Atropos Studios

Διάβασα και την συνέντευξη, ικανοποιητικότατη για να κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου και το thought panel ωραίο ακούγεται, και σωστό σαν σύλληψη. Αυτόματα όμως δεν ανεβάζεις το όριο για το ηλικιακό φάσμα που θα μπορεί να παίξει το παιχνίδι?

Ναι, το thought panel και ο συνολικός προσανατολισμός του παιχνιδιού δείχνει πως γενικά διατίθεστε να θυσιάσετε το κομμάτι αγοραστών που θυμάται ακόμα τι έγραφε το "Εμείς κι ο Κόσμος" προς όφελος των συνειδητοποιημένων (άρα περισσότερο απαιτητικών) και έμπειρων adventurers, οι οποίοι πιθανότατα μπήκαν στον κόπο να ολοκληρώσουν και το Other Worlds. Δε θεωρώ, εκ των προτέρων, λανθασμένη την επιλογή σου/ σας, μια και κατά κανόνα οι καταναλωτικές προτιμήσεις των εφηβικών ηλικιών φαίνεται να περιλαμβάνουν κυρίως console games.

Ωστόσο αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν καλύτερα, εφόσον ο τεχνολογικός πήχης της παραγωγής σας έχει, εκ των πραγμάτων, ένα πεπερασμένο όριο που δεν απαιτεί διπλή υποθήκη της περιουσίας σας, να επιλέγατε την καλλιτεχνικά πιο ανώδυνη λύση παιχνιδιών όπως το Al Emmo και το Exchange Student (αν και οι τελευταίοι είχαν πεπειραμένο background artist/ animator θαρρώ). Αναγνωρίζω, βέβαια, ότι ο χαρακτήρας του Diamonds in the Rough είναι σαφώς πιο εξεζητημένος και πολυεπίπεδος, οπότε η ιδιοσυγκρασία του περιβάλλοντος θα έπρεπε να είναι αντίστοιχη με το περιεχόμενο αλλά από τα screenshots μου φαίνεται κομματάκι χοντροκομμένο και σε μια εμπορική παραγωγή, ο αγοραστής συχνά αρνείται να υπομείνει την εμφανισιακή απωθητικότητα αρκετά έως ότου η αξιόλογη ουσία του παιχνιδιού τον αποζημιώσει/ συνεπάρει. Κυρίως, αναρωτιέμαι αν αυτή η αισθητική προσέγγιση που απεικονίζεται στα μέχρι τώρα screenshots, ανταποκρίνεται στο αρχικό σου όραμα για το παιχνίδι ή αν προέκυψε από την υποχρεωτική αξιοποίηση του διαθέσιμου έμψυχου και άψυχου δυναμικού της ομάδας.

Πάντως, σου είμαι υπόχρεος για το σύντομο insight στους σύγχρονους "παρασκηνιακούς" μηχανισμούς προώθησης ενός adventure game. Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον και διαφωτιστικό αν και υποψιαζόμουν πως η λύση Al Emmo με την απευθείας διάθεση ήταν η πιθανότερη εκδοχή.

Καλή συνέχεια και keep us updated.

Όσον αφορά τις ηλικίες, ναι, θα μπορούσε να πει κανείς πως η ιστορία απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό. Όλα πάντως είναι σχετικά, και το Other Worlds το είχα δεδομένο πως δεν θα το άγγιζε άνθρωπος που δεν μπορεί να ψηφίσει, αλλά το Inbox μου είναι γεμάτο από e-mails παιδιών της κατηγορίας 12-18 (που με λένε και κύριο... κεριά και λιβάνια!). Άλλωστε, πόσοι έφηβοι δεν έπαιξαν πχ τα Gabriel Knights επειδή η ιστορία και το στήσιμο ήταν πολύ σοβαρά;
Όπως και να'χει, όπως είπα και στην συνέντευξη δεν πρόκειται να σχεδιάσουμε το παιχνίδι με γνώμονα το τι θα "πουλήσει" περισσότερο. Έχω μια ιστορία να πω και κάποιες ιδέες στο μυαλό μου, θα τα παρουσιάσω με τον τρόπο που θεωρώ ότι θα καταλήξει στο βέλτιστο αποτέλεσμα. Όταν οι εταιρείες σκέφτονται τι να προσθέσουν για να τραβήξουν ευρύτερο κοινό, τότε αρχίζουν τα πράγματα και χαλάνε: Action sequences, χιλιοχρησιμοποιημένα κλισέ, 3D ακόμα και σε cartoons κτλ. Παρένθεση: Αλήθεια, ποιός ήταν ο πρώτος που είχε την φαϊνή έμπνευση ότι τα cartoons πρέπει να γίνουν 3D; Τι πιο δυσδιάστατο σε αυτό τον κόσμο από ένα cartoon; Η εμφάνιση τίτλων όπως Monkey Island 4, Simon the Sorcerer 3D, Wanted μου προκαλούν οπτική αντίδραση αντίστοιχη με του να ξύνεις γυαλί σε σχολικό πίνακα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τα έπαιξα, ΠΟΤΕ τα γραφικά δεν αποτελούν κριτήριο για μένα, αλλά ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι παραπάνω έδωσε το 3D.

Ωστόσο αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν καλύτερα, εφόσον ο τεχνολογικός πήχης της παραγωγής σας έχει, εκ των πραγμάτων, ένα πεπερασμένο όριο που δεν απαιτεί διπλή υποθήκη της περιουσίας σας, να επιλέγατε την καλλιτεχνικά πιο ανώδυνη λύση παιχνιδιών όπως το Al Emmo και το Exchange Student (αν και οι τελευταίοι είχαν πεπειραμένο background artist/ animator θαρρώ). Αναγνωρίζω, βέβαια, ότι ο χαρακτήρας του Diamonds in the Rough είναι σαφώς πιο εξεζητημένος και πολυεπίπεδος, οπότε η ιδιοσυγκρασία του περιβάλλοντος θα έπρεπε να είναι αντίστοιχη με το περιεχόμενο αλλά από τα screenshots μου φαίνεται κομματάκι χοντροκομμένο και σε μια εμπορική παραγωγή, ο αγοραστής συχνά αρνείται να υπομείνει την εμφανισιακή απωθητικότητα αρκετά έως ότου η αξιόλογη ουσία του παιχνιδιού τον αποζημιώσει/ συνεπάρει. Κυρίως, αναρωτιέμαι αν αυτή η αισθητική προσέγγιση που απεικονίζεται στα μέχρι τώρα screenshots, ανταποκρίνεται στο αρχικό σου όραμα για το παιχνίδι ή αν προέκυψε από την υποχρεωτική αξιοποίηση του διαθέσιμου έμψυχου και άψυχου δυναμικού της ομάδας.

Όπως κατάλαβες κι εσύ, τα παιχνίδια που ανέφερες έχουν γραφικά καρτούν, κάτι που θα ήταν αταίριαστο με το DITR. Σαφώς και δεν τα αποκλείω για μελλοντικούς τίτλους βέβαια.
Αν και δεν συμφωνώ με το "χοντροκομμένο", η εμπειρία του Other Worlds μου απέδειξε ότι υπάρχει ακόμα αρκετός κόσμος που δεν απαιτεί τέλεια γραφικά από ένα adventure αν τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τον ικανοποιούν. Μπορεί να μην είναι η πλειοψηφία, αλλά είναι αρκετοί. Άλλωστε το μοναδικό όπλο που έχει ένας independent developer έναντι μιας μεγάλης εταιρείας είναι το ότι δεν απατεί 50,000-100,000 πωλήσεις για να βγάλει κέρδος. Επειδή η σύγκριση όμως γίνεται και πάντα θα γίνεται, είναι λάθος να βάζεις στον τίτλο σου τιμή πώλησης ίση με αυτή των μεγάλων παραγωγών, ένα λάθος που δυστυχώς έχω να δει να κάνουν πολλοί και δεν πρόκειται να τους μιμηθούμε.
Τεχνικό κομμάτι δεν είναι μόνο τα γραφικά, είναι και ο ήχος, η ατμόσφαιρα, η έλλειψη bugs, το εύχρηστο user interface κ.ά, και σ'αυτούς τους τομείς έχουμε την δυνατότητα να φτάσουμε ή (να τολμήσω να πω) ακόμα και να ξεπεράσουμε το μέσο adventure. Δεν μιλάμε φυσικά για την ιστορία και τους γρίφους, που έτσι κι αλλιώς ήταν εξ'αρχής στις πρώτες μας προτεραιότητες.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, ναι, τα γραφικά του Diamonds ανταποκρίνονται σε αυτό που είχα στο μυαλό μου πριν ξεκινήσω, με μια επιφύλαξη για το posture του χαρακτήρα το οποίο ήδη έχει βελτιωθεί αρκετά από αυτό που φαίνεται στα screenshots.

Πάντως, σου είμαι υπόχρεος για το σύντομο insight στους σύγχρονους "παρασκηνιακούς" μηχανισμούς προώθησης ενός adventure game. Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον και διαφωτιστικό αν και υποψιαζόμουν πως η λύση Al Emmo με την απευθείας διάθεση ήταν η πιθανότερη εκδοχή.

Πιστεύω να κατάλαβες πως είναι θέμα επιλογής κι όχι έλλειψης επιλογών. Κάτι άλλο ενδιαφέρον που ξέχασα να πω και νομίζω πως δεν ξέρει πολύς κόσμος είναι ότι οι Publishers πολλές φορές απαιτούν λόγο και έλεγχο στο παιχνίδι. Για παράδειγμα, μπορεί να απαιτήσουν να αλλάξεις τον τίτλο, ή να αφαιρέσεις ένα τασάκι από το τραπέζι για να γίνει πιο "politically correct". Ουστ!

Whoa, thanks for the info, Άλκη.

Χαίρομαι που διαπιστώνω ότι το παιχνίδι αποτελεί στο σύνολό του (δημιουργία, διαχείριση) άθροισμα των προσωπικών σου/σας επιλογών και όχι συμβιβασμών. Ειλικρινά εύχομαι "να το δεις όπως ποθείς", καθώς λένε για τα παιδιά των περήφανων γονέων, έστω πνευματικών.

Όσο για τα γραφικά, μάλλον εγώ ήμουν κάπως χοντροκομμένος στις εκφράσεις μου, κυρίως αναφερόμουνα στην συνύπαρξη του κεντρικού χαρακτήρα με το περιβάλλον του αλλά και στην αυτόνομη παρουσία του, τομέας που αναφέρεις ότι έκτοτε δουλεύτηκε περαιτέρω, ούτως ή άλλως.

Σωστό αυτό που αναφέρεις για την αμετροέπεια ορισμένων ανεξάρτητων δημιουργών στην κοστολόγηση του προϊόντος τους, καλό είναι να έχεις αυτοπεποίθηση για το παιχνίδι σου αλλά θα πρέπει να συλλογίζεσαι λίγο εκτενέστερα τον ανταγωνισμό και την περιορισμένη αγοραστική δύναμη του καταναλωτή. Άλλωστε, μη ξεχνάμε ότι συχνά η απόλαυση ενός καλλιτεχνικού (και όχι μόνο) προϊόντος εξαρτάται (και) από τα χρήματα που κόστισε η απόκτησή του και η δημιουργία θετικής ή αρνητικής προδιάθεσης παίζει σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωση της τελικής εντύπωσης. Από την άλλη, αρκετοί ίσως φοβούνται ότι μια χαμηλή τιμή προδίδει ανάλογη αυτοεκτίμηση και ευτελίζει εκ των προτέρων το αντικείμενο. Marketing works in mysterious ways, I can tell you that.

Τέλος πάντων, ευχαριστώ για την εκτεταμένη απάντηση και ανάλυση, περιμένουμε νέα.

Άλκη, αρκετά ενδιαφέρουσα η συνέντευξη. Περιμένω με αγωνία τις εξελίξεις.