδιού (και πάλι όχι κάτι το τρομερό δηλαδή), θα μιλούσαμε για ένα σύγχρονο αριστούργημα... κάτι για το οποίο εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να μιλάμε τώρα. Επίσης, η διάρκεια είναι μικρή στις 12-13 ώρες, αλλά αυτό κατά κάποιον τρόπο ισοσκελίζεται από τη χαμηλή τιμή του παιχνιδιού.

Από κει και πέρα (και αφού τελείωσα με τη γκρίνια) να πω ότι τόσο οι γρίφοι όσο και το interface και οι καινοτομίες που φέρνει το παιχνίδι είναι εξαιρετικές και πολύ καλά υλοποιημένες, όπως ακριβώς έχει γράψει και ο Castle στο review του. Η ατμόσφαιρα είναι επίσης εξαιρετική κάτι στο οποίο συμβάλλουν και οι πολύ καλές ομιλίες.

Το σενάριο είναι στα υψηλότατα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η συγκεκριμένη εταιρία με την κατάλληλη δόση αγωνίας και ανατροπών, αρκετή τροφή για σκέψη και 3 διαφορετικά φινάλε, όλα πολύ πιστευτά. Βλέπω ότι πολλοί αναφερθήκατε παραπάνω με ιδιαίτερη συμπάθεια στην Anna. Σε αυτήν έχει γίνει καλή δουλειά, αλλά για μένα ο απόλυτος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού είναι από την αρχή μέχρι το τέλος ο Ed (σχεδιασμένος, μάλιστα, καθ εικόνα του δημιουργού Vince Twelve). Σε αυτό συμβάλλει και η εξαιρετική ερμηνεία του Edward Bauer (αυτή η λίγο ντροπαλή/λίγο εξυπνακίστικη/λίγο παρανοϊκή χροιά θα με ακολουθεί για καιρό).

Τέλος, παρατήρησα ότι στα credits, ως πρώτος beta tester του παιχνιδιού αναφέρεται ο Agustin Cordes (δεν ξέρω αν έχει σχέση ο συγκεκριμένος με τη Wadjet Eye γι αυτό και το αναφέρω). Και σίγουρα ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στο soundtrack του παιχνιδιού (δημιουργίας του δικού μας Νικόλα Σιδερη) που περιέχει μερικά εξαιρετικά κομμάτια με κορυφαίο όλων το τραγούδι των credits/επιλόγου (εκτέλεσμένο από την επίσης δική μας Λουίζα Σοφιανοπούλου) το οποίο προσωπικά λάτρεψα.

Our lives will never be the same
your sacrifice is what remains
it haunts my dreams, it fills the air
no matter what I will be there...