Ελλάς

Ας μή γινόμαστε κομλπεξικοί και μίζεροι ρε παιδιά! Ότι μας τονώνει και μας κάνει να νοιωθουμε καλά εκμηδενίζεται.. με μεγάλες αναλύσεις. Αυτό ισχύει γενικώς.
Μια στιγμή είναι όλα. Μιά στιγμή χαράς-ουτοπιστικής ίσως (αφορά μια στιγμιαία αίσθηση ανωτερότητας, έστω και πλαστής..πάρτα ..Αμερική! και τίποτα παραπάνω). Μακάρι να ζήσουμε κι άλλες τέτοιες στιγμές ..και μακάρι αν είναι και σε πιό ουσιαστικά πράγματα!!

Ίσως κάποιοι να ασχολούνται όντως με το μπάσκετ (και όχι φανατικά), γιατί απλά δεν ενδιαφέρονται να βλέπουν τύπους να τρέχουν πάνω κάτω ή να περιμένουν στημένοι στη στάση, ή να παίζουν Κεδίκογλου (πιστεύω να είναι γνωστό το γεγονός οπότε να πιάσει και το αστείο <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) και χειρότερα μέσα στο γήπεδο (για να μη μιλήσω για το παίρνω κεφάλια και τα σπάω ή σπάω ότι βρω μπροστά μου που γίνεται στο hokey επί πάγου) ή το άλλο μαύρο χάλι της Αμερικής που λέγεται Baseball και θυμίζει το τρέχω να προλάβω την καρέκλα πριν σταματήσει το τραγούδι! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Στο μπάσκετ ευτυχώς υπάρχουν λίγο πιο προσγειωμένοι άνθρωποι που απλά χαίρονται ένα ωραίο παιχνίδι, και έχει και αρκετούτσικη προσπάθεια από όλους συμμετέχουν.

Σχετικά με αυτό που έγινε στη Γαλλία, καλά οι Γάλλοι δεν είναι ούτως ή άλλως κάπως νερόβραστοι σε γενικές γραμμές?

[Τώρα που είδα και το μήνυμα της bgtzk]

Καλά οι Αμερικάνοι πάνε για το θέαμα και όχι για το μπάσκετ, και μιλάμε πλέον για μια ομάδα από πέντε μονάδες ή αλλιώς πέντε παραφουσκωμένα εγώ που δεν ξέρουν να συνεργαστούν και που αν δεν είναι και σε καλή μέρα είναι άστα να πάνε. Κάποτε που ασχολήθηκα για λίγο άκουγα για παίκτες πως ...αυτός...και τέσσερις από το καφενείο κερδίζουν άνετα και λοιπά. Εκεί δεν υπάρχει λοιπόν ομαδικό πνεύμα. Έτσι ίσως να μην είμασταν απλά τυχεροί, αλλά και να είχαμε πραγματική ομάδα.

Μόδα που να κρατά 20 χρόνια μάλλον δεν στέκει. Είναι γεγονός ότι στην Ευρώπη δεν ασχολούνται και πολύ με το μπάσκετ αλλά το να ξεχνάμε τους πρώην Σοβιετικούς και τους πρώην Γιουκοσλάβους το θεωρώ αθλητική ιεροσυλία.

Δεν είναι μόδα ιστορία 25 χρόνων, ένα αυτό... Δεύτερον η ιστορία δεν άρχισε το 87, αλλά αρχές 80 από το πρωτάθλημα (μετά ήρθε και το 87). Όπως δεν ξεχνιέται η Γιουγκοσλαβία, έτσι δεν ξεχνιέται ο Άρης, η Γιουγκοπλάστικα, η Μακάμπι, η Τσιμπόνα και οι Trasers, που είχες την ευκαιρία να τους δεις και να τους νικήσεις.

ΥΓ. Οταν αποφασίσουν να φτιάξουν το ποδόσφαιρο και όχι να τους νοιάζει αν άναψε πυρσός στο πέταλο ή αν έχω ταυτότητα να πάω στο γήπεδο, τότε τα ξαναλέμε (για το ποδόσφαιρο that is).