Agatha Christie And Then There Were None

Αναμένεται και δεύτερο παιχνίδι της ίδιας σειράς, που απ' ό,τι διαβάζω είναι πολύ καλύτερο από το ...and then there were none.... Το περιμένω με ανυπομονησία γιατί τα βιβλία της Agatha Christie είναι φοβερά. Υπάρχει μία φήμη [πάντοτε υπήρχε] ότι η Agatha έγραφε τόσο καλά αστυνομικά μυθιστορήματα γιατί η ίδια διέπραττε φόνους!!!!!!!!!!!!!! Ανατριχιαστικό;

@Fallen_Angel

Λες?

Funny you should mention that..

Ένας καθηγητής μου στη Σχολή ξεκίνησε μια φορά το μάθημα (Θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού something or other) με την ερώτηση-quiz "ποιός είναι ο εμπορικότερος συγγραφέας όλων των εποχών;", τίτλο που, σχετικά απρόσμενα, απένειμε τελικά στη θεία Agatha.

Σκοπός του ήταν να μας αποδείξει ότι το οικοδόμημα της καταξίωσής της, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά (μπορεί να μην πήρε Νόμπελ, απ' όσο ξέρω, αλλά αναμφισβήτητα αποτελεί σημείο αναφοράς στο αστυνομικό μυθιστόρημα), θεμελιώθηκε πάνω σε μια ευφυέστατη όσο και καταφανή απάτη: την δημιουργία στο αναγνωστικό κοινό της ψευδαίσθησης μιας καλά κρυμμένης αλλά προσβάσιμης λύσης του μυστηρίου, πριν την επίδειξη διεισδυτικότητας και αναλυτικής ικανότητας του εκάστοτε πρωταγωνιστή/ ντετέκτιβ, δυνατότητα που ουδέποτε παρέχεται.

Η ένστασή του έγκειτο στην έντεχνη απόκρυψη πληροφοριών ουσιωδών, για την αποκάλυψη της αλήθειας, πληροφοριών από τον φιλόδοξο αναγνώστη που συνακόλουθα στέκει εκστατικός μπροστά στην φαντασμαγορική αποδόμηση της υπόθεσης από τον αυτάρεσκο Poirot, ο οποίος, προφανώς, αγνοεί τις προϋποθέσεις της ευγενούς άμιλλας έχοντας στη διάθεσή του στοιχεία άγνωστα στον πρόθυμο καταναλωτή.
Αυτό, βέβαια, δεν με αιφνιδίασε απόλυτα, καθώς ομολογώ ότι είχε υποπέσει στην αντίληψή μου κατά τη διάρκεια ενασχόλησης με μια σειρά βιβλίων από την ιέρεια της δηλητηριασμένης καβουρόψιχας και του φονικού μανικετόκουμπου, αλλά το απέδιδα περισσότερο στην ενστικτώδη αντίδραση του πληγωμένου εγκληματολογικού εγωισμού μου μετά από κάθε αποτυχημένη απόπειρα "σύλληψης" του ενόχου. Όπως και η ομοιογένεια του χαρακτηρολογικού μωσαϊκού ευγενών και πλουσίων που εμφανίζεται στη πλειονότητα των έργων της Agatha Cristie, στοιχείο που επίσης χρησιμοποίησε ο εν λόγω καθηγητής στην -αγνών, καθώς μας διαβεβαίωσε, προθέσεων- σταυροφορία απομυθοποίησης της συγγραφέως.

Οφείλω να συμπληρώσω ότι, δεδομένου του ενδιαφέροντος που τρέφω προς το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, προβληματίστηκα από τις απόψεις του καθηγητή, οι οποίες διαπίστωσα πως δεν ηχούσαν στο υποσυνείδητό μου τόσο ρηξικέλευθες όσο απροσδιόριστα καθησυχαστικές, ανακουφίζοντας ταυτόχρονα τον εγωισμό μου. Δυστυχώς έκτοτε δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο της Agatha ώστε, οπλισμένος με τα εργαλεία της καχυποψίας, να διαπιστώσω του λόγου το αληθές, όμως το απτό παράδειγμα με το οποίο έκλεισε εκείνη η ενδιαφέρουσα παράδοση στάθηκε αρκετό για να με πείσει πως κάτι τέτοιο δεν είναι απολύτως απαραίτητο: η αναφορά του καθηγητή στο μυθιστόρημα που έκανε διάσημη την συγγραφέα λόγω της εξωφρενικής του κατάληξης και τιτλοφορείται "Ποιος σκότωσε τον Ρότζερ Ακρόιντ;" (The Murder of Roger Akroyd"). Ένα από τα ελάχιστα έργα (αν όχι το μοναδικό) τη λύση του οποίου κατόρθωσα να ανακαλύψω αρκετά πριν από το τέλος, αξιοποιώντας όχι τα "μικρά γκρίζα κύτταρα" αλλά τις γκρίζες ζώνες...

@maladroid

Το βιβλίο που με έμπασε στα μυστήρια, το πρώτο βιβλίο της Agatha, που με έκανε μετά το διάβασμα να αναφωνήσω ύμνους για το αστυνομικό μυθιστόρημα, τι μου θύμισες τώρα, βιβλίο-σταθμός στην ζωή μου. Πρώτη φορά που ζήλεψα συγγραφέα ολκής.

Πολύ καλό σενάριο ,μου άρεσε πολύ το διπλό φινάλε.Θυμίζει αρκετά τα cruise for a corpse,colonels bequest kai dagger of amonra.

@threepwood

Άσχετο, αλλά το Σάββατο θα είμαι Ρόδο!

Colonel's Bequest?!?!?! Pou to thimithikes auto??!?! Pera apo tin atmosfaira pou ontos itan poli kali, to paixnidi den mou arese an kai to teleiosa me to zori (kai me lisi) mias kai auto to real time tis ipothesis na eisai kapou na deis kati se mia stigmi, xoris kanena hint gia auto, mou espage ta neura...

Το τελείωσα με τη βοήθεια της λύσης όσο πιο γρηγορα μπορούσα. αρκετά κακό παιχνίδι θα έλεγα. το μονό καλό που έχει είναι το τελος του και μαλιστα το οριτζιναλ! επίσης εχει και αρκετα καλη μουσικη για τα γουστα μου, και καλες φωνες στους χαρακτήρες αλλα οχι παντα. και καλα μπακραουντς και καλο χειρισμο. αυτα.
κατα τα αλλα, τραγικοί εντελώς γριφοι. ο τροπος που εξελισεται η ιστορια ειναι βαρετος και το μονο που κανεις ειναι να τριγυρνας να ψαχνεις χαρακτηρες απο δω και απο κει. και τα μοντελα των χαρακτηρων ειναι χαλια μαυρα. μονο ενας-δυο ειναι καλοι. πολυ κακη υλοποιηση του βιβλιου σε παιχνιδι. κριμα
αν η ιστορια δεν ηταν πραγματικα καλη και ενδιαφερουσα το παιχνιδι θα ηταν απαραδεκτο. Α! και το τέλος που διάλεξαν αυτοί ειναι λιγο χαζο. το κανονικο, που στο παιχνιδι ερχεται ως εναλλακτικο, ειναι πολυ καλυτερο και λογικοτερο

αυτα...

^^^ Το βρήκες κακό γιατί ίσως το έπαιξες με walkthrough και στα γρήγορα; Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιος μπορεί να αισθανθεί ένα adventure παίζοντας με αυτόν τον τρόπο.

Χμ...έχω παίξει παιχνίδια και παιχνίδια με κάποιες βοήθειες και τα καλά παιχνίδια παραμένουν καλά, τα χάλια παιχνίδια θα ήταν χάλια με ή άνευ walkthrough. Δεν ξέρω το συγκεκριμένο και δεν ασχολούμαι με αυτό το είδος αλλά έτσι όπως το θέτεις παραξενεύομαι. Δεν "νοιώθεις" το παιχνίδι όπως κι αν το παίξεις μόνο αν δεν υπάγεται στον τομέα ενδιαφερόντων σου ή είναι πραγματικά κακό. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

παρολα αυτα καταλαβαινεις το ποσο ενας γριφος ειναι λογικος ακομα και αν ξερεις τη λυση του. στο συγκεκριμενο παιχνιδι εβλεπα τις λυσεις και ελεγα "ειναι δυνατον!!!" μερικα πραγματα ηταν εντελως παραλογα και θα μπορουσαν να εχουν πολυ φυσιολογικες λυσεις αν οι developers ειχαν μυαλο (εκεινο με τις κατσικες......). εχει παραγινει πια αυτο στα adventures. ή να ξεχασω το εντελως ασκοπο τριγυρισμα σε ολο το νησι για να βρω ολους τους χαρακτηρες και να τελειώσει το κεφαλαιο. το παιχνιδι επρεπε να σε καθοδηγει με καποιο τροπο και να σου δειχνει το δρομο απο το να σε αφηνει να περιπλανιεσαι σε ολες τις οθονες του. δεν αυξανεις ετσι το χρονο παιχνιδιου! τελος παντων ειχε και θετικα το παιχνιδι. μου αρεσε η ατμοσφαιρα του και με απορρόφησε σε αρκετα σημεια. αλλα θα μπορουσε να ειναι πολυυυυ καλυτερο. οπως ειπα, σαν ατμοσφαιρα και ιστορια μου αρεσε παρα πολυ αλλα σαν παιχνιδι ειχε τεραστια προβληματα.

Elessar wrote: Τα έχουμε ξαναπεί αυτά: Το να παίζεις ένα adventure με την λύση δίπλα είναι σαν να βλέπεις μία ταινία διαβάζοντας παράλληλα το σενάριο, δηλαδή δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Καλύτερα να μην το παίξεις καθόλου του παιχνίδι

Να σου περιγράψω τότε το πρόσωπο εκείνης της ηθοποιού, είτε την συγκεκριμένη εικόνα που εντυπωσιάζει με την σύλληψη της, είτε εκείνο το μελωδικότατο κομμάτι το οποίο κατόπιν σε στοιχειώνει? Γιατί προσπαθείς, το σενάριο απλά χρησιμοποιείται ως ιδέα, απλά το διαβάζεις μόνο όταν δεν βρίσκεις το επεισόδιο. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->