The Shivah (Kosher Edition)

Το The Shivah κυκλοφόρησε το 2006 από τον Dave Gilbert, ιδρυτή της Wadget Eye Games, πριν ακόμη αυτός και η εταιρεία του γίνουν γνωστοί. Το παιχνίδι παίρνει το όνομά του από την ομώνυμη ιεροτελεστία των Εβραίων όταν ένα στενό τους συγγενικό πρόσωπο πεθάνει. Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για ένα πένθος επτά ημέρων όπου πενθούν και τιμούν το νεκρό και γενικά βοηθούν τους πενθούντες ψυχολογικά για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την απώλεια του αγαπημένου προσώπου. Είναι από τα λιγότερο γνωστά παιχνίδια της εταιρείας, καθώς σπουδαίες κυκλοφορίες όπως η σειρά των Blackwell, το Resonance, το Primrdia το έχουν επισκιάσει. Έτσι οι περισσότεροι που το παίζουν, το παίζουν όχι γιατί είναι γνωστό αλλά γιατί εμπιστεύονται τις δημιουργικές ικανότητες της Wadget Eye Games. Προς το τέλος του 2013 το παιχνίδι επανακυκλοφόρησε σε μια τεχνικά βελτιωμένη έκδοση, σε μια προσπάθεια της εταιρείας να το ξαναφέρει στην επικαιρότητα.



Παίρνουμε το ρόλο του ραββίνου Russel Stone. O Stone υπηρετεί την εβραϊκή θρησκεία και την ιδέα του ιουδαϊσμού μέσω της συναγωγής του που φέρει την ονομασία B'nai Ben-Zion και βρίσκεται στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Ιδεολογική σύγχιση και οικονομικά προβλήματα κάνουν δύσκολη την καθημερινότητά του. Αυτή θα αλλάξεί όταν ένας αστυνομικός ντετέκτιβ θα τον επισκευθεί για να του ανακοινώσει πως ένα παλιό μέλος της συναγωγής του δολοφονήθηκε, ενώ του άφησε και 10.000 δολλάρια στη διαθήκη του, χρήματα που θα βοηθούσαν τον Ραββίνο Russel να λύσει τα προβλήματά του....Ο ντετέκτιβ τον θεωρεί ύποπτο για τον φόνο, και ο Ραββίνος μην έχοντας πολλές επιλογές, θα προσπαθήσει να ρίξει φώς στη μυστηριώδη δολοφονία ενός ομοεθνή του, με τον οποίο δεν διατηρούσε και τις καλύτερες σχέσεις. Η ιστορία του παιχνιδιού δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο, αφού ανάλογο σενάριο με μυστηριώδεις φόνους έχουμε συναντήσει και σε άλλα παιχνίδια. Στο The Shivah η πρωτοτυπία έγκειται στο γεγονός ότι όλα λαμβάνουν χώρα μέσα στο εβραϊκό λόμπι της Νέας Υόρκης και μάλιστα στο θρησκευτικό του κομμάτι. Γενικά πάντως τα σενάρια με δολοφονίες είναι ιδιαίτερα αγαπητά στον κόσμο των adventures και γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέροντα όταν είναι εμπλουτισμένα με νέα στοιχεία όπως στην περίπτωση του εν λόγω παιχνιδιού.



Στον τεχνικό τομέα το παιχνίδι τα πάει πολύ καλά από την άποψη πως είναι σαφως βελτιωμένο σε σχέση με την παλιά έκδοση. Πλέον τα γραφικά του έχουν τεθεί σε νέα στάνταρ, ανάλογα με αυτά του Resonance και του Gemini Rue. Όπως και τα άλλα παιχνίδια της εταιρείας είναι φτιαγμένο με την AGS (Adventure Game Studio) σουίτα δημιουργίας Adventures. Η ανάλυση που χρησιμοποιεί είναι εκείνη των παλιών κλασσικών adventures, 640x480, η ίδια δηλαδή με τα υπόλοιπα παιχνίδια της εταιρείας που επιμένει να δίνει "retro" χαρακτήρα στο εικαστικό κομμάτι των παιχνιδιών της. Όποιος είναι συνηθισμένος σε αυτή την οπτική δεν θα έχει πρόβλημα με τα γραφικά του Τhe Shivah, αντίθετα θα ευχαριστηθεί κιόλας. Γενικά, πάντως τα γραφικά του παιχνιδιού χαρακτηρίζονται καλά.

Εκεί που έχει γίνει καταπληκτική δουλειά είναι στη μουσική του παιχνιδιού. Τα υπέροχα κομμάτια της παλιάς έκδοσης έχουν διατηρηθεί αλλά υπό νέα πλουσιότερη και ποιότικότερη μουσική σύνθεση. Στην πλειοψηφία τους είναι κομμάτια με θλιμμένο και μελαγχολικό τόνο και ταιριάζουν γάντι στην υπόθεση και στο όλο πνέυμα του παιχνιδιού. Το κεντρικό θέμα του The Shivah είναι ένα από τα ομορφότερα κομμάτια που προσωπικά έχω ακούσει σε Adventure Game. Θα το χαρακτήριζα ως μια μελωδία που προκαλεί αίσθηση, που είναι εντυπωσιακή. Αναμφίβολα στον τομέα αυτό οι συνθέτες του παιχνιδιού τα κατάφεραν άριστα. Επίσης στο παιχνίδι υπάρχει σε μεγάλο βαθμό (όχι σε όλες τις περιπτώσεις δηλαδή) φωνητική κάλυψη των διαλόγων και μάλιστα σε υψηλά επίπεδα, ανάλογα με αυτά των τελευταίων κυκλοφοριών της Wadget Eye Games. Mε λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι το παιχνίδι στο συνολικό τεχνικό κομμάτι του έχει υποστεί ολοκληρωτική αναβάθμιση.

Ας πάμε τώρα και στο gameplay, το οποίο είναι το αδύνατο σημείο το παιχνιδιού. Πρώτα πρώτα το παιχνίδι είναι μικρό σε διάρκεια. Εϊναι ζήτημα αν συνολικά διαρκεί 2 ώρες....Όχι και ό,τι καλύτερο για ένα adventure game.....Oι γρίφοι του, αν και απαιτούν στοιχειώδη (όχι παραπάνω δυστυχώς) σκέψη, είναι μονότονοι, αφού στερούνται ποικιλίας και περιορίζονται είτε σε διαλόγους, είτε στους συνδυασμούς των στοιχείων που συλλέγει ο ραββίνος, είτε σε αναζήτηση στοιχείων μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή... Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον είναι σχεδόν μηδενική, τα αντικείμενα που συλέγει ο ραββίνος Russel ελάχιστα, τα μέρη τα οποία επισκέπτεται επίσης.... Όλα αυτα τα στοιχεία συνθέτουν ένα εύκολο, σχεδόν απλοϊκό παιχνίδι, που μόνο σαν ορεκτικό για ένα πιο δύσκολο παιχνίδι μπορεί να λειτουργήσει. αύτό πάντως που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι το εξής: Ότι το The Shivah δεν προοριζόταν για παιχνίδι που είχε αξιώσεις. Hταν μια πρώτη προσπάθεια του Dave Gilbert να δείξει τη δουλειά του, δημιουργώντας ένα παιχνίδι που απλά θα ικανοποίησει χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από αυτό. Κάτι σαν "δείγμα". Βλέποντας το από αυτή την οπτική γωνία δεν είναι κακό να το κοιτάξουμε με συμπάθεια και να το απολαύσουμε για όσο διαρκεί και για όσα προσφέρει. Στα υπέρ του παιχνιδιού είναι τα περισσότερα από ένα εναλλακτικά φινάλε που έχει, χωρίς βέβαια αυτό να παίζει και ιδιαίτερο ρόλο σε ένα παιχνίδι σαν το Τhe Shivah. Eπίσης φαίνεται πως διαθέτει απεριόριστες θέσεις για σώσιμο και λέω "φαίνεται" γιατί παραπάνω από πέντε δύσκολα θα χρειαστεί ο παίκτης.

Αν και έχει τα σημαντικά του μειονεκτήματα το The Shivah στην νέα βελτιωμένη του μορφή είναι ένα συμπαθητικό "μεζεδάκι" για λίγες ξεκούραστες αλλά ενδιαφέρουσες ώρες παιχνιδιού. Κανείς δεν θα περίμενε ποτέ από αυτό το παιχνίδι να προκαλέσει αίσθηση, ούτε καν οι δημιουργοί του. Οι πρώτες αγάπες όμως όμως δεν ξεχνιούνται και η Wadget Eye Games το έδειξε αυτό με τη "λουστραρισμένη" αυτή έκδοση του παιχνιδιού. Άλλωστε προσφέρεται σε τιμή σχεδόν μηδενική κάτι που ωθεί τον συλλέκτη αλλά και γενικά τον "βολικό" adventurer να το αγοράσει.

Τέλος αξίζει να αναφέρουμε πως μετά το φινάλε του παιχνιδιού μια εύχαριστη έκπληξη περιμένει τον παίκτη. Ποιά είναι αυτή? Οι φωνητικές γκάφες και αστεία των ατόμων κατά την εκτέλεση και ηχογράφιση
των διαλόγων του παιχνιδιού! Πραγματικά κάτι πρωτότυπο και ευχάριστο για να κλείσει το παιχνίδι με γλυκιά γεύση!

Βαθμός: 6/10

photo:chiicagonow.com
video: Wadget Eye Games

Άτιμε Τσαμπίκε, με πρόλαβες.
Μα θα πω τη γνώμη μου κι εδώ.
Καταρχήν, βρήκα την ιστορία του παιχνιδιού πολύ ιδιαίτερη, ο Gilbert κατάφερε να μην επικεντρώσει το ενδιαφέρον του παίκτη αποκλειστικά στην εξιχνίαση του μυστηρίου αλλά και στο παρελθόν που κρύβεται πίσω από αυτή την ιστορία, στο παράδοξο της κληρονομιάς, στις σχέσεις των εμπλεκόμενων προσώπων.
Επίσης οι γρίφοι...κλασσικοί wadjetίστικοι, αυτοί που σχετίζονται με τους υπολογιστές δεν είναι εύκολοι, και ο γρίφος στο τέλος με τις ερωταπαντήσεις, νομίζω πιο δύσκολος από τον παρόμοιο που έχουμε δει στο resonance (δεν μπορούσα να τελειώσω το παιχνίδι με τίποτα).
Για τη μουσική όπως τα λες μοναδική, για τα γραφικά εντάξει είμαι biased οπότε δεν λέω τίποτα...
Ναι, εντάξει είναι μικρό, so what?

Δεν διαφωνούμε σε πολλά αγαπητή μου Dream.

1) To σενάριο δεν το έκραξα. Αντιθέτως λέω πως ο "πυρίνας του" είναι από τα πιο αγαπημένα και συνηθισμένα θέματα σε Adventures. Ένα σωρό φόνους έχουμε λύσει όλα αυτά τα χρόνια. Και επιπλέον ανέφερα που έγκειται η πρωτοτυπία του παιχνιδιού.

2) Η διάρκειά του, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι πολύ μικρη και έχει αποτελέσει σημείο αρνητικής αναφοράς σε άλλα παιχνίδια. Δεν είναι κακό να υπάρχουν γρίφοι με υπολογιστές, αλλά όχι και όλο το παιχνίδι να βασίζεται σε αυτούς εκτός του φινάλε...Με στοιχειώδες ψάξιμο βρίσκεις τις απαντήσεις σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Η δε σειρά των ερωτήσεων στο τέλος επίσης δεν είναι τίποτα τρομερό, αν και ομολογουμένως πρωτότυπο για τελικό γρίφο. Δεν μου πήρε πάνω από 10 λεπτά να καταλάβω με ποιές ερωτήσεις θα βγάλω νοκ άουτ τον αντίπαλο.

3) Επί της ουσίας πιστεύω πως από το κείμενο είναι σαφές πως το παιχνίδι το συμπάθησα, ίσα ίσα που του δίνω ελαφρυντικά για τα όποια μειονεκτήματά του.

Αυτά τα ολίγα. Άρα ως επί το πλέιστον δεν διαφωνούμε, συμφωνούμε.

Ε μα πώς;
Στα δυο σημεία των γρίφων και του σεναρίου εξακολουθούμε να διαφωνούμε.

Πάντως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως σε αυτά που συμφωνούμε συμφωνούμε και σε αυτά που διαφωνούμε διαφωνούμε. Σύμφωνοι?

Υ.Γ Καλέ το συμπάθησες και του'βαλες ένα 6άρακι τοσοδούλι; Να ξέρουμε δηλαδή τι εννοείς όταν λες ότι μας συμπαθάς κι εμάς!