El Laberinto Del Fauno [2007]

IMDB Entry

Ή αλλιώς Pan's Labyrinth, και από έναν σκηνοθέτη που ενδεχομένως πολλοί να έχουν συνδιάσει με την βία, τον Guillermo Del Toro. Προσωπικά δεν περίμενα με τίποτα, την ταινία που είδα τελικά. Εντάξει όχι πως δεν έχεις τις καθιερωμένες βίαιες σκηνές (και σε κάποια σημείο για τον υποφαινόμενο ήταν ιδιαίτερα σκληρές, αν και θεωρώ πως χρειάζονταν), ήταν κυριολεκτικά ένα παιχνίδι μεταξύ της φαντασίας των μύθων, της σκληρής πραγματικότητας ενός εμφυλίου (εν τω μέσω της δικτατορίας του Franco) και της παιδικής αθωότητας.

Μολονότι δεν έχω συνηθίσει να βλέπω πολλές ξενόγλωσσες ταινίας (η Αγγλική πλέον θεωρείται native language (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) η Ισπανική δεν με ξένισε ιδιαίτερα μιας και από την στιγμή που ξεκίνησε η ταινία απλά με "φυλάκισε" στη ροή της σε σημείο που απλά ο χρόνος έπαψε να υπάρχει μέχρι την στιγμή που έπεσαν οι τίτλοι τέλους και τα πάντα πέραν της ιστορίας έπαψαν να απασχολούν. Ναι, τελικά ο Del Toro είναι πράγματι ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί την φαντασία με έναν ξεχωριστό τρόπο, και που την αναμιγνύει με την πραγματικότητα εξαιρετικά έξυπνα.

Τι θα λέγατε για ένα τέτοιο ξεκίνημα?

A long time ago, in the underground realm, where there are no lies or pain, there lived a Princess who dreamed of the human world. She dreamed of blue skies, soft breeze, and sunshine. One day, eluding her keepers, the Princess escaped. Once outside...

Μάλλον τα ακούω, παραμύθια, κουταμαρούλες, φανταστικά, τι να κάτσω να ασχοληθώ με αυτά και άλλα γνωστά ελλληνικά που τα ακούω τακτικά πλέον. Θα σας έλεγα να το ξανασκεφθείτε αν αναφέρατε κάτι από αυτά, εκτός αν για σας η ιδέα ενός εμφυλίου και ενός παιδιού που ζει την συγκεκριμένη περίοδο είναι κάτι καθαρά φανταστικό (δεν πιστεύω να έχουν ξεχάσει όλοι πως η Ελλάδα έζησε τουλάχιστον έναν). Τι όμως αν το παιδί αυτό, σαν παιδί, αθώο, αμόλυντο από την πραγματικότητα, και ελεύθερο στη σκέψη (δίχως την αλυσίδες που φορτώνει η ηλικία και οι υποχρεώσεις) ονειρεύεται ή ζει κάτι το οποίο υπάρχει και δεν υπάρχει στον "πραγματικό" κόσμο? Και αλήθεια ποιός είναι ο πραγματικός, ο άσχημος ή ο όμορφος κόσμος? Και δεν τεκμηριώνεται και εύκολα κάτι τέτοιο σωστά?

Δεν θα παίξω άλλο με την υπομονή σας, αλλά απλά θα πω ότι αν ήταν να προταθεί κάποια ταινία (εντάξει ξενόγλωσσης) για oscar ή συγκεκριμένη θα έπρεπε. Για περισσότερα ρίξτε μια ματιά στην IMDB, θα βρείτε αρκετά.

Τη παρακολούθησα ψες βράδυ παρέα με σινεφίλ κολλητό που, ευτυχώς, αγνοούσε το πρότερο κινηματογραφικό μητρώο του Del Toro προτού παγιδευτεί στην αίθουσα, σβήσουν τα φώτα και χάσει το μίτο που θα τον οδηγούσε έξω από το Λαβύρινθο του Πάνα.

Αρκετά πυκνό σε εικόνες και συναισθήματα αλλά δεν ήταν όσο υποβλητικό έλπιζα παρότι, θεωρητικά, ιδανικό για τα προσωπικά μου γούστα. Αν και άλλοτε κινηματογραφικός σαλτιμπάγκος (Blade II, Mimic, Hellboy) o Guillermo φαίνεται πως σαφώς επένδυσε πνευματικά στη συγκεκριμένη ταινία και το αποτέλεσμα, αν και όχι εξαιρετικό για μένα, τον δικαιώνει, δείχνοντας πώς θα μπορούσαν να μοιάζουν οι αδερφοί Grimm ( The Brothers Grimm ) του Terry Gilliam αν εκείνος δε πάθαινε δημιουργικό blackout προτού σταθεί πίσω από το φακό.
Μπορεί και να μη σας ενθουσιάσει αλλά οπωσδήποτε θα κουρνιάσει μέσα σας για αρκετό καιρό.

Τώρα ποιός λέει ποιόν Αμερικάνο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ανέφερα, αν θυμάμαι, μέχρι και "ξένες" γλώσες! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Πάντως, αποδεκτό, το σχόλιο, αν και να πω την αλήθεια το μικρό έπαιξε πολύ όμορφα το ρόλο της, και ο στρατιωτικός, το φυσιολογικό αυταρχικό-παρανοϊκό ρόλο του, αλλά και η υπηρέτρια (η συμπρωταγωνίστρια ουσιαστικά). Όσον αφορά το όσκαρ μιλάμε φυσικά ότι είναι καλύτερη από πολλές από όσες έχουν πάρει όσκαρ άρα επομένως είναι ταινία για όσκαρ (όταν θυμάμαι μερικά μου 'ρχεται να κλάψω με τα βίτσια τους <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) Στα δικά μου κριτίρια ξέρεις πως η μόνη ταινία που θα είχε πάρει ποτέ όσκαρ θα ήταν μια και μοναδική. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Και όχι spoilers! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Απλά κάνε την πρόταση για μερικά χαρτομάντηλα παραπάνω στους σχετικά ευαίσθητους ανθρώπους...χμ...ναι, καλά, λέω κι ανέκδοτα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Πάντως απο φωτογραφία, τα πλάνα του ήταν πολύ ωραία δοσμένα, και όσον αφορά τα εφφέ ήταν επαρκέστατα για να δημιουργήσουν τις απαιτούμενες ψευδαισθήσεις, για να μην μιλήσουμε και για εξαιρετικά animatronics για κάποιον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Αν και δεν φτάνει μιας από τις πρώτες μου επιλογές (αυστραλιανή παραγωγή), όσον αφορά την δημιουργία πραγματικά δυναμικά "ζωντανού" χαρακτήρα. Ας μην ξεχνάμε πως την παράδοση την ξεκίνησε κάποιος κύριος Henson (αν θυμάμαι καλά).

Heavy spoiler

@ FA

Χμ...μάλιστα, και απλός ένας κοινός παράγοντας? Ε? Δηλαδή ο άνθρωπος είναι κάτι το τόσο ασήμαντο που δεν μπορεί να δεσεί με πολλές καταστάσεις την ύπαρξη του (και δηλαδή υπάρχει και τίποτα πιο σημαντικό σε μια ταινία από τον άνθρωπο (είπαμε σε καλή ταινία!) και ορισμένες από τις πτυχές του)? Και δηλαδή η Ισπανία δεν έφυγε από την ήρεμη πρώτερη ζωή της για να ταξιδέψει στον κόσμο των ανθρώπων (γκουχ...γκουχ...ανόητων δικτατόρων, ή αλλιώς στην χώρα των θνητών (παραγόμενων εκ του πολέμου)...γκουχ) και με το θάνατο του συγκεκριμένου κτήνους (μια απλή προσωποιποίηση) η χώρα αναπαύεται πλέον γαλήνια κι έχωντας επιστρέψει σε κάτι καλύτερο? Χμ? Και μήπως οι εστίες που υπήρχαν για τον βασιλιά για να βρεθεί η κόρη δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά οι θήλακες της αντίστασης ενάντια στους φιλοδικατορικούς?

End spoiler

Έχω την εντύπωση πως εσύ θα έπρεπε να είχες συσχετίσει τα συγκεκριμένα κι όχι εγώ. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

@Elessar

Στην Ελλάδα πόσοι γνωρίζουν τους φαύνους και πόσοι τον Πάνα (αν και για αυτόν έχω τις αμφιβολίες μου)?
Τι να τους κάνουμε που αντί να αποδίδουν αυτό που πρέπει γίνονται δημιουργοί οι ίδιοι? Και άλλο να μην μεταφράζεται (και εκεί ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις), αλλά εδώ τι να πεις.
Για να ξέρεις όμως για fauns, gnomes, leprechawns, small folks και λοιπά πρέπει και να 'χεις αφιερώσει μερικές ώρες τις ζωής σου στην μυθολογία και γενικότερα στη φαντασία. <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( -->

Mortal wrote: Στην Ελλάδα πόσοι γνωρίζουν τους φαύνους και πόσοι τον Πάνα (αν και για αυτόν έχω τις αμφιβολίες μου)?
Τι να τους κάνουμε που αντί να αποδίδουν αυτό που πρέπει γίνονται δημιουργοί οι ίδιοι? Και άλλο να μην μεταφράζεται (και εκεί ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις), αλλά εδώ τι να πεις.

Σίγουρα θα ξένιζε πολλούς συμπατριώτες μας η λέξη "Φαύνος" στον τίτλο αλλά για το συγκεκριμένο ατόπημα, δεν νομίζω ότι ευθύνονται οι τοπικοί παράγοντες. Η ταινία στο εξωτερικό (αγγλόφωνες χώρες) διανεμήθηκε ως "Pan's Labyrinth", απ΄ όσο ξέρω, συνεπώς μοιάζει κομματάκι απίθανο να επιδιώξουν οι δικοί μας αυτεπάγγελτη διόρθωση της ατασθαλίας. Χώρια που ο Πάνας είναι και πιο ελληνοπρεπής εφόσον ο σχετικός μύθος έχει τις ρίζες του σε παγανιστικές τελετουργίες/ δοξασίες των αρχαίων προγόνων μας.

Ναι δεν αντιλέγω, απλά ενίνσταμαι (διόρθωσε το μόνος σου <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) στην βαναυσότητα (το ξέρω πως θα την κάνω κι εγώ κάποια στιγμή, απλά την έχω γλυτώσει (ελπίζω) για την ώρα. Και ναι, έχεις δίκιο, αλλά το θέμα είναι πως o τίτλος δίχως πολλά πολλά αποδίδεται αυτόματα ως Ο Λαβύρινθος του Φαύνου (και όχι δεν ξέρω Ισπανικά, απλά El Del (ή de) αν θυμάμαι καλά είναι "ο" και "του"), οπότε δεν μένει κάποιος χώρος για παραφράσεις. Άλλο τώρα από που πήραν τα δικαιώματα για την προώθηση στη χώρα μας, τα ξεφτέρια μας. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ο Πάνας είναι ίσως η προσωποποίηση της αδάμαστης φύσης και ήταν σκοτεινά (όλες οι παραδόσεις όταν γυρίσεις πίσω στο χρόνο έχουν πάντοτε να κάνουν με το αίμα (το λέει κι ο Pratchett)) και ικανοποιητικά πλασμένος σαν μύθος. Αλλά να μην τον ξεσηκώνουμε έτσι για παίξε γέλασε.

το ειδα σχετικα προσφατα και εχω να σας πω πως δε μου αρεσε και τοσο. την ειχα για πιο fantasy ταινια δεν ηταν . καλες βεβαια οι αλληγοριες και οι συμβολισμοί αλλα δε μου εκαναν και τηηηην εντυπωση. σιγουρα οχι για oscar (αν το ξενογλωσης το πηρε το "οι ζωες των αλλων" σιγουρα το αξιζε)

ενα 3/5 θα της εδινα