To The Moon

Το παιχνίδι του τίτλου μού το πρότεινε η Fallen Angel και ομολογώ ότι ξίνισα στην ιδέα να παίξω ένα indie game που αναφέρεται ως role-playing adventure. Από το λίγο που παρακολούθησα στο youtube, μού φάνηκε πολύ γραμμικό, ρηχό, πρόχειρο, childish. Μία υπό τύπου πλατφόρμα, όπου παρακολουθείς μικρές φιγούρες να τρέχουν σαν τρελές πάνω-κάτω. Διαψεύστηκα οικτρά. Το παίγνιο όχι μόνο δίνει ρεσιτάλ ενδιαφέρουσας ιστορίας (αν και τα παιχνίδια με τον χωροχρόνο έχουν πολυφορεθεί τελευταία από adventure ή μη τίτλους) αλλά είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στην υπόσχεση, στους ευσεβείς πόθους χωρίς την ειρωνική τους έννοια, συνοδεία μιας υπέροχης μουσικής που επιβεβαιώνει ότι ο άρχοντας των μουσικών οργάνων είναι το πιάνο.

Στα του παιχνιδιού, χειρίζεσαι τους δόκτορες Eva Rosalene και Neil Watts οι οποίοι δουλεύουν στην Sigmund Corporation. Σκοπός της τελευταίας είναι να εκπληρώνει με τον κατάλληλο ηλεκτρονικό εξοπλισμό τις επιθυμίες ετοιμοθάνατων, δημιουργώντας τεχνητές αναμνήσεις μακάριου παραδείσου, με σκοπό ο χλοερός τόπος να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο επίπονος και περισσότερο εύληπτος απ' τον άτυχο μεταστήσοντα. Από εδώ ξεκινούν τα δεινά των ηρώων, οι οποίοι πρέπει να πραγματοποιήσουν την τελευταία επιθυμία ενός πελάτη, ο οποίος δεν τους έχει στρώσει και τόσο εύκολα το χαλί για το τελευταίο κατευόδιο στην ανυπαρξία, καθώς τα πράγματα δεν πάνε πάντοτε όπως επιθυμεί ο άνθρωπος εν γένει και κυρίως οι ήρωές μας οι οποίοι θα πρέπει να συνεργαστούν πάραυτα αλλά και να δουλέψουν χώρια, προκειμένου να φέρουν εις πέρας μία ακόμα αποστολή.

Ομολογώ ότι το παιχνίδι είναι πολύ περίεργο. Κατ' αρχάς δεν έχει γρίφους. Συλλέγεις αντικείμενα που μετά χρησιμοποιείς για να μεταβείς στο επόμενο επίπεδο απόκρυφων μυστικών του ασθενούς με την βοήθεια μιας συσκευής που αποκωδικοποιεί διάφορα patterns αναμνήσεων και χαρμολύπης, περιηγείσαι σε χώρους και crippy υπόγεια, συλλέγοντας κομμάτια ενθυμήσεων απ' τον Johnny Wyles ο οποίος βρίσκεται σε κώμα, με τον γιατρό δίπλα του να σου υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει άπλετος χρόνος καθώς πρέπει πάση θυσία να βρεις αυτό που θα εκπληρώσει το όνειρο ζωής του. Τα χρονικά άλματα είναι άπειρα και ο χρήστης ίσως μπερδευτεί στις δαιδαλώδεις ατραπούς του μυαλού του πάσχοντος αλλά μην τα θέλουμε όλα στο πιάτο. Μπάινοντας απρόσκλητοι σχεδόν στο μυαλό ενός ανθρώπου πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να πληρώσουμε το τίμημα με νοητικούς λαβυρίνθους καθώς τίποτα δεν χαρίζεται χωρίς αντίτιμο, υπομονή και επιμονή.

Οι αντιδράσεις, οι χειρονομίες, οι εκπλήξεις αποπνέουν παιδικότητα, πολύ χιούμορ, πολλή τρυφερότητα. Μια ατζέντα απρόβλεπτων καταστάσεων, με πολλά χρώματα, σκανδαλιά, επιδοκιμασίες αλλά και βουτιές στο ασυνείδητο, χαμένες προσδοκίες, καμένα όνειρα, απογοήτευση, εθελοτυφλία, λησμονιά αλλά και πινελιές παραμυθίας, σ' έναν κόσμο σκληρό που σηκώνει τα χέρια ψηλά αποστομωμένη από την μαγεία του τελευταίου απωθημένου στον πλανήτη γη που θέλει να επιτύχει τον στόχο του. Υπάρχει inventory για τα αντικείμενα που συλλέγετε αλλά δεν θα τα χρειαστείτε πουθενά. Απλώς πληροφορείστε για την ιστορία του περιβάλλοντος χώρου. Μην απογοητεύεστε όμως. Όσο καλά ψάξετε τα πάντα γύρω σας, τόσο το ίδιο το παιχνίδι σάς αποζημιώνει με mementos για τον χρόνο που υπολείπεται. Το ενδιαφέρον της ιστορίας κρύβεται στο παραβάν του Wyles και της ενδιαφέρουσας ζωής του.

Τελειώνοντας το παιχνίδι, υπάρχουν δύο minisodes τα οποία δεν θα τα σχολιάσω- επικεντρώνομαι στην κύρια ιστορία η οποία ολοκληρώνοντάς την νόμιζα ότι βγήκα από ένα αγγλοσαξονικό σαλόνι, με γιαπωνέζικο περιτύλιγμα και ψήγματα επιστημονικής γνώσης που επικεντρώνεται στην χημεία, στην εύνοια του παραλόγου και στην τύχη του να υπάρχεις και να χαίρεσαι για αυτό που είσαι.

(ξανά ένα ευχαριστώ στον θηλυκό εκπεσόντα άγγελο του site που ξέρει τι προτείνει)

Ωραίο το review και ακόμα πιο ωραίο το To the Moon. Κρίμα που το "sequel" A Bird Story είναι μια ανούσια μελό σαχλαμαρίτσα. Ελπίζω ο δημιουργός να ξαναβρεί τη φόρμα του ενόψει του επόμενου "κανονικού" κεφαλαίου.