Μουσικές προτάσεις in video ;-)

Οκ σίγουρα not my kind of music.
[Τα δικά μου δυνατά μάλλον θα σε ζορίσουν οπότε αν θυμηθώ θα βάλω ένα ή δυο και θα σου κάνω μερικές απαλές προτάσεις (σχετικά ε) από την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου ]

Θα επιμείνω [για την τρέχουσα τουλάχιστον περίοδο] σε κομμάτια στυλ (βασικά έχω αρχίσει να πηγαίνω πλέον και για δισκογραφίες προς αυτή την κατεύθυνση):

Kanon Wakeshima
- Still Doll

- Shuna no Oshiro [Castle Of Sand]

Kou Shibashaki [ψευδώνυμο της]
- Kage

- &#26376;&#12398;&#12375;&#12378;&#12367;[πλην του kanji (που δεν το ξέρω ακόμη <!-- s]

... re=related [Live]

... re=related [Official Videoclip]

Nana Kitade
- Tsukihana

[Από την σειρά Jigokou Shoujo Mitsuganae - full Opening ]
- Antoinette Blue

Nightmare - &#12490;&#12452;&#12488;&#12513;&#12450; [Emoφέρνουν σαν group αλλα δεν είναι κακοί τελικά]
- Lost In Blue

- Raison d' etre

Marina Inoue
- Houseki

Riyu Kosaka
- Danzai No Hana (Guilty Sky)

- English Version

Yuki Kajiura
- Labyrinth

Μερικά μονάχα, γιατί επειδή τα έχω όλα στο μυαλό μου κολλάω άσχημα και μπορώ να πηγαίνω από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη για ώρες [και μάλιστα να κολλάω και με καινούργια τους]. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Άλλες προτάσεις, πιο rock, πιο jazz, πιο electronica, πιο gothic στο μέλλον.

Πλάκα έχουμε στα κόμιξ δεν τα βρίσκουμε, στη μουσική δεν τα βρίσκουμε αλλά εκεί..
Έτσι, έτσι, ανοιχτό μυαλό να υπάρχει και καλή διάθεση

Πάντως όντως τα πολύ σκληρά δεν τα μπορώ πλέον αν και στα σχολικά χρόνια άκουγα αρκετό punk
(μεγαλώνοντας λέει χάνεται η ελαστικότητα των τυμπάνων του αυτιού)

Δες και αυτό
Joy Division-Transmission

Σίγουρα οι Joy Division είναι καλοί, και μου τους είχε αναφέρει και φιλαράκι από παλιά [κι αυτός με punk και λοιπά ασχολιόταν], ωστόσο πρέπει κάτι στην μουσική να σε τραβάει άμεσα για να την αγαπήσεις [οκ, δεν χρειάζεται να πω ότι είμαι εκτός κι από αυτούς (πολύ άδειο, μελωδικά μιλώντας ]. Ας πούμε όταν όταν άκουσα Jarre δεν χρειάστηκε πάνω από ένα κομμάτι για να με κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια κοντά του, ή όταν άκουσα το Carpenter από Nightwish ή το Pain από το The Human Equation του project Ayreon απλά με παγίδευσαν. Η μουσική είναι όντως ένα περίεργο φρούτο, και η ποικιλία, παρότι δεν μας πιάνει όλους, καλό είναι να υφίσταται ώστε να παίρνουμε μέσω πολλαπλών επηρεασμών κομμάτια που να μας αρέσουν.

Αν θες δυνατό ήχο, και δεν σου άρεσαν τα απαλά που έβαλα [αλλά καμία σχέση δεν είχαν φυσικά με το αμερικάνικο ή ευρωπαϊκό pop], ήδη τότε μπορώ να προτείνω δυνατά από πολλούς άλλους καλλιτέχνες [πολλά ήδη έχουν προταθεί στις δυο πρώτες σελίδες όταν πρωτοξεκίνησα με αυτό το thread]. Απλά ο δυνατός ήχος δεν είναι για όλες τις ώρες, έχει κι αυτός τους περιορισμούς του, ωστόσο αν μεγαλώσεις μαζί του μια ζωή σε ακολουθεί [δεν αναφέρομαι σε death φωνητικά και βόθρους αλλά σε κομμάτια που η μελωδία παράγεται πιο δυναμικά].

Edenbridge - Shine

Edenbridge - Starlight Reverie

... re=related

Ayreon - Day 1: Vigil -- Day 3: Pain

--&gt; Live [με την μαγευτική φωνή της Marcella Bovio]

--&gt; Album [Με όλους τους καλλιτέχνες]

Snakeskin - Etterna

Faun - Andro

Corvus Corax - Linqua Mendax

Galneryus - Alsatia

The Alfee - Boy

King Diamond - House Of God

Haggard - Tales Of Ithiria - The Sleeping Child

Rammstein - Engel

Rammstein - Stirb nicht vor mir

To δυνάμωσα λιγάκι ελπίζω, ίσα ίσα έναν τόνο από τα προηγούμενα.

Dream Specialist χαίρομαι που σου άρεσε τη θεωρώ κομματάρα.
Και η ατάκα ΄the things we learnt are no longer enough' μου αρέσει. Κρίμα που τον τσάκισε η κατάθλιψη τον Curtis και τόσο νέο

Mortal το μυαλό μου διάβασες τα πρώτα είναι αρκετά ρομαντικά για το γούστο μου
Παρόλα αυτά μουσικά μου άρεσαν οι Nightmare και η Shibashaki είναι συμπαθητική.
Έχεις δίκιο ότι πρέπει και να σε τραβάει κάτι στη μουσική, παρατήρησα σε μένα ότι τα ακούσματα της νεανικής ηλικίας μου έχουν ψιλομείνει (πόσο δίκιο είχε ο Freud)

Δεν σε ενοχλεί που δεν καταλαβαίνεις στίχο? Εμένα η Shibashaki μου άρεσε κυρίως για τους στίχους που διάβαζα στα αγγλικά. Βεβαίως μου αρέσουν και κομμάτια καθαρά μουσικά αλλά νομίζω μόνο με καλό στίχο θα έλεγα ένα τραγούδι εξαιρετικό (εκτός αν δεν έχει καθόλου στίχους βέβαια -το κλασικό με τους πιγκουίνους του Jarre το θυμάμαι ακόμα)

Δες και ένα ακόμα αρχαίο κομματάκι με ε-ξαι-ρε-τι-κούς πραγματικά στίχους, από τα αγαπημένα μου

Manic Street Preachers - Motorcycle Emptiness

και οι στίχοι
www.lyricsfreak.com/m/manic+stre ... 87630.html

Ενδιαφέρον κομμάτι, όντως, και σαν στιχουργικά εργαλεία χρησιμοποιεί πράγματα που αναπόφευκτα σκεπτόμαστε πλέον αρκετά συχνά ή/και χρησιμοποιούμε σαν αφορισμούς στην καθημερινότητα μας. Απλά η μουσική του είναι το πρόβλημα για μένα [ναι, πες με παράξενο (αλλά το έχω δει και σε κομμάτια που ακούω ή ακουγα) μου φαίνεται λίγη ].

Από τα δικά μου οι πιο σκοτεινοί epica έχουν μιλήσει με οπερατικά φωνητικά και συμφωνική metal μουσική σχετικά με την ύπαρξη μας, το πρώτο κομμάτι που άκουσα και κόλλησα με το group ήταν το:

Sensorium --&gt; lyrics

και το επόμενο [αν και δεν συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό (ή τουλάχιστον αυτό που κατάλαβα εγώ) των στίχων] ήταν αυτό:

The Phantom Agony --&gt; lyrics

... re=related

Σχετικά με το να μην καταλαβαίνεις την γλώσσα... Ναι, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα [για αυτό και ξεκίνησα (με πολυυυύ αργό ρυθμό) να προσπαθώ να την μάθω (οκ, πιστεύω πως μέχρι τα 50ντα μου κάτι θα 'χω καταφέρει ] αλλά ας είναι καλά [τουλάχιστον για μερικά κομμάτια] κάποια παιδιά που κάθονται και μεταφράζουν κάποια από τα τραγούδια ώστε να τα βρίσκουμε όσοι δεν καταλαβαίνουμε την γλώσσα. Πάντως ορισμένα κομμάτια σαν σύνολα φωνής/μουσικής μπορούν να σε κρατήσουν, σίγουρα όχι όλα, και μάλιστα σε μερικά ίσως να απογοητευθείς αν μάθεις την σημασία των στίχων [η απομυθοποίηση], αλλά επειδή όλοι μας έχουμε μεγαλώσει ακούγωντας και τραγούδια σε γλώσες που δεν κατανοούσαμε αρχίσαμε απλά να τα ακούμε ένεκα της φωνής και της μουσικής και το μυαλό μας πλέον μπορεί να τα αποδεχτεί.

Η Kou με έπιασε με τον μελαγχολικό τόνο κάποιων κομματιών της αλλά και με την γλυκιά φωνή της, όπως και άλλες τραγούδιστριες που τις γνώρισα μέσα από ένα intro σε κάποιο anime και που κόλλησα δίχως να έχω δει κάποιο clip [για να μη λεει κανείς δηλαδή και το πως με έπιασαν επειδή ήταν όμορφες γυναίκες ]. Ας πούμε άλλη φωνή που άκουσα και μου άρεσε τώρα τελευταία είναι η Kurumi Enomoto: [το κομμάτι είναι από το κλείσιμο της σειράς "Tales Of The Abyss"]

και ούτε που την είχα δει πριν ψάξω για το κομμάτι. Το ίδιο είχα πάθει και με το Tsukiakari της Rie Fu [από το κλείσιμο του Darker than Black].

Τα κομμάτια που "κλικάρεις" πάνω τους σε πιάνουν σ' όποια γλώσα και να είναι. Στον κόσμο [ευτυχώς] δεν υπάρχουν μόνο τα Ελληνικά και τα Αγγλικά. Οπότε κάθε γλώσα μπορεί να προσφέρει.

Τα παρακάτω είναι καθαρά προσωπική ερμηνεία του Phantom agony που μπορεί να είναι και λίγο άστοχα γιατί δεν ξέρω καθόλου τον στιχουργό

Γενικά όλο το τραγούδι έχει να κάνει με το υπαρξιακό άγχος (πολύ ενδιαφέρον θέμα) hence agony , ποιοί είμαστε, το νόημα της ζωής, του θανάτου κλπ
Υπάρχει Θεός (phantom) αφού δεν έχουμε αποδείξεις ? (δεν τον βλέπουμε δεν τον ακούμε)
Μήπως η θρησκεία είναι αυταπάτη ?(shared same old fantasy)
Η υπερανάλυση οδηγεί στο να απομακρυνόμαστε από την ουσία της ζωής αφού χάνουμε τα ένστικτά μας
(εγώ πάλι πιστεύω ότι ούτε το μίνιμουμ της ανάλυσης κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι)
Τί νόημα έχουν όλα αφού κάποια στιγμή θα πεθάνουμε? (γενικά δεν θεωρώ ότι συμφωνεί απαραίτητα με όλες τις ερωτήσεις έτσι όπως τίθενται, περισσότερο θέλει να τις σκεφτεί ο ακροατής)
Όλοι έχουμε τη σκοτεινή πλευρά μας(πεσσιμιστές/σαδιστές)

Αυτό που δεν κατάλαβα είναι το revelation στο τέλος
Τελικά κατέληξε στη θρησκεία ή όχι? Η επίτηδες το αφήνει έτσι φλου?

Όντως το έβγαλες από τις αφηρημένες σκέψεις που συνήθως τα παρακολουθώ και τα "κλείδωσες" περισσότερες σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Το ζήτημα θρησκείας όντως έτσι το είδα και εγώ [καλά έτσι το βλέπω εδώ και 20 χρόνια κοντά] και εκεί συμφωνώ. Απλά δεν συμφωνώ τόσο στο ζήτημα των ενστίκτων [όχι πως δεν χρειάζονται] αλλά το ό,τι έχουν "αποκοιμηθεί" είναι φυσιολογικό [υπό όρους] αφού ο κόσμος έχει αλλάξει από την εποχή των κυνηγών-συλλεκτών τροφής <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->. Ωστόσο είναι σκέψεις απλώς οπότε και τις ακους, συμφωνείς ή διαφωνείς και συνεχίζεις.
Η υπερανάλυση [όταν μπορείς φυσικά να την κάνεις (και δεν μπορείς αν δεν έχεις όλα τα δεδομένα [γιατί περί δεδομένων πρόκειται που απλά συσχετίζονται] φυσικά)] είναι ένα έξοχο εργαλείο [υποκειμενικό εντούτοις, μιας και όσα έχεις και γνωρίζεις ή έχεις απλά μια αμυδρή ιδέα, θα κρίνεις, και θα αναλύσεις και ούτε ένα παραπάνω] και δεν δεν μας απομακρύνει από την ουσία της ζωής [και ποιός δηλαδή θέτει τι είναι "ουσία της ζωής";] αλλά μας δίνει την δυνατότητα να γίνουμε όσο το δυνατόν καλύτεροι [κρίνοντας σε ένα διαρκές loop τις ιδέες μας, τις λύσεις μας, και τα αποτελέσματα αυτών].
Τον μηδενισμό πάλι δεν τον είδα, ή απλά δεν τον αντιλαμβάνομαι εδώ [όχι τον μηδενισμό στο στυλ ανυπαρξία, ζωή, ανυπαρξία, αυτός είναι ο λογικός μηδενισμός] αλλά λειτουργώ καλύτερα με την σκέψη πως όντως ό,τι μαθαίνουμε ή σκεφτόμαστε αν δεν κατατεθεί σαν μια μορφή ολοκληρωμένης καταγραφής θα χαθεί με την λήξη της συσκευής και θα συνεχίσουν μόνο τα όσα θραύσματα θα έχουν μεταδωθεί σε άλλους.

Για την προσωπική/υποκειμενική αποκάλυση του/των στιχουργού/ών αν αναφέρεσαι εδώ:

The lucidity of my mind has been revealed in new dreams
I am able to travel where my heart goes
In search of self-realisation

This is the way to escape from our agitation
And develop ourselves
Use your illusion and enter my dream...

πιστεύω πως ο καθένας μας θα δώσει απλά την προσωπική του αποκάλυψη. Απλά δεν ξέρω γιατί αντί να χρησιμοποιήσει το imagination χρησιμοποίησε το illusion [που σε γενικές γραμμές έχει μια αρνητική χροιά]. Ωστόσο δικό τους το τραγούδι, δικές τους και οι επιλογές των λέξεων. Απλά μας δίνει την ιδέα [όποια δεν είχαμε εμείς αρχικά] στο να δεχθούμε μερικές από τις σκέψεις του τραγουδιού και να τις συλλογισθούμε [αν και επιμένω πως εκεί πάει imagination και όχι illusion, εκτός κι αν δεν κατάλαβα κάτι ή αδυνατώ να το καταλάβω με το δικό μου σκεπτικό].

Επιστρέφοντας στην μουσική πάλι. Δεν είναι πιο γεμάτος αυτός ο ήχος, δεν έχει πολύ περισσότερες πτυχές από τα πιο mainstream groups [άσχετα αν κι αυτοί κοντεύουν να καταντήσουν πιο mainstream και household name κι από τους mainstream <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]; Κατάλαβες τι εννοούσα με το "αδειο μελωδικά" ή με το "πολύ λίγη" μουσική;

Οκ, κι επειδή στο προηγούμενο ξέχασα να κάνω μια πρόταση, ας κάνω μια που συνδιάζει μια αγαπημένη μου σειρά anime [ίσως την καλύτερη που γυρίστηκε ποτέ] το Ghost in The Shell, με ένα μουσικό θέμα που νομίζω πως του πηγαίνει γάντι:

Music: Grendel - New Flesh - Video: Ghost In The Shell AMV - Stand Alone Complex

Από όλα τα βιντεάκια σου αυτό μου άρεσε περισσότερο και σαν επιλογή σκηνών και σε συνδυασμό με τη μουσική

Τα ορχηστρικά μέταλ ή όπως λέγονται δεν μπορώ να πω ότι μουσικά με αγγίζουν τόσο

Όσον αφορά την ουσία της ζωής συμφωνώ είναι καθαρά θέμα του τι ουσία εμείς θέλουμε να της δώσουμε και κάτι τελειως προσωπικό. Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο μόνο αποχρώσεις του γκρι (cliche αλλά νομίζω ισχύει).

Life is what you make it - Talk talk

Χεχε, έχω δει αρκετές εκατοντάδες τέτοια κλιπάκια, και αυτό την είχε γλυτώσει κάπου στα favorites. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ίσως κάποια στιγμή να κάνω ένα ντου και να τα μαζέψω αλλά μιλάμε πως θα πάρει μέρες.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Δεν ξέρω αλλά πάντοτε τα γυμνά κομμάτια με κούραζαν και ψάχνω μόνιμα κάτι που να δίνει την γλύκα στον ήχο.

Τα κλισεδάκια όλοι μας τα λέμε, οπότε ενώ είναι βαρετά σε μια σειρά/ταινία, ή στους στίχους ενός τραγουδιού σε όλα τα υπόλοιπα είναι χρήσιμα. Ωστόσο αυτό δεν είναι απλό κλισέ [αν και σε πάρα πολλά [υποχρεωτικά δηλαδή αν θέλουμε να τα βγάλουμε πέρα] θα πρέπει να τα δούμε ως άσπρο/μαύρο].

Γνωστό το κομματάκι όντως [κι ακούγεται ευχάριστα για λίγο], αν και ολίγον τι παλιούτσικο [οι πρώιμοι ανθρωπίδες κι αυτό ένα πράγμα <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->].

Για την ώρα είμαι σε άλλη φάση:

Xandria - Save My Life

Sirenia - My Mind's Eye

... re=related

After Forever - Energize me

... re=related

Wagdug - Systematic People

Ascension Theory - Passion Of My Heart [ζν και απορρίπτω εντελώς το χριστιανικό [λευκό] metal στυλ που του προσδίδει το videoclip γιατί τα ερωτήματα που θέτει είναι σπουδαιότερα]

Είναι τόσο διαφορετικός ο ήχος μεταξύ τους που σε ταξιδεύει κυριολεκτικά σε άλλα μέρη.

Καλέ ναι, άμα αφαιρέσεις Χριστούς και Θεούς και επικεντρωθείς στον άνθρωπο (στο τελευταίο τραγούδι) μια χαρά είναι οι στίχοι θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί και από άθεο

Άντε να βάλω κι εγώ κάτι λίγο πιο καινούριο και πιο electronica

Orbital - Funny Break

Καλά και γιατί νομίζεις πως το επέλεξα να βρίσκεται μόνιμα στο ipod, άραγε; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Περίεργο είναι το μόνο που μπορώ να πω [έχω ακούσει και παλαιότερα από Orbital, αλλά είναι όντως αλλόκοτο σύνολο, εκεί που το ένα το λατρεύεις το άλλο φθάνεις να μην θέλεις να το ακούσεις [όντως πειραματίζονται πολύ].

Εγώ θα επιστρέψω στο γνώριμο απαλό μου στυλ:

Over The Sky - Last Exile (Ending)

Cloud Age Symphony - Last Exile (Opening)

... re=related

9mm Parabellum Bullet - Wanderland [Live]

Series - Real Drive Opening:

[Καλύτερος ήχος, μικρότερη διάρκεια ως intro]

Kurozuka Ending - &#12471;&#12462; - &#12495;&#12490;&#12524;&#12496;&#12490;&#12524; [Hanarebanare by Shigi]

Δεν έχω ακούσει. Ενδιαφέρουσα πρόταση! Bookmarkαρίστηκε [ναι, οκ, κόλλησα με μια χαζούλα σειρά στο veoh [Rosario to vampire Season 1 (Rosario And Vampire)] οπότε τα έχω πάρει στην σειρά τα επεισόδια [όπως το συνηθίζω δηλαδή], οκ, το ξέρω πως είναι πολύ παιδική αλλά περνάς ευχάριστα την ώρα σου [όχι δεν είναι μωρουδίστικη σαν τα pokemon τουλάχιστον <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->] Thanks!