TONY TOUGH Ι: THE NIGHT OF ROASTED MOTHS

TONY TOUGH Ι: THE NIGHT OF ROASTED MOTHS
Cartoon Adventure Τρίτου Προσώπου
Κατασκευαστής: Prograph Research / Εκδοση: 2002

Το πρώτο πράγμα πού μού χτύπησε άσχημα ήταν η επιλογή βαθμού δυσκολίας. Μιλάμε για cartoon adventure κι όχι για το Doom. Πού κολλάει ο βαθμός δυσκολίας του; Και κατά δεύτερο, έχω μια φοβία για τά παιχνίδια πού αφήνουν περιθώρια επιλογών στον παίχτη σε βασικούς τομείς.* Σκέφτομαι ότι είναι ψιλομπάχαλο καί απλά θέλουν νά μεταθέσουν σέ μένα τήν ευθύνη. Καί μπορώ νά πώ ότι δέν θυμάμαι περιπτώσεις πού οι φόβοι μου νά μήν βγήκαν αληθινοί. Οπως καί σ' αυτό εδώ.**

Ο ήρωας είναι ένας κοντούλης ιδιωτικός ντεντέκτιβ. Στην πραγματικότητα, μέχρι να το πάρεις απόφαση, σού μοιάζει πιό πολύ μ' ένα δεκάχρονο αγόρι ντυμένο μέ τά ρούχα τού πατέρα του, αλλά εντάξει, μιά καί είναι cartoon τό παιχνίδι μπορεί νά θεωρηθεί καί σάν αστείο. Η φωνή του είναι εκνευριστική καί μέχρι να την συνηθίσεις κι αυτή, σέ παραπέμπει σε κάποιο καθυστερημένο άτομο. Αυτοί πού τήν επέλεξαν προφανώς τήν βρήκαν νά πηγαίνει ασορτί μέ τήν εμφάνιση. Γούστα είν' αυτά, cartoon τό παιχνίδι, όλα θεμιτά. - Από τήν άλλη, βέβαια, άς μήν παραπονιούνται γιά τήν εμπορική αποτυχία του. Αν είχες δεί κάποιο demo του, λογικό ήταν νά τό διαγράψεις από τή λίστα αγορών.

Το παιχνίδι έχει πλάκα. Αν δεν σ' ενοχλήσουν τά παραπάνω, ή προσαρμοστείς γρήγορα σ' αυτά, είναι διασκεδαστικό. Στην αρχή. Γιατί μετά θα γίνει εκνευριστικό. Όταν το inventory σου θα γεμίσει με μια βαλίτσα πράγματα κι εσύ θά καταλάβεις ότι γιά νά προχωρήσεις πρέπει ν' αφήσεις κατά μέρος τήν όποια λογική καί ν' αρχίσεις νά κάνεις use όλων μέ όλα. Κι όταν συνειδητοποιείς ότι μέ τό σύστημα χειρισμού τού inventory (στύλ Monkey Island) χρειάζεσαι ένα λεπτό γιά τό καθένα, τό πράγμα αγριεύει. Κι έτσι θά πάει μέχρι τό τέλος. Κι υπάρχουν καί χειρότερα. Δέν τά αναφέρω γιά νά μήν διαβαστεί από κάποιον πού θέλει νά τό παίξει.

Κι είναι κρίμα. Γιατί ικανότητα στους κατασκευαστές υπάρχει. Φαίνεται από κάποιους πανέξυπνους γρίφους. Και χιούμορ υπάρχει. Μέτρο δεν υπάρχει. Μοιάζουν σαν τους πρωτάρηδες πού ορμούν κι όποιον πάρει ο χάρος. Κι ύστερα, σού κλείνουν καί το μάτι περήφανοι για τή μαγκιά τους. Κι εντάξει, ανέκαθεν γινόταν λίγο ή πολύ τό ίδιο πράγμα σ' όλα τά cartoon adventures. Οχι όμως σ' αυτή τήν έκταση κι ούτε σέ τέτοιο βάθος.

Η εισαγωγή του είναι συμβολική. Ο Tony Tough καθισμένος στο παράθυρό του να διαβάζει αμέριμνος κι ακριβώς απέναντί του ένα "πειραχτήρι" να τον σημαδεύει με μια σφεντόνα. Μόνο πού στην προκειμένη περίπτωση ο Τony Tough είσαι εσύ και το πειραχτήρι οι Ιταλοί κατασκευαστές του. Κι υπάρχει κι άλλη μιά διαφορά. Δέν τούς έχεις απέναντί σου γιά νά τούς φορέσεις τήν κολοκύθα τους κολλάρο.

Κι η ερώτηση κρίσεως: Είναι άραγε τυχαίο ότι το cartoon adventure, μ' αυτά και μ' αυτά, είναι είδος προς εξαφάνιση;


* Άλλη, αρκετά συνηθισμένη περίπτωση: επιλογή αν θέλεις να επισημαίνονται τά hot spots ή όχι. Μά υπάρχει πιο ηλίθια ερώτηση; Εγώ ξέρω ότι κάθε νορμάλ σκεπτόμενος κατασκευαστής θ' ακολουθήσει άλλη φιλοσοφία γρίφων στη μια περίπτωση καί άλλη στήν άλλη. Αμα πάς εσύ καί βάλεις μιά βελόνα μέσα σ' ένα σωρό από άχυρα, καί βέβαια θέλω φωτεινή ένδειξη, άν τήν βάλεις πάνω στό τραπέζι, φόρα παρτίδα, δέν τήν θέλω. Θά μυρίσω εγώ τά νύχια μου γιά νά ξέρω από τήν αρχή τού παιχνιδιού πώς τό έχεις διαμορφώσει εσύ; Καί μπορώ, μετά απ' αυτή τήν ερώτηση, νά σέ πάρω στά σοβαρά;
Αλλά τό γιατί γίνεται, δέν είναι καί τόσο δύσκολο νά τό καταλάβεις. Αν τό κρίνεις σάν πολύ εύκολο, θα σού πεί "άς έβγαζες τήν ένδειξη", άν τό χαρακτηρίσεις σάν πολύ δύσκολο, θά σού πεί "άς έβαζες τήν ένδειξη". Για να μην μπλέκεσαι λοιπόν σε άσκοπους διαλόγους, τού λές από τήν αρχή ότι είναι απλά ένας ηλίθιος πού δέν ξέρει τήν δουλειά πού κάνει καί πάς παρακάτω.

** Παίζοντας για λίγο στην "εύκολη" επιλογή, καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι είναι απλά κουτσουρεμένο. Κάποιοι γρίφοι του δηλαδή εμφανίζονται σά να έχουν ήδη λυθεί, οπότε, μοιραία, περιορίζονται οι αναζητήσεις. Συνεπώς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κανονικό παιχνίδι βρίσκεται στην επιλογή "δύσκολο".

Βαθμολογία: 2/5