THE LAST EXPRESS

THE LAST EXPRESS
Adventure Πρώτου Προσώπου
Κατασκευαστής: Smoking Car Productions / Κυκλοφορία: 1997

Παρίσι 1914, λίγο πρίν ξεσπάσει ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος. Το τηλεγράφημα πού παίρνετε είναι μια επείγουσα πρόσκληση από κάποιον παλιό σας φίλο. Σας καλεί να τον επισκεφθείτε στο βαγόνι του Orient Express πού πρόκειται ν' αναχωρήσει σύντομα για την Κωνσταντινούπολη. Τρέχοντας, καταφέρνετε νά σκαρφαλώσετε πάνω στό τρένο τήν ώρα πού έχει ήδη ξεκινήσει. Εγκλωβισμένος πιά μέσα σ' αυτό, βρίσκετε τόν φίλο σας δολοφονημένο...

Ο ένοχος είναι ανάμεσα στους επιβάτες. Αυτό πού σας απομένει είναι να τον βρείτε πρίν το τραίνο φτάσει στην Κωνσταντινούπολη και χαθεί μέσα στο πλήθος.

Μια από τις καλύτερες adventurάδικες ιστορίες αρχίζει να ξετυλίγεται σιγά-σιγά, καθώς οι χαρακτήρες των επιβατών και οι προσωπικές τους ιστορίες μπλέκονται με τά πολεμικά γεγονότα πού είναι έτοιμα να ξεσπάσουν. Από τά λίγα adventures πού καταφέρνει νά δημιουργήσει πραγματική ατμόσφαιρα αστυνομικού μυθιστορήματος.

Απίστευτη κι η πραγματική αίσθηση των χώρων του τραίνου πού σού μεταδίδει, χάρις στο ειδικά διαμορφωμένο μέγεθος της οθόνης του και την πιστή αντιγραφή ακόμα και των πιο μικρών λεπτομερειών του αυθεντικού τραίνου.

Βαθμολογία: 5/5

Ποτέ δεν θα μπορούσα να του έβαζα τόσο μεγάλο βαθμό , αλλά θα συμφωνήσω στα της ατμόσφαιρας. Επίσης, ενδιαφέρον είχε το γεγονος της εξέλιξης των γεγονότων σε πραγματικό χρόνο, κάτι που προσθέτει το στοιχείο του επανα-παιξίματος.
Οι γρίφοι (;;;; του όμως είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, κάτι που κουράζει και αφαιρεί απο το σύνολο.

Βαθμολογία 5,7/10 (κυρίως λόγω της χαμηλής βαθμολογίας στους γρίφους)
Αξίζει πάντως να το παίξει κανείς μόνο και μόνο για το στοιχείο του real time.

last express: φοβερό παιχνίδι! το καλύτερο που έχω παίξει.... Πρωτυπο... όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο δημιουργηθηκε αλλά και το στορι του, ρεαλιστικό ... ατμοσφαίρικο, προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια... ένα πραγματικό αριστόυργημα ... θα μπορουσα να γράφω ώρες για last express- κρίμα που το παιχνίδι ήταν το πρώτο και το τελευταίο της συγκεκριμένης εταιρίας

Εμενα μου την εσπαγαν τα γραφικα... τα μισα ηταν απιστευτες rotoscoped κινησεις, τα αλλα μισα ηταν.. σλαιντς

Το σεναριο ηταν εντυπωσιακο αλλα ηταν τοσο βαθυ που ποτε δεν καταφερα να παρακολουθησω ολους τους διαλογους, τις συνομωσιολογιες και το ιστορικο background

επισης ασχετο, μου θυμισε καπως τον Τιτανικο (ειχε κυκλοφορησει τηνιδια εποχη )

Πρεπει οπωσδηποτε να το ξαναδοκιμασω παντως

Ενα άκρως πρωτότυπο και ιδιαίτερης αισθητικής παιχνίδι. Ενυπωσιακό το concept και ο σχεδιασμός της εξέλιξης της δράσης σε πραγματικό (σχεδόν) χρόνο, με τον παίκτη να κυνηγάει τον χρόνο που τρέχει έχοντας απίστευτη ελευθερία στις κινήσεις και στη σειρά εφαρμογής των επιλογών του.
Αυτή η 'ελευθερία' ήταν για μένα και η δυσκολία τπυ συγκεκριμένου παιχνιδιού... Δυσκολευούσουν να εντοπίσεις κάθε φορά τον χώρο εξέλιξης της δράσης αλλά και το τι ακριβώς πρέπει να πράξεις. Πολλές φορές διαπίστωνες πως ενέργειες που είχες κάνει στην αρχή του παιχνιδιού είχαν αρνητικό αντίκτυπο στη πορεία της ιστορίας (π.χ. τη σύλληψη του ήρωα) αλλά το συνειδητοποιούσες πολύ αργότερα στο παιχνίδι με αποτέλεσμα να χρειαστεί να κάνεις rewind και να ξαναπαίξεις ένα πολύ μεγάλο τμήμα του.
Αυτό το στοιχείο όμως ήταν και η 'καινοτομία' του συγκεκριμένου παιχνιδιού και κουβαλούσε τη gaming μαγεία και την ιδιαίτερότητα του τίτλου που σήμερα αναπολούμε...

Υ.Γ. Αν δεν κάνω λάθος είναι και το μοναδικό adventure σύγχρονης πολιτικής ιστορίας που κυκλοφόρησε ποτέ...

σε πολλούς δεν άρεσαν τα γραφικά του Last express ίσως γι αυτό το παιχνίδι δεν είχε τόση απήχηση... είναι μακράν καλύτερο του Titanic out of time. Αξίζει να το παίξεις πάλι και να δεις πως ξετυλίγεται η ιστορία.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!!!!

Tasos wrote: Ενα άκρως πρωτότυπο και ιδιαίτερης αισθητικής παιχνίδι. Ενυπωσιακό το concept και ο σχεδιασμός της εξέλιξης της δράσης σε πραγματικό (σχεδόν) χρόνο, με τον παίκτη να κυνηγάει τον χρόνο που τρέχει έχοντας απίστευτη ελευθερία στις κινήσεις και στη σειρά εφαρμογής των επιλογών του.
Αυτή η 'ελευθερία' ήταν για μένα και η δυσκολία τπυ συγκεκριμένου παιχνιδιού... Δυσκολευούσουν να εντοπίσεις κάθε φορά τον χώρο εξέλιξης της δράσης αλλά και το τι ακριβώς πρέπει να πράξεις. Πολλές φορές διαπίστωνες πως ενέργειες που είχες κάνει στην αρχή του παιχνιδιού είχαν αρνητικό αντίκτυπο στη πορεία της ιστορίας (π.χ. τη σύλληψη του ήρωα) αλλά το συνειδητοποιούσες πολύ αργότερα στο παιχνίδι με αποτέλεσμα να χρειαστεί να κάνεις rewind και να ξαναπαίξεις ένα πολύ μεγάλο τμήμα του.
Αυτό το στοιχείο όμως ήταν και η 'καινοτομία' του συγκεκριμένου παιχνιδιού και κουβαλούσε τη gaming μαγεία και την ιδιαίτερότητα του τίτλου που σήμερα αναπολούμε...

Υ.Γ. Αν δεν κάνω λάθος είναι και το μοναδικό adventure σύγχρονης πολιτικής ιστορίας που κυκλοφόρησε ποτέ...

Πράγματι, ένα παιχνίδι διαφορετικό από τα υπόλοιπα..
Δεν με ενόχλησαν τα γραφικά, μάλλον θα έλεγα μου άρεσε το όλο στυλ.
Για τα προβλήματα του παιχνιδιού συμφανώ κι εγώ με τον Taso

Περίμενα το The Last Express με μεγάλη ανυπομονησία, καθώς lead designer ήταν ο Jordan Mechner, ο δημιουργός της θρυλικής σειράς Prince of Persia.
Όταν το έπιασα επιτέλους στα χέρια μου και ξεκίνησα να παίζω , ομολογώ ότι δεν με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή. Με ξένισε κυρίως η έλλειψη δυνατότητας save και οι παράξενες cutscenes με το animation που "έχανε" frames. Σιγά-σιγά όμως άρχισα να εκτιμώ το ιδιαίτερο στυλ του παιχνιδιού και ο γεμάτος ίντριγκα κόσμος του με απορρόφησε με τρόπο που μόνον το Riven είχε πετύχει μέχρι τότε. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω και αφού το τερμάτισα , το ξαναέπαιξα άλλες δύο φορές , σίγουρος ότι θα ανακαλύψω κάποιο διάλογο , κάποια σκηνή ή subplot που μου είχε ξεφύγει προηγουμένως! Δεν θυμάμαι κανένα άλλο adventure που να δίνει τόσο ρεαλιστικά την (ψευδ)αίσθηση ότι ζεις όλα τα γεγονότα σε πραγματικό χρόνο , σε έναν κόσμο που εξελίσσεται ανεξάρτητα από τις κινήσεις σου , με χαρακτήρες που έχουν την προσωπική τους ζωή και τη δική τους ατζέντα (μέχρι τότε , μόνο το RPG Daggerfall της Bethesda είχε πετύχει κάτι παρόμοιο , αν και σε μικρότερο βαθμό). Τα γραφικά των backgrounds ήταν αρκετά όμορφα , αλλά αυτοί που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα ήταν οι χαρακτήρες , οι οποίοι με την art nouveau αισθητική και τους απαλούς παστέλ χρωματισμούς έμοιαζαν με πορτραίτα που είχαν έρθει στη ζωή! Εκτός από την εμφάνισή τους και η συμπεριφορά τους είχε προσεχθεί μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια: Kαθώς τους συναντούσες στο τρένο , σε σταματούσαν για να ανταλλάξετε καμιά κουβέντα, σε χαιρετούσαν ευγενικά καθώς σε προσπερνούσαν στους στενούς διαδρόμους , ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας τους έβλεπες να συζητούν μεταξύ τους , να τρώνε στο εστιατόριο, να παρακολουθούν κοντσέρτα κτλ.
Προσωπικά το θεωρώ ένα από τα κορυφαία adventures που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ και κατά τη γνώμη μου βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τίτλους όπως τα Syberia , Grim Fandango και Planescape Torment τα οποία δεν είναι απλώς "παιχνίδια για κομπιούτερ", αλλά πραγματικά έργα τέχνης , που δεν θα γεράσουν ποτέ. Κρiμα που ο Jordan Mechner δεν μας έδωσε και άλλα adventures.
Και μια ενδιαφέρουσα πληροφορία: Παρακολoυθώντας το "making of" που περιλαμβάνεται στο πρώτο , αν θυμάμαι καλά , από τα τρία CD , θα μάθετε ότι για τις ανάγκες του παιχνιδιού οι δημιουργοί του είχαν ταξιδέψει στην Ελλάδα , καθώς στο μουσείο-νεκροταφείο τρένων του ΟΣΕ στην Αθήνα "διασώζεται" (σαπίζει) ένα από τα καλύτερα διατηρημένα στον κόσμο βαγόνια του Orient Express! Αυτό το βαγόνι αποτέλεσε το πρότυπο με βάση το οποίο έγινε η αναπαράσταση των χώρων του τρένου, μέσα στο παιχνίδι.

Χμμμμ μένω ακριβώς δίπλα στο μουσείο των τραίνων , το είχαμε επισκεφτεί καποτε στις αρχές του '90 με το δημοτικό , αλλά οτι υπάρχει βαγόνι απο το Orient Express δεν το'ξερα.Ωραία πληροφορία

προς στιγμην νομισα οτι επεστρεψε ο ανδρεας. η μερα της μαρμοτας

Χθες τελείωσα το The Last Express (1997).
Το προμηθεύτηκα από το gog.com που το έφερε μέσα στη βδομάδα. (Το παιχνίδι έγινε αρχικά διαθέσιμο σε ψηφιακό download από το dot.emu πριν μερικές εβδομάδες).

Πολύ καλό και ιδιαίτερο adventure, που συνεχώς πρωτοτυπεί σε διάφορα τεχνικά χαρακτηριστικά. Ωραία ιστορία, πολλαπλές εκβάσεις (οι περισσότερες αρνητικές βέβαια), καλογραμμένοι (και καλοσχεδιασμένοι) χαρακτήρες, χιούμορ και συγκινητικές στιγμές και πολύ όμορφη μουσική. Η αισθητική των σχεδίων μου θυμίζει περισσότερο κλασσικά εικονογραφημένα. Και αν κατάλαβα καλά από το making of video, o σχεδιασμός του τρένου έγινε βάσει βαγονιού του original Orient Express που ήταν παρατημένο να αποσυντίθεται κοντά στην Αθήνα (!). Το making of δίνει επίσης ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το πόση δουλειά και μεράκι πήγαν στη δημιουργία του παιχνιδιού.

Σε άλλα ατού του παιχνιδιού: Δράση σε πραγματικό χρόνο, δυνατότητα rewind και fast-forward, "έξυπνοι" υπότιτλοι (...), και γεγονότα που συμβαίνουν είτε παρουσία του ήρωα είτε όχι και σε μερικές περιστάσεις αυτό έχει σημασία και στην εξέλιξη της ιστορίας. Αν και στο τελικό δέσιμο, υπάρχουν κάποια "glitches", σαν γενική εντύπωση έχω μείνει έκπληκτο με το πόσο ικανά χειρίστηκαν αυτά τα στοιχεία. Δηλαδή από την πλευρά των developers ήταν πολύ φιλόδοξο project που μπορώ να φανταστώ ότι γρήγορα εξελίχθηκε σε εφιάλτης τεχνικός και προγραμματιστικός.

Αν και το παιχνίδι είναι σχετικά μικρό, η ιστορία είναι χορταστική, και σίγουρα έχει "replay value" για να διαβάσεις ό,τι δεν πρόλαβες, να παρακολουθήσεις άλλα γεγονότα και να πάρεις διαφορετικές αποφάσεις σε κάποια από αυτά. Οι γρίφοι του θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές είναι εύκολοι και μάλλον λίγοι, αλλά όλοι είναι λογικοί και κάποιοι έχουν και ξεκαρδιστικές εκβάσεις.

Ως παράπονα έχω κυρίως το ότι μου φάνηκε πολύ δύσκολος ο προσανατολισμός με τον χειρισμό και τις στατικές εικόνες -κάτι που δεν το είχα σε άλλα αντίστοιχα παιχνίδια (πχ Myst).
Επίσης, κάποια "λάθη" σου τα μαθαίνεις αφότου "χάσεις" πρώτα -και αυτό το βλέπεις από τα πρώτα πράγματα στο παιχνίδι. Υπάρχει ένα "save" αλλά μπορείς να κάνεις rewind την ιστορία όπου θέλεις (...). Οι σκηνές που "χάνεις" είναι ουσιαστικά εκβάσεις της ιστορίας από κακές επιλογές του παίκτη. Και τέλος, λόγω του real-time, άλλες φορές έχεις την αισθηση ότι πρέπει να βιαστείς για να προλάβεις κάτι (κυρίως την πρώτη φορά που επιχειρείς κάτι), και άλλες φορές σου μένει "νεκρός" χρόνος που πρέπει να τον περάσεις τριγυρνώντας στο τρένο περιμένοντας κάτι να συμβεί (όταν έχεις παίξει αρκετά το ίδιο σημείο και κάνεις γρήγορα τις απαραίτητες κινήσεις). Το ΒΑΣΙΚΟ παράπονο πάντως ήταν το πρώτο για τον χειρισμό/προσανατολισμό. Τα υπόλοιπα τα θεωρώ μικροενοχλήσεις και κομμάτι του gameplay που έχει και αυτό τη γοητεία του.

Τα γραφικά μου φάνηκαν πολύ καλά ακόμα και για σήμερα και οι τεχνικές στο animation μου φάνηκαν ok (καλό θα ήταν όλα τα animations να ήταν με πολλά fps αλλά no - problem και έτσι όπως το επέλεξαν).

Η εταιρεία Smoking Car Productions που το δημιούργησε, έκλεισε λίγο μετά την κυκλοφορία του The Last Express, γιατί το παιχνίδι για κάποιο λόγο πάτωσε σε πωλήσεις.

Πάντως από την ιστορία προκύπτει ότι είχαν κάποιες (αόριστες) ιδέες για sequel που δεν θα συμβεί ποτέ.

Praetorian wrote: ...o σχεδιασμός του τρένου έγινε βάσει βαγονιού του original Orient Express που ήταν παρατημένο να αποσυντίθεται κοντά στην Αθήνα (!). (

Μου φαίνεται απολύτως φυσικό. Επειδή τυχαίνει τα τρένα να είναι μια από τις μεγάλες μου αγάπες, να πω ότι οι σταθμοί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και τα "περίχωρά" τους αποτελούν συχνή σχετικά αναφορά σε λάτρεις του τρενομοντελισμού ανά τον κόσμο. Ακριβώς γιατί εκεί γύρω έχουν ξεμείνει κομμάτια της ευρωπαικής ιστορίας του τρένου. Ειδικά για το Orient Express, έχουν την τιμητική τους. Άν μπει κανείς σε sites που ασχολούνται με το είδος, όλο και θα βρει αιτήματα ανθρώπων του χώρου που ζητούν φωτο από το OE κι από κάτω posts του στυλ: πάρε μια φωτό από Θεσσαλονίκη, είναι ότι πιο σίγουρο

Στο θέμα, προσπαθώ να ανακαλύψω τις χαρές του adventuring σε κονσόλα

Edit: τα έχασα για λίγο. Η τελευταία γραμμή μπήκε γιατί, νομίζω έγραφα σε άλλο thread

Χμ.. δεν το ήξερα ότι υπήρχε ήδη θέμα, αν και (νομίζω πως) έκανα μια σύντομη αναζήτηση.

Στην αρχή πάντως το παιχνίδι (όπως το έπαιξα εγώ) είναι κυρίως να αποκτήσεις μια πρώτη εντύπωση από τους (περισσότερους) χαρακτήρες και επιπρόσθετα να διατηρήσεις τη "βιτρίνα" σου.
Πριν ξεκινήσω, διάβασα το reference card (το manual το κοίταξα πολύ γρήγορα), όπου δίνονται κάποιες βασικές ιδέες για το τί μπορείς να κάνεις.

Γενικά πάντως είναι φυσιολογικό το "άγχος" για το αν έχεις χάσει κάτι ή χασομεράς κάπου ενώ νιώθεις ότι ίσως θα έπρεπε να είσαι κάπου αλλού. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τελικά μαθαίνεις αν έχασες σημαντικά γεγονότα ή όχι.

Και ένα hint που θεωρώ σημαντικό... το παιχνίδι θα σου δείξει ποιό θεωρεί "κανονικό" φινάλε. Θα παίξουν και credits. Τα υπόλοιπα δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Το αναφέρω αυτό γιατί προς το τέλος μπερδεύτηκα δυο-τρεις φορές και νόμιζα ότι το τερμάτισα το παιχνίδι.