Thimbleweed Park: Τα πάντα όλα! SPOILERS! WILL BURN YOUR EYES!!

Το topic αυτό άνοιξε για να μπορούμε να συζητάμε οτιδήποτε για το Thimbleweed Park χωρίς το άγχος για spoilers κτλ...

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΞΕΙ/ΤΕΡΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΑ!!*

Έλα μην κάθεστε! περιμένω να δω τι ανακαλύψατε! και τη γνώμη σας για το φινάλε. Θα επανέλθω και εγώ σύντομα.

*το Adventure Advocate δεν φέρει καμιά ευθύνη για εγκαύματα στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Για πληροφορίες, συμβουλευτείτε τον οφθαλμίατρο σας... να ζήσουν και αυτοί.

Λοιπόν καθώς απείλησα στο άλλο thread ακολουθούν τα πιο αναλυτικά σχόλια σχετικά με το τι μου άρεσε και τι όχι στο "Thimp".

Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Προειδοποιώ ότι ακολουθούν καραμπινάτα σπόιλερς.

Καρδούλες:
(1) Τα γραφικά. Ναι τα γραφικά προσωπικά τα βρήκα στιλάτα και πανέμορφα.

(2) Η μουσική και το voice-acting. Απλώς άψογα. Σε κάποια φάση έκλεισα τις φωνές για λίγο από περιέργεια και το παιχνίδι έχασε άμεσα άπειρους πόντους απόλαυσης και ατμόσφαιρας.

(3) Οι γρίφοι. Κλασικοί και απολαυστικοί, όπως πρέπει. Χρειάζονται σκέψη και συνδυαστική ικανότητα. Σίγουρα το παιχνίδι δεν παίζεται στον αυτόματο πιλότο.

(4) Το χιούμορ. Εντάξει ο Ron το έχει ακόμα και τελικά ευτυχώς δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο σοβαρά όσο ο φίλος του ο Tim.

(5) Η ατμόσφαιρα, οι αστείοι εκκεντρικοί τύποι, όλα όσα αγαπήσαμε κάποτε στα παλιά παιχνίδια της Lucasarts.

(6) Ο ανοιχτός προσβάσιμος κόσμος, όπως τον απολαμβάναμε κάποτε στα παλιά adventure.

(7) Για να λύσουμε κάποιους γρίφους πρέπει να δώσουμε προσοχή στα χούγια και τις συνήθειες των NPC, όπως στα παλιά καλά adventure. Επιτέλους μια ωραία ψευδαίσθηση διαδραστικότητας.

( Έξυπνο και ανατρεπτικό φινάλε.

Αφού λοιπόν το παιχνίδι είναι τόσο τέλειο σε τόσους τομείς, γιατί λέω πως είναι λίγο υπερτιμημένο;

Ακολουθούν άμεσα τα ξενερουά:
(1) Η ατμόσφαιρα, οι αστείοι εκκεντρικοί τύποι, όλα όσα αγαπήσαμε κάποτε στα παλιά παιχνίδια της Lucasarts, τώρα πια φαντάζουν κάπως ρηχά και επιφανειακά. Σε μια εποχή που τα adventure ψάχνονται με πιο δύσκολα θέματα και πιο σύνθετους χαρακτήρες, δυστυχώς ο Ron δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο σοβαρά όσο ο φίλος του ο Tim.

(2) Η μεγάλη ανατροπή του φινάλε πως όλο το σύμπαν του Thimpleweed Park είναι ένα παιχνίδι adventure πριν μερικά χρόνια θα ήταν εξαιρετικά πρωτότυπη. Στη σύγχρονη εποχή μου φαίνεται πια χιλιοειπωμένη. Ήδη την εποχή του Matrix δεν ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπη. Νομίζω έχουν παίξει με την ιδέα συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας και του φανταστικού από τη δεκαετία του 50 ίσως και ακόμα νωρίτερα.

(3) Οι πιο εμπνευσμένοι γρίφοι βασίζονται στη συνεργασία διαφορετικών χαρακτήρων. Δυστυχώς αυτοί οι χαρακτήρες δεν έχουν κανένα απολύτως σεναριακό λόγο να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο μέχρι τη μέση του παιχνιδιού. Με την εξαίρεση τη σχέση ανάμεσα στους δύο πράκτορες και τη σχέση της Delores με τον πατέρα της, οι σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες που συνεργάζονται είναι ολότελα ανύπαρκτες. Ανταλλάζουν αντικείμενα και συνεργάζονται στη λύση γρίφων μα αγνοούν ο ένας τον άλλον, πολλές φορές δεν έχουν καν λόγο να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Το αποτέλεσμα είναι να υποθηκεύεται η αυθεντικότητα και η πειστικότητά τους, να αρχίζουμε να νιώθουμε πως οι ήρωες της ιστορίας είναι πρόσχημα για να λύσουμε τους γρίφους. Για παράδειγμα, για ποιο λόγο να δώσει στον μεθύστακα το πορτοφόλι του ο Ransome και για ποιο λόγο να παραδώσει στους πράκτορες στη συνέχεια το ματωμένο πειστήριο; Ναι, ασφαλώς για να λυθεί ο γρίφος και να προχωρήσει το παιχνίδι. Όμως μέσα στο σύμπαν του παιχνιδιού αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Δεν είναι παρά μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα που έτυχαν στο παιχνίδι, όπου χαρακτήρες χρησιμοποιούσαν δεξιότητες για να βοηθήσουν τους άλλους πριν ακόμα γνωριστούν και χωρίς καν να γνωρίζουν γιατί τους βοηθούν. Γιατί η Delores επισκευάζει τη μηχανή ανάδειξης του ενόχου; Στη συγκεκριμένη στιγμή δε γνωρίζει παρά ελάχιστα τους δύο πράκτορες και δεν έχει λόγο να τους βοηθήσει. Στην πραγματικότητα δεν της έχουν ζητήσει καν τη βοήθειά της. Τη δουλειά έχει να ξεφυτρώσει στο αστυνομικό τμήμα; Νομίζω αρκούν αυτά τα δύο παραδείγματα. Και εδώ βέβαια έρχεται το πανέξυπνο φινάλε πως όλα αυτά είναι όντως ένα παιχνίδι και πως στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι χαρακτήρες δεν έχουν ελεύθερη βούληση παρά μόνο είναι πιόνια (δικά μας έτσι για τη λύση των γρίφων και επιτέλους εξηγούνται τα ανεξήγητα. Δικαιολογεί αυτή η εξήγηση τα όσα προηγήθηκαν; Οπωσδήποτε ναι. Αρκεί για να μετριάσει την αρνητική αίσθηση πλήρους έλλειψης φυσικότητας στην συμπεριφορά των χαρακτήρων; Αυτό είναι υποκειμενικό και πιστεύω καθοριστικό για την τελική εντύπωση που αφήνει στον παίκτη το παιχνίδι. Αν δε σας ενοχλεί, το παιχνίδι είναι αριστούργημα. Αν σας ενοχλεί, δεν παύει να είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι, αλλά με σαφέστατα θεματάκια. Σε μικρές δόσεις το metagaming είναι ωραία ένοχη απόλαυση, σε υπερβολική δόση κατά τη γνώμη μου ξινίζει τη σάλτσα και κατεδαφίζει την ταύτιση με τους χαρακτήρες.

Πάντως παρά τα παραπάνω, χίλιες φορές να εξηγώ γιατί θεωρώ το Thimp λίγο υπερτιμημένο, από το να εξηγώ γιατί χασμουριέμαι αφόρητα με τα εκάστοτε πονήματα της Telltale. Μακάρι να υπήρχαν πολλά adventure σαν αυτό και να παραπονιέμαι πως υπερτιμήθηκαν.

ΥΓ: Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί τα μεγάλα μη ειδικά gaming site βρίσκουν χαριτωμένο metagaming την αψυχολόγητη συνεργασία των χαρακτήρων στο Thimp και τους αξιολάτρευτους out of the box γρίφους του, ενώ για άλλα παιχνίδια του πρόσφατου παρελθόντος γκρινιάζουν πως οι γρίφοι δεν έχουν νόημα, πχ γιατί να ανάψεις τη φωτιά με τον φακό και το χαρτί κάτω από τον ήλιο και δεν πας να αγοράσεις έναν αναπτήρα (μην ψάχνετε ποιο παιχνίδι είναι, από το μυαλό μου το έβγαλα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα παιχνίδια της Daedalic και δεν ξεχνάω την απαράδεκτη στάση απέναντι στο Memento Mori 2, ένα από τα καλύτερα και πιο αδικημένα adventure της τελευταίας δεκαετίας με μερικούς από τους καλύτερους γρίφους ξανά την τελευταία δεκαετία. Πρόχειρα παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό...

Διάλλειμα για διαφημίσεις...

Ευτυχώς που δεν διυλίζεις τον κώνωπα εσύ.... άσε μας ρε φίλε. Σε επηρεάζει πολύ όταν ακούς καλά λόγια για κάτι και περιμένεις και εγώ δεν ξέρω τι....

Constantine_R wrote: Ευτυχώς που δεν διυλίζεις τον κώνωπα εσύ.... άσε μας ρε φίλε. Σε επηρεάζει πολύ όταν ακούς καλά λόγια για κάτι και περιμένεις και εγώ δεν ξέρω τι....

Ωπ απάντησες κι εδώ. Τελικά είναι λίγο μπέρδεμα τα δύο thread.

Όχι βρε, το Technobabylon το έπαιξα μετά από δική σου προτροπή και το καταευχαριστήθηκα. Απλώς εδώ είχα κάποια θέματα σε όλη τη διάρκεια που έπαιζα το παιχνίδι. Το φινάλε τα συμμάζεψε αρκετά και τους έδωσε μια πειστική εξήγηση, αλλά παρ' όλα αυτά δεν τα αναίρεσε απόλυτα. Ειδικά όταν έδωσα το πορτοφόλι στον μεθυσμένο είχα εκνευριστεί. Μιλάμε έψαχνα τρόπο να κάνω τον κλόουν να το δώσει με τρόπο που να μη μου χαλάει το continuity και το immersion. Έχουμε και ένα OCD κύριε!

@becoming_i
χαχα μην ανυσηχείς ο Castle είναι αγάπη γι'αυτό και έχουμε το θάρρος να λέμε και καμιά βλακεία παραπάνω ο ένας στον άλλον

becoming_i wrote: Το suspension of disbelief δούλεψε αρκετά καλά στην περίπτωση μου και τα όποια ενοχλητικά διαπίστωσε o Castledoque δε με ενόχλησαν καθόλου, ίσα ίσα που με "μετέφεραν" σε μια πιο αθώα εποχή που πραγματικά χαιρόμουν που έλυνα τον κάθε γρίφο και προχωρούσα λίγο παρακάτω.

Ακριβώς αυτό! για αυτό και φωνάζω ότι το παιχνίδι είναι κανονικό retro.
Στο review το εχω γράψει: "Ο Gilbert μας παίζει σαν την γάτα με το ποντίκι" και μου αρέσουν κάτι τέτοια ακόμα και αν είναι κοινότυπα.
Οκ, για το φινάλε. Είναι monkey island 2 αλλά στο δίνει να το καταλάβεις από το text adventure δεν έρχετε τελείως ξεκάρφωτα.
Εγώ περιμενω περισσότερη γκρίνια για αυτό το φινάλε

Constantine_R wrote: Οκ, για το φινάλε. Είναι monkey island 2 αλλά στο δίνει να το καταλάβεις από το text adventure δεν έρχετε τελείως ξεκάρφωτα.
Εγώ περιμενω περισσότερη γκρίνια για αυτό το φινάλε

Προσωπικά πάντως για μένα το φινάλε σώζει το παιχνίδι. Σοβαρά, αν δεν είχε το συγκεκριμένο φινάλε, θα το έθαβα πολύ άσκημα. Με οποιοδήποτε άλλο φινάλε αυτά που αναφέρω παραπάνω για τους γρίφους θα τα θεωρούσα τεράστιο σχεδιαστικό φάουλ. Όσο γλυκά και νοσταλγικά μου φαίνονται στα παλιά παιχνίδια, τόσο απαράδεκτα τα βρίσκω σε σύγχρονα παιχνίδια. Σαν τους ξαφνικούς θανάτους στα παλιά παιχνίδια της SIERRA. Όσο χαριτωμένοι μου φαίνονται στα πρωτότυπα παιχνίδια, αν κάνει κανένα καινούργιο παιχνίδι κανένα αστείο και τους ενσωματώσει χωρίς autosave, θα το κράξω άσκημα. Δεν κάνω πλάκα. Πιστεύω πως είναι παιχνίδι του 4 με 4,5, με οποιοδήποτε άλλο φινάλε θα ήταν για 3 με 3,5. Δεν υπάρχει δικαιολογία χωρίς το συγκεκριμένο φινάλε για τους χαρακτήρες να κάνουν αυτά που κάνουν και να αλληλοβοηθούνται όπως συμβαίνει στο Thimp. Θυμήθηκα τώρα το φάντασμα. Στους γρίφους που βοηθάει τους υπόλοιπους πως το ξέρει πως χρειάζονται τη βοήθειά του και πως ξέρουν κι αυτοί πως υπάρχει κάπου ένα πνεύμα που τους βοηθάει ώστε να εκμεταλλεύονται την αρωγή του; Αν δεν υπήρχε η τελική εξήγηση πως είναι όλοι δέσμιοι των σχεδιαστικών μηχανισμών του παιχνιδιού στο οποίο αποτελούν τους playable characters, όλα αυτά θα τα έβρισκα ασυγχώρητα ανεξαρτήτως ρετρό και νοσταλγικότητας.

Θεωρώ το φινάλε πολύ έξυπνο αν και όχι τόσο πρωτότυπο όσο νομίζει πως είναι. Και να φανταστείτε πως ανήκω στην κατηγορία των παικτών που θεωρεί το φινάλε του ΜΙ2 μεγάλη βλακεία. (Ωχ καινούργια φωτιά άναψα...)