Καλή περίοδος για σινεμά...

Παιδιά δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση, αλλά μετά από μια μακρά περίοδο (αρκετών μηνών) συμπαθητικών ή απλώς ενδιαφέροντων ή καλών άλλά άνισων ταινιών, τις τελευταίες δύο εβδομάδες κυκλοφόρησε μια σειρά από πραγματικά εξαιρετικές και πολύ διαφορετικές ταινίες. (Και μάλλον δεν τις έχω δει και όλες!)

Έχουμε και λέμε:

Inherent Vice: Η πιο καλτ και σινεφίλ από τις πρόσφατες κυκλοφορίες. Σκηνοθετημένη από τον πολύ P.T. Anderson και βασισμένη σε βιβλίο του T. Pynchon (δεν έχω διαβάσει τίποτα δικό του, σοβαρότατη μάλλον παράλειψη). Πρόκειται για βαθύτατα πικρό, ρομαντικό και κατακαμμένο 70s νεο-νουάρ με έναν χίπι ιδιωτικό ντεντέκτιβ που αντί για τόνους αλκοόλ καταναλώνει τόνους χόρτου, καθώς μπλέκεται σε μια πολυσύνθετη κλασικότατη νουάρ ίντριγκα που θα χρειαστείτε ντεπόν και επανειλημμένες θεάσεις για να την καταλάβετε πλήρως (στα πρότυπα του The Big Sleep). Υπέροχη φωτογραφία που μας στέλνει κατευθίεαν στα 70s, μια ανεπανάληπτη ερμηνεία από τον J. Phoenix και ένας θλιμμένος αποχαιρετισμός στην βραχεία παρένθεση της ελπίδας και των λουλουδιών πριν κυριαρχήσουν στην Αμερική και το σύμπαν οι γιάπηδες.



A most violent year: Από τα χαμένα και σπαταλημένα όνειρα των 70s στην ασφυκτική πραγματικότητα του success story των 80s. Μπορεί ένας φέρελπις επιχειρηματιάς να κυνηγήσει το αμερικάνικο όνειρο της επιτυχίας και να διατηρήσει την ανθρωπιά του; Πιο στρωτή ταινία από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη J.C. Chandor που πέρσι μας έδωσε το εξαιρετικό All is lost με τον R. Redford. Στην καινούργια του ταινία μας αφηγείται μια ιστορία των 80s με έναν εξαιρετικό και χαμηλών τόνων Oscar Isaak (που εξελίσσεται ταχύτατα σε φοβερό ηθοποιό) στον ρόλο ενός επιχειρηματία μεταφοράς πετρελαίου που προσπαθεί στο μέτρο του δυνατού να παραμείνει τίμιος (αρκεί να μην πτωχεύσει). Ένα χαμηλών τόνων δράμα με υφέρπουσα αγωνία για τους συμβιβασμούς που δέχεται ή δε δέχεται κάποιος προκειμένου να πετύχει. Ο χαρακτήρας του Isaac αποτελεί έναν μικρό χαρακτηρολογικό θρίαμβο και αποτελεί έναν άψογα σχεδιασμένο γκρίζο χαρακτήρα. Στο τέλος της ταινίας δεν είμαστε σίγουροι αν είναι ένας κατά βάση καλός άνθρωπος ή αν πίσω από μια επίφαση καλοσύνης και εντιμότητας είναι εξίσου σκάρτος με όλους εκείνους που προσπαθεί να μην τους μοιάσει. Η ταινία καταφέρνει να κρατήσει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ ταύτισης και κριτικής προσέγγισης του πρωταγωνιστή. Το πιο ενδιαφέρον: κοντά στο τέλος καταλαβαίνουμε πως κι ο ίδιος ακόμα δεν είναι απόλυτα σίγουρος για τον εαυτό του. Όταν κάποια στιγμή λέει πως πάντα προσπαθεί να κάνει "the most right thing" είναι σα να λέει πως απλώς διαλέγει τη λιγότερο λάθος από τις διαθέσιμες επιλογές.



The Cut: Πλήρης αλλαγή κλίματος και θεματολογίας με την τρίτη ταινία. Η γενοκτονία των Αρμενίων σε μια επική ταινία ενός Τουρκογερμανού(!) σκηνοθέτη, ο οποίος δε νομίζω να τολμήσει να πατήσει ξανά στην χώρα των προγόνων του για πολύ καιρό. Ένας Αρμένιος σιδεράς ζει το δράμα της γενοκτονίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και με την λήξη του πολέμου βάζει στόχο της ζωής του να βρει τις δυο χαμένες κόρες του. Σε ένα άγριο τοπίο σκληρότητας και φόβου απέναντι στη διαφορετικότητα όπου οι άνθρωποι κινδυνεύουν να γίνουν χειρότεροι από ζώα, απλοί καθημερινοί άνθρωποι καταφέρνουν να διασώσουν την ανθρωπιά τους και να δείξουν ψυχική ευγένεια. Ανάμεσά τους ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, που αν και κάποιες στιγμές προβαίνει σε ηθικά επιλήψιμες πράξεις ή αναγκάζεται να τηρήσει σιωπή μπροστά στις ακρότητες που βλέπει προκειμένου να επιβιώσει, καταφέρνει τελικά να διατηρήσει την ανθρωπιά του, ενώ σαν άλλος Οδυσσέας θυσιάζει κάθε στάση ανάπαυλας και νοηματοδοτεί την ύπαρξή του με την απεγνωσμένη αναζήτηση των παιδιών του ανά την υφήλιο. Συγκλονιστική ταινία και ίσως η πιο βατή από τις προτάσεις μου (αν και στο πρώτο μισό υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερα σκληρές σκηνές σχετικές με τη γενοκτονία). O Tahar Rahim στον πρωταγωνιστικό ρόλο για πρώτη φορά με πείθει (και με συγκινεί) ως ηθοποιός, αφού σε ότι τον είχα δει μέχρι τώρα μου φαινόταν από αδιάφορος έως αντιπαθής.



(Μη σας φοβίζουν τα αγγλικά. Η κόπια που είδα στον Δαναό ευτυχώς είναι multilingual.)

Sibyl wrote: Όσο για το "A most violent year" ξέχασες και την υπέροχη Jessica Chastain.

Όντως εξαιρετική η ερμηνεία της Jessica Chastain και πρέπει να ομολογήσω πως την συγκεκριμένη ηθοποιό δεν την ήξερα.

Sibyl wrote: Πάντως, για εμένα φέτος, η ταινιάρα ήταν το Whiplash. Ταινιάρα!!

Την συγκεκριμένη ταινία δεν την πήρα καν είδηση. Στα υπόψη. Αν και με τις τρεις ταινίες που προανέφερα έχει ανέβει πολύ ο πήχης. Τώρα που το σκέφτομαι ταινιάρα ήταν και το A Most Wanted Man στην αρχή της φετινής περίοδου (κρίμα που χάσαμε τον μεγάλο P.S. Hoffman).

Sibyl wrote: Υ.Γ. Όχι οτι θεωρώ τα Oscar βραβεία της προκοπής, αλλά λέμε τώρα...

Ε καλά έχω πάψει να ασχολούμαι με τα Oscar εδώ και χρόνια τώρα. Καθαρά θέμα promotion, δημοσίων σχέσεων και ψευτοσοβαροφάνειας, ενώ συνήθως οι καλύτεροι ηθοποιοί παίρνουν το βραβείο όταν παίζουν χαρακτήρες με χρόνιες παθήσεις (που θεωρώ πως τους είναι ευκολάκια) και οι καλύτεροι σκηνοθέτες για τις χειρότερες ταινίες τους.

Αα, δεν τα έχω δει όλα. Στρώνομαι. Μπράβο, ντοκ!!

Και σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, μα εξίσου αξιόλογο imho, να θυμίσω ότι σε λιγότερο από δύο εβδομάδες ξεκινά το Animfest στην Αθήνα με ένα σκασμό ταινίες animation & anime για όλα τα γούστα.