Το «Στάσιμο» δημιουργικό «Θερμόμετρο» των adventure games

Όπως ορισμένοι, ίσως, ήδη γνωρίζετε, απέχω από τα adventures τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου αφενός λόγω της άνευ όρων παράδοσής μου στο World of Warcraft, αφετέρου διότι τις ευκαιρίες παραστρατήματος που μου παραχώρησε επέλεξα να τις αφιερώσω σε action-oriented τίτλους (αναφέρω ενδεικτικά τα: Beyond Good & Evil, Prince of Persia 1 & 2, Sillent Hill 2, Nocturne, Pirates of the Caribbean, Psychonauts). Ωστόσο, κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και για δύο παιχνίδια περισσότερο συναφή με το παλιό μου πάθος, τα Still Life και Fahrenheit. Απόλαυσα και τα δύο, όμως η αίσθηση του ανικανοποίητου έριχνε βαριά τη σκιά της πάνω στην προσπάθεια ανάκτησης του ενδιαφέροντός μου για τα adventures.

Ο πρωταρχικός λόγος που επέλεξα να ασχοληθώ με τα adventures εκείνη τη παραμονή Χριστουγέννων του 1996 ήταν ο ακόρεστος πόθος μου για την αφήγηση ιστοριών, έστω παθητικά με μια ψευδαίσθηση δικής μου παρέμβασης στην παρουσίασή τους. Οι γρίφοι αποτελούν είτε το απαραίτητο άλλοθι της προαναφερθείσας παρέμβασης/ αλληλεπίδρασης, είτε το αναγκαίο κακό που απαιτεί τα πνευματικά (συνήθως) αντανακλαστικά μου για την περαιτέρω ξεδίπλωση της ιστορίας. Εν πάση περιπτώσει, ο εκφυλισμός που, κατά τη γνώμη μου, έχουν υποστεί τα adventures και ο οποίος οφείλεται στην απώλεια του μέτρου κατά την ανάμιξη της σωστής δοσολογίας γρίφων-σεναρίου παρά τις ρητές οδηγίες της πανάρχαιης φόρμουλας, αποτελούν ένα θέμα με το οποίο σκοπεύω να καταπιαστώ σε επερχόμενο, φλύαρο post.

Προς το παρόν θα ασχοληθώ με την απαράδεκτη σεναριακή επιπολαιότητα των Fahrenheit και Still Life και την συνακόλουθη ανοχή μας σε αυτή που μάλλον μας καθιστά ηθικούς αυτουργούς στην αναίσχυντη ανακύκλωση ιδεών που λαμβάνει χώρα στο (σάπιο από καιρό) βασίλειο της οπτικοακουστικής ψυχαγωγίας. Πρόκειται για δύο παιχνίδια (το Still Life αποτελεί καθαρό δείγμα adventure ως προς το gameplay του, το Fahrenheit εύστοχα αυτοπροσδιορίζεται ως interactive movie) που πρωταρχικός τους στόχος είναι η αιχμαλώτιση του παίκτη στην αγωνιώδη και ζοφερή ιστορία που διηγούνται αλλά και στον τρόπο που οι πρωταγωνιστές τους τη βιώνουν ενώ ταυτόχρονα προσφέρουν απλόχερα κινηματογραφικής αισθητικής εικόνες στον αχόρταγο αμφιβληστροειδή. Μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα ότι τελικώς καταφέρνουν να εθίσουν τον παίκτη στην υποβλητική τους ατμόσφαιρα, κρατώντας το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκειά τους αλλά, ενδεχομένως, και αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους. Τίποτα από όλα αυτά όμως δε συμβαίνει χωρίς την ανοχή ή συνενοχή του παίκτη.

Οπωσδήποτε, η κουτοπόνηρη αλληλοπεριχώρηση ταινιών-games-βιβλίων και κόμικς δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, συμβαίνει ανέκαθεν και δεν είναι σπάνια η απροκάλυπτη εκμετάλλευση του ενός από το άλλο μα αρνούμαι να αποδώσω τα εύσημα σε πνευματικά προϊόντα που τόσο ανερυθρίαστα αποτελούν συρραφή ξένων ιδεών.

Παρότι ασχολήθηκα με το Still Life πριν από αρκετό καιρό, θα επιχειρήσω μια ακροθιγή καταγραφή των εξόφθαλμων στοιχείων που θυμάμαι και τα οποία σαφώς παραπέμπουν σε υπάρχουσες ταινίες. (****Προσοχή ακολουθούν υπόνοιες Spoiler****)
Η αίσθηση που αποκόμισα από το παιχνίδι ως σύνολο ήταν παρόμοια με αυτή που μου μετέδωσε η θέαση της ταινίας From Hell. Ο πρωταγωνιστής διαθέτει ένα ανεξήγητο χάρισμα που του επιτρέπει να βλέπει θολές εικόνες/ οράματα από τα αποτρόπαια εγκλήματα, ο παθιασμένος δολοφόνους πάσχει συν τοις άλλοις από εμμονές που δικαιώνουν στο ταραγμένο του μυαλό τις πράξεις του και η κάλυψη που παρέχουν σε αυτόν επιφανή πρόσωπα της τότε κοινωνίας στέκεται εμπόδιο στις προσπάθειες του ήρωα να τον προσεγγίσει. Προσθέστε το γεγονός ότι τα θύματα είναι ιερόδουλες που λόγω του επαγγέλματός τους βρίσκονται εκτεθειμένες στις ορέξεις του δολοφόνου ενώ η αστυνομία δείχνει μια σχετική απροθυμία στην εξιχνίαση της υπόθεσης. Δε λείπουν και μια-δυο σκηνές με σαφείς σκηνοθετικές επιρροές από το Matrix αλλά εδώ το φάουλ δεν κρίνεται αντιαθλητικό γιατί ένα σεβαστό ποσοστό των παραγωγών που κυκλοφορούν σήμερα ακολουθεί, σε κάποιο βαθμό, την ίδια πρακτική. Την εμφάνισή του κάνει και το κοράκι ως πανταχού παρόν αγγελιοφόρος του κακού, στοιχείο διόλου πρωτότυπο από την εποχή που κυκλοφόρησε η ταινία “The Omen” (ή ενδεχομένως κι από παλαιότερα, απλώς εκείνη είναι η πιο χαρακτηριστική εμφάνισή του που μου έρχεται στο μυαλό).

Το Fahrenheit κινείται σε τρεις άξονες που στερούνται πρωτοτυπίας (****SPOILER ALERT****) : 1) Το υπόβαθρο των τελετουργικών φόνων οι οποίοι υπαγορεύονται από μια μυστική, πανίσχυρη σέκτα με φιλοδοξίες αναβίωσης κάποιας αρχαίας προφητείας (εκτός των άλλων, έρχονται στο μυαλό μου τα Broken Swords). 2) Τις ξεπατικωμένες από το Matrix σκηνές δράσης στον αυτοκινητόδρομο αλλά κυρίως στην ταράτσα (Lucas – Oracle ή αλλιώς Neo – Smith) και φυσικά την επικίνδυνη για την ανθρωπότητα μορφή ζωής που ακούει στο όνομα Artificial Intelligence (η κινητήριος δύναμη πίσω από τις Μηχανές του Matrix). 3) Τη σταδιακή συνειδητοποίηση από τον ήρωα των δυνατοτήτων του και τη τελική του εξομοίωση με τον Oracle, η οποία παραπέμπει άμεσα στον John Merdoch, ήρωα της ταινίας Dark City. Όπως κι εκεί, έτσι και στο Fahrenheit, ισχυρές οντότητες που δρουν εν αγνοία των ανθρώπων επιλέγουν τυχαία άτομα - όργανα των σκοτεινών σκοπών τους, ώσπου αφυπνίζουν άθελά τους την ιδιαιτερότητα ενός εξ αυτών, πράγμα που οδηγεί τελικά στην καταστροφή τους. Ιδίως η τελική αναμέτρηση ανάμεσα στον Lucas και τον Oracle μέσα στη βάση της Wishita, αποτελεί άμεση αναφορά/ αντιγραφή της αντίστοιχης επικής μονομαχίας Merdoch – Mr. Book λίγο πριν από το φινάλε του Dark City.
Όσο για το Chroma και τα ψήγματα αυτού μέσα στον Lucas τα οποία του χαρίζουν υπεράνθρωπες ικανότητες, θυμίζει το παλιό καλό Force του σύμπαντος των Star Wars (και ο Skywalker, Luke δε λεγόταν; ). Φυσικά το παρών δίνει και το μαυριδερό πτηνό που στοιχειώνει τις βόλτες μας στην πόλη εδώ και πολλά χρόνια από τότε που ο Poe αποφάσισε να του αφιερώσει ένα ολόδικό του ποίημα και ο Hitchcock να δώσει σε ένα ολόκληρο σμήνος την ευκαιρία να τρομοκρατήσει τους κατοίκους μιας παραλιακής πόλης.

Δε προσπαθώ να απαξιώσω τις αρετές των δύο προαναφερθέντων παιχνιδιών, (άλλωστε στην αρχή του πονήματός μου κατέστησα σαφές ότι ως εμπειρίες με άφησαν ικανοποιημένο) όμως δε μπορώ και να κλείσω τα μάτια στην προσφιλή πρακτική της πλειονότητας των εταιρειών το τελευταίο διάστημα, που αντί να καταδικάζεται από τους gamers, εξαίρεται ακριβώς γι’ αυτή του τη συνάφεια με επιτυχημένες κινηματογραφικές παραγωγές. Ναι, μου αρέσει η κινηματογραφική αισθητική σε παιχνίδια που προσφέρονται για την ενσωμάτωσή της (τα αστυνομικά θρίλερ οπωσδήποτε ανήκουν σ’ αυτή τη κατηγορία). Ναι, αντιλαμβάνομαι ότι αρκετά από τα καλοδουλεμένα σενάρια που κατά καιρούς έχουμε απολαύσει σε κάποιο παιχνίδι, δεν βρήκαν αρχικά το δρόμο τους για τις αίθουσες (και) εξαιτίας του δυσβάσταχτου κόστους παραγωγής. Όμως το να κάνεις την ιδέα «σου» παιχνίδι, επειδή έτσι απολαμβάνει το άσυλο της διαφορετικής κατηγορίας ψυχαγωγικού προϊόντος απέναντι στην ταινία της οποίας αποτελεί σαφές τέκνο, είναι, κατά τη γνώμη μου, απαράδεκτο. Δεν αμφισβητώ ότι και εμείς οι καταναλωτές δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών για την στασιμότητα στην παραγωγή και υλοποίηση νέων ιδεών αλλά η προσφορά περισσότερων καινοτόμων/ προκλητικών προτάσεων (και δεν εννοώ φυσικά τις απαράδεκτες ερωτικές σκηνές του Fahrenheit) στο χώρο ίσως στρέψει σιγά σιγά το κοινό σε περισσότερο υγιεινές επιλογές ή καλύτερα στην εκτίμηση των αξιολογότερων προϊόντων προτού αυτά πάψουν να κυκλοφορούν εντελώς .
Μέχρι τότε επιλέγω να απολαμβάνω απενοχοποιημένα τις άκρως ενδιαφέρουσες σεναριακές ακροβασίες δημιουργών όπως ο Tim Schafer που εσχάτως ανακάλυψαν ότι adventure games και πρόσφορο πεδίο δημιουργικού οργασμού δεν είναι πλέον έννοιες ταυτόσημες.

Χμ, βλέπω πως κάποιος έμαθε υπερβολικά καλά το μάθημα της εύγλωτης και πλούσιας, συνεπώς, καταγραφής των σκέψεων του! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Μπορώ να πω ότι ούτε για μια στιγμή δεν θα εμβάθυνα τόσο πολύ στους τίτλους που αναφέρθηκες μιας και δεν ανήκουν στο στυλ το οποίο θα μπορούσα να ασχοληθώ, και να τους αφιερώσω περισσότερο χρόνο από όσο αξίζουν. Ήταν κινηματογραφικά τουλάχιστον στη σύλληψη (τουλάχιστον η Νεκρή Φύση με την οποία κι ασχολήθηκα), όντως, ώστε να πιάσουν περισσότερο κόσμο και από άλλες κατηγορίες παιχνιδιών.

Για τον υποφαινόμενο, έχασες ένα πραγματικό adventure που σεβάστηκε το είδος και μολονότι δεν είπε καινούργια και ριζοσπαστικά πράγματα (αυτά τα κάνει μόνο το ΚΚΕ <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->), έδωσε μια δυναμική και ωστόσο κριτική ιστορία για το πως έχουμε αφήσει την ζωή μας σε διαφημιστές και ελεγκτικούς μηχανισμούς τους οποίους ωστόσο δεν ελέγχουμε. Ήταν όντως τραβηγμένο αλλά με τόσα ψήγματα αλήθειας που μου προκάλεσε 2ες σκέψεις. Και έχω την εντύπωση πως όταν μιλάμε για ψυχαγωγία αυτό εννοούμε, εκτός κι αν κάνω λάθος. Ο τίτλος του? Moment Of Silence, και η εταιρεία που το υλοποίησε ήταν η House Of Tales. Ίσως αν το δοκιμάσεις να ανακαλύψεις πως κάτι περισσότερο μπορεί να προσφέρει. Α! Και το ωραίο ξέφυγε από το μπανάλ πλέον τεχνοφοβικό thriller που διάφοροι νεολουδίτες και λοιποί τεχνοφοβικοί μας βομβαρδίζουν.

To θέμα της υπερβολικής ανακύκλωσης ιδεών θα έλεγα πως πρέπει να το καταλογήσεις σε όσους δημιούργησαν και εξέλιξαν την λογοτεχνία και κατά συνέπεια την κοινωνία και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Και δυστυχώς το σύνολο των αρχών στις οποίες μπορεί να στηριχθεί και να εξελιχθεί μια ιστορία είναι πεπερασμένο. Οπότε αφού τα παιχνίδια αντλούν υλικό από εμάς, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας τότε το μόνο όριο είναι η φαντασία μας και η επιμέρους φαντασία του δημιουργού ή των δημιουργών. Βάλε σε όλα αυτά και το εύκολο κέρδος του πιασιάρικου θέματος και μόλις ανακάλυψες το πρόβλημα! Συγχαρητήρια κερδίσατε &amp; χάσατε στο ίδιο πακέτο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Next!

Χμ, βλέπω πως κάποιος έμαθε υπερβολικά καλά το μάθημα της εύγλωτης και πλούσιας, συνεπώς, καταγραφής των σκέψεων του!

Όχι κι άλλος σαν τον Mortal εδω. Αρκεί ο ένας ο οριτζιναλ. Αφού ωρες ωρες ξεχνιέμαι και δεν ξέρω τι διαβάζω.Thread σε forum ή έκθεση ιδεών?

Α! Αγαπητέ Russian το καλό να λέγεται! O Maladroid με άφησε να φτύνω την σκόνη του! Εδώ του βγάζω το καπέλο, αν φυσικά σαν δημοσιογράφο τον πετύχω να ασχολείται με άλλα θέματα από όσα σοβαρά συζητάμε εδώ βλέπουμε! Με τους δημοσιογράφους δεν είμαι καθόλου μα καθόλου ήρεμος! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

(ΠΠσσστ, και καλά δεν θέλετε κάποιοι άλλοι να σας βγάζουν από την δύσκολη θέση να γράψετε και να ασχοληθείτε με όσα έχετε πιθανον σκεφθεί και βαριέστε να γράψετε? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όλο και κάτι θα ΄χουμε πιάσει σωστά σαν καλοί πολυλογάδες! Δεν γίνεται να μην το καταφέραμε! )

ΠΠσσστ, και καλά δεν θέλετε κάποιοι άλλοι να σας βγάζουν από την δύσκολη θέση να γράψετε και να ασχοληθείτε με όσα έχετε πιθανον σκεφθεί και βαριέστε να γράψετε?

Σαν διαφημιστικο σποτακι μου ακούγεται:
Το κάνουμε Εμεις για Σας!

ΟΧΙ! Δεν θα με πεις εμένα διαφημιστή! (Αλλά το κάνουμε!) <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Mortal wrote: Για τον υποφαινόμενο, έχασες ένα πραγματικό adventure που σεβάστηκε το είδος....[ ] Ο τίτλος του? Moment Of Silence, και η εταιρεία που το υλοποίησε ήταν η House Of Tales. Ίσως αν το δοκιμάσεις να ανακαλύψεις πως κάτι περισσότερο μπορεί να προσφέρει.

Το MoS έπεσε στα χέρια μου (για την ακρίβεια στην πόρτα μου μέσω Play.com) λίγο μετά την κυκλοφορία του και με απασχόλησε για ένα φεγγάρι. (****Μικρούλια Spoilers ahead****). Έφτασα στον διαστημικό σταθμό με τους υπνωτισμένους "τουρίστες-φυλακισμένους", έξυσα για μια στιγμή το κεφάλι μου για να βρω τον κωδικό σε μια μπουκαπόρτα που οδηγούσε στα ενδότερα, απέτυχα και το παράτησα. Θες οι σειρήνες του WoW, θες που το παιχνίδι δεν κατάφερε εξαρχής να με αιχμαλωτίσει απόλυτα, έκτοτε διαρκώς αναβάλω την χορήγηση δεύτερης ευκαιρίας στο "Παιχνίδι της Σιωπής" =) Τώρα που βρίσκομαι σε απεξάρτηση και προσπαθώ να ξεφύγω από τη μέγκενη του Warcraft, θα το ανασύρω.

Όσο για την αδικαιολόγητη (δεδομένης της ποιότητας των υπό εξέταση τίτλων) έκταση του post, έχεις απόλυτο δίκιο, το διαπίστωσα αφού ολοκλήρωσα τη συγγραφή του αλλά ήταν πλέον αργά και φάνηκα αδύναμος να ακολουθήσω τη συμβουλή του Σάιλοκ και να κόψω "a pound of flesh, no more, no less" από το "σώμα" μου >.<

Απλώς με την ολοκλήρωση του Fahrenheit χθες βράδυ, ένοιωσα έντονη την αγανάκτηση του "καταναγκαστικού" μηρυκασμού ειπωμένων ιδεών στα παιχνίδια και κυρίως της διαπίστωσης ότι η μηρυκασμένη τροφή μου άρεσε ενώ ξέρω πως παχαίνει

ΥΓ: Ζητώ αναδρομικά συγνώμη για το απαράδεκτο μέγεθος του post, μου φτάνει που το διάβασαν έστω ο Mortal (όχι ότι είχα αμφιβολία ) και ο ταλαίπωρος russian.

maladroid wrote: Το MoS έπεσε στα χέρια μου (για την ακρίβεια στην πόρτα μου μέσω Play.com) λίγο μετά την κυκλοφορία του και με απασχόλησε για ένα φεγγάρι. (****Μικρούλια Spoilers ahead****). Έφτασα στον διαστημικό σταθμό με τους υπνωτισμένους "τουρίστες-φυλακισμένους", έξυσα για μια στιγμή το κεφάλι μου για να βρω τον κωδικό σε μια μπουκαπόρτα που οδηγούσε στα ενδότερα, απέτυχα και το παράτησα. Θες οι σειρήνες του WoW, θες που το παιχνίδι δεν κατάφερε εξαρχής να με αιχμαλωτίσει απόλυτα, έκτοτε διαρκώς αναβάλω την χορήγηση δεύτερης ευκαιρίας στο "Παιχνίδι της Σιωπής" =) Τώρα που βρίσκομαι σε απεξάρτηση και προσπαθώ να ξεφύγω από τη μέγκενη του Warcraft, θα το ανασύρω.

Άξιος!!! Τουλάχιστον με την ενέργεια της αγοράς του συγκεκριμένου τίτλου αποδυκνείεται πως το γούστο σου παραμένει ακόμη υγιές! Ωστόσο τι μαθαίνω σε όλους εδώ μέσα τόσα χρόνια??? Ε??? Επανάληψη λοιπόν!! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΛΥΣΣΑΡΙ ΟΤΑΝ ΚΟΛΛΑΩ!!! Πάμε... Επανέλαβε μαζί μου! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ελπίζω να μην χρειαστεί να επαναλάβω πάλι το μάθημα!

maladroid wrote: Όσο για την αδικαιολόγητη (δεδομένης της ποιότητας των υπό εξέταση τίτλων) έκταση του post, έχεις απόλυτο δίκιο, το διαπίστωσα αφού ολοκλήρωσα τη συγγραφή του αλλά ήταν πλέον αργά και φάνηκα αδύναμος να ακολουθήσω τη συμβουλή του Σάιλοκ και να κόψω "a pound of flesh, no more, no less" από το "σώμα" μου >.<

Ποιά έκταση, δεν γέμισες κάν μια σελίδα posts, δηλαδή τι, έτσι φθηνά νόμιζες πως θα την γλυτώσεις! Ε!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> [Edit] [Off] Το είδες ή τόλμησες να το διαβάσεις??? (Και ρε 'συ για μισό κιλό κάνεις έτσι!! Πιες δυο ποτήρια νερό και το αναπλήρωσες! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> [/Off] [/Edit]

maladroid wrote: Απλώς με την ολοκλήρωση του Fahrenheit χθες βράδυ, ένοιωσα έντονη την αγανάκτηση του "καταναγκαστικού" μηρυκασμού ειπωμένων ιδεών στα παιχνίδια και κυρίως της διαπίστωσης ότι η μηρυκασμένη τροφή μου άρεσε ενώ ξέρω πως παχαίνει

Εμ, δεν ακούς κι εσύ να ακολουθήσεις σε μερικές ενδιαφέρουσες διαδρομές. Εμείς πάντως μέσα από τις κουβέντες μας κάναμε αρκετές προτάσεις! Δηλαδή θέλεις να μου πεις πως τελείωσες κιόλας το Oblivion, το Spellforce II, έστω το action-oriented Dreamfall και λοιπά (ankh, keepsake, SCRATCHES????); Όσο για το αναμάσημα των ιδεών η Εκπτωτη Άγγελος του forum μας συμπλήρωσε ενδεχομένως πράγματα τα οποία παρέλειψα χάρην αυπνίας στο προηγούμενο post μου. (Στο τέλος μιας αγρυπνίας η αυπνία είναι μαρτύριο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->)

maladroid wrote: ΥΓ: Ζητώ αναδρομικά συγνώμη για το απαράδεκτο μέγεθος του post, μου φτάνει που το διάβασαν έστω ο Mortal (όχι ότι είχα αμφιβολία ) και ο ταλαίπωρος russian.

[/Quote]

Συγχωρεμένος για την λακωνικότητα σου! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Fallen_Angel wrote: Σε πόσα δε θα βρεις αρκετά στοιχεία από κάτι που είχες διαβάσει / δει / ακούσει παλιότερα? Πόση δηλαδή γνήσια δημιουργικότητα βλέπεις γύρω σου ευρύτερα?

ΥΓ: Προσωπικά δηλώνω ένοχη σ' αυτό το θέμα

Υπάρχει αυτή η γνωστή καραμέλα με τη παρθενογέννεση στα πνευματικά προϊόντα (για την ακρίβεια την έλλειψή της) η οποία εκτός του ότι μου δημιουργεί απωθητικούς συνειρμούς τηλεοπτικών διαπληκτισμών για τη "πατρότητα" concept διαφόρων εκπομπών, βρίσκω πως είναι μάλλον ατελέσφορη. Πράγματι, η αέναη διακίνηση ιδεών που μετράει κάποιες χιλιάδες χρόνια, δεν έχει αφήσει πολλά περιθώρια πρωτοτυπίας. Το να καταγράψω ορισμένα πρόσφατα παραδείγματα πρωτότυπων (τηρουμένων των αναλογιών) σεναρίων, προφανώς και δεν θα οδηγήσει πουθενά διότι οι αναφορές σε άλλες ιδέες που, ακούσια ή εκούσια, περιέχουν (και τις οποίες εγώ παράβλεψα) πιθανότατα θα επισημανθούν από κάποιον άλλο οδηγώντας τον όποιο συλλογισμό μου σε φαύλο κύκλο.

Δεν απαιτώ από τους απανταχού δημιουργούς παιχνιδιών/ταινιών να μπαίνουν στον κόπο μονάχα όταν έχουν κάτι πραγματικά πρωτομφανιζόμενο να παρουσιάσουν, αλλά εξοργίζομαι όταν ορισμένοι όχι μόνο καπηλεύονται απροκάλυπτα προϊόντα τρίτων, αλλά παίρνουν και τα εύσημα γι'αυτή τους τη θεάρεστη έμπνευση (δεν ανέφερα τα δύο αυτά παιχνίδια τυχαία, τα εκθείασε σχεδόν το σύνολο του ειδικού τύπου).

Επιπλέον, εξοργίζομαι γιατί στην κατηγορία των καταναλωτών-συνενόχων που ανήκεις εσύ, αναγνωρίζω τον εαυτό μου κι εγώ διαιωνίζοντας την κατάσταση (παρεπιπτόντως είμαι, όπως κι εσύ), θιασώτης της επιβράβευσης των αξιόλογων προσπαθειών με την καταβολή των ωραίων μου ευρώ). Τουλάχιστον παρηγορούμαι γιατί διαπράττω το έγκλημα συνειδητά ενώ μάλλον υπάρχουν και εκείνοι που εν αγνοία τους θαυμάζουν τους λογοκλόπους για το κατόρθωμά τους. Αυτό βεβαίως δεν με καθιστά πιο έξυπνο αλλά μάλλον πιο έμπειρο από εκείνους

ΥΓ: Σήμερα φόρτωσα ξανά τα cutscenes του Still Life με αγνή νοσταλγική διάθεση (στην προσκοπική μου τιμή) και διαπίστωσα ότι στο αρχικό μου post του συγχώρησα την καταφανή κλοπή της μάσκας από την ταινία Vidoque. Δυστυχώς ή ευτυχώς, διαπίστωσα ακόμα πόσο υποβλητική παραγωγή ήταν το εν λόγω adventure και τους λόγους που με ώθησαν τότε να ολισθήσω κι εγώ στην κατηγορία καταναλωτών όπου ανήκει και η Χριστίνα (τώρα κατάλαβα το "Fallen" στο nickname :shock: ).