Αντίο, Crazy Diamond.............

Απλά για την ιστορία, ο Syd Barret των Pink Floyd, απεβίωσε αυτές τις ημέρες. Αντίο Crazy Diamond.........

Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα <!-- w --> www.davidgilmour.com <!-- w --> ή <!-- w --> www.sydbarrett.net/ <!-- w -->

Άσε φίλε μου, αυτό με την αποχώρηση γνωστών καλιτεχνών (μουσικών, ηθοποιών, ή συγγραφέων) καταντάει κυριολεκτικά μαρτύριο.

Πέθανε στις 7 Ιουλίου από διαβήτη..... Ποιος; Ο Syd που κάποτε όλοι προσκυνούσαν την ευφυία του και τον τρόπο σκέψης του..... Αφαιρετικός, άναρχος, ελεύθερος, υπέροχος...........

Τόσο περίεργο σου φαίνεται? Και εντάξει ο άνθρωπος ήταν 60 χρονών (όχι δηλαδή πως είναι μεγάλος για τα σύγχρονα δεδομένα), αλλά όταν π.χ. κοπελιά που 'χα γνωρίσει πέθανε περιμένωντας μεταμόσχεση νεφρών σε ηλικία 23-24 ετών, τι να πεις. Την μια βδομάδα είχαμε βγεί παρέα, την άλλη απλά είχε πεθάνει, έτσι απλά... Αλλά όλοι όπως είναι γνωστό έχουμε χτυπήσει το εισητήριο κατά την είσοδο μας! Τουλάχιστον εκείνος άφησε πίσω του ένα έργο για να τον θυμάται ο κόσμος, κάτι είναι κι αυτό. Άρα στην ουσία το σημαντικό έμεινε πίσω, και αποχώρισε το ασήμαντο! Δες το κι έτσι αν δεν θέλεις να ψυχοπλακώνεσαι!

Ναι έχεις δίκιο αλλά ειδικά εχθές ήμουν μέσα στο μαύρο χάλι, άκουγα Pink Floyd, κάπνιζα πολύ και συνδιαλεγόμουν με τα χόμπιτ που βγήκαν από κάτω για να μου κάνουν παρέα. Μην το γελάς καθόλου: τα χόμπιτ ακούν συνήθως ψυχεδέλεια και space rock! :shock:

Για έναν κοντινό άνθρωπο ναι, θα το δεχτώ να νοιώσεις άσχημα, και είναι απολύτως αποδεκτό, και πιθανόν να έχει και μεγαλύτερη διάρκεια. Αλλά για όσους προανέφερα απλά το έχω δει σαν ένα shock στιγμιαίο που απλά πρέπει να αποτινάξεις γρήγορα απο πάνω σου. Τώρα τελευταία μέσα από ανθρώπους που "γνώρισα" μέσα από τηλεοπτική σειρά που με ταξίδεψε τα τελευταία 10 χρόνια (καλά ήταν περιπέτεια το μάζεμα της σε κάθε μορφή εγγραφής) πέθαναν ήδη δυο, ο ένας σε ηλικία 47 χρονών, και ο άλλος (δικός μας μάλιστα αλλά που ζούσε Αμερική (ο Andreas Katsulas)) στα 60 του κι αυτός. Ε απλά κατάλαβα πως τα άτιμα τα χρόνια κύλησαν γοργά και απλά το άφησα να συνεχίσει το δρόμο του. Μην ψυχοπλακώνεσαι τόσα εύκολα, γιατί σε κάτι πραγματικά άσχημο τι θα κάνεις?

Εντάξει, δεν έβαλα και πλερέζα αλλά καμιά φορά μπορεί να μην έχεις γνωρίσει ανθρώπους από κοντά αλλά ο θάνατός τους να σε συγκλονίσει βαθύτατα. Θέλω να πω ότι δεν χρειάζεται να είναι πολύ κοντινός σου άνθρωπος [το απόλυτο σοκ,οκ!] για να νιώσεις πραγματικά άσχημα. Εγώ θλίβομαι και στενοχωριέμαι όταν ένα παιδί στην Αφρική πεθαίνει και δεν μπορώ να κάνω ΤΙΠΟΤΑ. Πόσο μάλλον για αξιοσημείωτους ανθρώπους. Είναι απώλεια, πώς να το κάνουμε......

Κατανοητό, απλά πρόσεχε το σαν ιδέα, (εντάξει ίσως να είμαι εγώ ο ακραίος στον πάγο μου), στην ουσία όταν σκέπτεσαι πολύ τέτοια ζητήματα, μικρά κομμάτια σου χάνονται (και το έχω σκεφθεί αρκετά ως ιδέα μετά από κάποια γεγονότα). Εξού και το μάθημα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Έχεις δίκιο ρε Άρη, αλλά το προσπαθώ. Ayway, ωραία μέρα σήμερα!

Χεχε, θέλεις να με κάνεις να το μετανοιώσω!!! Έχει ζέστη, πως είναι δυνατόν να είναι ωραία ημέρα!? Μια δροσερή μέρα ναι, μια βροχερή μέρα πάλι ναι, μια παγερή μέρα ακόμη καλύτερη, αλλά καλή μέρα η ζεστή μέρα, γκκρρρμμφφφφ!!! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Γκρρρρρρρρρρρρρρρ