Από το χειρόγραφο Voynich μέχρι τα κείμενα του Thomas Pynchon, από την μυθολογία των Μεγάλων Παλαιών έως την ύπαρξη εξωγήινων, από την πεποίθηση ότι τα μαθηματικά είναι η ποιητικότερη γλώσσα στον κόσμο που ανοίγει τις πύλες σε παράλληλες πραγματικότητες, έως την βεβαιότητα ότι η ψυχεδέλεια συναλλάσσεται επιτυχώς με τα κείμενα της Μπλαβάτσκυ για την απόκτηση της περιπόθητης ενδοσκοπικής αρμονίας, η συνωμοσιολογία, η άνοδος του ισλαμικού φονταμενταλισμού, η απόρριψη των ιδεών του Διαφωτισμού καθότι μικροαστικά κατάλοιπα στις μηδενιστικές επιθυμίες των πολλών, φέρουν για μια ακόμα φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης κατάστασης, η οποία αποζητά παρηγοριά κατ' επιλογήν, εκδίκηση και κυρίως επιθυμία εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος το οποίο συνάδει με την κατάδική της θέαση του κόσμου.
Σχεδόν όλα τα παραπάνω, μπολιασμένα με την μορφή και κυρίως την επινοητικότητα του Lovecraft να δημιουργεί αλλόκοτους κόσμους, αφήνοντας παρακαταθήκη απαράμιλλης μυθοπλασίας για τους επόμενους αιώνες σε αιθεροβάμονες και μη, έρχονται στην οθόνη μας με πιξελωτά γραφικά, υπέροχη μουσική που σε κάνει να αναπηδάς από φρίκη και μια πολύ καλά δομημένη υπόθεση που συνάδει με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σήψης, αδιεξόδου και παραίτησης που διανύουμε εντός αλλά και εκτός παιχνιδιού.
Οι Ισπανοί δημιουργοί της indie εταιρείας "The Game Kitchen", καταπιάνονται μεν με ένα θέμα που δεν έχει όρια ούτε τέλος, αλλά το παραδίδουν στον χρήστη με τέτοιον τρόπο που το καθιστά πρωτότυπο, εφευρετικό, γεμάτο ανατροπές και καθηλωτικό μέχρι το τέλος καθώς η ιστορία εξελίσσεται ομαλότατα μέχρι το φινάλε, το οποίο μπορεί να είναι κομματάκι vague αλλά εάν δεν ήταν, τότε τι κύρος έχει η ευρηματικότητα του αποκρυφιστικού θρύλου;
Στην πρώτη σεζόν, ακολουθήσαμε τον Jeremiah Devitt στην περιπέτεια που τον έβαλε ο φίλος του Κος Beechworth, όταν ο τελευταίος ενεπλάκη σε μυστηριώδεις ατραπούς ακατάληπτων δυνάμεων στην βικτοριανή Βρετανία. Σε αυτήν την σεζόν, με φόντο τον πόλεμο των Μπόερς, ο συμπαθής ιατρός John Wakefield και ο Johann Kaufmann ο οποίος ξέρει περισσότερα από όσα θέλει να φανούν, ξεκινούν να βρουν τον εξαφανισμένο πια Devitt. Όπως καταλαβαίνετε, οι δυο ήρωες παίρνουν μέρος σε ένα παιχνίδι που μόνο αθώο δεν είναι- πόσω μάλλον τυχαίο με σκοπό την ψυχαγωγία, το εφήμερο σεξ και τον τυχοδιωκτισμό.
Η δεύτερη σεζόν αποτελείται από τέσσερα επεισόδια, από τα οποία το δεύτερο με δυσκόλεψε αρκετά καθώς μια έπαυλη και τα μυστικά της πρωταγωνιστεί αγέρωχη και επιβλητική. Ναι, σωστά σκέφτεστε. Οι υλικές κατασκευές σε αυτό το παιχνίδι παίζουν πρωτεύοντα ρόλο, αφού δεν είναι μόνο άψυχα κατασκευάσματα αλλά ζωντανές παρουσίες, οι οποίες θέλουν να μπερδέψουν τον παίκτη ο οποίος πρέπει να στύψει το μυαλό του για να εισχωρήσει σε βαθύτερα νοητικά επίπεδα με στόχο την εύρεση του Devitt. Τα υπόλοιπα επεισόδια είναι βατά καθώς διεκπεραιώνουν περισσότερο αυτό που πρέπει να βρεθεί, να ταξινομηθεί και να ξεχαστεί από την σκόνη του χρόνου. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιοι γρίφοι υπολείπονται έναντι άλλων. Όλοι έχουν την λογική τους. Το μόνο που ζητούν από εσάς είναι υπομονή και πείσμα.
Το sequel λοιπόν της πρώτης ιστορίας μού άρεσε περισσότερο από την πρώτη, καθώς η immersion είναι επιτυχέστερη και η αγωνία κορυφώνεται όσο προχωράς προς το τέλος. Το παιχνίδι δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα ειδικά εάν ασχολείσαι μαζί του φορώντας ακουστικά, ασχολούμενος όταν έχει πέσει το φως και αποφασισμένος να βρεις την άκρη σε μια ιστορία που δεν θέλεις να θυμάσαι. Πρέπει δε να καταθέσω το εξής: σε τρία σημεία του παιχνιδιού φοβήθηκα πραγματικά εξαιτίας της μουσικής και των εν γένει ήχων. Τρόμαξα. Κάτι φυσικά που δεν σε προδιαθέτει η συνολική εικόνα του παιχνιδιού, η οποία σε κάνει ίσως να σκεφτείς: "Ένα ακόμα παιχνιδάκι με χιλιοειπωμένα κλισέ, με τον Κθούλου, τις βαρετές πύλες και τα υπόλοιπα κουλά για 15χρονα". Λάθος! Πιστέψτε με, είναι ένας τίτλος που αξίζει πραγματικά να ασχοληθείς μαζί του διότι αφενός δεν κάνει κοιλιά πουθενά, αφετέρου σε κρατά σε υπερδιέγερση μέχρι να πέσουν οι τίτλοι.
Εννοείται ότι ξεκινάτε με την πρώτη σεζόν, συνεχίζετε με την δεύτερη, τελειώνετε το ταξίδι στο χάος και στην παρακμή και συνεχίζετε ομαλά την ζωή σας, ενθυμούμενοι κάπου-κάπου, αυτό που έγραψε ο Γάλλος συγγραφέας Carl Aderhold: «Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μυθοπλασία».
4/5
Nothing keeps its promise
