Blackwell Series

Merry Christmas everyone!

Λοιπόν σήμερα τέλειωσα ένα μαραθώνιο με τη σειρά Blackwell του Dave Gilbert.

Εξαιρετική σειρά και η βελτίωση σε επίπεδο γρίφων και ατμόσφαιρας από το ένα στο άλλο είναι εντυπωσιακή.

Το Blackwell Legacy είναι ένα πολύ όμορφο ξεκίνημα με καλή ατμόσφαιρα και γρίφους.

Το Blackwell Unbound ανεβάζει εντυπωσιακά τον πήχη με τον εξαιρετικό χαρακτήρα της θλιμμένης Lauren και την ανομολόγητη ερωτική έλξη ανάμεσα σε αυτήν και τον Joey. (Αντιθέτως η Rosa έχει μια πιο ξεκάθαρα φιλική-συγγενική σχέση με τον Joey, σχεδόν σαν να είναι ξάδερφος ή θείος της.)

Το Blackwell Convergence κλείνει πολύ όμορφα μια άτυπη τριλογία και συνδέει τα δύο πρώτα παιχνίδια σε ένα ενιαίο σύνολο. Έχει το καλύτερο animation σε όλη τη σειρά και τα γραφικά είναι πιο όμορφα από ποτέ. Δυστυχώς έχει και τους πιο εύκολους γρίφους. Σχεδόν λύνεται μόνο του.

Πιστεύω πως σαν σύνολο το Blackwell Deception είναι μακράν το καλύτερο παιχνίδι της σειράς. Το animation είναι πολύ κακό (το χειρότερο ίσως σε όλη τη σειρά), αλλά σε όλους τους άλλους τομείς το παιχνίδι λάμπει. Εξαιρετικά backgrounds, φοβερό σενάριο (με μια ακόμα ανομολόγητη έλξη ανάμεσα στη Rosa και τον Jeremy, που μοιάζει να αντανακλά τη χημεία ανάμεσα στην Lauren και τον Joey) και οι καλύτεροι γρίφοι στη σειρά μέχρι τώρα.

Και φτάνουμε στο Epiphany. Θα έπρεπε να είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς και σχεδόν τα καταφέρνει, μόνο που δυστυχώς στο τέλος τα κάνει σαλάτα. Οι γρίφοι είναι άψογοι. Καθαρά παικτικά είναι το καλύτερο παιχνίδι του Gilbert με το πιο σύνθετο και ενδιαφέρον gameplay. Τα backgrounds είναι ατμοσφαιρικά και όμορφα, το animation δε φτάνει στα επίπεδα του Convergence, αλλά είναι αισθητά βελτιωμένο σε σχέση με το Deception, το γράψιμο είναι εξίσου δεξιοτεχνικό όσο πάντα. Τι πάει στραβά; Το σενάριο... Δυστυχώς ο Gilbert μας σερβίρει μια πανάθλια κορύφωση, εντελώς ανάξια του ταλέντου του, Έχω την αίσθηση πως ο Gilbert έμεινε πεισματικά προσηλωμένος σε μια αρχική σεναριακή πορεία που είχε προσχεδιάσει όταν είχε αρχίσει να συνθέτει ως πιο άπειρος τεχνίτης την ίστορία, η οποία όπως είναι φυσικό δε λάμβανε υπόψη την διαχρονική εξελικτική πορεία των σχέσεων και του σύμπαντος της ιστορίας, με συνέπεια το τελικό αποτέλεσμα να παρουσιάζει εξόφθαλμο clush ανάμεσα στον επιδιωκόμενο τόνο και τον αποδιδόμενο τόνο.

Αυτά. Ίσως σας κούρασα λίγο, αλλά δεν μπορούσα να μη δώσω vent στην απογοήτευσή μου μετά από τόσες ώρες ενασχόλησης με το συγκεκριμένο σύμπαν.

Α, και ξανά καλές γιορτές σε όλους!!!

Edit: Πριν βγω για το καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο φαγοπότι μέχρι σκασμού, να διευκρινίσω πως τα παραπάνω παραπονάκια μου δεν έχουν να κάνουν με την παικτική αξία του Blackwell Epiphany, που ως παιχνίδι είναι σαφέστατα αξιόλογο (θα του έβαζα 3,5, ίσως και 4), αλλά με το καθαρά καλλιτεχνικό κομμάτι της αφήγησης μιας ιστορίας μέσα από το παιχνίδι αυτό και της ανάδειξης κάποιας συγκεκριμένης θεματικής μέσα από τον συνολικό αφηγηματικό κύκλο. Το ότι η συγκεκριμένη σειρά μου δημιούργησε τη διάθεση να την προσεγγίσω ως καλλιτεχνικό έργο που αποσκοπεί στην αφήγηση μιας ιστορίας και το ξεδίπλωμα μιας πιο σύνθετης θεματικής για τις ανθρώπινες σχέσεις και όχι ως απλή διασκέδαση, ήδη μαρτυράει πολλά για την συνολική ποιότητα της πενταλογίας. Τελικά ίσως η ικανότητα του Gilbert να δημιουργεί ζωντανούς και ζεστούς χαρακτήρες, στο φινάλε της σειράς ίσως και να λειτουργεί κάπως εναντίον του. Η ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας που βγάζουν οι διάλογοί του έχουν τελικά μεγαλύτερη βαρύτητα από τη μυθολογία του σύμπαντος που στήνει και την πιο ψυχρή προβληματική που προσπαθεί ίσως να προσεγγίσει για το νόημα της ανθρώπινης ζωής και του ανθρώπινου αγώνα, με αποτέλεσμα η διαδρομή μέσα από τα παιχνίδια του να οδηγεί σε τελείως διαφορετικούς δρόμους από την καθαρά διανοητική προσέγγιση του υποκείμενου σεναριακού σκελετού. Κάπως έτσι το φινάλε δένει μεν με το ξεκίνημα του πρώτου παιχνιδιού της σειράς, αλλά φαντάζει ξεκρέμαστο σε σχέση με τη διαδρομή που έχουμε στο μεταξύ ακολουθήσει. (Και τα απανωτά αν και ήπια σεναριακά ret-con που βλέπουμε λίγο πριν το τέλος εννοείται πως δε βοηθάνε καθόλου...)

Ένας φαν της σειράς σχεδίασε τον Joey Mallone για το Scribblenauts .

Θα ήταν υπέροχο αν υπήρχαν όλοι οι αγαπημένοι μας adventure characters διαθέσιμοι. Νομίζω πως θα ξανάρχιζα το παιχνίδι από την αρχή απλώς και μόνο για να τους ανακαλύψω όλους. Άσε που πιθανότατα να έστελνα επίσημο αίτημα στους δημιουργούς να σχεδιάσουν Adventure-Level για να τους αξιοποιούμε κιόλας. Χεχε...