Άγνωστη Ταινία

Πρόσφατα στον Αντέννα (μπλιαχ) έπαιξε μια ταινία με Deneuve, David Bowie και Susan Sarandon. Το θέμα είχε να κάνει με βαμπιρισμό και αιώνια ζωή. Το όνομα της Caterine Deneuve στην ταινία ήταν Miriam. Ξέρετε για ποια ταινία λέω; Έπαθα πλάκα όταν την είδα, ήμουν στο καράβι και πήγαινα σε νησί και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου την παρακολούθησα και έπαθα πλάκα. Καθόλου κακή, ίσα ίσα που και το θέμα ενδιαφέρον ήταν και η ηθοποιία πολύ καλή και το φινάλε φοβερό και εφιαλτικό συνάμα. Είχε κάτι άρρωστο η ταινία που πλανιόταν στον αέρα και την έκανε γοητευτική τα μάλα. Αν ξέρετε εσείς οι σινεφίλ για ποια ταινία λέω, πείτε μου. Θέλω να την αγοράσω να την έχω κιόλας!

Μήπως λες αυτή? us.imdb.com/title/tt0085701/

Γενικά όταν γνωρίζεις πέντε στοιχεία για μια ταινία μπορείς να κάνεις μια βόλτα από το imdb, χωρίς να παιδευτείς βρίσκεις το βιογραφικό ενός ηθοποιού και μετά κάνεις ένα power search που δίνεις μερικά πολύ βασικά στοιχεία όπως είδος, ειδική θεματολογία, γλώσσα και λοιπά.

Πάντως σαν ταινία σύγχρονη με βρυκόλακες και ιδιαίτερα εντυπωσιακή θα θεωρούσα το Queen Of the Damned της Ann Rice (Interview with a Vampire) όπου έπαιξε κι η Aliyah (?) πριν το θάνατο της. Πολύ alternative psychedelic, industrial, και λίγο light metal. Καλές ερμηνείες και ενδιαφέρον παιχνίδι.

Αν πάλι θέλεις έξυπνες σειρές υπάρχει το Kindred - The Embraced (ναι και σε αυτό πέθανε ο πρωταγωνιστής (ούτε κατάρα να ήταν), και ίσως σε πιο σύγχρονη και υπερβολικά βρετανική, αυστηρή παραγωγή (ίσως πιο φλεγματική από ότι δέχομαι) το Ultraviolet (όπου πλέον απομυθοποιούνται και γίνονται καθαρή γενετική μετάλαξη σε μια διαμάχη Homo-sapiens με homo-superior. Και υπάρχει και μια ομώνυμη σύγχρονη ταινία (φετεινή) με την Mila Jovovich αλλά σε πολύ scifi σκηνικό, και περισσότερο ταινίας δράσης.

Αυτήν λέω. Δεν ξέρω αν την έχεις δει αλλά αυτή η αρρωστημένη ατμόσφαιρα σε όλη την ταινία με τις λεσβο-αιματο-μελαγχολο-ακαδημαϊκές ανησυχίες των ηρωίδων είναι απίστευτη.

Γενικά στις ταινίες με βρυκόλακες ο λανθάνοντας ερωτισμός σε πολλά επίπεδα όντως ρέει βαθιά, και οι ανησυχίες ίσως έχουν να κάνουν πέρα από τον εφήμερο ερωτισμό (στην ουσία έτσι όπως το έχω δει απλά καταστρέφουν στο τέλος τον/την εραστή/ερωμένη τους και αυτοκαταστρέφονται (εκτός κι αν προετοιμάζεται το sequel, οπότε κάτι παραμένει πίσω)). Προτιμώ ωστόσο να παίζω με πολλές ταινίες και απλά να παρακολουθώ τις ιστορίες με τον δικό μου ρυθμό και ανάλογα με τον αριθμό παρακολούθησης. Η μελαγχολία πάλι είναι κάτι φυσιολογικό όταν σκέφτεσαι την θνησιμότητα μας έναντι της αιωνιότητας που έχει μπροστά ένα βαμπίρ και των όσων θα βιώσει. Έχω δει τόσες φίλε μου που πλέον ελάχιστες μου κάνουν εντύπωση. Δες την έκδοση του Mournau του 1918 (βουβή) και στην ουσία τις έχεις δει σχεδόν όλες (άντε βάλε και το Nusferatu του Kinski). Για να γελάσεις κάνε ένα search στο google. Μιλάμε για πολύ gothic στοιχείο.

Το έχω δει και παραδέχομαι ότι όταν το είδα είπα ότι δεν θα ξαναδώ ταινία τρόμου στην ζωή μου. Όσον αφορά στην ταινία του Kinski μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Καλά από ατμόσφαιρα ήταν άπαικτο (αξιολάτρευτα τα ποντίκια) και η Ατζανί κούκλα και ο απόλυτος ΘΥΤΗΣ!

Για κάτσε η Izabel Ajani (spelling?) ήταν ή η κόρη του? Αυτό δεν το θυμάμαι καθόλου. Some help here please!

Η Ατζανί ήταν. Κάτασπρη, μελαγχολική, αέρινη και λίγο πληκτική.

Όλα μου άρεσαν, ωστόσο με τα χαρίσματα της το πληκτική δεν μου κολλάει διόλου! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Πάντως θα το επανεξετάσω το ζήτημα όταν χαλαρώσω λίγο εκ του μοιράζειν αρχεία! (Ή ψάξω να δω αν την έχω αγοράσει από καμιά εφημερίδα).

Ήταν λίγο αγγούρω, βέβαια το απαιτούσε και ο ρόλος! Με εκνεύριζε λίγο με αυτό το ύφος κοιτάζω-το-μπλε-του-ουρανού-και-ξεφεύγω-πιάστε-με αλλά η ταινία στο σύνολό της με αποζημίωσε και ειδικά το φινάλε που δεν έχω λόγια. Ιδιοφυές!

Οκ! I know! I know! Θα πρέπει να κάνω επανάληψη!

Κάνε επανάληψη και σαν καλός μαθητής που είσαι βρες το νόημα και στείλε μου πμ! Θα περιμένω εναγωνίως