Chronicle Of Innsmouth

Ο ήρωας του παιχνιδιού, μου θυμίζει τον πίνακα του ρομαντικού Γερμανού ζωγράφου Caspar David Friedrich «Οδοιπόρος επάνω από τη θάλασσα της ομίχλης». Σε αυτό το έργο, ένας άνδρας ατενίζει την φύση έμπροσθεν ενός γκρεμού, περιτριγυρισμένος από ερεβώδη καταχνιά και έμπλεος δέους από την αγριότητα της φύσης που τον περιβάλλει. Η γοτθική πινελιά είναι πολύ έντονη, θυμίζοντας όλη την πνευματική κληρονομιά των Αγγλοσαξόνων στον πολιτισμένο κόσμο. Η σκέψη αποκλίνει και η αγελαία φαντασία ορμά στα δώματα του υπερφυσικού για να ξεφύγει από την λογική και την απόδοση ευθυνών που της αναλογεί στον σύγχρονο κόσμο.

Ο συμπαθής και αφελής πρωταγωνιστής ωστόσο δεν έχει ιδέα για το τι μέλλει γενέσθαι, ούτε προφανώς διέπεται από τέτοιου είδους ευθυνοφοβίες. Wannabe προσκυνητής στην αμερικανική ύπαιθρο, διαβαίνει τα χώματα της Μασαχουσέτης με στόχο να επισκεφθεί την γενέθλια πόλη της μητέρας του. Με ρετρό γραφικά που θυμίζουν τα adventure παίγνια της LucasArts και μπόλικο Lovecraft για προσάναμμα, παρεκκλίνει της πορείας του καθώς για να φτάσει στην μητρογονική πηγή του ευάρεστου σκοπού του, θα επισκεφθεί αναγκαστικά την πολίχνη που ονομάζεται Innsmouth, ούτως ώστε να φτάσει στο τέλος της περιπλάνησής του. Εάν το συμπέρασμα που θα βγει είναι ότι ο άνθρωπος είναι ολομόναχος στο σύμπαν που νομίζει ότι του συμπαρίσταται κατά καιρούς (μαλάκα Κοέλιο), αυτό θα το δείτε στην πορεία.

Η περιπέτεια ξεκινά σχετικά ανώδυνα και εύκολα καθώς οι γρίφοι είναι εύκολοι, ο χρόνος άπλετος για λάθη και παραλείψεις ενώ η ατμοσφαιρικότητα πιάνει κυριολεκτικά ταβάνι με υπέροχο soundtrack, γραφικά… δεκαετίας ’90, άψογες φωνές και αποφασιστικότητα που ταιριάζει στους τολμητίες του 21ου αιώνα. Όσο η υπόθεση εξελίσσεται – και πιστέψτε με, έχει πολύ ζουμί -, τόσο οι θάνατοι του πρωταγωνιστή πληθαίνουν, οι action-sequences σε εκνευρίζουν κατά τόπους και τα πνευματικά παιχνίδια γίνονται δυσκολότερα, κάνοντας υπερήφανους όλους εμάς που τερματίζουμε τέτοιου είδους πονήματα χωρίς walkthrough, με την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν είναι δύσκολο. Σύμμαχός μας ο κέρσορας σε σχήμα σταυρού, το αριστερό κλικ για τις περιγραφές και το δεξί για την δράση, οι εντολές στο κάτω μέρος της οθόνης και η αυξανόμενη φρίκη που μας κλείνει το μάτι και μας διαβεβαιώνει ότι τίποτα δεν είναι δωρεάν και αμελητέο.

Οκτώ ώρες κράτησε η κάθοδος προς το κέντρο της αβύσσου. Η σαπίλα πραγματικά ενδημεί, οι κάτοικοι δεν είναι καθόλου φιλόξενοι, κάποιοι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είχαν περισσότερο βάθος σε κίνητρα και συμπεριφορές αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Κλειστοφοβικοί χώροι, ταξίδια στο παρελθόν, ημίτρελοι και κλέφτες ενώ το παίγνιο δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Όλα τα προηγούμενα συνθέτουν το μοτίβο της παράνοιας από τα χέρια του indie δημιουργού Umberto Parisi. Πού ξέρετε: ίσως με τον τερματισμό του παιχνιδιού να σας περιμένουν τα βουνά της τρέλας.

Συστήνεται.

3,5 / 5

Παραθέτω τα συν και τα πλην του παιχνιδιού από την πένα της εκλεκτής Φώλλεν, η οποία σε ερώτησή μου σε μέηλ τι να περιμένω από το παιχνίδι, μου έστειλε συν τοις άλλοις και τα παρακάτω:

+ Καλή απόδοση του Λαβκραφτικού έργου, με εκπλήξεις κι αλλαγές
+ Έξυπνοι γρίφοι που βασίζονται στην ιστορία (ξεκινάει πολύ εύκολα, αλλά μετά έχει μερικούς... ουλαλά!)
+ Παλιομοδίτικο interface και gameplay (με deaths)

- Γραφικά πρώτης γενιάς (πολύ πίξελ, αδερφάκι μου!)
- Αρκετά σύντομο