Προβληματισμοί...

[Απο μεταφορά] <- Καποιές μνήμες απο λογιστικές καταστάσεις. Αλλαγή χρήσης και τα συναφή.

Λοιπόν, καλή η πρόταση σου φίλε μου, οπότε ας το ξεκινήσουμε απο το μύνημα σου, το οποίο και είναι περισσότερο συγκροτημένο από άποψη σκέψης. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

(Υπόψιν, σε ορισμένα ζητήματα όταν κάνω κάτι που μπορεί να θεωρηθεί και αστείο δεν το κάνω για να γελοιοποιήσω κάτι, αλλά απλά το σατυρίζω, γιατί ούτως ή άλλως το βλέπω πάντα από μέσα. Το λέω γιατί καμιά φορά υπάρχει περίπτωση κάποιος να παρεξηγηθεί δίχως λόγο, και δεν αξίζει τον κόπο να χαλάμε τις καρδιές μας όταν μιλάμε για κάτι που μας διασκεδάζει.)

Όσο για την ηλικία, γράψε ανώριμος 36άρης. Και μην φοβάσαι να θέσεις κάποιους προβληματισμούς σου, πάντοτε είναι δεκτοί και, κάποιες στιγμές μάλιστα, επιβεβλημένοι. Ούτως ή άλλως κάθε προβληματισμός μας βγάζει απο το βόλεμα μας (το τέλμα μας, θα ήταν πιο σωστό) και μας κάνει να αφιερώσουμε μερικές σκέψεις σε κάτι "νέο" ή "διαφορετικό". Είτε μια άλλη άποψη την οποία δεν έχουμε λάβει υπ'όψιν μας.

Φίλε mortal, διάβασα με πολλή προσοχή τα όσα γράφεις στο post σου, και ομολογώ ότι είναι άκρως ενδιαφέροντα και με μεγάλη δόση αλήθειας.

Καταρχήν, όσον αφορά τα υβρίδια, δεν θα μείνω για πολύ στο (όποιο) πάντρεμα των ειδών (π.χ. action/adventure κ.ο.κ), αλλά στην προσπάθεια από την πλευρά των developers για πιο open-ended παιχνίδια, για παιχνίδια που προσφέρεουν ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μία δράση μη-γραμμική, ανοιχτή και ίσως μοναδική για κάθε παίχτη. Για παράδειγμα αυτό προσπαθεί να κάνει ο Molyneux σε όλους τους τίτλους του. Με άλλα λόγια ο εκάστοτε developer προσπαθεί να σου πει: "Δεν θέλω να παίξεις ένα παιχνίδι όπου κινείσαι βάσει των δικών μου όρων, αλλά θέλω τους όρους αυτούς να τους δημιουργείς εσύ". Δύσκολο; Προφανώς. Ακατόρθωτο; Ο καιρός θα δείξει. Και, συνέπεια αυτής της προοπτικής είναι η άτυπη "κατάργηση" (σταδιακά) των ειδών, κάτι νομίζω κατανοητό. Πάντως θεωρώ ότι προς τα εκεί προσανατολίζεται η φιλοσοφία των σύγχρονων developers.

Γενικά το θέμα "κατηγορίες-παντρέματων" το ανέφερα και πιο πολύ, για να δείξω πώς, επίσης, κατά ένα μικρό (ή μεγάλο) μέρος πόσο πεπερασμένες (μάταιες είναι μερικές φορές αυτές οι προσπάθειες για νεωτερισμούς. Το ζήτημα open-ended ή/και non-linear τώρα είναι κάτι διαφορετικό, επιθυμητό, και δύσκολο. Ανοικτό τέλος σημαίνει να μην έχει σχεδιασθεί σεναριακά το τέλος της ιστορίας...Δεν ξέρω, αλλά αυτό με βρίσκει κάπως δισταστικό στην αποδοχή, και με κατευθύνει να σκεφθώ ιδέες από SF όπως το Existenz, όπου εμφανίστηκε η ιδέα της πολλαπλής πραγματικότητας όπου ο Game Designer σχεδιάζει την πρώτη και από εκεί και έπειτα εσωτερικά οι χαρακτήρες σχεδιάσουν τις υπόλοιπες σε επίπεδο βάθους (στυλ - ρωσσικές κούκλες) και διαφοροποιήσεων, όπου ο παίκτης απλά μπαίνει σε κάποια από αυτές, με ελάχισες προτροπές και γνώσεις και απλά "γράφει" μια ιστορία, όπου επίσης μπορεί και να χαθεί μέσα σε πολλαπλές ιστορίες. Ωστόσο είναι ακόμη μη υπολογίσιμη η προσέγγιση των χαρακτήρων του παιχνιδιού, της μνήμης τους (κωδικός συναισθήματα/εμπειρίες), της αντιμετώπισης τους προς τον παίκτη (προδιάθεση/ρατσισμος κ.λ.π.), οπότε με οδηγεί σε κάτι πειραματικό που ενδεχομένως να μας αφήσει ανικανοποίητους. Βέβαια αυτό ωστόσο απέχει ευτυχώς ή δυστυχώς πολύ από την σημερινή πραγματικότητα του εύκολου και γρήγορου στην ανάπτυξη προϊόντος. Οι δικοί σου όροι όπως το λες απαιτούν (έτσι όπως μπορώ να το αντιληφθώ) μεγάλους κόσμους, υπολογισμένους στην λεπτομέρεια, και κατόπιν χαρακτήρες απλούς και χαρακτήρες NPC με συναισθήματα τα οποία να διαφοροποιούνται στην αντιμετώπιση και τις ενέργειες του χαρακτήρα (Θεός, ήρωας, απλός καθημερινός άνθρωπος κ.λ.π.) Το Non-Linear έχει πραγματοποιηθεί πολλές φορές με "περίεργα" αποτελεσματα. Σου λένε το λύνεις όπως θέλεις, και ξαφνικά ακούς για χαρακτήρες που δεν τους έχεις δει και μπλέκεται η οποιαδήποτε "συνέχεια" και λογική που ίσως να είχε η ιστορία αν είχε εξελιχθεί σταδιακά και linear. Και τα πιθανά αδιέξοδα είναι και αυτά υπαρκτός κίνδυνος.

Αναφέρεσαι στο BW2 (να υποθέσω); Η ελευθερία αποφάσεων θα προυπέθεται κάποιου είδους τεχνητής νοημοσύνης ή οποία θα στηριζόταν σε αρχικούς κανόνες και πάνω στους οποίους θα έχτιζε βάση του παίκτη, έτσι; Απλά το συγκεκριμένο παιχνίδι όπως φαντάζομαι φέρνει το στοιχείο του στυλ κλειστός εσωτερικός κόσμο" στον οποίο δεν χειρίζεσαι τα πάντα άμμεσα αλλά με κάποια σχετική αποστασιοποίησει που δεν σου επιτρέπει να χειρισθείς κάθε πόρο όπως ακριβώς θέλεις εσύ; Δηλαδή απλά ρυθμίζεις άλλες παραμέτρους αντί για τα records των λαών, των πλασμάτων, των άλλων θεών, των στρατών και λοιπά.

Κατά δεύτερον, επειδή παίζω παιχνίδια όλων των ειδών για χρόνια, αποκλειστικά στο PC, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι σήμερα δεν υπάρχει κανένα απολύτως παιχνίδι για PC που να μην απαιτεί συστηματική σκέψη από την πλευρά του παίχτη, λίγη ή πολλή δεν έχει σημασία. Σήμερα πλέον τα αντανακλαστικά, ναι μεν πάιζουν ρόλο, αλλά χωρίς μυαλό δεν πας πουθενά. Από ποδοσφαιράκι, μέχρι FPS, μέχρι και τα αγαπημένα μας adventures, όλα, μα όλα, απαιτούν ικανότητα σκέψης και λήψης αποφάσεων. Βέβαια, δεν απευθύνονται όλα τα είδη σε όλους τους gamers (γι'αυτό εξάλλου υπάρχουν και διαφορετικά είδη). Παράλληλα θεωρώ ότι η μεγάλη μάζα των παιχνιδιών απευθύνεται ολοένα και πιο πολύ σε πιο "ώριμους" gamers.

Συστηματική σκέψη όντως χρειάζεσαι, αλλά η επανάληψη (ανακύκλωση) των ιδεών τα κάνει να διαφέρουν μόνο στα ονόματα, στις τοποθεσίες και στις σεναριακές ανατροπές κάποιων χαρακτήρων. Κατόπιν παρακολούθησης από την αρχή κάποιων σειρών είδα πως το μόνο που βελτιωνόταν δραματικά κάθε φορά ήταν τα γραφικά, τα ηχητικά εφφέ, η μουσική, πότε πότε το gameplay, και λίγο το σενάριο. Αλλά η βασική διαδικασία σε κάθε είδος που έχω παίξει είναι σχεδόν η ίδια. Το πιο "ώριμους" το δέχομαι φυσικά στους τομείς αισθητικής του παιχνιδιού και σεναριακά (αν σκεφθώ το moment of silence και την "επιφανειακή" θεώρηση του πάνω στο ζήτημα πολιτικής χειραγώγησης, συνομωσία κατά της συνομωσίας κ.λ.π). Αλλά αυτό δεν μπορώ να το θεωρήσω μάζα ποιότητας, η μάζα των παιχνιδιών, στο βιβλίο μου, είναι απλά κάτι ποσοτικό που χρησιμοποιήται για να εκμεταλεύονται βιαστικά και πρόχειρα το καλό hardware κάποιων χρηστών δίχως πολύ κόπο. Και ποιός να τους πεί και κάτι, αφού και εμείς πολλές φορές λειτουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μέγιστο ώφελος, minimum κόπος, κόστος, χρόνος.

Και ερχόμαστε στα ηλικιακά φάσματα. Δεν ξέρω αν τα adventures απευθύνονται σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας (αν και στην Ελλάδα μου φαίνεται λογικό, και λόγω της γλώσσας), αλλά πιστέυω ότι μπορούμε πλέον να μιλάμε για "χάσμα των γενεών" στους κόλπους των gamers. Δεν ξέρω την ηλικία σου mortal, αλλά σίγουρα αν είσαι πάνω από τα 20-25, θα κατανοείς τον προβληματισμό μου αυτό. Δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε, αλλά σίγουρα αλλάζουν πολλά πράγματα στο μυαλό των gamers, δυστυχώς όχι πάντα θετικά. Πάντως θεωρώ ότι δεν περιορίζονται τα είδη σε κάποιες ηλικιακές ομάδες, αλλά παρατηρώ την τυφλή προσκόλληση σε κάποια είδη (από άτομα κάθε ηλικίας), απορρίπτοντας ασυζητητί οτιδήποτε άλλο.

Την ηλικία την ανέφερα και γενικά το χάσμα που αναφέρεις το βλέπω όταν ακούω τα νεώτερα παιδιά 15-18 να πάνε για MMORG, για action Lanparties και συναφή και όταν τους λες για adventure να ξυνίζουν τα μούτρα. Έτσι έμαθαν, έτσι μεγάλωσαν κανείς δεν μπορεί να τους καταδικάσει. Στην εποχή του αντιγράφειν, του μιμείται και του καταναλώνει ζουν τα παιδιά γιατί να αφιερώσουν τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο τους για να ψάξουν ότι εμείς είμασταν τυχεροί να έχουμε πιο "καθαρό" και πιο ελεγχόμενο (Sierra, Lucas, Infocom, Microids, Westwood, DreamForge και άλλες); Τα παιχνίδια ακολουθούν την ροή της κατανάλωσης, και την ταχύτητα της ζωής. Τα πάντα γύρω μας κινούνται γρήγορα (ίσως υπερβολικά γρήγορα) άρα προσπαθούν πολλές φορές να ακολουθήσουν αυτή την ταχύτητα. Δεν ξέρω πόσο θα τους πάρει, αλλά κάποιοι θα βρουν τον δρόμο τους και προς άλλα είδη. Η ταχύτητα και η επανάλειψη κουράζουν, και σε "καίνε" με την πάροδο του χρόνου. Και κάποια είδη παιχνιδιού είναι καλύτερα στο να "καίνε" τον παίκτη ψυχολογικά σε σχέση με τα adventure.

Για τη ελιτίστικη προσέγγιση που αναφέρεις, νομίζω ότι όχι μόνο υπάρχει, αλλά βασιλέυει. Σε όλα τα είδη των gamers υπάρχουν ελιτίστικες απόωεις, αλλά ειδικά όσον αφορά τους adventure gamers, τα πράγματα ξεφέυγουν πολύ άσχημα. Όχι μόνο είμαστε ελιτιστές, αλλά διαρκώς έχουμε μία μόνιμη γκρίνια στα χείλη, σαν να είμαστε ανοργασμικές γυναίκες (σόρυ για τις όποιες παρεξηγήσεις, αλλά νομίζω ότι καταλληλότερα δεν μπορεί να τεθεί).
Το ένα μας μυρίζει, το άλλο μας ξυνίζει, και εν τέλει θέλουμε να κρατήσουμε τα adventures παρωχημένα, σε ένα πιο underground πλάισιο, για τους λίγους και εκλεκτούς. Με αυτό δεν συμφωνώ εγώ. Και επειδή ευτυχώς έχω ζήσει πολλά χρόνια εξωτερικό, μπορώ με ασφάλεια να πω (ξέρω ότι θα πέσουν να με φάνε) ότι αυτή η ιδιαίτερα ελιτίστικη νοοτροπία υπάρχει κυρίως στην Ελλάδα. Και σε ποια Ελλάδα; Στην Ελλάδα που ο άλλος αγοράζει με 5 ευρώ το πειρατικό παιχνίδι και έχει και το θράσος να έχει απαιτήσεις από τους developers.

Μήπως το ότι όλοι μας κρίνουμε κάποιες στιγμές αυτό που "αγαπάμε" περισσότερο σκληρά, με την προοπτική να γίνει κάτι καλύτερο, θεωρείς ελιτισμό; Η "γκρίνια" όντως υπάρχει ως ιδέα, αλλά με την προοπτική (πολύ χαλαρά) κρίνωντας κάτι να διαμορφώσεις μια νέα αντίληψη σχετικά με τα θετικά και τα αρνητικά του, αν φυσικά κάποια από τα "σχόλια" φθάσουν κάποια στιγμή στους developers και εκείνοι αποφασίσουν να στήσουν αυτί και να προσέξουν τι επιθυμούν οι καταναλωτές τους/πελάτες τους. Το underground έχει κι αυτό τους κύκλους του, γιατί αν ήταν μόνιμα underground θα ήταν ακόμη σε κατάσταση ώριμου Rock (για να κάνω την μουσική μου παρομοίωση) και όχι παιδικού Pop κατηγορίας Spears (με κοτσιδάκια ή άνευ). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Δυστυχώς όταν ανέβεις στην "επιφάνεια" βαπτίζεσαι αυτόματα βιομηχανία, και αγελάδα που την αρμέγεις, είτε μηχανή που κόβει χρήματα, έτσι απλά εκμεταλεύονται κάποιοι τις ιδέες δίχως να τις αγγίζουν και να τις βελτιώνουν γιατί απλά πουλάνε. Και έχουν και το καζάνι του ανακατέματος για randomizer. Απαισιόδοξη προσέγγιση, και έχει γίνει και πάλι κουβέντα στο παρελθόν, αλλά εκεί καταληγω.

(Και όσο για το πειρατικό, να σου πω κάτι, και το κορόϊδο απο εδώ που έχει σκάσει κοντά 3,000+ ευρώ για τίτλους που αγόρασε, ποιός του έδωσε σημασία; Απλά αγόρασε, άρα εντάξει, γιατί να νοιαστούμε πλέον, και το patchάκι του δώσαμε και στο τριπάκι να μας αγοράζει τον βάλαμε! Έτοιμος ο πελάτης! Αλλά ο πελάτης όταν αρχίζει να νοιώθει πως το φαγητό έχει μπαγιατεψει πολύ τι κάνει; Μήπως οι πτωχεύσεις μερικών υπήρξαν ως υγιές αποτέλεσμα της αντιμετώπισης που ανέφερα. )

Δεν ξέρω αν σε μπέρδεψα λιγάκι, ή αν μπερδεύτηκα ο ίδιος, αλλά χάιρομαι ιδιάιτερα για την συζήτηση αυτή. Αν και ίσως θα ήταν καλύτερα ένα νέο thread

Ελπιζω πως απάντησα κάπως πιο οργανωμένα αυτήν την φορά. Ωστόσο να επαναλάβω πως η υποκειμενικότητα μου είναι 100% αντικειμενική! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Η επιθυμία σας πραγματοποιήθηκε αγαπητέ!

Τώρα μάλιστα, μπορούμε πιο άνετα να εκθέσουμε τις απόψεις μας, χωρίς να ταλαιπωρούμε και το κακόμοιρο Fahrenheit

Καταρχήν συμφωνώ ότι οι όποιες non-linear προσπάθειες ως τώρα δεν έχουν στεφθεί απόλυτα με επιτυχία, αλλά υπάρχει μία τέτοια πρόθεση. Σίγουρα δεν πρόκειται να υπάρξει μία απόλυτα "ανοιχτή" gaming εμπειρία, λόγω αμέτρητων τεχνικών και άλλων δυσκολιών, αλλά κάποια μυαλά σίγουρα εκεί θέλουν να στραφούν. Αναμφισβήτηα έχουν υπάρξει και μεγάλες "απάτες", όσον αφορά τέτοιου είδους προσπάθειες, αλλά κατανοώ απόλυτα το όποιο πάντρεμα των ειδών προς αυτήν την κατεύθυνση. Για παράδειγμα, το GTA, τι είδος παιχνιδιού το θεωρείς; Ή το Morrowind; Είναι δηλαδή καθαρό RPG; Όσον αφορά τον Molyneux, δεν αναφέρομαι μόνο στο BW, αλλά και στο Fable, όπως και στο επερχόμενο Movies. ϊσως βέβαια όλα να αποτελούν μία πολύ καλοστημένη ψευθαίσθηση, που όμως δεν θα ήταν εφικτή χωρίς μία όζμοση κάποιων διαφορετικών ειδών. Αναμφισβήτητα δεν γίνται κάποιο παιχνίδι να είναι απόλυτα ανοιχτό. Πρέπει να υπάρχει μία σταθερή βάση (όπως η ιστορία) και γύρω όμως από αυτήν να υπάρχει μία σχετική ελευθερία. Πλέον ο παίχτης ίσως θέλει να παίζει με αντίπαλο το ίδιο το παιχνίδι, και όχι τον developer (δεν ξέρω αν αυτό γίνεται κατανοητό...) Απλά πιστεύω καταντάει κουραστικό να ακολουθείς απλά αυτά που σου επιβάλλει κάποιος τρίτος. Ναι, τελικά μάλλον είναι μία ψευθαίσθηση. Αν γίνεται καλά, προσωπικά δεν έχω πρόβλημα. Αν όμως γίνεται απλά για να γίνει, τότε χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Απαιτεί ταλέντο, ξεκάθαρη σκέψη και μπόλικη τόλμη. Και γι'αυτό ίσως να επιβιώσουν και οι πιο "προοδευτικοί", και όχι αυτοί που απλά αντιγράφουν και επιδίδονται σε έναν άκρατο μιμητισμό. Σε γενικές γραμμές, πάντως το όλο αυτό ζήτημα είναι τρομερά πολύπλοκο, και μόνο ο καιρός θα δείξει τι μέλλει γενέσθαι.


Αναφορικά με το θέμα της σκέψης. Δέχομαι ότι υπάρχει μία τάση επανάληψης, αλλά δεν νομίζω ότι αλλάζει κάτι στην όλη διαδικασία της σκέψης, ίσως απλά να γίνεται πιο εύκολα και αυθόρμητα. Για παράδειγμα, η συντρπτική πλειοψηφία των FPS (αναφέρω το παράδειγμα αυτό γιατί το συγκεκριμένο είδος θεωρείται το λιγότερο "σκεπτόμενο") χρειάζονται έναν δεδομένο τρόπο σκέψης. Λίγο στρατηγική, η κατάλληλη εκμετάλλευση χώρων και πόρων, κτλ. Ναι, όλα σχεδόν απαιτούν τον ίδιο τρόπο σκέψης, αλλά τουλάχιστον απαιτούν μία κάποια σκέψη, Αν για παράδειγμα παίξω ένα deathmatch με κάποιον που παίζει σχεδόν αποκλειστικά τέτοιου είδους παιχνίδια, είναι σίγουρο ότι θα με λειώσει. Γιατί; Επειδή έχει καλύτερα ρεφλέξ από μένα; Όχι. Θα με κερδίσει γιατί το μυαλό του έχει ασκηθεί σε τέτοιου είδους παιχνίδια και καταστάσεις, και μπορεί να εκμεταλλευτεί μία δεδομένη κατάσταση πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από μένα. Γι'αυτό και θεωρώ το gaming μία αρκετά εποικοδομητική ενασχόληση.
Συμφωνώ ότι υπάρχει έντονη τάση μιμητισμού και προσκόλλησης σε κάποιες ιδέες που πουλάνε. Λογικό όμως. Στο χέρι μας είναι να το αλλάξουμε. Η όποια εξέλιξη είναι ευπρόσδεκτη. Ομολογώ ότι θέλω και μία πρόοδο και στα τεχνικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού, έστω και αν αλλάζουν λίγα πράγματα στους υπόλοιπους τομείς. ¨αρα όπως λες, και εγώ πολλές φορές λειτουργώ με τον τρόπο που θέλουν οι εταιρείες, γιατί έχω ένα καλό μηχάνημα και θέλω να το αξιοποιήσω. Δεν θα πάρω μία φεράρι για να πηγάινω στα χωράφια
Η ωριμότητα στα παιχνίδια δεν είναι μόνο θέμα σεναρίου ή οπτικής απεικόνισης. Είναι και θέμα κάποιων ιδεών που προβάλλονται, κάποιων έντων συναισθηματικά καταστάσεων κτλ. Και εδώ ακριβώς έγκειται η διαφορά των χρηστών PC και των χρηστών κονσολών.

Στις ηλικίες τώρα... Σε ένα άλλο thread είχα αναπτύξει τους προβληματισμούς μου για το θέμα αυτό, που σε γενικές γραμμές έλεγα τα εξής: Σίγουρα υπάρχει μία χαώδης διαφορά μεταξύ νεότερων gamers και gamers μεγαλύτερης ηλικίας. Όταν ήμουν για παράδειγμα 15 ετών βυθιζόμουν σε ένα καλό adventure. Υπάρχουν πολλά άτομα σήμερα της ηλικίας αυτής που να κάνουν το ίδιο. Δε νομίζω. Παντού βλέπεις πιτσιρίκια να συνωστίζονται στα internet cafes παίζοντας CS ή MMORPGs. Παιχνίδια δηλαδή εφήμερα, γρήγορα και έντονα ανταγωνιστικά. Γιατί όμως γίνεται αυτό. Προσωπικά εντοπίζω την μεταστροφή αυτή στις προτιμήσεις των νεότερων gamers σε δύο λόγους:

1.Καταρχήν το προφανές: Καλώς ή κακώς τα σημερινά πιτσιρίκια δεν είχαν την δυνατότητα να ζήσουν από πρώτο χέρι κάποιες χρυσές σελίδες του gaming, όταν τα γραφικά ήταν απλοικά, αλλά όλα τα άλλα υπήρχαν στο μέγιστο βαθμό. Λογικό είναι λοιπόν να μην ενστερνίζονται αυτήν την "ρομαντική" διάθεση που έχουμε συχνά εμείς οι παλιότεροι.
2.Ο βασικός λόγος ωστόσο είναι η αλλαγή της ίδιας της κοινωνίας και της παιδείας που λαμβάνουν οι νεότεροι. Η σημερινή ζωή (περισσότερο από ποτέ) έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό την ανταγωνιστικότητα και το ρητό
"only the strong survive". Ο πιτσιρικάς, από το ίδιο το σπίτι του μαθαίνει ότι δεν αρκεί να είναι καλός αλλά να είναι ο καλύτερος. Και η ανταγωνιστικότητα μετουσιώνεται με τον καλύτερο τρόπο στα deathmatches και τα LAN parties, αλλά και στα MMORPGS. Για παράδειγμα μια φορά ρώτησα ένα φιλαράκι μου μικρότερης ηλικίας, αλλά και άπειρος σχετικά στον χώρο του gaming, ο οποίος λιώνει στο World of Warcraft, για ποιο λόγο παίζει το παιχνίδι αυτό (προσωπικά βρίσκω τα παιχνίδια αυτά βαρετά γιατί δεν έχουν κάποιο σαφή σκοπό, παίζεις απλά για να παίζεις). Και μου λέει: "Μα για να πάω στα 60 lvl". Ωράια, λέω γω. Κι ας πούμε ότι φτάνεις το επίπεδο αυτό. Μετά τι κάνεις; ¨εχει κάποιο νόημα να συνεχίζεις; "Ναι". μου λέει. "Συνεχίζεις να παίζεις, προκειμένου να γίνεις ο καλύτερος στον server που παίζεις". Αφήνω τα σχόλια σε σας.
Παράλληλα, η σύγχρονη ζωή έχει γίνει ταυτόσημη του εφήμερου και του εντυπωσιασμού, Πόσους νέους μπορείς να κατονομάσεις που διαβάζουν συστηματικά βιβλία; Πόσα πιτσιρίκια βλέπεις να παίζουν ακόμη μπάλα στις αλάνες; Πόσα παιδιά έχουν κάποιες σαφείς απόωεις για το τι γίνεται γύρω τους; Πόσοι νέοι, εν τέλει, έχουν την ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ για να εκτιμήσουν τον κόπο και την προσπάθεια του άλλου;

Χμμμ...ερχόμαστε στην ελιτίστικη νοοτροπία. Προσωπικά είμαι συναισθηματικά ακράιος. Αγαπώ με πάθος, μισώ θανάσιμα. Κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, αγαπώ με πάθος κάποια παιχνίδια και σιχαίνομαι κάποια άλλα. Άλλο όμως να αγαπάς και να νοιάζεσαι για ένα είδος λ.χ. παιχνιδιών, και άλλο να το καταδικάζεις στην αφάνεια και τελικά στον αφανισμό. Γιατί αυτό νομίζω γίνεται. Δεν λέω να μην κριτικάρεις, αρκεί όμως να έχεις την ικανότητα να το κάνεις αυτό. Και γυρνώντας στα διάφορα fora, όπου έλληνες gamers εκφράζουν τις όποιες απόψεις τους, πρέπει να παραδεχτώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι επιεικώς ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ να εκφέρουν μία στοιχειώδη και εμπεριστατωμένη άποψη. Και αυτό ισχύει ΚΑΙ για τους adventurers, πράγμα απαράδεκτο κατά την γνώμη μου πάντα. Ακόμα και οι περισσότεροι συντάκτες στα περιοδικά (και καλά, οι "ειδικοί") δεν με πείθουν ότι έχουν την εμπειρία και την ικανότητα να κριτικάρουν κάποιο παιχνίδι (μήπως και αυτοί φταίνε για την παρακμή που παρουσιάζεται.

Η "βιομηχανία" και η εμπορευματοποίηση δεν είναι καό πράγμα κατ'ανάγκη. Δεν σημαίνει ότι επειδή κάποιο είδος γίνεται πιο mainstream, ταυτόχρονα αρχίζει και ο εκφυλισμός του. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν 15 χρόνια το 90% των παιχνιδιών που κυκλοφορούσαν στο PC ήταν adventures. Μπορεί οι ίδιοι οι υπολογιστές να μην ήταν mainstream, αλλά όποιος έπαιζε κάτι στο PC του, αυτό θα ήταν adventure.Άρα το έιδος ήταν ο κύριος μοχλός της εμπορικής κυκλοφορίας των εταιρειών. Η σταδιακή παρακμή του είδους δεν οφείλεται στην εμπορευματοποίηση των PCs, αλλά στην αδυναμία των adventures να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν (και διαρκώς δημιουργούνται).

Φίλε Mortal, πίστεψε με, κι εγώ έχω δώσει ΠΟΛΛΑ λεφτά στα pc games. Έχω νιώσει πολλές φορές την κοροϊδία, και ειδικά σήμερα όπου το γνήσιο δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα παραπάνω από μία πειρατική κόπια. Παλιά η συσκευασία, τα διάφορα καλούδια, το όμορφο παχύ manual, ήταν λόγοι που σε ωθούσαν να προτιμήσεις το γνήσιο. Σήμερα, πλαστικό κουτί DVD, manual που απλά σου λέει πως να εγκαταστήσεις το παιχνίδι και αυτό ήταν. ΚοροΙδία δηλαδή. Αλλά πληρώνεις τον ΚΟΠΟ, την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ του άλλου, και δίνεις και το ΚΙΝΗΤΡΟ για να συνεχίσει. Και από την στιγμή που πληρώνων, έχω και την συνείδηδη μου ήσυχη και επιπλέον έχω και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να απαιτήσω και κάτι παραπάνω. Αν πάω σε ένα καλό εστιατόριο και φάω, πληρώσω πολλά λεφτά και εν τέλει δεν μου αρέσει το φαγητό, μπορώ να παραπονεθώ στον σεφ ή στον ιδιοκτήτη. Και σίγουρα την επόμενη φορά μπορεί να προσέξει και λίγο παραπάνω. Αν όμως πάω αργά το βράδυ, παραβιάσω την κουζίνα, και κλέψω το φαγητό και δεν μου αρέσει, αν πάω και εμφανιστώ πρωί πρωί στο εστιατόριο και πω "παιδιά το φαγητό σας είναι χάλια", ε, τότε είμαι απλά ηλίθιος.


ΟΥΦ!!

Καλησπέρα!
Χαίρομαι που βλέπω πως ανήκεις και εσύ σύντεκνε(!) στην κατηγορία του club "Λακωνας"! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> (Χριστίνα, τρατάρισε τον κύριο καταλλήλως! )

Τώρα μάλιστα, μπορούμε πιο άνετα να εκθέσουμε τις απόψεις μας, χωρίς να ταλαιπωρούμε και το κακόμοιρο Fahrenheit

Καταρχήν συμφωνώ ότι οι όποιες non-linear προσπάθειες ως τώρα δεν έχουν στεφθεί απόλυτα με επιτυχία, αλλά υπάρχει μία τέτοια πρόθεση. Σίγουρα δεν πρόκειται να υπάρξει μία απόλυτα "ανοιχτή" gaming εμπειρία, λόγω αμέτρητων τεχνικών και άλλων δυσκολιών, αλλά κάποια μυαλά σίγουρα εκεί θέλουν να στραφούν. Αναμφισβήτηα έχουν υπάρξει και μεγάλες "απάτες", όσον αφορά τέτοιου είδους προσπάθειες, αλλά κατανοώ απόλυτα το όποιο πάντρεμα των ειδών προς αυτήν την κατεύθυνση. Για παράδειγμα, το GTA, τι είδος παιχνιδιού το θεωρείς; Ή το Morrowind; Είναι δηλαδή καθαρό RPG; Όσον αφορά τον Molyneux, δεν αναφέρομαι μόνο στο BW, αλλά και στο Fable, όπως και στο επερχόμενο Movies. ϊσως βέβαια όλα να αποτελούν μία πολύ καλοστημένη ψευθαίσθηση, που όμως δεν θα ήταν εφικτή χωρίς μία όζμοση κάποιων διαφορετικών ειδών. Αναμφισβήτητα δεν γίνται κάποιο παιχνίδι να είναι απόλυτα ανοιχτό. Πρέπει να υπάρχει μία σταθερή βάση (όπως η ιστορία) και γύρω όμως από αυτήν να υπάρχει μία σχετική ελευθερία. Πλέον ο παίχτης ίσως θέλει να παίζει με αντίπαλο το ίδιο το παιχνίδι, και όχι τον developer (δεν ξέρω αν αυτό γίνεται κατανοητό...) Απλά πιστεύω καταντάει κουραστικό να ακολουθείς απλά αυτά που σου επιβάλλει κάποιος τρίτος. Ναι, τελικά μάλλον είναι μία ψευθαίσθηση. Αν γίνεται καλά, προσωπικά δεν έχω πρόβλημα. Αν όμως γίνεται απλά για να γίνει, τότε χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Απαιτεί ταλέντο, ξεκάθαρη σκέψη και μπόλικη τόλμη. Και γι'αυτό ίσως να επιβιώσουν και οι πιο "προοδευτικοί", και όχι αυτοί που απλά αντιγράφουν και επιδίδονται σε έναν άκρατο μιμητισμό. Σε γενικές γραμμές, πάντως το όλο αυτό ζήτημα είναι τρομερά πολύπλοκο, και μόνο ο καιρός θα δείξει τι μέλλει γενέσθαι.

Το κακό όπως το βλέπω να γίνεται, είναι πως αυτό που αποκαλώ "βιομηχανοποίηση" έχει καταλάβει για τα καλά την αγορά των games στο (μεγάλο) σύλολο τους. Π.χ. Έχουμε τον Carmack ο οποίος παράγει engines, πανέξυπνα, δουλεμένα, συμπαγή σε κώδικα, καθαρά. Απο εκεί και μετά έρχεται η EA (και η κάθε EA) και παίρνει 5-10 ομάδες, τους λέει θέλω αυτό το θέμα, απευθύνομαι σε όλους τους gamers, βγάλτε μου παιχνίδι. Πάνε λοιπόν τα παιδιά παίρνουν το καινοτόμο engine του carmack, και αν έχουν μεράκι δίνουν κι οι ίδιοι κάτι καλύτερο, ειδάλως μας δίνουν ότι έχει ως βάση των engine και απλά (δεν είναι και τόσο απλά, αλλά δυστυχώς αυτό γίνεται) σχεδιάζουν επίπεδα. Δεν κάθεται ο καθένας τους να σχεδιάσει και να υλοποιήσει inhouse ένα engine το οποίο να πληρεί τις ειδικές προυποθέσεις του σεναρίου που έχει παιδέψει περισσότερο, και έχει καταλήξει σε πιθανά puzzles, ποιότητα-βάθος ιστορίας, που έχει ξεκαθαρίσει το κοινό στο οποίο θέλει να απευθυνθεί, και που στοχεύει να καταλάβει συγκεκριμένη μερίδα αγοράς. Όταν πας για τα πολλά λέει ο λαός χάνεις και τα λίγα, και πολύ φοβάμαι ότι εκεί καταλήγουμε.

Τα open-ended και non-linear ως όροι είναι ωραίοι και αποδεκτοί αλλά θα πρέπει να μπουν σε μερικούς πειραματικούς τίτλους που θα έχουν δουλευθεί με τον τρόπο που προανέφερα, και που θα έχουν συνυπολογίσει σε κόστος, χρόνο, κόπο, όλα όσα πρέπει για να μην απογοητεύσουν εκείνους που θα τα δοκιμάσουν. Εσύ ως gamer θα μπορούσες να περιμένεις την μια 2ετία ή 4ετία που θα χρειαζόταν για να γράφτεί ένα παιχνίδι το οποίο να πληρεί σε ικανοποιητικό βαθμό τις απαιτήσεις σου; (Περίμενα 4 χρόνια το Doom III, και βασικά δεν περίμενα να αλλάξει το gameplay (και να μπεί και ιστορία), αλλά να βελτιωθεί ο κώδικας όσον αφορά την εικόνα, τον ήχο, και κατά ένα μικρό ποσοστό την φυσική του κόσμου (αντίδραση αντικειμένων, κίνηση μοντέλων, αντιμετώπισει ρευστών κ.λ.π)

Τον developer πάντα τον καταδικάζω (αν δεν το 'κανα δεν θα ήμουν απαιτητικός), και πάντα (σχεδόν) τον συγχωρώ βάση αυτού του σκεπτικού (αν δεν το έκανα θα ήμουν κλασσικός Έλληνας). Ο χρόνος μου τελειώνει (έχουμε μικρές παραγωγικές ζωές), ο χρόνος του τελειώνει, άρα περιορίζει υποχρεωτικά τις απαιτήσεις του/μας για να προσεγγίσει τον στόχο σε λογικά χρονικά πλαίσια. Οπότε αν δεν φτιαχτεί κάποιο σύστημα AI το οποίο να παράγει ιστορίες, στηριζόμενο σε μια ανάμιξη πραγματικών/ιστορικών/μυθολογικών στοιχείων, να επιλέγει χαρακτήρες απο μια γκάμα ψυχολογικών (αρχετυπικών/στερεοτύπων) χαρακτήρων και ανάλογα με το πως παίζει ο παίκτης να πιάνει το "υπονούμενο" και να κινεί/ζωντανεύει την ιστορία γύρω από τον παίκτη (σε όλα τα πιθανά επίπεδα που είναι γνωστά σήμερα), τότε μάλλον απλά θα παραμείνουμε οι κλασσικές ανολοκλήρωτες/ανοργασμικές ανέραστες παρθένες του παιχνιδιού! (Το pushάρισα λίγο περισσότερο το σχόλιο σου! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
Δεν είναι επιστημονική φαντασία (όχι βέβαια για το άμμεσο μέλλον, εκτός κι αν υπάρξει τόσο ριζοσπαστική αλλαγή και μπουν στα γραφεία μας κβαντικοί υπολογιστές --κάτι που δυστυχώς πρώτα θα πάει στα encryption και μετά στα games), αλλά θέλει τόση πολλή δουλεία, συλλογική ένα τέτοιο project, και πολύ μεγάλη κατηγοριοποίηση και συλλογή στοιχείων, οπότε με μια βάση στοιχείων θα μπορείς να φτιάξεις/σχεδιάζεις σεναριακά πλέον ένα παιχνίδι/(υποθετικό σενάριο) που θα βασίζεται στο input σου. Όσο για την πολυπλοκότητα του, πλέον εκεί τα windows θα φάνταζαν σαν κάτι που το 'γραψε 8άχρονο παιδί.

Επειδή είχα προσπαθήσει, (υπό όρους) να σκεφθώ (να συλλάβω υπολογιστικά/προγραμματιστικά) πως θα μπορούσε να υπάρξει κάποιο τέτοιο "ανοικτό" "μη γραμμικό" σύστημα, απογοητεύθηκα (απο τα μεγέθη, την πολυπλοκότητα, τα πιθανά αδιέξοδα, την πιθανή επεξεργαστική ισχύ για πεπερασμένο αριθμό συγκρίσεων και αποφάσεων) και απλά πλέον μιλάω για μικρά και ίσως τετριμένα προβλήματα των παιχνιδιών που υπάρχουν και ενδεχομένως θα παραχθούν στα προσεχή χρόνια. Φυσικά πάντα θα περιμένω να κάνει την εμφάνιση του εκείνο το ριζοσπαστικό, groundbreaking παιχνίδι που θα αλλάξει τον τρόπο σκέψης μας, αλλά γνωρίζω πως δεν είμαι εκείνος που μπορεί να το προτείνει ή να το διαμορφώσει από την μια μέρα στην αλλη. Είναι κι αυτό που λέμε μια ανώμαλη προσγείωση μέσα στο ηφαίστειο(!), και σε κάνει να δεις τα πράγματα από αλλη οπτική γωνία.

Αυτή την στιγμή κάποιοι μιλάνε πλέον για υποσυστήματα AI, για υποσυστήματα φυσικής, για υποσυστήματα φυσικού ήχου (τα πειράματα της creative με το EAX σύστημα και τα κανάλια στον ήχο, και πιθανόν και άλλα για τα οποία δεν έχω ψάξει περισσότερο), στους υπολογιστές, αυτά απλά αποτελούν βελτιώσεις που συσσωρευτηκά στην πορεία του χρόνου, και του εμπορίου θα διαμορφώσουν τις συνθήκες για κάθετι που πολύ απλά συζητάμε μέσα από τα όσα γνωρίζουμε ή έχουμε παίξει. Κάποια υλοποιούνται, άλλα θα υλοποιηθούν, απλά αναμονή λοιπόν.

Αναφορικά με το θέμα της σκέψης. Δέχομαι ότι υπάρχει μία τάση επανάληψης, αλλά δεν νομίζω ότι αλλάζει κάτι στην όλη διαδικασία της σκέψης, ίσως απλά να γίνεται πιο εύκολα και αυθόρμητα. Για παράδειγμα, η συντρπτική πλειοψηφία των FPS (αναφέρω το παράδειγμα αυτό γιατί το συγκεκριμένο είδος θεωρείται το λιγότερο "σκεπτόμενο") χρειάζονται έναν δεδομένο τρόπο σκέψης. Λίγο στρατηγική, η κατάλληλη εκμετάλλευση χώρων και πόρων, κτλ. Ναι, όλα σχεδόν απαιτούν τον ίδιο τρόπο σκέψης, αλλά τουλάχιστον απαιτούν μία κάποια σκέψη, Αν για παράδειγμα παίξω ένα deathmatch με κάποιον που παίζει σχεδόν αποκλειστικά τέτοιου είδους παιχνίδια, είναι σίγουρο ότι θα με λειώσει. Γιατί; Επειδή έχει καλύτερα ρεφλέξ από μένα; Όχι. Θα με κερδίσει γιατί το μυαλό του έχει ασκηθεί σε τέτοιου είδους παιχνίδια και καταστάσεις, και μπορεί να εκμεταλλευτεί μία δεδομένη κατάσταση πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από μένα. Γι'αυτό και θεωρώ το gaming μία αρκετά εποικοδομητική ενασχόληση.
Συμφωνώ ότι υπάρχει έντονη τάση μιμητισμού και προσκόλλησης σε κάποιες ιδέες που πουλάνε. Λογικό όμως. Στο χέρι μας είναι να το αλλάξουμε. Η όποια εξέλιξη είναι ευπρόσδεκτη. Ομολογώ ότι θέλω και μία πρόοδο και στα τεχνικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού, έστω και αν αλλάζουν λίγα πράγματα στους υπόλοιπους τομείς. ¨αρα όπως λες, και εγώ πολλές φορές λειτουργώ με τον τρόπο που θέλουν οι εταιρείες, γιατί έχω ένα καλό μηχάνημα και θέλω να το αξιοποιήσω. Δεν θα πάρω μία φεράρι για να πηγάινω στα χωράφια
Η ωριμότητα στα παιχνίδια δεν είναι μόνο θέμα σεναρίου ή οπτικής απεικόνισης. Είναι και θέμα κάποιων ιδεών που προβάλλονται, κάποιων έντων συναισθηματικά καταστάσεων κτλ. Και εδώ ακριβώς έγκειται η διαφορά των χρηστών PC και των χρηστών κονσολών.

Βλέπω πως καταλείγουμε σε κοινό συμπέρασμα, αλλά σχετικά με το Deathmatch δεν είναι και όλοι οι deathmatchers σαν τον Fatality! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Το μυαλό το ίδιο όντως είναι μια μηχανή συνήθειας, στο οποίο η επανάληψη καταγράφεται και προσεγγίζεται πιο άμμεσα στην μνήμη μεσω της διαρκούς ενασχόλησης με μια κατηγορία παιχνιδιών, από ότι η αντιμετώπιση του σε κάποια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Όσο για τις ιδέες και τα συναισθήματα, μα φυσικά είναι θέμα σεναρίου, γιατί το σενάριο (καλά η ιστορία, γιατί το σενάριο είναι απλά οι σκηνές, οι χαρακτήρες, ο φωτισμός, η γωνία λήψης, οι ατάκες κ.λ.π) παίζει με τις ιδέες για να παράγει σκέψεις και πιθανόν συναισθήματα (αν οι σκέψεις έχουν κάποιο αντίκτυπο πάνω μας, και δεν μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, εκτός κι αν είναι της κατηγορίας "εκβιαστική" παραγωγή συναισθημάτων όπως στις δευτεροκλασσάτες ταινίες Holly/Bollywood και στα anime που πρέπει να πουν μια ιστορία πολύ γρήγορα και δυναμικά, και δεν έχουν χρόνο για χτίσιμο ατμόσφαιρας και συσσώρευση φόρτισης στους χαρακτήρες). Όσο για την Ferrari να πω την πικρή αλήθεια θα την έπαιρνα μόνο και μόνο για να την έχω στο σαλόνι μου (θα ήθελα και μεγάλο σαλόνι!) και να την χαίρομαι δίχως να την καταστρέφω. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Για τα χωράφια ένα Niva καλό είναι; <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Στις ηλικίες τώρα... Σε ένα άλλο thread είχα αναπτύξει τους προβληματισμούς μου για το θέμα αυτό, που σε γενικές γραμμές έλεγα τα εξής: Σίγουρα υπάρχει μία χαώδης διαφορά μεταξύ νεότερων gamers και gamers μεγαλύτερης ηλικίας. Όταν ήμουν για παράδειγμα 15 ετών βυθιζόμουν σε ένα καλό adventure. Υπάρχουν πολλά άτομα σήμερα της ηλικίας αυτής που να κάνουν το ίδιο. Δε νομίζω. Παντού βλέπεις πιτσιρίκια να συνωστίζονται στα internet cafes παίζοντας CS ή MMORPGs. Παιχνίδια δηλαδή εφήμερα, γρήγορα και έντονα ανταγωνιστικά. Γιατί όμως γίνεται αυτό. Προσωπικά εντοπίζω την μεταστροφή αυτή στις προτιμήσεις των νεότερων gamers σε δύο λόγους:

1.Καταρχήν το προφανές: Καλώς ή κακώς τα σημερινά πιτσιρίκια δεν είχαν την δυνατότητα να ζήσουν από πρώτο χέρι κάποιες χρυσές σελίδες του gaming, όταν τα γραφικά ήταν απλοικά, αλλά όλα τα άλλα υπήρχαν στο μέγιστο βαθμό. Λογικό είναι λοιπόν να μην ενστερνίζονται αυτήν την "ρομαντική" διάθεση που έχουμε συχνά εμείς οι παλιότεροι.
2.Ο βασικός λόγος ωστόσο είναι η αλλαγή της ίδιας της κοινωνίας και της παιδείας που λαμβάνουν οι νεότεροι. Η σημερινή ζωή (περισσότερο από ποτέ) έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό την ανταγωνιστικότητα και το ρητό
"only the strong survive". Ο πιτσιρικάς, από το ίδιο το σπίτι του μαθαίνει ότι δεν αρκεί να είναι καλός αλλά να είναι ο καλύτερος. Και η ανταγωνιστικότητα μετουσιώνεται με τον καλύτερο τρόπο στα deathmatches και τα LAN parties, αλλά και στα MMORPGS. Για παράδειγμα μια φορά ρώτησα ένα φιλαράκι μου μικρότερης ηλικίας, αλλά και άπειρος σχετικά στον χώρο του gaming, ο οποίος λιώνει στο World of Warcraft, για ποιο λόγο παίζει το παιχνίδι αυτό (προσωπικά βρίσκω τα παιχνίδια αυτά βαρετά γιατί δεν έχουν κάποιο σαφή σκοπό, παίζεις απλά για να παίζεις). Και μου λέει: "Μα για να πάω στα 60 lvl". Ωράια, λέω γω. Κι ας πούμε ότι φτάνεις το επίπεδο αυτό. Μετά τι κάνεις; ¨εχει κάποιο νόημα να συνεχίζεις; "Ναι". μου λέει. "Συνεχίζεις να παίζεις, προκειμένου να γίνεις ο καλύτερος στον server που παίζεις". Αφήνω τα σχόλια σε σας.
Παράλληλα, η σύγχρονη ζωή έχει γίνει ταυτόσημη του εφήμερου και του εντυπωσιασμού, Πόσους νέους μπορείς να κατονομάσεις που διαβάζουν συστηματικά βιβλία; Πόσα πιτσιρίκια βλέπεις να παίζουν ακόμη μπάλα στις αλάνες; Πόσα παιδιά έχουν κάποιες σαφείς απόωεις για το τι γίνεται γύρω τους; Πόσοι νέοι, εν τέλει, έχουν την ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ για να εκτιμήσουν τον κόπο και την προσπάθεια του άλλου;

Εκεί αναφερόμουν με την ταχύτητα και δυστυχώς μου απαγορεύεται να βγάλω την ουρά μου απέξω. Τα πάντα έρχονται σε πολλαπλάσιες ποσότητες από ότι είχαμε μάθει κάποτε, βιβλία, παιχνίδια, ιδέες, ταινίες, μουσική (ξεκίνησα με βιβλία και με δυο τηλεοπτικά κανάλια που είχαν πιο προσεγμένο υλικό).. Δημιουργούν τόσο αντικρουόμενες σκέψεις σε όλους μας που κάπου μας βγάζουν από την φυσική μας διαδικασία λήψης/επεξεργασίας/συμπεράσματος, εξού και η μισομασημένης αντίληψης κοινωνίας μας (θύμα και ο γράφων σε μεγάλο δυστυχώς βαθμό). Τα παιδιά την πατάνε πιο εύκολα χάρην διαφήμισης και μιμιτισμού της παρέας. Και έχοντας περάσει από πολλές παρέες ανά καιρούς βλέπω πως κάποιες κακές επιροές μπορεί να επιμείνουν και στην μετέπειτα ζωή. Αν ατυχήσει κάποιος να μπλέξει μόνο με την μια παρέα που παίζει action θα μιμηθεί αυτήν την προσέγγιση, και θα την "συνηθίσει" ως τρόπο ζωής, και μόνο αν είναι αντιδραστικός χαρακτήρας, ώστε να επιλέξει μόνος του, θα ξεφύγει από την σταδιακή τελμάτωση και τον περιορισμό (τις λεγώμενες και παροπίδες) της αντίληψης του. (δύσκολο άλλα όχι ακατόρθωτο). Τα MMOPRGs δεν είναι κακά ως ιδέα, αλλά δεν χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν μια μεγαλύτερη/ευρύτερη "παρέα" σε πολλές χώρες και νοοτροπίες που διασκεδάζει σε ένα καλοδουλεμένο φανταστικό κόσμο, κάνει και το εμπόριο της, σκοτώνει και τους "κακούς", και παίζει για να χαρεί και να επικοινωνήσει, άλλα όπως λές παίζει για να δουν το ποιός θα υπερισχύσει. Άλλη μια ακόμη ιδέα που βρήκε έναν άδοξο θάνατο στις επάλξεις του εμπορίου. Αυτό δυστυχώς δεν το έχουν πάθει μόνο οι μικρές ηλικίες αλλά και οι μεγάλες. Τα "κολλήματα" μπορούν να χτυπήσουν τον καθένα μας, στον πλέον ανύποπτο χρόνο. Το ζήτημα είναι είτε να τα υπερβείς μέσω της υπερφόρτωσης, ή να τα αφήσεις να σβήσουν σταδιακά χάρην επανάλειψης και της απώλειας ενδιαφέροντος που είναι εγγενές χαρακτηριστικό της. Όσο για το only the strong survives αυτό θα διορθωθεί σχετικά εύκολα, αλλά επώδυνα, όταν ο πιτσιρίκος μεγαλώσει πάει στρατό ή στην πρώτη του δουλειά, και αρχίσουν να έρχονται τα πάνω κάτω. Εκεί θα μάθει σχετικά με την μάζα, και τους δυνατούς. Η εκπαίδευση διαρκεί εφ'όρου ζωής φίλε μου, ευτυχώς ή δυστυχώς.

Το τελευταίο, σχετικά με την ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ να εκτιμήσουν κάτι, είναι πολύ σχετικό, στο παράδειγμα π.χ. με το φαγητο (που αναφέρεις πιο κάτω), τι να βάλεις τον καλύτερο μάγειρα να σου μαγειρέψει το καλύτερο έδεσμα στο σύμπαν, αν η γεύση του δεν είναι εκπαιδευμένη, αν το φαγητό δεν υπάγεται στις διατροφικές σου συνθήκες, αν νοιώθεις άσχημα, θα το θεωρήσεις άνοστο, ή δυσάρεστο. Αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Στα παιχνίδια, κάποιος που έχει προγραμματίσει θα εκτιμήσει τον κόπο κάποιου που γράφει καλό κώδικα και πασχίζει για το καλύτερο, κάποιος που δεν έχει ιδέα για την εσωτερική λειτουργία των συστημάτων του υπολογιστή και του κόπου που καταβάλει ο game-designer για να του δώσει το παιχνιδάκι του και να δουλεύει σωστά στο εκάστοτε hardware και λειτουργικό δεν θα καταλάβει τίποτα. Αλλά σε αυτό συνηγορούν τόσα πολλά ζητήματα (ή τόσα λίγα όπως ζωή και διάρκεια) που είναι αδύνατον όλοι να γνωρίζουν τα πάντα και να κρίνουν τα πάντα ώριμα (Τόσο πολλά, τόσος λίγος χρόνος).

Χμμμ...ερχόμαστε στην ελιτίστικη νοοτροπία. Προσωπικά είμαι συναισθηματικά ακράιος. Αγαπώ με πάθος, μισώ θανάσιμα. Κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, αγαπώ με πάθος κάποια παιχνίδια και σιχαίνομαι κάποια άλλα. Άλλο όμως να αγαπάς και να νοιάζεσαι για ένα είδος λ.χ. παιχνιδιών, και άλλο να το καταδικάζεις στην αφάνεια και τελικά στον αφανισμό. Γιατί αυτό νομίζω γίνεται. Δεν λέω να μην κριτικάρεις, αρκεί όμως να έχεις την ικανότητα να το κάνεις αυτό. Και γυρνώντας στα διάφορα fora, όπου έλληνες gamers εκφράζουν τις όποιες απόψεις τους, πρέπει να παραδεχτώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι επιεικώς ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ να εκφέρουν μία στοιχειώδη και εμπεριστατωμένη άποψη. Και αυτό ισχύει ΚΑΙ για τους adventurers, πράγμα απαράδεκτο κατά την γνώμη μου πάντα. Ακόμα και οι περισσότεροι συντάκτες στα περιοδικά (και καλά, οι "ειδικοί") δεν με πείθουν ότι έχουν την εμπειρία και την ικανότητα να κριτικάρουν κάποιο παιχνίδι (μήπως και αυτοί φταίνε για την παρακμή που παρουσιάζεται.

Καλά τους ειδικούς τους ξεχνάμε γιατί απλά δεν υπάρχουν (άλλο το τι δηλώνεις, άλλο το τι είσαι), ο μόνος "ειδικός" που θα κρίνει τι του αρέσει απλά είναι ο εαυτός σου. Απλά βρίσκεις μερικούς ομοιδεάτες υπό όρους, και ακούς μια δυο κουβέντες όπου πιστεύεις ότι θα γλυτώσεις από τον έξτρα κόπο να συλλέξεις κάποια περαιτέρω στοιχεία για κάτι. Εμπεριστατωμένη άποψη υπό όρους μπορείς να έχεις, αλλά πάντα κάτι θα λείπει, γιατί είναι αδύνατον να τα λάβεις υπόψη σου. Όταν μιλάμε κι εδώ μέσα το βλέπουμε, κάτι ο ένας το θεωρεί αυτονόητο, ενώ ο άλλος άγνωστο, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το ότι εγώ ακολουθώ την ID από την 1η μέρα και έχω διαβάσει και 100 άρθρα και 100 συνεντεύξεις και μπλα μπλα δεν με κάνει ειδικό, απλά μου δίνει την δυνατότητα μιας καλύτερης ματιάς (και ίσως και το δικαίωμα να τους τα χώνω που και που έτσι για να αφήνω τον ατμό να βγαίνει πριν εκραγώ!) στα άτομα, την εταιρία και τα προϊόντα της, από ότι σε κάποιον που έχει ασχοληθεί μαζί στης μέσες άκρες. Αλλά και να βγάλει κάτι που να μην μ' αρέσει απλά δεν θα τους σφάξω και στο γόνατο. Απλά η αντιμετώπιση του μέσου χρήστη (όλοι μας γίνομαστε μέσοι χρήστες όταν ασχολούμαστε με κάτι λίγο μακρύτερα από τον πυρήνα ενδιαφερόντων μας) είναι κάποιες στιγμές λίγο υπερβολική. Και φυσικά καθένας θα κρίνει αυτό που δεν του άρεσε, οπότε εκεί είναι λογικό να βρεθούν διαφορές μεταξύ όλων όσων ασχολήθηκαν με το ζήτημα. Τα περιοδικά απλά είναι οι πινακίδες που δείχνουν προορισμούς και χιλιόμετρα, τίποτα περισσότερο, άντε βάλε ίσως και καμια ταξιδιωτική οδηγία και περιγραφή, που συνήθως κανείς δεν θα δώσει ιδιαίτερη σημασία.

Η "βιομηχανία" και η εμπορευματοποίηση δεν είναι καό πράγμα κατ'ανάγκη. Δεν σημαίνει ότι επειδή κάποιο είδος γίνεται πιο mainstream, ταυτόχρονα αρχίζει και ο εκφυλισμός του. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν 15 χρόνια το 90% των παιχνιδιών που κυκλοφορούσαν στο PC ήταν adventures. Μπορεί οι ίδιοι οι υπολογιστές να μην ήταν mainstream, αλλά όποιος έπαιζε κάτι στο PC του, αυτό θα ήταν adventure.Άρα το έιδος ήταν ο κύριος μοχλός της εμπορικής κυκλοφορίας των εταιρειών. Η σταδιακή παρακμή του είδους δεν οφείλεται στην εμπορευματοποίηση των PCs, αλλά στην αδυναμία των adventures να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν (και διαρκώς δημιουργούνται).

Όταν λέμε mainstream λέμε μαζική κατανάλωση, οπότε οι ανάγκες μεμονομένων χρηστών παραγράφονται και η βιομηχανία απευθύνεται στην μεγάλη μάζα των χρηστών. Δεν θεωρώ πως είναι κακό από την πλευρά της βιομηχανίας και της "μάζας" αλλά από την μεριά του 1/100/1000 που θα νοιώσουν προδομένοι. Το εμπόριο είναι μια διαδικασία σταθεροποίησης και υπερβολικά αργής βελτίωσης, μιας και οι επενδύσεις θέλουν χρόνο απόσβεσεις, η έρευνα θέλει κονδύλια, το προσωπικό αλλάζει γιατί οι έμπειροι κοστίζουν, οπότε για να κάνουμε περικοπές δαπανών βγάζουμε τους έμπειρους στην άκρη και λοιπά. Συν του ότι στον κλάδο του gaming ένα μυαλό "καίγεται" πολύ πιο γρήγορα στην συνήθεια(ο κώδικας είναι επανάλειψη και η εκσφαλμάτωση εφιάλτης, και δεν μιλάμε για προγραμματάκια των 5000 και των 10000 γραμμών κώδικα, εδώ ένα Othello είχα φτιάξει και είχα από πίσω πόσες βιβλιοθήκες (απο περιφερειακά μέχρι λογική) συν τον βασικό κώδικα σε μια εκτύπωση πάχους 2cm (γραμμές δεν θυμάμαι πλέον, και σε Turbo Pascal 6.0 με ολίγον απο assembly το είχα γράψει), και την κούραση (ωράρια παράνοιας που σε αφήνουν κενό από καθετί άλλο) από κάποιον που δουλεύει σε μια πιο συνηθισμένη κλασσική δουλειά. Δύσκολο ζήτημα και δεν πιστεύω πως έχω όλα τα εφόδια για να το προωθήσω μακρύτερα...

Φίλε Mortal, πίστεψε με, κι εγώ έχω δώσει ΠΟΛΛΑ λεφτά στα pc games. Έχω νιώσει πολλές φορές την κοροϊδία, και ειδικά σήμερα όπου το γνήσιο δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα παραπάνω από μία πειρατική κόπια. Παλιά η συσκευασία, τα διάφορα καλούδια, το όμορφο παχύ manual, ήταν λόγοι που σε ωθούσαν να προτιμήσεις το γνήσιο. Σήμερα, πλαστικό κουτί DVD, manual που απλά σου λέει πως να εγκαταστήσεις το παιχνίδι και αυτό ήταν. ΚοροΙδία δηλαδή. Αλλά πληρώνεις τον ΚΟΠΟ, την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ του άλλου, και δίνεις και το ΚΙΝΗΤΡΟ για να συνεχίσει. Και από την στιγμή που πληρώνων, έχω και την συνείδηδη μου ήσυχη και επιπλέον έχω και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να απαιτήσω και κάτι παραπάνω. Αν πάω σε ένα καλό εστιατόριο και φάω, πληρώσω πολλά λεφτά και εν τέλει δεν μου αρέσει το φαγητό, μπορώ να παραπονεθώ στον σεφ ή στον ιδιοκτήτη. Και σίγουρα την επόμενη φορά μπορεί να προσέξει και λίγο παραπάνω. Αν όμως πάω αργά το βράδυ, παραβιάσω την κουζίνα, και κλέψω το φαγητό και δεν μου αρέσει, αν πάω και εμφανιστώ πρωί πρωί στο εστιατόριο και πω "παιδιά το φαγητό σας είναι χάλια", ε, τότε είμαι απλά ηλίθιος.

Κι αν ήσουνα ο Γιάννης-Αγιάννης (Jean-Vajean?) <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->))

Όχι το να κρίνεις μόνο από το πειρατικό και τα προβλήματα που ενδεχομένως να έχει δεν είναι και τόσο λογικό, αλλά το να πληρώσεις και ένα σαντουιτσάκι (μεγέθους 1/4 του τοστ) με τυρί (αυτό το νηστίμο που λένε!) για λουκούλειο γεύμα και ένα μπουκαλάκι νερό για Chateau de ότι-κάτσει του 18ΧΧ σε ένα πολυ-άστερο (πες ένα πανάκριβο εστιατόριο) πάλι δεν είναι σωστό, έτσι; Όσο για τα ΠΟΛΛΑ λεφτά, θύμα και εσείς αγαπητέ μου; Ουφ(!) δεν είμαι το μόνο κορόϊδο στο Ellada! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Τα είπες και ησύχασες έτσι! (Για πάρε και την συνέχεια τώρα <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> )