Ανεργία, ασφαλιστικό, adventures;

Μόλις απολύθηκα από τον στρατό (Ναύτικο) και μπήκα στην παραγωγή (υπεραξίας) η ικανότητα μου στα adventures έπεσε στο μισό. Ενώ παλιά το να κολλήσω αποτελούσε είδηση τώρα πια κλάφτα Χαράλαμπε.

@Ηοyas

Τι πραγματικά ψάχνεις δεν κατάλαβα.

Τι σου λείπει?

χαχα, το βρηκα πολύ αστείο το post. αυτό που προσωπικά ξέρω πάντως είναι ότι πάνε χρόνια που έχει να με κερδίσει ένα παιχνίδι. Και με το να με κερδίσει εννοώ να με βάλει στο κόσμο του, να το ξεκινήσω και να ξεχαστώ, να ταυτιστώ με τον ήρωα, να αισθανθώ πράματα, να ξεχάσω να φάω . Παρόλ' αυτά δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν φταίει η έλλειψη καλών νέων τίτλων, οι έγνοιες στις οποίες αναφέρεσαι ή ότι απλά μεγαλώνω... και οκ, 20 είμαι δε με πήραν δα και τα χρόνια, αλλά ίσως έχω συνδέσει τον όλο κόσμο των adventures με μια πιο αγνή, πιο ξένοιαστη ηλικία, κάπου στα 12-16 μου όπου κι έπαιξα τους πρώτους μου τίτλους, συμπεριλαμβανομένων και πολλών κλασικών

Έχει καιρό να με κερδίσει ενα παιχνίδι
...
Παρόλ' αυτά δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν φταίει η έλλειψη καλών νέων τίτλων, οι έγνοιες στις οποίες αναφέρεσαι ή ότι απλά μεγαλώνω...

Πρεπει να είναι και τα τρια μαζι. Τι εννοώ :

Ελλειψη καλών νέων τιτλων :
Από άποψη παραγωγής τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ (γραφικά, ήχος κλπ). Από άποψη πρωτοτυπίας όμως τι γίνεται; Τι άλλο να δεις που δεν το χεις ξαναδεί; Το ότι κάνεις μια από τα ίδια πανω κάτω, όπως και να το κάνουμε σε επηρέαζει αρνητικά.

Έγνοιες κλπ:
Δύσκολα κάποιος που δουλεύει full 8ωρο βρίσκει χρόνο να "πέσει με τα μούτρα" σε ένα παιχνίδι (εκτός αν δεν έχει άλλα ενδιαφέροντα και προσωπική ζωή). Αντέ στην καλύτερη να ξεκλέψεις 1-2 ώρες για παιχνίδι. Μετά θες να κάνεις κι άλλα πράγματα.

Ηλικία:
Η ηλικία έχει να κάνει και με τα δύο παραπάνω πράγματα. Όσο πιο μεγάλος είσαι, τόσο περισσότερα έχεις παίξει, άρα τόσο πιο δυσκολά θα βρεις κάτι πρωτότυπο για να σε "τραβήξει" και δυστυχώς, όσο μεγαλώνεις τόσο αυξάνωνται και οι υποχρέωσεις οπότε αντίο χρόνος. Πουτάνα ζωή...

Ρε παιδία ένα μυστήριο πράμα. Τα Gabriel Knights 2,3 τα τέλειωσα μονάχος, το Φάουστ (φοβερό και υποτιμημένο) που είναι παλούκα το τέλειωσαμε μονάχοι με έναν φίλο (δεν θα μπορούσα ποτέ να ανοίξω μόνος το χρηματοκιβώτιο με τα χρώματα γιατί έχω δυσχρωματοψία) ,το Longest Journey, τα Syberia 1,2, το Runaway, τα B.S. 1,2 κ.α..Γιατί δεν μπορώ να παίξω κανένα σημερινό έυκολα;Για παράδειγμα το And there were none. Δεν μπορώ να κάνω βήμα. Σαν να παίζω για πρώτη φορά adventure και αναρωτιέμαι που θα βρω το πρωτο όπλο, πότε θα τελειώσει το training και θα αρχίσω να σκωτώνω zombie.Στούρνος. Αλλά αν το μυαλό σου είναι στο πως θα βρεις καμμία δουλεία, και στο ότι παρόλο που θα δουλεύεις και θα πληρώνεις εισφορές μπορεί να μην πάρεις ποτέ σύνταξη, άντε μετά να φτιάξεις το αερόστατο (ή αλεξίπτωτο.Τα κωλόπαιξα μου φαίνεται

Μας εφαγε η ατιμη η ζωη ΗΟΥΑS ! Και γω τωρα τελευταια που τρεχω λιγο με τη σχολη δεν πεφτω με τα μουτρα σε κανενα παιχνιδι, αντε να δουμε τωρα που πηρα το scratches. Αλλα η ζωη εχει γυρισματα! θα δουνε θα τα παιξω ολα!!! Γενικα παντως νομιζω πως ειναι ελλειψη συγκεντρωσης. Παει αναλογα με της υποχρεωσεις. Οταν χαλαρωνεις σκεφτεσαι καλυτερα και νομιζω πως η ηλικια δεν παιζει κανενα ρολο. Εγω ειμαι 23 αλλα απο μυαλο 15 ας πουμε. Καλα και πολυ post

Όντως η ηλικία και οι ευθύνες παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά αυτό εξαρτάται από το κάθε άτομο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η έλλειψη καλών τίτλων. Τα adventures βασίζονται στην ιστορία τους, στο σενάριο, στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα τους. Οι περισσότεροι φαίνεται να το έχουν ξεχάσει αυτό.

Μισό λεπτό ρε παιδί(α). Η έλλειψη καλών τίτλων είναι ένα πρόβλημα που αφορά και άλλα είδη παιχνιδίων. Όμως δύσκολα θα παρατήσεις ακόμη και ένα μέτριο action, και αυτό γιατί χωρίς πολύ σκέψη προχωράς και περνάς την ώρα σου χωρίς πολλά πολλά. Ενώ στα adventure πρέπει να σπαταλήσεις φαιά ουσία, την οποία μάλιστα μετά από μια μέρα γεμάτη .... μπορεί και να μην διαθέτεις. Καλά αν είναι και μέτριο το παιχνίδι .άμα τα. Πάνε εκείνες οι καλές εποχές που σαν φοτητή με απασχολούσε το απόλυτο τίποτα και έλυνα γρίφους και τέλειωνα παιχνίδια στο φτερό. Τώρα ο χρόνος που το μυαλό είναι ελεύθερο έιναι ελάχιστος.

Πραγματικά ενδιαφέρον post αν και ο τίτλος το αδικεί κατάφορα, χώρια που είναι και ελαφρά παραπλανητικός . Αρχικά νόμισα ότι αναφέρεται στον τρόπο που απεικονίζονται προβλήματα της καθημερινότητας στα adventure games ή κάτι παρόμοιο

Επί του θέματος, με την έννοια ότι ένα adventure πράγματι απαιτεί έναν παραπάνω βαθμό συγκέντρωσης και πνευματικής εγρήγορσης σε σχέση με αρκετά άλλα είδη computer games, όλοι οι λόγοι που αναφέρθηκαν νομίζω πως όντως υπονομέυουν την αποτελεσματικότητα του παίκτη. Ωστόσο, θεωρώ ότι δεν πρέπει να λησμονήσουμε και έναν άλλο εξαιρετικά σημαντικό παράγονται, εκείνον της "συνέχειας". Practise makes perfect λένε οι πολεμοχαρείς φίλοι μας και νομίζω ότι για τα adventures αλλά και για το gaming γενικότερα ισχύει. Τα παιχνίδια έχουν μια δική τους εσωτερική λογική που από ένα σημείο (ενασχόλησης) και μετά, δημιουργούν στον χρήστη μια τράπεζα σημείων αναφοράς, την οποία αξιοποιεί στο/ α επόμενο παιχνίδι που θα πέσει στα χέρια του. Κάθε παιχνίδι δεν είναι ένας αυτόνομος οργανισμός μέσα στο χώρο αλλά αντλεί/ συνεισφέρει στη συλλογική συνείδηση αν όχι του gaming εν γένει, τουλάχιστον του genre στο οποίο ανήκει.

Προσωπικά έχω παρατηρήσει ότι η μη ενασχόλησή μου με ένα adventure για πολύ καιρό "μουδιάζει" το κομμάτι εκέινο αντίληψης που σε παλιότερα παιχνίδια μου έδινε τη λύση και πελαγώνω μπροστά σε ισχνότερες προκλήσεις. Ειδικά τα adventures νομίζω πως αξιοποιούν σε μεγάλο βαθμό την έννοια της "εσωτερικής λογικής" και σχεδόν απαιτούν από το χρήστη προϋπηρεσία στο χώρο για ακολουθήσει τον ειρμό τους. Τα action/platforms την αξιοποιούν αρκετά σε θέματα χειρισμού πιστεύω.

Με λίγα λόγια πιστεύω ότι δεν ευθύνεται τόσο το γεγονός ότι δεν μπορείς να τους αφιερώσεις πλέον ένα μεγάλο κομμάτι της σκέψης σου αλλά στο ότι είσαι "αγύμναστος" και με τις πρώτες "ασκήσεις" μουδιάζει όλο σου το κορμί Άλλωστε για να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ψυχολογικοί παράγοντες επηρεάζουν την ικανότητα επίλυσης γρίφων στα adventure games, θα πρέπει να μιλάμε πάντα για ένα δεδομένο χρόνο (που αφιερώνουμε σε αυτόν) για να έχουν αξία τα συγκριτικά αποτελέσματα. Η επένδυση χρόνου στην αντιμετώπιση γρίφων/ προκλήσεων, είναι σχεδόν πάντοτε ανάλογη με το ποσοστό επιτυχίας της διαδικασίας.

Με την ευκαιρία, καλός πολίτης και καλώς όρισες στη παρέα μας


[EDIT] ΥΓ: Συμφωνώ απόλυτα για το Faust: δύσκολο, ιδιαίτερα αξιόλογο και υποτιμημένο.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 25 ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟ POST.ΑΦΕΝΟΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ, ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ?Πραγματικά είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που το post έτυχε τόσο ουσιαστικής ανταπόκρισης. Αισθανόμουν λοβοτομημένος όσον αφορά στα adventures και βλέπω ότι τελικά και άλλοι άνθρωποι παρατηρούν στις "επιδόσεις" τους μια κάμψη άσχετα αν την αποδίδουν στην έλλειψη τίτλων, στην ηλικία ή όπως εγώ στην γεμάτη ευθύνες και προβλήματα καθημερινότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο προχωρούμε στο μονοπάτι που το λένε ζωή και κάθε μέρα που περνά είναι μια μέρα πιο κοντα στο θάνατο (αθάνατοι Pink Floyd) τα πράγματα δυσκολεύουν και οι απαιτήσεις στο πρόσωπο μας αυξάνονται. Δυστυχώς εκείνα τα ωραία χρόνια που μπορούσαμε να γυρνάμε επί ώρες ατελείωτες στο Ρεν Λε Σατό ψάχνοντας για το Grail έχουν περάσει, πολύ φοβάμαι, ανεπιστρεπτί. Το κακό φίλε maladroid είναι ότι από το Ναυτικό απολύθηκα προ διετίας.

HOYAS wrote: Το κακό φίλε maladroid είναι ότι από το Ναυτικό απολύθηκα προ διετίας.

Παρανόησα τότε. Κατάλαβα από το post σου ότι απολύθηκες πρόσφατα και αποφάσισες να επιστρέψεις στο χώρο των adventures ενώ εσύ προφανώς εννοούσες ότι τα "συμπτώματα" που αναφέρεις εμφανίστηκαν λίγο μετά την απόλυση σου από το Ναυτικό, δύο χρόνια πριν. Συνεπώς, έκανα λάθος "διάγνωση" για την περίπτωσή σου, κατά πως φαίνεται, ωστόσο επειδή τα τελευταία χρόνια έχω περάσει αρκετά μεγάλα διαστήματα μακριά από adventure games, κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια μια και παρατηρώ στον εαυτό μου την κάμψη που ανέφερες

Oh well..

Χμ! Hoyas! Μάλιστα, σκέψου δηλαδή να περάσουν κι άλλα χρόνια. Γενικά με το όλο θέμα όπως το έχω δει, όλα στα ξεκίνημα είναι ωραία, απλά μέτα γίνονται το standard (ή βάση, το κριτίριο) από το οποίο ξεκινάς. Τα προβλήματα (οποιασδήποτε φύσης) είναι μέσα στο πρόγραμμα και επηρεάζουν, και μπορώ να πω μετά κάποιας βεβαιότητας πως μόνο προς το άσχημο.

Εσύ μου μιλάς για Pink Floyd, εγώ θα σου μιλήσω με Dream Theater και θα πω το Every breath brings me one closer to my last. Τα πάντα που έχουν να κάνουν με την ζωή, σε διδάσκουν κάθε μέρα να σκέφτεσαι κάποια πράγματα με άλλο μάτι. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Πάντως μπορώ πάλι μετά κάποιας βεβαιότητας να πω ότι αν κάτι είναι πολύ καλό (για τα standard σου) θα σε γυρίσει έστω και για μερικές ώρες/μέρες σε εκείνες τις περίοδους ξενοιασιάς. Δεν κρατάει πολύ γιατί η πραγματικότητα έχει την τάση να μπλέκεται εκεί που δεν την σπέρνουν. Αλλά έστω κι αυτή η μικρή όαση, σου δίνει την δύναμη για να συνεχίζεις και να επιμένεις να ψάχνεις.

Στο θέμα των adventures προσωπικά ξεκίνησα βλέποντας τα από την προγραμματιστική πλευρά (μολονότι board έγραψα και δεν το 'ψαξα περισσότερο, αλλά είχα δει και κώδικες για parsers της πρώτης περιόδου, αλλά και για containers (resources και λοιπά), και στα πεταχτά πως να κάνεις ένα στοιχειώδες scripted event), οπότε κάπου η μαγεία δεν υπήρχε από την τεχνική πλευρά, όταν με μια σειρά από πίνακες, images και άλλα στοιχεία, που απλά έκανες μερικές συγκρίσεις, ενεργοποιούσες κάποιες θέσεις και "έπαιζες". Άρα ένα μέρος της μαγείας τους για μένα είχε "πέσει" στον βωμό της προγραμματιστικής μου καθημερινότητας. Κάποια στιγμή ωστόσο την "σκότωσα" κι αυτή και ησύχασα.
Βέβαια τα κριτίρια (ή ο πήχης) είχαν ανέβει από την αρχή αρκετά (στο θέμα καλογραμμένου προγράμματος, έξυπνου σεναρίου, ηχητικής επένδυσης, σχεδιασμού γραφικών, γρίφων μέσων προς καλούς, αλλά ποτέ παρανοϊκούς. Και κάθε φορά όλο και κάτι βελτιωνόταν και ήθελες να το ψάξεις μόνος σου δίχως βοήθειες και λοιπές κουταμάρες. (Το Lighthouse ήταν το πρώτο που με ανάγκασε να χρησιμοποιήσω λυσάρι) Τέσπα. Σήμερα τα πάντα βελτιώθηκαν/βελτιώνονται αλλά οι ιδέες είναι πεπερασμένες στο θέμα των γρίφων, έτσι το "μυαλό" (ότι έχει απομείνει <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) απλά αρνείται να παιδευτεί όταν κάτι του φαίνεται παράλογο.
Π.χ όπως είπε και ο Σταύρος έτσι και εγώ (πέραν της μετάφρασης (χόμπυ για τεμπέληδες όπως εγώ)) χάρηκα με το Scratches (Το μεγαλύτερο μέρος το έβγαλα μόνος μου με βασικούς συσχετισμούς γιατί ήταν "εύκολο" (λογικό δηλαδή) και ήταν τόσο ατμοσφαιρικό (τόσο σε εικόνα όσο και σε ήχο (ιδιαίτερα ο ήχος) που βυθιζόσουν μέσα του Ως επίσης είχα την σιγουριά ότι δεν θα έπρεπε να φτάσω τα 4GB saves για να καταφέρω να το τελειώσω. To ίδιο ήταν και το Moment Of Silence που είχε επίσης και ένα πανέξυπνο σενάριο. Αυτά γιατί βλέπουμε κάποια κάμψη όσο περνά ο καιρός.

Σκέψου πως καλό είναι, ποτέ, να μην "κολάς" σε ένα είδος. Σε βάζει σε μια κατάσταση στασιμότητας. Καλό είναι να ασχολείσαι με περισσότερο ώστε και να μην τελματώνεις το μυαλό σου σε ένα είδος αλλά και να μην το συνηθίζεις τόσο που να μην σου κάνει αίσθηση. Είναι μια μορφή θεραπείας για να μην βαριέμαι πράγματα και έχει λειτουργήσει. Ωστόσο όταν δεις το καλύτερο σε κάθε κατηγορία είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις πίσω.

Οκ. Γράψαμε και σήμερα το λογίδριο μας, πίσω στο Spellforce II - Shadow Wars και στο crystal forest για να βρώ τον κακό/κακιά (κάποιος τύπος που είχε μπεί στο σώμα ενός δράκου και στην συνέχεια τον ήπιε (κυριολεκτικά σε μορφή αίματος ! ) μια μάγισσα που άλλα ήθελε και άλλα βρήκε), και αφού φτιάξω μια στρατιά (τύφλα να 'χει η Λάρρισα (πρωτη στρατιά) και να την πέσω στο εργαστήριο του. Παραλογικός, strategy και RPG σε μια συσκευασία. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

O επιμένων νικά και παρατά το ανόητο And there were none. Ανόητο γιατί δεν έιναι δυνατό να μυρίζω κάθε λίγο και λιγάκι τα δάκτυλα μου προσπαθώντας να μαντέψω πιο από τα αντικείμενα στο background αντιδρούν σε αντικέιμενα από το inventory. Δεν ξέρω μπορεί παλαιότερα να είχα περισσότερο υπομονή (ας μου θυμίσει κάποιος αν το gk 3 ήταν έτσι ή όχι) . Προχώρησα λοιπόν παρακάτω και άρχισα το Scratches. Μέχρι στιγμής δεν αντιμετωπίζω κάποιο σοβαρό πρόβλημα και ευελπιστώ να συνεχίσω έτσι. Βέβαια και σ' αυτό κάνω πολύ αργά βήματα αλλά τουλάχιστον σταθερά.

maladroid η αλήθεια είναι ότι η άποψη σου μέ έβαλε σε κάποιες σκέψεις και τείνω να συμφωνήσω μαζί σου σε μεγάλο βαθμό. Θέλω να πώ πως σίγουρα κάθε τι που παρατάς σε παρατά και αυτό με την σειρά του. Κατ' επέκταση πολύ σωστά επεσήμανες ότι αυτό ισχύει και στο gaming και ιδιαίτερα στα adventures. Δεν είναι δυνατό να προσπαθείς να κλέψεις μισή ώρα την ημέρα για να παίξεις κανένα παιχνιδάκι, να κάνεις την εντελώς λάθος επιλογή ενός adventure, να μη μπορείς βγάλεις άκρη και μετά να ψάχνεις τι φταίει. Το εν λόγω είδος παιχνιδιών απαιτεί χρόνο, καθώς πρέπει να αναζητάς παντού και με υπομονή χρήσιμα αντικέιμενα και έπειτα να ανακαλύπτεις την χρησιμότητα τους. Οφείλεις να εξετάζεις και την πιο απίθανη-πιθανή (όχι παράλογη) ενέργεια προτού καταλήξεις ότι έχεις κολλήσει και μόνη διέξοδος είναι ένα walkthrough. Αυτά δεν μπορούν να γίνουν σε μισή και μια ώρα. Πάιξε κανένα doom 3 αγόρι μου. Μόνο που πάλι μου φαίνεται ότι καταλήγω στα ίδια. Ότι όσο αυξάνονται οι υποχρεώσεις (οι οποίες σημειωτέον μπορεί να απασχολούν το μυαλό και στον φαινομενικά ελεύθερο χρόνο) τόσο λιγότερος ωφέλιμος χρόνος μένει για adventuring.