Καλύτερο φινάλε σε adventure;

Είναι εξίσου αστείο με το να κλάψει κανείς με ταινία ή βιβλίο.

Βρε Σταύρο αυτά τα 'παμε. Ξανά τα ίδια; Μετά τα τούρκικα σήριαλ έρχονται τα Syberia, το Keepsake και τελευταίο και καταϊδρωμένο το WW. Όπως έχω ξαναπεί πολλάκις, η Daedalic πρέπει να φάει πολλά ψωμιά ακόμη για να φτιάξει "γυναικείο παιχνίδι"* της προκοπής.

Επίσης ... τι να πω; 730 μηνύματα χωρίς να έχεις παίξει Syberia; Πως το κάνεις; Εμένα όλη μου η υπόσταση σ' αυτό το μένος βασίζεται...

Το κλάμα πάντως είναι καλό. Εκτός από τις διάφορες μελέτες που λένε για εξωτερίκευση συσσωρευμένων αρνητικών συναισθημάτων και στρες κλπ., υπάρχει και το ότι βοηθά να ξεμπλοκάρουν τα αντίστοιχα σωληνάκια. Το παίζει κανείς δηλαδή σκληρό αντράκι και αποφεύγει να κλαίει κλπ. Και μετά το βρίσκει από αλλού. Γι' αυτό ένα Syberia που και που (όχι "τη μέρα" μην το παραξηλώσουμε) "το γιατρό τον κάνει πέρα".

Επίσης δεν είναι κακό που και που ένας άντρας να έρχεται σε επαφή με τη "γυναικεία του φύση". Το βοηθάει στην κατανόηση (λέμε τώρα) της ακατανόητης γυναικείας ιδιοσυγκρασίας. Πράγμα που, ειδικά αν ανήκει στην κατηγορία όσων ψάχνονται, βοηθάει ιδιαιτέρως στο να αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας με το άλλο φύλο κλπ.


* όρος που δε μ' αρέσει ιδιαίτερα, αλλά δανείζομαι για ευκολία.

Να ξέρεις πάντως ... ΠΡΟΣΕΞΕ (γιατί είσαι και παρεξηγησιάρης) ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Το λέω γενικά.

Έτσι γυναίκα δε βγάζεις ...

Είναι η πιο μεγάλη ... ... ... ... ...
Ωραία γραφικά όμως ...

Το Keepsake είναι σπουδαίο παιχνίδι.
Μακάρι να υπήρχαν κι άλλα σαν αυτό.

Στο Syberia που είναι απ τα αγαπημένα μου adventures, ούτε έκλαψα, ούτε βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό το φινάλε. Είχε κάποιες συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές στη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά ποτέ δεν θεώρησα το φινάλε μία από αυτές.

Το adventure στο οποίο έκλαψα ήταν το "To the Moon" και αυτό όχι στο φινάλε. Πρέπει να κλαιγα για κάνα μισάωρο όμως, δεν μπορούσα να σταματήσω. Σαν το συνάχι ήταν

Νομίζω, πάντως, ότι κάτι τέτοιο δεν έχει να κάνει μόνο με το παιχνίδι, αλλά και με πολλά άλλα πράγματα. Σε τι διάθεση είσαι όταν παίζεις, κατά πόσον είσαι συγκεντρωμένος ή το μυαλό σου τρέχει κι αλλού, την ιδιοσυγκρασία του ατόμου κλπ, κλπ...

outcry wrote: Το Keepsake είναι σπουδαίο παιχνίδι.

Είπα να σε δείξω λίγο με ένα σχόλιο του τύπου: απορώ τι του βρήκε ο outcry, αλλά ήξερα ότι δε θα βγάλω άκρη κι έτσι το έσβησα.

WickedMan wrote: Στο Syberia που είναι απ' τα αγαπημένα μου adventures, ούτε έκλαψα, ούτε βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό το φινάλε. Είχε κάποιες συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές στη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά ποτέ δεν θεώρησα το φινάλε μία από αυτές.

Τη γνώμη μου την άκουσες. Αν δεν έκλαψες, είσαι πολύ μάτσο. Με γεια σου με χαρά σου. Όμως ... Έκλαψες - δεν έκλαψες, επ ουδενί δεν κάνεις τη βλακεία να πεις ότι "δεν έκλαψα". Άμα το ομολογήσεις, χάνεις το μοναδικό ατού που σου προσφέρει ένα τέτοιο παιχνίδι, που είναι να φανείς ευαίσθητος στα μάτια μιας γυναίκας. Άμα δεν ενδιαφέρεσαι καν για γυναίκα (πρόσεξε, όχι για τα χαζά που λέτε όλοι σας τώρα τελευταία, επειδή ας πούμε έχεις ήδη γυναίκα) πραγματικά, θεωρώ δώρον άδωρο το να κάτσεις να ταλαιπωρείσαι παίζοντας ένα τέτοιο παιχνίδι. Άμα το παίξεις, να το παίξεις γιατί έχεις κάτι να κερδίσεις ... Να το παίξεις απλά για να πεις ότι το έπαιξες, δε λέει.

Γιατί τόσο μένος για το Syberia ακόμα δεν έχω καταλάβει.

Είναι που δεν ενδιαφέρομαι για γυναίκες οπότε δε χρειάζεται να κρύβομαι Λέω τα πράγματα με τ' όνομά τους

@Elessar

Γιατί το Syberia δεν μετράει, εγώ σπάραξα στο συγκεκριμένο και ναι εάν θέλετε να τα πάτε καλά με τα κορίτσια πες τε τους ότι και εσείς σπαράξατε, ξέρετε δεν είναι κακό οι άντρες να κλαίνε κάπου, κάπου :shock: