SOMA (ps4)

Το πρώτο συναίσθημα που σου δημιουργείται ξεκινώντας την περιπέτεια, στο αχανές περιβάλλον των εγκαταστάσεων της ερευνητικής μονάδας PATHOS-II κάπου στον Ατλαντικό, αφορά στην επιβίωση. Επειδή τα πράγματα στην ζωή δεν είναι πάντα ξεκάθαρα, ο ήρωας που ξεκινά την κυριολεκτική καταβύθιση σε ένα sci-fi horror adventure σκηνικό, δεν έχει ιδέα για το τι ακριβώς λαμβάνει χώρα στους χώρους έρευνας, ψυχαγωγίας και επιστημονικής εμβρίθειας του προαναφερόμενου υποβρύχιου σταθμού. Σταδιακά, ερχόμενος σε επαφή με διάφορα αρχεία σε τερματικά, ηχητικά ντοκουμέντα από διάφορους υπαλλήλους που δούλευαν στα διάφορα πόστα, έμβιους οργανισμούς μυστηριώδους-αδιευκρίνιστης προέλευσης, απόκοσμους ήχους από το υποβρύχιο στο οποίο ξυπνά αβοήθητος αλλά και από το εξωτερικό αφιλόξενο περιβάλλον, προσπαθεί να κατανοήσει τι συνέβη, από ποιον και γιατί.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Το παιχνίδι έτρεξε σε ps4 χωρίς κανένα πρόβλημα. Δεν κράσαρε, τεχνικά ήταν αρτιότατο, όλα κύλησαν ομαλά. Το διευκρινίζω διότι στην κριτική του παιχνιδιού στο συγκεκριμένο site, αναφέρθηκαν διάφορα τεχνικά προβλήματα που ανάγκασε πολλούς παίκτες να φορτώσουν προηγούμενο save για να συνεχίσουν· αναφέρομαι στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού. Η έκδοση που αγόρασα έχει επιδιορθώσει διάφορα bugs, οπότε μπορείτε να την κατεβάσετε άνετα· τουλάχιστον για την συγκεκριμένη κονσόλα. Αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω ωστόσο, είναι ότι για να χαρείτε στο full το συγκεκριμένο παιχνίδι, οφείλετε να το παίξετε σε μεγάλη οθόνη. Η δική μου είναι 48'' και το επισημαίνω καθότι καθηλωτικό, κινηματογραφικώ τω τρόπω και ατμοσφαιρικότατο, χάνει πολλούς πόντους εάν το επιχειρήσετε με μια 27'' οθονίτσα με δύο ψωραλέα ηχεία. Η δεύτερη δηλαδή συνθήκη έχει να κάνει με τον ήχο. Προτείνω 5.1 ηχεία καθώς με αυτόν τον τρόπο θα ευχαριστηθείτε το παιχνίδι σε όλη του την μεγαλοπρέπεια αφού ο surround ήχος δίνει ρεσιτάλ, με υπέροχους ambient ήχους, λαμαρίνες να τρίζουν, μέταλλα να συστέλλονται, φωνές υψίσυχνες να σου τρυπάνε το μυαλό. Θεωρώ ότι εάν δεν υπάρχουν οι προηγούμενες συνθήκες, η παραγωγή χάνει πόντους και ο παίκτης απολαμβάνει το 40% του συνόλου· τουλάχιστον το μισό της αξίας της.

Ξεκαθαρίζω ότι είναι από τα καλύτερα adventure παιχνίδια με τα οποία έχω ασχοληθεί. Ενδιαφέρουσα ιστορία, αξιοπερίεργο lore, ένας συνδυασμός Alien Isolation, Bioshock και Matrix, σε ισόποσες ποσότητες με ένα κλικ μυστηρίου, εξωγήινης υπόστασης και χασίματος στον πυθμένα. Το παιχνίδι θέτει με εξαιρετικό τρόπο ζητήματα και ερωτήματα γύρω από τον θάνατο, την ζωή, την ευτυχία, την ύπαρξη. Δεν κρύβω ότι βούρκωσα στο τέλος· κάτι που είχα να πάθω από το Syberia 2 και το good ending του Bioshock 1. Ενώ δηλαδή ψαχουλεύεις συρτάρια, παραβιάζεις πόρτες, ψάχνεις κωδικούς για να ανοίξεις -ψάχνοντας στοιχεία- θαλάμους, αρχίζει μια διαδικασία έρευνας του εαυτού, αναμόχλευσης παθών, ξύπνημα ερωτημάτων γύρω απ' την ύπαρξη, ψυχολογικές αντιδράσεις με θέμα την ζωή, τον θάνατο, την μεταθανάτια ουτοπία ή την συνειδησιακή δυστοπία που σε περιβάλλει όντας εγκλωβισμένος στην άβυσσο, κάτω απ' την επιφάνεια της θάλασσας: μόνος, εγκαταλελειμμένος, σχεδόν ανύπαρκτος αλλά καλούμενος να απαντήσεις σε μεταηθικές ερωτήσεις.

Το παιχνίδι δεν χρησιμοποιεί πιασάρικα εφέ. Ό,τι ακούγεται είναι απόρροια της σήψης, της εγκατάλειψης, του υπόγειου χάους με σκοπό να συντηχθούν άπειρες ύλες σε κάτι ανήκουστο και αποκρουστικό. Ο ήχος παίζει πρωτεύοντα ρόλο στο παιχνίδι. Έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε αυτήν την παράμετρο με το ποθητό αποτέλεσμα: ενώ καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά, ωστόσο αυτό που ακούς δεν είναι κάτι απόκοσμο αλλά οικείο, συμβατό, προσφιλές στις ανθρώπινες συντεταγμένες, στα ακούσματα που έχεις δεχθεί εξ απαλών ονύχων. Οι γρίφοι δε είναι ικανοποιητικοί, ενσωματωμένοι στην ιστορία, καθόλου άσχετοι με τα γεγονότα και τις πράξεις του πρωταγωνιστή, πλήρως εναρμονισμένοι με την επιθυμία του συμπαθούς Simon Jarrett να βρει τον τρόπο να δραπετεύσει από την αλμυρή κόλαση που τον πλησιάζει. Μηχανές και άνθρωποι, παράσιτα και απαγορευμένη γνώση, ελπίδα και διάψευση, μοναξιά και αλλοτρίωση.

Έξι ημέρες έκανα για να το τελειώσω. Παίζω εννοείται βράδυ. Ο ήχος σε μέση ένταση, η οθόνη σε RGB full ανάλυση, η αφοσίωση δεδομένη, η προσοχή τεταμένη, η υπερένταση πανταχού παρούσα. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα στις υποβρύχιες εγκαταστάσεις, ο ήλιος άφαντος, το σώμα περιορισμένο στις πέντε αισθήσεις, η συνθηκολόγηση με το μεταλλικό σαρκίο δεν είναι εύκολη, ο χρόνος είναι ανελέητος και η βία δεν είναι εξ ολοκλήρου σωματική. Ίσως τελικά να έχει δίκιο ο Philip Roth. «Δεν κάνουμε χωρίς αστέρια».